รักใสใสของยายเฉิ่มเบ๊อะ

     เห้อออออ นี่มันวันอะไรของฉันนะ ดันไปชนตาพัตเตอร์ตั้ง 2 รอบเค้าคงไม่ชอบหน้าฉันไปแล้วแน่ๆเลย -*- เอ๊ะ แล้วทำไมฉันต้องมาสนใจด้วยเนี่ย

     หลายวันมานี้ฉันพยายามติดต่อเจมส์แต่ไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าทำไมเค้าจะรู้ไหมว่าฉันคิดถึงเค้า เป็นห่วงเค้ามาก แต่แล้วฉันจะถึงกับจะเป็นลมเมื่อสเตตัสเค้าขึ้นว่าหมั้นแล้วกับผู้หญิงคนนึง 

     "อะ อะไรกัน ฮือ อะไรกัน ทำไมทำไม ฮืออ" ในขณะที่ฉันกำลังร้องไห้สะอื้นอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น

     ติงตะละลิงติงติ่งติ่งติงติ้งงงงง ฮือ ฮาเห้ -*- นี่เสียงโทรศัพท์หรอ -?-

     "ฮัลโหล นิยัยเฉิ่มเบ๊อะ" 

     "ใครอ่ะ" หน็อย กล้ามาเรียกฉันเฉิ่มเบ๊อะ

     "พัตเตอร์" 

     "อ๋อพัตเตอร์นี่เองนึกว่าใคร  ห้ะ!!!!" 0_0 พัตเตอร์เค้าโทรหาฉันทำไมเอาเบอร์ฉันมาจากไหน -//-

     "นี่เธอจะตกใจอะไรหนักหนา"

     "นะนะ นาย เอาเอฉันมาจากไหนแล้วโทรมาทำไม"

     "เธอไม่ต้องสนใจหรอกว่าฉันเอาเบอร์มาจากไหน แต่เธอควรจะรับผิดชอบในสิ่งที่เธอทำ"

หมอนี่ ฉันทำอะไรเค้าอีกล่ะ ชดใช้หมดแล้วนี่นา

     "ฉันทำอะไรให้นาย ก็รับผิดชอบหมดแล้วนิ"

     "เธอคงไม่รู้สินะ ว่าจานข้าวบาดมือฉันจนฉันไม่สามารถเขียนหนังสือได้"

เฮิอก! อะไรกัน เค้าจะเอาเรื่องฉันไหมเนี่ย -0-

     "นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า" 

     "เธอต้องรับผิดชอบ! ไม่อย่างงั้นฉันเอาเรื่องเธอแน่" 0_0

มะมะหมอนี่ น่ากลัวจริงๆเลยอ่ะ

     "ฉันต้องทำยังไงนายถึงจะไม่หาเรื่องฉัน"

     "เธอต้องมาเป็นพยาบาลให้ฉัน เป็นเวลา 3 เดือน"

     "ห้ะ! นี่นายแค่แก้วบาดนะ"

     "แต่ฉันต้องเสียเงินเสียเวลาเรียน หรือเธอจะจ่าย 5 แสน ค่าเทอมและค่ารักษาฉัน"

บ้าชะมัด -//- เงินเยอะซะขนาดนั้น ที่จริงฉันจ่ายได้อยู่แล้วแต่ถ้าพ่อและแม่รู้ถึงเหตุผลฉันตายแน่ TT (เอลิน่าผู้น่าสงสาร)

      "ตกลงฉันจะไปเป็นพยาบาลของนาย แต่ฉันจะบอกแม่ว่ายังไงล่ะ"

      "เรื่องนั้นฉันจัดการเอง แค่นี้นะ" ตุ๊ด ~ ~

      "ดะเดี๋ยวสิ่" ไม่ทันซะแล้วเมื่อปลายสายพูดจก็วางหูทันที เค้าจะจัดการยังไงของเค้านะ 

ตื้อดึ่ง ข้อความจากใครนะ

      พัตเตอร์ : ฉันเองเธอเตรียมตัวเก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้ฉันกำลังไปรับ เร็วๆนะ

      ห้ะ! หมอนี่วันนี้เลยหรอ ฉันยังไม่ทันเตรียมตัวเลยอ่ะ โอ๊ย ต้องรีบซะแล้ว 

                                                   พัตเตอร์ตอนพิเศษ

     ในที่สุดผมก็สามารถนำเธอมาอยู่กับผมจนได้ ผมก็เห็นสเตตัสของหมอนั่นผมรู้ว่าเธอเห็นแล้วจากจำนวนผู้ไลค์ซึ่งมีชื่อของเธออยู่ ผมรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงและนั่นก็ทำให้ผมตัดสินใจโทรไปหาเธอเพื่อนำพาเธอมาอยู่กับผม ไม่ว่าจะยากแค่ไหนผมจะทำให้เธอลืมเค้าคนนั้น และหันมารักผมให้ได้ ผมใช้เส้นของพ่อบอกกัแม่ของเธอว่าเราจะทำโปรเจ้กต์ใหญ่กัน จึงต้องใช้ระยะเวลานาน แต่แม่เธอก็ยอมเมื่อรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร ผมจะต้องทำให้เธอรักผมให้ได้

