เขาที่แสนดี กับเธอมิอาจลืม

 

วันนี้เป็นวันเสาร์ วันนี้ไม่มีเรียน ฉันจึงไปทำงานพิเศษคือไปเสิร์ฟกาแฟที่ห้างสรรพสินค้าThe Avenue ซึ่งเป็นห้างหรูมีแต่ดารา ไฮโซมาเดินกัน

 

“วันวานกันเค้กไปเก็บโต๊ะตรงนู้นไปเดี๋ยวพี่ชงกาแฟตรงนี้เอง”

 

“ค่ะพี่มะม่วง”

 

ฉันกับเค้กเดินกึ่งวิ่งไปเก็บโต๊ะริมกระจก

 

“นี่วันวาน” เค้กสะกิดฉัน

 

“ดูนั่นสิ พี่คราม หล่อและรวยมาก” ฉันเงยหน้าขึ้นไปดู นั่นครามนิ

 

“รู้ไหมพี่ครามนะเป็นลูกเจ้าของAvenue Group  มีธุรกิจหลายอย่างเลยนะ ทั้งห้างสรรพสินค้านี้ก็ใช่  อสังหาริมทรัพย์อีก โรงงานหลายอย่างอีกมากมาย”

 

โห เขารวยขนาดนี้ ฉันไม่ควรไปยุ่งนะสินะ คนละขั้วเลย ฉันเห็นเขาเดินออกไปจากห้างแล้วขับรถไปไหนสักที่ ส่วนฉันก็ตั้งใจทำงานให้เสร็จไวไวจะได้กลับบ้าน เพราะต้องเตรียมตัวสอนวันพรุ่งนี้ อีกเพราะเปลี่ยนนักเรียนใหม่ แถมยังต้องไปสอนที่บ้านอีก

 

...วันต่อมา...

 

ฉันนั่งรถมาจนถึงบ้านหลังหนึ่งหรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ดี ทำไมใหญ่โตขนาดนี้นะ มาผิดบ้านรึเปล่านะ กดกริ่งดูก่อนแล้วกัน ไม่นานก็มีเหมือนแม่บ้านมาเปิดประตูให้

 

“มาสอนพิเศษใช่ไหมคะ เชิญคะ อดทนหน่อยนะคะ”ป้าแม่บ้านยิ้ม ทำไมต้องอดทนด้วยนะ

 

ฉันเดินตามป้าเข้าไปในบ้าน ข้างในดูหรูกว่าข้างนอกอีกนะเนี่ย ป้าพาเดินมาที่ห้องหนังสือ ที่มีหนังสือเยอะมาก

 

โหสุดยอดอะมีห้องหนังสือในบ้านตัวเอง นี่มันบ้านหรืออะไรเนี่ย 

 

ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะกลางห้องไม่นานก็มีคนเดินเข้ามา

 

“นี่หรอป้าคนที่จะมาสอนผม” เด็กมัธยมปลายคนหนึ่งพูด

 

“คะ คุณหนูทูเดย์”

 

ป้าเสิร์ฟน้ำแล้วป้าก็เดินออกไป

 

“หวัดดีจ้า น้องชื่ออะไรหรอ พี่ชื่อวันวานนะ” ฉันทักทายอย่างเป็นกันเอง

 

“ ....”

 

“เออ คือ กินข้าวยัง” ไม่มีคำตอบใดๆทั้งสิ้น

 

“นี่จะมาสอนหรือมาเป็นนายทะเบียนถามอยู่ได้” นี่ใช่ไหมที่ป้าบอกให้อดทน

 

“บอกไว้เลยไม่เรียนหรอกนะ ถ้าจะเรียนจะเรียนดนตรีเท่านั้น” ดูท่าจะชอบดนตรีมากกว่าวิชาการ แล้วโดนพ่อบังคับเรียนสินะ

 

ฉันหยิบหนังสือขึ้นมา ทันใดนั้นเขาลุกขึ้นยืนแล้วก็โยนหนังสือฉันทิ้ง

 

“นี่ทำอะไรนะ จะโยนทำไมเก็บขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ”

 

“ทำไมต้องเก็บบอกไม่เรียนไง จะเรียนดนตรี”

 

“แล้วนายเล่นเป็นหรอไง”

 

“เป็น ทำไมจะไม่เป็น ออกไปเดี๋ยวนี้เลยไม่งั้นจะลากเธอไปเอง”

 

เขาทำท่าจะลากฉันไปจริงๆ อดทนไว้ๆ

 

