ล่าฝัน ล่าใจเธอ

     23.05...ตอนนี้พวกเรากำลังฝึกซ้อมเต้นกันอยู่ที่ค่าย ความจริงถ้าแล้วพวกเราน่าจะกลับหอได้แล้ว แต่ก่อนหน้านี้ประมาณ3ชั่วโมง ครูเทรนเข้ามาตรวจดูความเรียบร้อย แล้วครูก็ติอย่างหนัก จบลงด้วยคำว่า... 'ถ้าคิดว่าดีแล้วก็ไม่ต้องเปลี่ยน แต่มันยังไม่ดีพอ' แล้วครูก็เดินออกไป ทำให้พวกเราต้องมานั่งคิดท่าใหม่ ทำให้มันดูมีสีสันมากขึ้น การแข่งครั้งนี้ จะมีแค่การเต้นเป็นเวลา5นาที ซึ่งต้องทำให้เต้มที่ พวกเราต้องออกกำลังกายกันอย่างหนัก เพราะเราต้องร้องและเต้นเป็นเวลา5นาทีเต็มๆ 

"พี่ว่ารอบนี้ เราทำอะไรให้ดูแปลกๆไหม เต้นด้วยรองเท้าส้นสูง" พี่มินจีเสนอ แล้วพวกเราก็ตกลง 

"ช่วงท่อนนี้ จะเป็นท่อนที่ยุนนากับพี่จะร้อง ให้ซันจังกับซูมินหมุนตัวซักห้ารอบแล้วจบลงด้วยฉีกขา แล้วก็รีบยืนขึ้นแล้วก็หันหลัง แล้วพอท่อนนี้จบ ก็จะเป็นท่อนของพวกเธอให้พวกหมุนกับมา เดิน พร้อมร้องไปด้วย แล้วพี่กะยุนนา ก็เต้นต่อ โอเคนะ" พวกเราพยักหน้า

     หลังจากที่เราซ้อมเป็นคู่ๆ ตอนนี้เราก็มาซ้อมรวม 

"one two three four five-six-sev..โอ้ย !" อยู่ดีก็มีเสียงดังมาจากใครคนนึง ซึ่งคนนั้นคือ.. ซังจัง !!!

"เป็นอะไร ?" พี่มินจีรีบพุ่งเข้าไปดูซันจังที่นั่งกุมข้อเท้า 

"ดูเหมือนข้อเท้าจะแพลงนะคะ" ศันจังพูด

"ลองลุกขึ้นดู" พวกเราช่วยซันจังลุก 

"อ้ายยยยย ! เจ็บ เจ็บคะ ฮือออ ลุกไม่ได้คะ" พวกเราไม่รู้จะทำยังไง แล้วซันจังก็ร้องไห้ เลยเรียกพี่มี่ แล้วพี่มี่ก็เรียกรถพยาบาล แล้วพี่มี่ก็สั่งให้เราไม่ต้องซ้อมต่อ ให้กลับหอพัก 

...ณ หอพัก...

"ซันจังคงไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม" ซูมินพูดขึ้น

"แน่นอนอยู่แล้ว :)" ฉันพูดพลางยิ้มให้กำลังใจซูมิน

กริ้งง กริ้งง

เสียงโทรศัพท์ห้องดังขึ้น 

"สวัสดีคะ" พี่มินจพูด

[พี่มี่นะ ตอนนี้ซันจังอยู่โรงพยาบาลแล้วนะ แต่พี่มีข่าวร้ายจะบอก...ซันจังเส้นเอ็นอักเสบ แล้วกระดูกของเธอก็เหมือนจะช้ำเพราะใส่ส้นสูงเต้นนานไปหน่อย ห้ามเต้นหนักประมาน4อาทิตย์ คืนนี้ซันจังนอนที่โรงพยาบาลนะ ไม่ต้องห่วง พวกเธอก็นอนได้แล้ว]

"คะ...ค่ะ" พี่มินจีพูดพร้อมวางโทรศัพท์

"เป็นยังไงบ้างคะ ?" ฉันถาม

"ซันจังเส้นเอ็นอักเสบ กระดูกช้ำ ห้ามเต้นหนักประมาน4อาทิตย์ เห้ออ แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย !" พี่มินจีกุมขมับ 

"พี่คะ..." ฉันพูดขึ้น พลางแตะไหล่

"พวกเธอไปนอนเถอะ วันนี้ซันจังนอนที่โรงบาล ไม่ต้องห่วง :)" พี่มินจียิ้มให้เราแต่สายตาช่างหม่นหมอง

