ราชันบุปผาไหว้ศพ (ฉบับร่าง)

บทที่ ๒๙

[บรรยายโดยผู้ประพันธ์]

คาตานะล้อเล่น เด็กหญิงสามคนเริ่มเปิดศึกอีกครั้ง

                “ศรีหายไปไหนน่ะ” พงสณะถามระหว่างทานอาหารมื้อเที่ยง เพื่อนๆ ต่างส่ายหน้า จู่ๆ ขนมชั้นก็พูดขึ้น

                “จะว่าไปแล้วข้าสงสัยเรื่องศรีมากเลยว่ะ จำตอนที่เราไปสู้กับลูกสมันผู้ลักดาบได้ไหม อยู่ๆ จากตอนแรกที่ศรีแทบมิมีแรงเดินก็กลับเดินได้แล้วมีเขี้ยวงอกอกมา …แต่สยองว่ะ เล่นผ่านางยักษ์เป็นสองซีกแล้วกินเครื่องในอีก นึกกี่ทีก็มิหายขนลุก”

                ขนมชั้นเล่าเมื่อนึกถึงเรื่องของศรี แต่มันกลับทำให้ใครหลายคนทานอาหารไม่ลงเมื่อนึกถึงฉากเลือดสาดนั่น

                “นายมาพูดอะไรตอนนี้ฮะ? อาหารกำลังร้อนๆ อร่อยๆ มันพูดเรื่องน่าขุนลุกทำไมเนี่ย??” เฉาก๊วยเบ้หน้าอย่างนึกรังเกียจฉากนั่น

                “ก็มันอดมิได้นี่ เจ้าลองคิดดูละกัน ศรีมันเป็นยักษ์ฤๅเปล่าก็มิรู้ แถมยังดวงตานั่นที่เป็นสีแดงมีสัญลักษ์ยันต์อีก” คำพูดนั้นทำให้เพื่อนๆ เริ่มสงสัยและคิดตามๆ กัน แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครรู้สาเหตุ

                “ก็ไม่แปลกนี่ถ้าศรีจะเป็นยักษ์ เพราะสมัยนี้ยักษ์กับมนุษย์อย่างไรก็อยู่ด้วยกันมาตลอด” ปักเป้าพูดอย่างไม่ใส่ใจเรื่องที่หลายคนสงสัย กลีบเย้าพยักหน้าก่อนจะเอ่ย

                “แต่ที่น่าสงสัยที่สุดก็เรื่องดวงตานั่น มันแปลกมากเลย น้อยคนนักที่จะมีเนตรสีแดง เพราะเนตรสีแดงเป็นสีที่แกร่งที่สุด ท่าทางศรีจะมิธรรมดาแล้วล่ะ”

                “แล้วยังดาบนั่นอีก ข้ารู้สึกคุ้นๆ มันอยู่นะ” บรรพตเอ่ยอย่างฉงนพลางนึกถึงเนื้อหาในหนังสือที่เคยอ่าน

                “นึกออกแล้ว” ในที่สุดเธอก็นึกได้ ดอกเข็มเห็นดังนั้นจึงถามบ้าง บรรพตยิ้มแป้นก่อนจะตอบ “ดาบนั่นมีมานานเหมือนกันนะ สืบทอดในตระกูลวีรสังฆะรุ่นต่อรุ่น …ถ้าจำไม่ผิดมันจะมีวิญญาณยักษ์สองพี่น้องสถิตอยู่”

                “วิญญาณยักษ์” ทุกคนทวนคำพร้อมกัน

                “ใช่แล้ว เห็นว่าดาบด้านขวาเป็นวิญญาณธาตุน้ำคนพี่ ด้านซ้ายวิญญาณธาตุไฟคนน้อง มันสถิตเพื่อปกป้องดาบ เนื้อหาที่ข้าอ่านมาก็มีประมาณว่าดาบนั่นจะมอบให้ผู้ถือครองที่ครอบครองตั้งแต่ชาติแรก เจ้าของเกิดเป็นอะไรมันก็มอบ คนอื่นไม่สามารถใช้มันได้เว้นแต่เจ้าของมันจะอนุญาต”

                “ขี้หวงชะมัด” โซค่อนล้อดาบของศรี รพิที่พอได้ฟังเรื่องที่เกี่ยวกับพี่สาวซึ่งเป็นญาติก็อดจะพูดบ้างไม่ได้