                                                 จบตอนพิเศษของพัตเตอร์

     และตอนนี้ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันมาอยู่ที่บ้านของเค้าเป็นที่เรียบร้อย เพียงแค่เค้ามารับฉันแม่ฉันก็บอกกับฉันแค่ว่า ไปเถอะลูก พยายามเข้านะแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน  

     เห้อออ ฉันต้องทำอะไรบ้างละเนี่ย ไม่อยากจะมาเท่าไหร่เลย TT

     "สวัสดีคะคุณลุง เอ่อนี่คุณลุงจะไปไหนหรอค่ะ"

ฉันสวัสดีพ่อของพัตเตอร์นะ ไม่ใช่ลุงที่ไหนนะ เค้าถือกระเป๋าเดินทางใบเบอเริ่มเลยอ่ะ อย่าบอกนะว่า -0-

     "อ๋อ พอดีลุงมีงานด่วนนะจ้ะ ไม่อยู่ 1 เดือน ยังไงก็ฝากบ้านลุงด้วยนะลูก ^_^"

พ่อพัตเตอร์เค้ายิ้มเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นอ่ะ แต่ที่ไหนได้หมายความว่าฉันต้องอยู่่กับพัตเตอร์และก็แค่กับพวกคนรับใช้อย่างนั้นเรอะ -0-

     "ไปดีมาดีนะครับพ่อ"

และพ่อของเค้าก็เดินจากไป จากนั้นพัตเตอร์ก็พาฉันมาที่ห้อง (อย่าพึ่งคิดอะไรอย่างนั้นนะ หมายถึงห้องที่ฉันต้องมาอยู่ชั่วคราวนะ) -*- 

     "นี่คือห้องของเธอ"

     "อื้ม ขอบใจที่พามา" 

ห้องนี่ไม่เล็กไม่ใหญ่กำลังดี แต่ตกแต่งอย่างหรูหรา แหงแหละบ้านหมอนี่รวยจะตาย ฉันคงทำตัวเฉิ่มเบ๊อะ เอ๊ย ทำตัวไม่ถูก -_- 

     "มื้อเย็น 18.30นะ ฉันจะกลับห้องล่ะ" 

     "อื้ม ฉันอยากพักผ่อน" ในหัวฉันตอนนี้มีแต่เรื่องเจมส์ แววตาของฉันบ่งบอกได้ดีว่าฉันรู้สึกยังไง พัตเตอร์ยังคงยืนมองฉันอยู่ ฉันเลยเดินไปนอนบนเตียงเพื่อบอกให้เค้ารู้ว่าฉันจะพักผ่อน เค้าจึงค่อยเดินออกไป

     "ฮืออออออๆๆๆ ทำไมนายไม่รู้หรอเจมส์ว่าฉันจะเจ็บปวดมากแค่ไหน ทำไมทำไม ฮือๆ" เค้าจะรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวด เค้าไม่นึกถึงใจฉันเลยหรอ

ก๊อกๆๆๆ "เอลิน่า เอลิน่า ฉันเข้าไปนะ"

    เมื่อพัตเตอร์เดินเข้ามาก็พบว่าเอลิน่านอนหลับอยู่ เค้าเดินไปใกล้ๆเธอนั่งลงข้างๆเธอ จ้องมองเธอด้วยความเป็นห่วง เอื้อมมือมาเช็ดคราบน้ำตาให้เธอเบาๆ ลูบผมที่ปิดบังใบหน้าเธอ ค่อยๆโน้มตัวไปใกล้ๆหน้าจนหน้าเค้ากับเธอห่างกันแค่คืบ

   พลั้ก!

    "นายทำอะไรอ่ะ" 

     เมื่อฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าหน้าเค้าอยู่ใกล้ฉันมาก จนใจฉันเต้นแรง ตึ้บๆ ฉันไม่ได้เขินหรอกนะ แต่ตื่นเต้น -+-

    "ฉะฉะ ฉันเห็นแมลงเกาะหน้าเธอ ตอนนี้มื้อเย็นล่ะ"

     ถึงเค้าจะพูดติดๆขัดๆ แต่บนใบหน้าของเค้าก็ยังคงนิ่งอยู่ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยที่เราใกล้กันขนาดนั้นอ่ะ -..-

     "หรอ อืม เดี๋ยวฉันตามไป" 

    เมื่อฉันพูดจบเค้าก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งความสับสนให้ฉันเต็มไปหมด แค่แมลงเกาะทำไมเค้าต้องเอาหน้ามาใกล้ฉันขนาดนั้นนะ