“โอเคๆ เอางี้มามีข้อตกลงกัน ฉันนะรับเงินมาแล้วก็ต้องสอนนาย เอาแบบนี้ถ้านายยอมเรียนด้วยดีๆ สอนเสร็จจะให้นายเล่นกีต้าร์ที่อยากเล่นส่วนฉันจะร้องเพลง เป็นคู่ซ่อมฝีมือให้ โอเคไหม”

 

เขานั่งลงแล้วก็คิด

 

“ฉันมีสิทธิ์เอาลงยูทูปด้วยนะ”

 

“ทำไมหละ”

 

“ไม่งั้นก็ออกไป”

 

“โอเคๆตามนั้นก็ได้”

 

ฉันจึงเริ่มสอนจนเสร็จจากนั้นเขาก็หยิบกีต้าร์ขึ้นมา ฉันจึงต้องช่วยร้อง ออ ตอนเด็กๆแม่ฉันให้เรียนร้องเพลงแล้วก็ชอบส่งฉันประกวดบ่อยๆนะ แต่โตมาก็ห่างหายจากการร้องเพลงไป

 

ในที่สุดก็จบภารกิจฉันจึงเดินออกมาโดยมีป้าแม่บ้านมารับ

 

“คุณเก่งมากนะคะ ปกติมาสอนไม่ถึงชั่วโมงหนีกลับบ้านกันหมดเลยคะ”

 

“หืมม ขนาดนั้นเลยหรอคะ”

 

“คะ คุณทูเดย์เค้าต่อต้านนะคะ เค้าอยากเป็นนักดนตรี แต่คุณผู้ชายอยากให้ไปทางวิชาการแบบพี่เค้าจะได้มาดูแลกิจการต่อได้นะคะ”

 

“ออ” แบบนี้นี่เอง ฉันเดินมาถึงหน้าบ้านก็เห็นมามอเตอร์ไซค์คุ้นๆมาจอดหน้าบ้านนี้

 

เอเดย์!!

 

มาทำอะไรที่นี่นะ

 

“คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ” ป้าไปรับหมวกกันน๊อคมา

 

“เธอมาทำอะไรที่นี่นะ”

 

“คุณทั้งสองรู้จักกันหรอคะ นี่คุณเอเดย์พี่ชายคุณทูเดย์นะคะ ส่วนนี่คุณวันวานมาสอนหนังสือคุณทูเดย์คะ แถมยังสอนจนจบด้วยนะคะ เก่งจริงๆ” ป้าแนะนำ

 

ฉันยืนอึ้งไปสองวินาที

 

“ป้าคะ หนูกลับก่อนนะคะ” ฉันยกมือไว้แล้วรีบเดินออกไป

 

เขารีบขับมอเตอร์ไซค์ตามมา

 

“นี่ให้ฉันไปส่ง”

 

“ไม่เป็นไร”ฉันรีบก้มหน้าเดินไม่สนใจอะไร

 

“นี่ถ้าไม่ให้ไปส่งก็ไม่ต้องกลับมาสอนอีก”

 

ฉันหยุดเดินทันที ไม่นะ ฉันอยากสอนเพราะ ที่นี่ให้เงินฉันมากกว่าที่อื่นสองเท่าแหนะ

 

จากนั้นเขาก็ขับมาจอดที่ด้านหน้าฉัน ฉันจึงต้องจำใจขึ้นไป

 

เขาขับไปสักพัก

 

“นี่นายจะไปไหน นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านฉัน”

 

“ก็ไปเดทกันไง”

 

“นี่ฉันไม่ไปนะ จอดรถเดี๋ยวนี้นะ” ฉันดิ้น

 

“นี่เดี๋ยวตกหรอก” ฉันตั้งสติได้ก็เกิดความกลัวขึ้นทันที

 

ไม่นานเขาก็ขับรถมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

 

“พามาที่นี้ทำไม”

 

“แค่อยากรู้เธอรู้จักไอครามได้ยังไง” นี่เขาพามาที่นี่เพื่อจะถามเรื่องแค่นี้นะหรอ

 

ฉันจึงเดินหันหลังเพื่อจะกลับบ้าน แต่เขากลับดึงแขนฉันแล้วดันจนหลังฉันติดกับต้นไม้

 

“นี่นายจะทำอะไร นี่มันสวนสาธารณะนะ”

 

“แล้วมันมีคนไหมหละ ดูสิ” ฉันเหลือบตามองไม่มีคนเลยสักคน

 

“บอกมารู้จักกันได้ยังไง” ฉันเบนหน้าหนี พยายามดิ้นแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกไปได้

 

จากนั้นพอเขาเห็นฉันดิ้น เขาจึงก้มตัวแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉัน

 

“จะทำอะไรนะ”

 

“บอกมาสิ” เขาเลื่อนลงมาใกล้เรื่อยๆจนปากฉันกับเขาใกล้กันมาก

 

“โอเค บอกแล้วๆ คือตอนที่นายจับฉันขังไว้ในห้องเก็บของที่มหาลัย เขามาช่วยฉันไว้นะ”

 

พอพูดจบเขาดันตัวขึ้นแล้วทำหน้าไม่พอใจแล้วก็ดึงฉันไปขึ้นรถแล้วขับไปส่งที่บ้าน

 

...วันต่อมา....

