OPAPATIKA เด็กประหลาดพันธุ์นรก

วิศนะยันตัวเองลุกขึ้นมา เเละสายตาของเขาตอนนี่จับจองไปที่เท้ของเด็กหนุ่ม ที่ไม่รู้สาเหตุว่าเขาขึ้นไปคาอยู่บนเพดานได้ยังไง ตอนนี่่ในหัวของวิศนะมี่แต่ความงุนงงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิด  วิศนะรีบเหลือบมองหา เก้าอี้ที่พอจะช่วยให้ตัวเองเหยีบขึ้นไปเอาเด็กหนุ่มผมสีเทาลงมาจากผากเพดาน  อย่างทุลักทุเล เเละนำมานอนบนฟูกข้างล่าง และสายตาของวิศนะไปสะดุดกับ รอยฉีกขาดของเสื้อเด็กหนุ่มที่เป็นรอยฉีกขาดในรูปร่างลักษณะวงกลมกว้างอยู่ตรงบริเวณหน้าท้อง และมีรอยช้ำแดงก่ำอยู่ด้วย     
  นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน....  
.....    
ตกดึกท้องฟ้ามืดมิด มีเเต่แสงสว่างจากดวงจันทร์เท่านั้นที่ยังคงส่องแดงอยู่ในยามราตรี เเละยังมีบ้านหลังโทรมๆ ที่ยังมีเเสงไฟจากเทียน2-3เล่มที่วางปักไว้อยู่ตามมุมห้องต่างๆ  ตอนนี่เด็กหนุ่มผมสีเทาก็ยังนอนสลบอยู่บนฟูกของวิศนะ เเละวิศนะก็กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มเก่าๆที่มีเเสงเทียน ค่อยให้แสงสว่างอยู่   
 ''อึ่ก...โอ๊ยย''
เสียงร้องโอดโอยของเด็กหนุ่มผมเทาที่เพิ่งได้สติจากการที่ตัวเองสลบไปเมื่อตอนบ่ายนี่ทำให้วิศนะสะดุ้งเตกใจเล็กน้อย เเละรีบวิ่งไปคว้ามีดทำครัวที่วางไว้บนโต๊ะกับข้าว เอามาถือไว้ป้องกันตัวอย่างสั่นๆ เผื่อเด็กหนุ่มคนนั้นจะเกิดอาการบ้าขึ้นมาอีก วิศนะ ค่อยๆเดินก้าวไปที่ละก้าวอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้อีกคนที่นอนอยู่ได้ยืนเเสงที่ตัวเองเดิน เเต่ก็กลับหยุดชะงักตั่งเเต่ก้าวเเรกเพราะว่า เด็กหนุ่มที่กำลังสะลืมสะลือจากการสลบหันมาเห็นวิศนะที่กำลังจะก้าวเท้ามาพอดี  
''แกจะทำอะไรฉัน!!! ยะ..อย่าเข้ามานะ!! ''  
เด็กหนุ่มผมเทาตกใจผวาเมื่อเหลือบไปเห้นมีดที่วิศนะถือมาด้วย  เเละถอยกรูเข้าไปติดที่มองท้อง เมื่อวิศนะเห็นท่าทีของอีกฝ่ายที่ตกใจกลัว ก็เผลอทิ้งมีดออกไปข้างนอกหน้าต่างเช่นกัน เเล้วพยายามบิดสีหน้าให้เป็นมิตรกับเด็กหนุ่มมากที่สุด 
''เอ่อ..ไม่ต้องกลัวนะ ฉันมาดี ใจเย็นๆ'' 
วิศนะใช้นำเสียงอ่อนโยนแล้วยิ้มให้เด็กหนุ่มเพื่อหวังว่าเด็กหนุ่มจะลดความกลัวกับตนเองไว้บ้าง เเละก็เผ็นไปตามที่วิศนะ คิดเด็กหนุ่มดูท่าจะอารมณ์เย็นลงเมื่อเห็นท่าทีของวิศนะอย่างนั้น เเต่ก็อดไม่ได้ที่จะคว้าหาของ มาถือกันไว้ก่อน 
''น่ะ..นายของไม่ใช่พวกองค์กร นั้นใช่ไหม!''  
เด็กหนุ่มยิงคำถามมาใส่วิศนะก็งุนงงอยู่ชั่วครู่ เเล้วก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเดิม 
''ฉันไม่ใช่คนขององค์กรหรอกนะ ^^;;''  