                “ผมก็เคยได้อ่านมาเหมือนกันครับ ดาบของพี่ศรีแปลงเป็นปิ่นปักผม อย่างตอนนั้นที่พี่ศรีใช้ดาบผมก็ไม่เห็นปิ่นปักผมเลยครับ”

                “น่าสนๆ” โซค่อนเอ่ยก่อนจะตักข้าวกับหมูใส่ปากแล้วเคี้ยวหงุบๆ ปักเป้ายักไหล่ก่อนจะทานต่อ

                ระหว่างที่ทุกคนทานอาหาร โอฟีเลียก็คุยเบาๆ กับเทสโลเอล

                “นี่ๆ ไว้ศรีกลับมาเราขอดูดาบดีไหม?”

                “ทำไมล่ะ?” เทสโลเอลถามด้วยความฉงน เธอเองก็สงสัยเรื่องดาบของศรีเหมือนกัน แต่สงสัยถึงขนาดไปขอมาดูมันก็เกินไปหน่อย

                “แหม ก็มันน่าสนดีนี่ ลองคิดดูสิ ดาบที่มีวิญญาณยักษ์สถิตแถมแปลงเป็นปิ่นปักผมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย จะไม่ให้สนได้ยังไงกัน” ท่าทางกระตือรือร้นของโอฟีเลียทำให้เทสโลเอลต้องถอนหายใจ อย่างไรนิสัยขี้สงสัยของเด็กหญิงสวมชุดแดงก็เป็นมานานแล้ว

                แถมแก้ไม่ได้ซะด้วยสิ

                พลั่ก!

                ร่างของศรีไถลกับพื้นเมื่อคาตานะดันดาบออกแล้วถีบเธอ ศรีข่มความเจ็บปวดที่ร้าวไปทั้งตัวแล้วพุ่งไปฟันดาบใส่คาตานะ เมื่อศรีดันดาบได้ก็กระแทกศอกใส่คาตานะก่อนจะใช้ดาบฟันร่างเขา

                เลือดไหลจากร่างเขาไม่มากนักแต่มันค่อยๆ เพิ่มปริมาณมากขึ้น ศรีมองภาพนั้น เธอลืมหายใจเพราะคาดไม่ถึงว่าตนเองจะสร้างบาดแผลถึงขั้นเลือดออดขนาดนี้

                คาตานะก้มดูบาดแผล เขาแสยะยิ้มก่อนจะกระโดดขึ้นและลงมาฟันดาบสองเล่มใส่ร่างศรี  จากบ่าลากลงมาเลือดพุ่งแล้วไหลเป็นสายตา เสื้อผ้าของเธอและเขาตอนนี้ต่างมีเลือดเปื้อนแต่งแต้มให้กับผ้าสีอ่อน

                ศรีเสียการทรงตัวเลยล้มลงไป เธอคิดด้วยความกังวล บ่าที่เชื่อมกับแขนเมื่อได้รับบาดแผลและความเจ็บปวดเธอจะขยับดาบได้ยาก คาตานะเข้ามาใกล้ก่อนจะนั่งคุกเข่าด้วยขาข้างหนึ่ง

                “อย่างน้อยข้าโดนที่ช่วงตัว แต่เจ้าโดนที่บ่าซึ่งเชื่อมกับแขนก็ขยับดาบลำบาก เอาเป็นว่าหยุดเพียงแค่นี้ก่อน ไว้ต่อคราวหน้านะ”

                “…”

                “ถ้าเกิดเจ้าอยากได้ความลับของเนตรก็ฟื้นตัวเร็วๆ ล่ะ”

                ศรีมองคาตานะที่หันหลังเดินกลับไปที่เรือน เธอกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ

                เราโดนแค่บ่าก็ไม่มีแรงแล้วงั้นเหรอ?

                …ช่างน่าสมเพศจริงๆ

                ศรียิ้มมุมปากก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแล้วกำดาบในมือทั้งสองข้างแน่น แม้จะเจ็บบ่าก็ยังจับสิ่งของได้ ศรีไม่รอช้ายกขาสูงจะเตะศีรษะคาตานะ แต่ไม่โดนเพราะเขาหลบตัวได้ทันก่อน

                “ยังไหวฤๅ?”

