หงส์แห่งบัลลังก์มังกร

ทักทายเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่าน

เพิ่งจะเขียนนิยายแบบนี้เป็นเรื่องแรก

ถูกผิดยังไงก็อย่าว่ากันนะ

*****************

     ในคืนจันทร์เต็มดวงที่แสนเวิ้งว้างเปลี่ยวหัวใจเช่นนี้ ผู้คนต่างหลับใหลไปกับวายุที่พัดเฉื่อยๆนำพากลิ่นเกสรผสมกันให้หอมกรุ่น วิหคต่างส่งเสียงพูดคุ้ยไม่ยอมหลับ จิ้งหรีดเรไรขับขานทำให้ป่าแห่งนี้มีมนต์ขลังอย่างน่าประหลาดนัก

      ยามฤดูวสันต์แบบนี้ยิ่งหนาวจับใจ ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งมีบ้านหลังเล็กๆที่ถูกปลูกสร้างขึ้น มีที่นั่งพักคล้ายเพิงเล็กๆไว้นั่งเล่น ข้างหน้าตัวเพิงเป็นสระน้ำใสสะอาดขนาดใหญ่ มีดอกสโรชาบานดะดาษไปหมด ทั้งสีขาว สีชมพู และสีม่วง แข่งขันกันบานเบ่ง หมู่มวลมัจฉาต่างก็ว่ายวนรับแสงจันทร์นวลทำให้สระน้ำแห่งนี้พราวประกายวาวระยิบระยับมีเสน่ห์น่าหลงใหลยิ่งนัก

      หน้าเพิงมีชายผู้หนึ่งใบหน้าขาวนวลราวน้ำนม กำลังนั่งดีดกู่เจิง เสียงบรรเลงอันไพเราะทั้งหนักเบา หวานซึ้ง และสนุกสนานส่งผลให้ฝูงมัจฉาหลากพันธ์เริงระบำกันใต้น้ำอย่างร่าเริง บางตัวก็กระโดดขึ้นมามันจ้องมองผู้บรรเลงเพลงอันไพเราะอย่างรักใคร่ ราวกับจะบอกให้รู้ว่ามันชอบบทเพลงนี้ ก่อนจะกระโดดตกลงไปทำให้น้ำกระเซ็นเป็นคลื่นวงกลมขนาดใหญ่ จนมัจฉาตัวอื่นต่างพากันว่ายหนีคลื่นน้ำนั้น

     ใบหน้าสวยเสมือนหนึ่งเทพอัปสรจุติลงมาแย้มยิ้มเล็กๆอย่างมีความสุข นิ้วเรียวยาวสวยบรรจงดีดลงบนกู่เจิงตัวนั้นอย่างอ่อนช้อย บุปผาชาติเองก็พากันเริงระบำตามวายุที่พัดผ่านเข้ามา แม้อากาศยามวสันต์ฤดูจะหนาวจับใจ แต่หาใช่กับชายหน้าสวยผู้นี้ไม่ เขารู้สึกอบอุ่นกับป่าแห่งนี้ เพียงได้บรรเลงกู่เจิงคู่ใจของเขา เจ้าวิหคหงส์หยกตัวสวยเกาะที่ไหล่ของเขาพร้อมกับส่งเสียงไปด้วยที่วันนี้เจ้าของมันพามาบรรเลงเพลงกู่เจิงที่มันชอบ

     “ฟงจินเอ่ย หยุดบรรเลงก่อนเถิด ข้านิมิตเห็นคนเหมือนจะมาจากทิศเหนือ” เสียงหวานกระซิบบอกจินฟงหุหยุดบรรเลงเพลงกู่เจิง เสียงกระซิบนั่นคือเสียงของ “เฟิ่งหวง” ซึ้งเป็นสร้อยหงส์สีแดงที่อยู่ตรงคอของฟงจิน มันประกายแสงเมือขยับปากพูด

     เสียงบรรเลงกู่เจิงหยุดลงทันทีทันใด ฝูงต่างพากันหลบลงไปในน้าลึก สโรชาต่างพากันสงบนิ่งไม่ไหวติงแม้แต่เสียงวิหคตัวอื่นๆหรือจิ้งหรีดเรไรก็เงียบลงฉับพลัน วายุหยุดเคลื่อนไหว พฤกษาพรรณไม่ส่งเสียงสงบนิ่ง จนน่าอัศจรรย์ใจ

       “ใครกัน บังอาจเข้ามาถึงที่ต้องห้ามแห่งนี้ ข้าอยากจะเห้นโฉมหน้ามันนักว่าจะเป็นเยี่ยงไร” เสีนงทุ้มนุ่มหวานหูเอ่ยขึ้นกับหงส์ประจำกายที่ติดตัวเข้ามาตั้งแต่กำเนิดในสระบัวแห่งนี้

     “คงไม่ใช้บุคคลธรรมดาเป็นแม่นมั่น คงจะมีวิชาพอตัวถึงเข้ามาในป่าแห่งนี้ได้ลึกขนาดนี้ โอ้ว...ข้าเห็น แผ่นดินจะเกิดสิ่งอัศจรรย์จากชายผู้นี้ โอรสแห่งสวรรค์!!! อะไรกัน ทำไม”

      “โอรสแห่งสวรรค์ เจ้าหมายถึง...”

      “ฮองเต้ เสวี่ยนหลงเหว่ย!!!”

     “ข้ามิเคยได้ยินชื่อนี้”

    “ คงจะขึ้นครองราชย์ได้ไม่นานกระมั้ง”

     “อืม เห็นทีข้าคงต้องไปต้อนรับขับไล่ออกไปเสียแล้ว บังอาจเข้ามาในดินแดนสวรรค์แห่งนี้ แม้นเป็นบุตรแห่งสวรรค์ก็ไม่สมควรเข้ามา ในเมื่อยังไม่ได้รับอนุญาตจากข้า”

       ‘ท่านคงจะตกเป็นภริยาของเสวี่ยนหลงเหว่ยภายในคืนนี้เป็นแน่ เมื่อสวรรค์บันดาลใครเลยจะกล้าขัด’หงส์ประจำกายนึกในใจ เมื่อสวรรค์ไม่อนุญาตให้เอ่ยออกมา มันคงทำได้เพียงคอยช่วยเหลือเจ้านายมันในยามที่สวรรค์เปิดทางให้เท่านั้น

2bc

*****************