 เด็กหนุ่มได้ยินคำตอบของวิศนะก็ทำท่าโล่งใจนิดหน่อย เเละู้สึกว่าอารมณ์ของเด็กหนุ่มจะเย็นลงกว่าเมื่อตอนบ่ายเยอะเลย  
''ฉันขอถามอะไรนายหน่อยสิ นายเป็นใคร เเละองค์กรที่ตามล่านายมันคืออะไรกันเเน่'' 
วิศนะทำสีหน้าดูจริงจัง เเละยิงคำถามใส่เด็กหนุ่มบ้างเมื่อเด็กหนุ่มโดนยิงคำถามใส่ก็ทำหน้าลังเลอยู่สักพัก แต่สุดท้ายก็ยอมตอบคำถามของวิศนะที่ถามมา 
''ฉันชื่อเซน ฉันโดนพวกองค์กรลับที่มีชื่อว่ากริมจอว์อดัม ไล่ล่าฉันอยู่'' 
''เเล้วพวกกริมจอว์อดัมมันคือองค์กรอะไรทำไมต้องมาไล่ล่านายด้วยละ?'' 
''มันเป็นองคืกรที่เอาไว้ไล่ล่าเเละจับพวก โอปาปาติกะมาทดลองเเล้วก็ฆ่าทิ้ง...มันจับตัวน้องสาวฉันไป....บัดซบเอ๋ย!!''  
เซนทุบพื้นลงเสียงดังอย่างเจ็บใจเเละหลั่งน้ำตาออกมา วิศนะยืนงุนงงกับสิ่งที่ได้ยินจากปากเซนมันเป็นเป็นเรื่องที่ไม่หน้าเชื่อได้ เลยสักนิดเดียว... 
''นายเป็นโอปาปาติกะงั้นเหรอ...เล้วโอปาปาติกะคืออะไร? '' 
เมื่อเซนได้ยินคำถามของวิศนะก็เงยหน้าขึ้นมามองวิศนะ  
''นี่...นายไม่รู้จักโอปาปาติกะจริงๆเหรอ..?'' 
วิศนะพยักหน้ารับเป็นคำตอบว่าใช่ 
''ในเมื่อนายก็เป็น โอปาปาติกะเนี่ยนะ! '' 
วิศนะทำสีหน้างุนงงกับคำพูดของเซนเเต่เซนไม่ทันได้ทันพูดจับประโยคก็มีเสียงคนวิ่งขึ้นมาที่บันไดอย่างเสียงดัง จนทำให้ทั่งสองคนรีบหันไปมองทางหน้าต่างทันที เเละก็มีเงาบางอย่างวิ่งผ่านหน้าต่างไปอย่างรวดเร็ว 
''ฉันได้กลิ่น....'' 
เซนพูดขึ้นมาลอยๆ ทำให้วิศนะรีบหันขวับมามองเซนทันที 
''กลิ่น..? กลิ่นอะไร! '' 
''กลิ่นของพวกมัน...พวกกริมจอว์...''   
''หึหึหึ จมูกยังไวเหมือนเดิมเลยนะครับ รู้ซะด้วยว่าผมเป็นใคร ผมตามหานายซะเเย่เลยนะหยุดหนีได้เเล้วละผมขี้เกียจที่จะไล่ตามนายเเล้วนะ'' 
เสียงของผู้ชายจากไหนไม่รู้ดังก้องไปทั่วห้อง เเละเมื่อสิ้นเสียงของชายปริศนา ในท้องก็สั่นทันทีเหมือนราวกับมีแผ่นดินไหวทำให้วิศนะที่ยืนอยู่กลิ้งล้มไปทางเซนที่ติออยู่มุมห้อง 
''นี่มันเกิดอะไรขึ้น!'' 
วิศนะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และก็พยายามยันตัวเองลุกทรงตัวขึ้น ของภายในห้องไหล่กองไปอยู่มุมเดียวกันทั่งหมดรวมถึงเซนเเล้วก็วิศนะด้วย ราวกับบ้านกำลังเอียงไปทางใดทางหนึ่ง เเละบ้านก็หยุดสั่นไป และวิศนะเเละเซนพยายามตะเกียจตะกายเอาของออกจากตัวที่หลิ้งมาทับตนเองอยู่ เเละทางหน้าต่างที่อยู่สูงเหนือหัวพวกวิศนะ ราวๆ2เมตร มีเด็กผู้ชายอายุราวๆ13-14ปี ไว้ผมยักศกผมสีขาวสายตาดูเย็นชาจนขนลุกราวกับไม่มีชีวิต และชูมือลงมาทางสองคนเเละ 
 
ตูมมม!!!!!! 
 
จบเเล้วครับนานๆอัพทีเป็นกำลังใจให้ด้วยน๊าาา