 

ฉันเดินเข้ามหาลัยก็เจอนามพอดี นามจึงลากฉันไปที่บอร์ดของมหาลัย

 

“ลากมาทำไมเนี่ย เธอไปดูเองแล้วกันนะ เดี๋ยวรู้เอง ออ ฉันไปส่งการบ้านของฉันกับแกก่อนนะ ยืมแกมาลอกเพิ่งทำเสร็จนะ เดี๋ยวส่งไม่ทัน” จากนั้นนามก็รีบวิ่งไป

 

คนมุงดูอะไรกันนะเยอะแยะอะ ฉันพยายามแหวกฝูงชนเข้าไป

 

นี่มันรูปเอเดย์กับฉันที่สวนสาธารณะเมื่อวานนิ แล้วมันเป็นรูปเหมือนกำลังจูบกันอยู่

 

นี่มันมุมกล้องชัดๆ เมื่อวานเราไม่ได้จูบกันซะหน่อย ใครแอบถ่ายนะ

 

สักพักก็มีเสียงส้นสูงเดินมาทางฉัน

 

“นี่หรอ คนในรูป ไม่เห็นจะสวยตรงไหน แถมยังเป็นสอบชิงทุนเข้ามาสินะ”

 

ผู้หญิงหนึ่งในสองพูด ดูท่าจะเป็นพวกไฮโซสินะ สูงสวยหุ่นดีถือของราคาแพงแบบนั้น

 

“ฉันไม่รู้ว่าเธอไปอ่อยเอเดย์แบบไหน บอกไว้เลยคนจนๆอย่างเธอ อย่ามาอ่อยเอเดย์ของฉันเพิ่งไถเงินหน่อยเลย”

 

โหย มันจะดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ อดทนไว้ๆวันวาน

 

“สงสัยจะเป็นคนจูบเอเดย์เองด้วยสินะ” ผู้หญิงอีกคนพูด ฉันรู้สึกอดทนไม่ไหวแล้ว

 

“ก็ไม่รู้สินะ ถ้าเธอดีจริงเอเดย์ก็คงไม่นอกใจมาหาฉันหรอกนะ” พอฉันพูดจบ คนแถวนั้นก็ร้องอื้ออึงขึ้นมาในความกล้าของฉัน

 

ดูยัยนี่จะโกธรมาก เธอยกมือเหมือนจะตบฉัน ฉันหลับตาปี๋

 

“คราม!!”

 

ฉันเปิดตาขึ้นเห็นครามจับแขนยัยนี่อยู่ เขามาช่วยฉันอีกแล้วหรอ

 

“อย่ายุ่งกับเธอ” พอครามพูดจบทำให้สองคนนั้นยืนอึ้งไปเลย ครามจับมือฉันแล้วดึงไปที่ๆหนึ่ง

 

และก็มาหยุดอยู่ที่ที่เอเดย์นั่งอยู่

 

“ไอเอเดย์ ฉันคบกับเธออยู่ เพราะฉะนั้นต่อไปนี่ เลิกยุ่งกับเธอซะ”

 

ฉันอึ้งอีกที อะไรเนี่ย

 

เอเดย์เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วยิ้มมุมปาก ฉันรู้สึกว่าเขาเท่ขึ้นมาทันที

 

เอเดย์ยังไม่ทันพูดอะไรครามก็ดึงฉันออกจากตรงนั้น

 

“นี่ นายพูดอะไรไปนะ”

 

“ทำไม เธอไม่อยากคบกับฉันงั้นหรอ”

 

“คือมันไม่ใช่แบบนั้น แต่...พวกนายไม่ถูกกันก็ไม่ควรเอาฉันเข้าไปยุ่งนะ”

 

“...” เขาหยุดเดินแล้วไม่พูดอะไร สักพักเขาก็ปล่อยมือฉันแล้วเดินไป ทิ้งฉันยืนงงอยู่อย่างนั้น