                “ไหวสิ! ก็แค่เจ็บบ่าและไม่ได้เจ็บมากอะไรนี่” ศรีจ้องอีกฝ่ายไม่ให้คลาดสายตา ทำให้เขายิ้มชอบใจ คาตานะเอื้อมมือมา ศรีถอยตัวแล้วตั้งท่า

                แปะ

                “เอ๊ะ?” ศรีเอ่ยอย่างฉงนเพราะคาตานะทำผิดจากที่เธอคิดไว้ เขาลูบศีรษะเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน รอยยิ้มอบอุ่นทำให้ศรีไม่มีกระจิตกระใจจะจู่โจมต่อ

                “ข้าก็แค่อยากเล่นกับเจ้าเลยพูดไปงั้นแหละ เพราะฉะนั้นเจ้ารีบไปทำแผลเถิด ประเดี๋ยวมันจะไหลมากกว่าเดิมนะ” กล่าวจบก็เดินเข้าไปในเรือน ศรีตะลึงกับกกิริยาของเขาจนยืนนิ่งไปชั่งครู่

                ทั้งๆ ที่เราไม่ชอบให้ผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัวแบบนี้ แต่ทำไมเราถึงไม่ปัดป้องเลยล่ะ

                …แต่รู้สึกดีอย่างไม่บอกไม่ถูก

                มันทำให้เรา… นึกถึงครอบครัว นานแค่ไหนแล้วนะที่เราไม่ได้รู้สึกถึงความอบอุ่นแบบนี้ นับตั้งแต่วันที่เรารู้ว่าพ่อกับแม่ของเราไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริง ความอบอุ่นก็เปลี่ยนเป็นความหนาวเหน็บที่เกาะกุมจิตใจ

                คาตานะ… เป็นใครกัน……               

                ศรีคิดพลางเดินเข้าไป

                เด็กชายสวมชุดยูคาตะชั้นเดียวกับนุ่งโจงกระเบนเดินมาหาเธอที่นั่งรออยู่บนพื้นบ้านด้านนอก เขารักษาแผลให้เธอเงียบๆ แต่ก็ยิ้มไปด้วย ศรีสงสัยว่าเขายิ้มทำไมแต่ก็ไม่ได้ถามเพียงแค่เงียบอยู่นิ่งๆ ให้เขาทำได้สะดวก

                “เสร็จแล้วล่ะ” คาตานะยิ้มบางๆ ศรีก้มมองแผลก่อนจะเงยหน้าแล้วกล่าว

                “คาตานะ… ขอบคุณจ้ะ” เด็กชายไม่พูดอะไรแต่ยิ้มรับด้วยความยินดี

                ไม่นึกเลยว่าโตแล้วจะเป็นอย่างนี้ เข้มแข็งขึ้นนะ…

                สายใยครอบครัวทำให้เขาอดจะยิ้มไม่ได้…

                “เอาเป็นว่าเราแข่งตกปลา ถ้าฉันชนะแกห้ามยุ่งกับศรีเป็นเวลาสามวัน” แววไพรเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบ ตอนนี้เธอ ว่าวและยุพินมาที่ลานแห่งหนึ่ง ยุพินแสะยิ้มพลางเอ่ย

                “ตกปลา? ที่แกพูดเมื่อกี้ไม่ธรรมดาไปหน่อยเหรอ”

                “รึอยากจะโดนท่านจารุเทศน์ล่ะ ต่อสู้มันก็สร้างความรบกวนและความเสียหาย ตกปลาแหละดีแล้ว” แววไพรขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงเรื่องที่ตน ว่าวและยุพินทะเลาะกันจนโดนสั่งสอนไปหลายนาที ว่าไปก็ยังไม่ได้ทานอาหารมื้อเที่ยงเลย

                “เที่ยงแล้วยังไม่ได้ทานอะไร ตกปลามากินก็ดีเหมือนกัน” ยุพินเอ่ยต่อ ว่าวปล่อยทั้งสองคนก่อนจะเดินไปที่เรือนตรงใต้ถุนแล้วหยิบอุปกรณ์ตกปลาจากนั้นก็เดินกลับไปรวมกลุ่มอีกครั้ง เธอยื่นของให้แววไพรและยุพิน

                “ใครจับได้มากที่สุดก็ชนะใช่ฤๅมิใช่เจ้าคะ”

                “อือ แต่ว่าเราจะนั่งเรือไปตก เพราะคลองแถวๆ นี้มันไม่ค่อยมีปลา ลึกตรงเข้าไปมันน่าจะเยอะกว่า”

