welcome in to death land ยินดีต้อนรับสู่แดนความตาย

ผมชื่อ ซาน ผมอายุ17ปี ตอนนี้ผมพึ่งขึ้นม.5 เมืองปารีสที่ผมเกิดและเติบโตแห่งนี้คือที่ๆผมกำลังจะอำลาครอบครัว เพราะอะไรนะหรอ พ่อตัวแสบนั่นแหละที่ส่งผมไปเรียนที่เดียวกับที่พี่ชายผมเรียน ทีแรกก็อยากไปนะแต่พอได้ยินชื่อเมืองกับชื่อโรงเรียนผมงี้แทบอยากมุดหัวเข้าใต้เตียง คิดดูสิ เมืองบ้าอะไรชื่อเมือง death land ชื่อเมืองส่อถึงชะตากรรมผู้ได้ยินสุดๆ ทำไมผู้คนที่นั้นถึงอาศัยได้นะ แถมโรงเรียนที่ผมไปเรียนที่นั้นก็ชื่อไม่พิศมัยเอาซะเลย โรงเรียน dark hiscool ชื่อเมืองส่อชะตากรรมไม่พอชื่อโรงเรียนยังส่อแววมรณะอีกต่างหาก โห นี่พ่อผมส่งผมไปเรียนหรือส่งผมไปตายกันนะผมล่ะอยากร้องไห้

"อย่าป๊อดสิไอลูกชาย ที่นั่นน่ะการศึกษาอันดับ1เลยนา"พ่อผมพูดพลางตบไหล่ผมแบบอารมณ์ดีสุดๆ

"โหพ่ออ่ะ จำไว้ผมเรียนจบเมื่อไหร่ผมจะงอนพ่อ"

"ซานเอ้ย....ดูแลตัวเองด้วยนะ..."เสียงแหบๆของคุณตานั้นทำให้ผมหยุดทะเลาะกับพ่อเพราะผมเกรงใจท่านมาก

"พ่อครับ คุณตาครับ ผมลาแล้วนะครับ"ผมไหว้พ่อกับตาก่อนที่จะขนกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นรถทัวร์

"ฮือๆ ซานลูกต้องเรียนให้จบแล้วรีบกลับมานะลูกฮือๆๆ"ผมนั่งอยู่บนรถแล้วร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงพ่อของผม ทำไมจิตใจของผมถึงได้รู้สึกว่า....จะไม่มีวันได้กลับมาอีกนะ ไม่สิยังไงผมก็ต้องกลับมา

รถทัวร์เริ่มออกเดินทางยิ่งทำให้ผมแทบอยากร้องไห้ให้ตายเพราะอะไรนะหรอ ผมหันไปดูพ่อจากทางหน้าต่างรถก็เห็นพ่อแหกปากร้องไห้จนหงายหลังไปแล้วคุณตาเองก็เหมือนกัน ผมรีบเช็ดน้ำตาและตั้งมั่นว่าจะเรียนจบกลับมาให้ได้ 

รถทัวร์วิ่งมาได้5ช.ม.ก็ถึงเมืองที่ดูอุดมสมบูรณ์แต่ดูเหมือนคล้ายๆเมืองเก่าเลยและผมก็เห็นป้ายซึ่งเขียนว่า..... welcom in to death land....