ราชันบุปผาไหว้ศพ (ฉบับร่าง)

บทที่ ๒

[บรรยายโดยผู้ประพันธ์]

เข้ามายังอีกมิติหนึ่งของโลก

                “แหะๆ… ฉัน… ขอโทษ… นะ”

                ศรีหันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับธันนะ เขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด แววตาสีดำของเขามีประกายแห่งความโกรธ เขาเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น “คราวหน้าทำอะไรก็หัดมองซะบ้างว่าจะมีอะไรที่ถูกกระทบมากที่สุด” พร้อมหับพูดเขาก็ค่อยๆ ว่ายเข้าไปใกล้ฝั่ง ศรีว่ายตามอย่างคล่องแคล่วด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ---การว่ายน้ำเป็นสิ่งที่เธอชอบมากเลยล่ะต่อให้ต้องไปอยู่ในน้ำที่ขุ่นๆ ก็เถอะ

                ทั้งสองว่ายมาจนถึงฝั่งค่อยๆ ตะเกียกตะกายขึ้นไปแล้วบีบเสื้อบีบปลายผม ศรีนึกอย่างยินดีที่ตนเองใส่เสื้อยืดมาอีกชั้น จึงไม่ค่อยเห็นเรือนร่างเธอมากนักเว้นแต่ทรวดทรงของเธอ ธันนะที่เป็นผู้ชายจึงไม่ใส่ใจเรื่องนั้นมากนักจะห่วงก็ตรงที่ตนเองจะเป็นหวัดหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ได้รับผลจากน้ำ

                “ศรี…”

                “…!” ศรีหันไปมองตามเสียงเรียก …ผู้ที่เรียกเธอคือเด็กหญิงที่ดูจากภายนอกอายุน่าไล่เลี่ยกับเธอ ผมยาวประบ่ามัดจุกสองข้างต่ำ สวมแว่น เด็กหญิงถือร่มบ่อสร้างสีอ่อน เธอแย้มยิ้มน้อยๆ ให้กับศรีอย่างยินดี “คิดถึงจังเลย ผ่านไปเพียง ๒ ปี แต่ฉันรู้สึกราวกับผ่านไปนานเป็นสิบๆ ปีเลย”

                “แววไพร เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงน่ะ?” เสียงเอ่ยถามอย่างงุนงง ---เด็กหญิงผู้ถือร่มบ่อสร้างคือเพื่อนสมัยเด็กของเธอที่เคยเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันเมื่อครั้นยังอยู่ที่จังหวัดชลบุรี ต่อมาเธอจึงมาเรียนที่โรงเรียนในจังหวัดระยองเนื่องจากมีปัญหาบางอย่าง…….

                “ฉันได้ยินว่าศรีจะมาที่กรุงเทพฯ น่ะเลยตามมา”

                ได้ยินมาจากไหนเนี่ย…

                ศรีคิดก่อนจะถาม “แล้วทำไมถึงมาอยู่แถวๆ นี้ล่ะ พ่อกับแม่อยู่ไหน” กวาดสายตาไปมองรอบตัวเธอแต่ไม่เห็นมีวี่แววพ่อแม่ของเด็กหญิง

                “ฉันมาคนเดียวน่ะ พ่อกับแม่อยู่ร้านกาแฟ ฉันเบื่อเลยมาเดินเล่น แล้วศรีล่ะมาทำอะไรอยู่ที่นี่เหรอ”

                “ฉันมาซื้อของกับพ่อแม่น่ะ แต่หลงทางก็เลย…” คำต่อไปไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง ศรีชำเลืองไปทางธันนะแต่เขาเบือนหน้าหนีเหมือนจะไม่อยากรับรู้ เขาเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา ตอบแทนศรี

                “มันเดินตามฉันมาเพราะไม่รู้จะไปไหน เป็นผีเจ้าไม่มีศาล”

                “ปากเสียจริงๆ เลยนะนายน่ะ! -------เอ่อ ก็ตามที่เขาบอกนั่นแหละจ้ะ ฉันไม่รู้ว่าจะไปทางไหน” ศรีเปลี่ยนสีหน้าที่โกรธเคืองมายิ้มแห้งให้แววไพร เด็กหญิงถือร่มบ่อสร้างยิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยนให้ก่อนจะเอ่ยถาม

                “ไปกับฉันไหม ฉันจะได้ช่วยตามหาพ่อแม่ของศรีน่ะ”

                ศรีลังเลว่าจะไปด้วยหรือจะตามธันนะไปต่อ ตัดสินใจได้ เธอเลือกที่จะไปกับแววไพร เพราะทั้งสองก็รู้จักกัน สถานการณ์ตอนนี้ก็ลำบากเกินจะแก้ ศรีตอบเธอพร้อมกับยิ้ม

                “ไป… ขะ ขอบคุณจ้ะ” ศรีเอ่ยตะกุกตะกักอย่างเกรงใจ เลือกทางนี้แหละดีที่สุดแล้วจะได้ไม่ลำบาก เด็กหญิงผมจุกเดินเข้าไปใกล้เด็กหญิงถือร่มบ่อสร้างก่อนจะก้าวออกไปอย่างช้าๆ ศรีแอบหันไปมองธันนะก่อนจะเอ่ย

                “ธันนะ ขอบคุณจ้ะ”

                “…” ไม่มีเสียงตอบกลับมา เธอรู้สึกใจหาย ไม่คิดเลยว่าจะจากกันเร็วแม้จะเพิ่งรู้จักกัน แต่น้อยๆ เธอก็อยากจะอยู่เล่นกับเขา ธันนะเองก็ก้าวเดินไม่พูดอะไร

                …ไม่แม้แต่จะมองส่งเธอ…

                “อะ! ศรี เธอตัวเปียกนี่ เอาผ้าของฉันไปคลุมก่อนมั้ย จะได้ไม่หนาว” แววไพรที่เพิ่งสังเกตว่าตัวศรีนั้นเปียกโชกดูท่าจะหนาวแต่ศรียิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเพราะช่วงกลางวันที่แสงแดดจ้า เพียงไม่ถึงนาทีก็หายหนาวแล้ว

                “ขอบคุณจ้ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็หายหนาวแล้วล่ะ”

                จ๋อม…

                วูบ… วูบ…

                เหมือนได้ยินเสียงจากน้ำในคลองและเสียงที่ไหววูบในอาก