                “หากเกิดท่านจารุรู้เข้าก็…” ว่าวค้านแววไพรต่อพอเห็นดวงตาที่เยือกเย็นเข้าก็จำยอม

                หลังจากนั้นพวกเธอก็แอบลอบนำเรือมาใช้ ดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีใครมาแวะเวียนจึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครเห็น

                …ไม่รู้ว่าพวกเธอคิดถูกหรือคิดผิด บรรยากาศวังเวงราวกับมีสัตว์ร้ายซ่อนอยู่ ยุพินกลอกตาไปมาด้วยความหวาดกลัวและกังวล

                ในขณะเดียวกันศรีและคาตานะก็นั่งเรือเพื่อกลับเรือนมณฑา

                คาตานะ  เป็นใครกันแน่

                ในใจของศรีคิดแต่เรื่องของคาตานะ เธอเหม่อลอย ดวงตามองทิวทัศน์รอบด้านและมองท้องฟ้าที่สว่างจ้า ช่างขัดกับบรรยากาศคลองที่อันตราย

                เรือแล่นไปหลายนาทีเธอและเขากับเด็กหญิงสามคนก็พายเรือสวนกัน ดวงตาทุกคู่สบกัน แววไพร ว่าวและยุพินคาดไม่ถึงว่าศรีและคาตานะจะอยู่ที่นี่

                กลัวว่าการแข่งลับจะถูกเปิดเผย

                “ศรี… มาอยู่ที่นี่ได้ไงน่ะ” แววไพรถามด้วยความกังวล เหงื่อบริเวณมือซึมจนชื้น ศรียิ้มบางๆ พลางตอบ

                “ก็… มาเดินเล่นกับคาตานะน่ะ …แต่เขามาชวนฉันมา”

                “งั้นเหรอ… ว้าย! ศรี ไปโดนอะไรมาน่ะ” แววไพรเหลือบเห็นเลือดที่ซึมออกมา นั่นเองที่ทำให้ว่าวและยุพินรีบเขยิบมาดูบ้าง

                “ท่านพี่ศรีไปโดนอะไรมาน่ะเจ้าคะ” ว่าวถามอย่างเป็นห่วง ร่างกายพักผ่อนมาไม่นานก็ต้องมาโดนอีก เรื่องนั่นศรีรู้ดีแต่เธอก็ยังฝืนสู้กับคาตานะเพราะอยากรู้ความลับของเนตรตนเอง

                “กะ ก็…” ศรีไม่รู้จะโกหกอย่างไร คาตานะเห็นดังนั้นจึงตอบแทน

                “ตอนนั้นเผลอไปกระแทกจนมีดหล่นลงมาน่ะ”

                “แต่เป็นสองข้างนะ…” ยุพินเอ่ยเบาๆ ในขณะที่จ้องแผลไม่วางตา คาตานะพยักหน้าพลางยิ้มเหมือนไม่ใส่ใจราวกับว่าเป็นเรื่องเล็กๆ ก่อนจะพายเรือต่อ เมื่อเป็นดังนั้นศรีจึงโบกมือลาพร้อมกับส่งยิ้มให้ด้วย เด็กหญิงสามคนจึงโบกมือลา

                “ศรีไปแล้ว งั้นเราไปกันต่อเถอะ”

                “อื้ม”

                “ท่าทางมีพิรุธ” จู่ๆ คาตานะก็เอ่ยเมื่อเรือใกล้จะถึงฝั่ง

                “ยังไงเหรอ?” ศรีถาม “เมื่อกี้ข้าเห็นว่ามีคันตกปลาด้วย”

                “หือ ในเรือจะมีคันตกปลาก็ไม่แปลกนี่” ศรีแย้ง คาตานะที่รู้ดีจึงหัวเราะแล้วเอ่ย

                “มิใช่ เจ้าลองคิดดู พวกเธอสามคนนั่นเพิ่งทะเลาะกันมาใช่ฤๅมิใช่ เมื่อเป็นเช่นนั้นเรื่องมันก็มิจบง่ายๆ ดอก ข้าว่าคงต้องไปแข่งตกปลาแน่เลย”

                “หือ?” ศรีขมวดคิ้วเหมือนไม่ใช่ในสิ่งที่เขาพูด

                เรือเทียบท่าแล้ว คาตานะขึ้นก่อนแล้วยื่นมือเพื่อให้เธอจับ แต่ศรีไม่ยอมเพราะมันดูไม่งามจึงยิ้มให้เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจก่อนจะจับพื้นไม้แล้วพยุงตัวขึ้น