     ตอนนี้เหลือเวลาอีก3วันก่อนแข่ง เราเปลี่ยนจากการใส่ส้นสูงมาเป็นใส่รองเท้าผ้าใบมีส้นแทน แต่ของฉันจังเป็นรองเท้าผ้าใบ พื้นนิ่มธรรมดาเพื่อไม่ให้เสี่ยงต่อการบาดเจ็บ 

     ท่าเราเปลี่ยนใหม่หมด2นาทีแรกเราจะใช่เก้าอี้มาเป็นส่วนประกอบ และเพิ่มท่ามีการนั่งให้มากที่สุด สวนครึ่งหลังเราจะใส่เต็มที่ แต่ถ้าซันจังไม่ไหว ให้ทำท่าตามแต่ไม่ต้องใช้กำลังขาเยอะ ให้ไปทำท่าช่วงบนแทน 

     สุดท้ายวันนี้ก็มาถึง...Battle 2nd !!! ยุนนาเธอต้องทำได้ แค่ทำให้เต็มที่จะได้ไม่ต้องเสียใจ !! สู้ๆ !!

ตริ้ง ตริ้ง 

' แต่งตัวอยู่รึเปล่า ออกมาหาหน่อย :Ne-o ' 

' มีอะไร ? :YooNNa'

' มีของจะให้ รออยู่บันไดหนีไฟชั้น2 : Ne-o'

     คิดหรอว่าฉันจะไป...ไม่มีทาง !!     

..3นาทีผ่านไป..

     ตอนนี้ฉันกำลังเดินเข้าไปที่บันไดหนีไฟ ความจริงก็ไม่ได้อยากมา แต่นีโอบอกว่ามีของให้ก็เลยมา -3- 

"นีโอ นีโอ" ฉันเดินขึ้นบันไดพลางเรียกชื่อนีโอ

"คิดว่าจะไม่มา" นีโอพูดขึ้น นายนั่นนั่งพิงกำแพงอยู่ 

"มานั่งสิ" ฉันเดินไปนั่งตรงบันได

"มีของอะไรจะให้ฉัน" ฉันเข้าประเด็น

"ได้ยินว่าซันจังบาดเจ็บ" นีโอนอกเรื่อง

"นายนอกเรื่อง...เห้อออ ก็ใช่ เส้นเอ็นอักเสบ กระดูกช้ำ" ฉันพูดเศร้าๆ

"สู้ๆ ^^" นีโอพูดพลางยิ้มเป็นกำลังใจ

"สู้ !" ฉันพูดตอบ

"แล้วของอ่ะ" ฉันถามอีกรอบ

"นี่ !" นีโอหยิบออกมาจากด้านหลัง เป็นซองสีน้ำตาล

"อะไรอ่ะ" ฉันรับพร้อมถาม แต่นีโอไม่ตอบ

"เปิดนะ" ฉันเปิดออกดูพร้อมพบกับว่ามันคือรูปภาพที่เข้าไปถ่ายด้วยกัน มีประมาณ20กว่ารูปได้

"นี่มันรูปภาพนี่นา...สวยจัง :)" อยู่ดีๆฉันก็ยิ้มออกมาตอนดูภาพพวกนี้

"ฉันทำให้เธอแล้วนะ...ทำให้เธอเห็นพระอาทิตย์ขึ้นตลอดเวลา :)" นีโอพูด

"ขอบคุณนะ...อ้ะ ! " ฉันตกใจเมื่อภาพสุดท้ายเป็นภาพคู่กันพร้อมข้างซ้ายเป็นข้อความอวยพร ข้างซ้ายเป็นลายเซ็น

"ถึง...ยุนนา ขอให้มีความสุขมากๆ ดูแลสุขภาพด้วยนะ แล้วมาทำฝันให้เป็นจริง Fighting !...    นีโอ" ฉันอ่านข้อความที่เขาเขียนให้

"จะมีสักกี่คนที่ได้ลายเซนฉันเก็บไว้ดีๆนะ" นีโอพูด

"อื้อ ! จะเก็บไว้อย่างดีเลย ^ ^ ขอบคุณอีกครั้งนะ" ฉันพุด

"เธอไปได้ละ เธอลงไปก่อนเดี๋ยวฉันค่อยตามลงไป" นีโอบอก

"โอเค ไว้เจอกันบนเวที" ฉันบอก แล้วนีโอก็ยิ้มให้ ฉันเดินลงบันไดไปสักหน่อยก็หันหลังกลับไปมองนีโอ

"Fighting !!" ฉันบอกพร้อมรีบวิ่งลงบันได...

เนื้อหาตอนนี้เยอะมากกก รอติดตาม Battle2.1นะ ><