ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

-22-

ตอนนี้ผมก็เปลี่ยนชื่อแล้ว ผ่านมหาลัยผม ผมตะลึงอึ้งเลย ทั้งเพื่อนๆพี่ๆใส่เสื้อยืดสีขาว สกรีนชื่อผม ติด อวยพรบ้าง ขอบคุณบ้าง อยู่หน้ามหาลัย กำลังขึ้นรถ  คุณตำรวจเลยเปิดหน้าต่างให้

“มีนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน” พวกเขาพากันตะโกนมองตามผมยิ้มให้ แล้วก็ผ่านไปย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ผมก็มายืนอยู่หน้าศาล ใส่กุญแจมือ เชิดหน้ารอคำ พิพากษา สักพัก เพื่อนๆพี่ๆก็พังประตูเข้ามาด้านใน เสียงตะโกนเรียกร้อง ชื่อผมดังกระหึ่ม แล้วก็เงียบไป

“นาย วีรภัทร พิโรธ............................” ตอนนี้หูผมหนักอึ้ง ผมก็พูดตามความจริงโดยไม่โกหก ประท้วงนิดหน่อย แล้วสุดท้ายก็จบ....เสียงเคาะไม่ดังขึ้น เพื่อนๆพี่ๆต่างโฮ่ร้อง ปาขวดน้ำ ปาของอะไรบ้าง คุณตำรวจพาผมเดินออกมา

“มินทร์ ๆ มีนนนนนนน รอก่อน มินทร์” แกรนเรียก พอผมหันไป มันก็ระโดดมากอดคอผมไว้แน่น

“ฮือๆ ๆ กุขอโทษ กุขอโทษจริงๆ ” มันคร่ำครวญ เจ้าหน้าที่พยายามดึงมันออกจากตัวผม

ผมตื้นตันจริงๆ น้ำตาคล้อยลง นักข่าววิ่งกรู่กันเข้ามา วินและโต้ง ตะโกน พยายามไล่นักข่าวออกไป แชะๆ ผมเอาหน้าซบลงที่ไหล่ของแกรน “มันไม่ใช่ความผิด มึ_ง”

และเจ้าหน้าที่ก็ใช้กระบอกฝาดแกรน และดึงผมไปด้านใน เสียงร้องไห้ดังระงมทั่วศาล ผมหันไปดูเป็นครั้งสุดท้ายและยิ้มทั้งน้ำตาให้พวกเขา  และหันหน้ามาเดินต่อไป

ผมถูกส่งขึ้นรถ ตามด้วยเพื่อนๆที่วิ่งออกมาตามรถ จนรถเร่งเร็วขึ้น ลับสายตาไป ผมนั่งก้มหน้าร้องไห้เงียบ แล้วค่อยๆปาดน้ำตาออก และลงมา

พอเข้ามาด้านใน ก็ทำอะไรไม่รู้ ผมเป็นนักโทษชั้นดีอยู่เขต 12 ฆ่าแบบโหดเหี้มทำนองนั้น ผมก็ไม่รู้แต่พูดมาอย่างนี้

(มีแบ่งชั้นกันด้วยหรอครับ/มินทร์) ผมเดินเข้ามาเจ้าหน้าที่ก็เดินนำผมไปชมเขตต่างๆ จนมาถึงเขต12 เจออะไรก็ไม่รู้โดนแกล้งสารพัด ระหว่างเดินมาคนนั้นกระชาก คนนี้ดึง ผมต้องพยายามเดินติดๆผู้คุมไว้

“หึๆๆ ระวังเถอะ น่ารักอย่างนี้ ถ้าทำตัวไม่ดีก็อาจจะโดนฆ่านะ เข้าไปแรกๆให้ทำตัวดีๆไว้ อย่าไปก่อเรื่องที่ไหน ถ้าทำตัวดีจะได้เลื่อนชั้นนักโทษ” ผมพยักหน้าเดินตามมา

เรื่อยๆ จนกระทั่งผูคุมพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ปลดกุญแจมือ และมาอยู่ในห้องขังเขต12 พลั่ก ผู้คุมผลักผมเข้ามามีแต่คนโห่ร้อง แซว มีคนนึงเดินเข้ามา คล้องคอผมและรัดแน่น ผมพยายามแกะออก แต่โดนจิกผม “อยู่ที่นี่ต้องเคารพกุ เข้าใจไหม” มันพูเสียงเย็น ผมมองมันด้วยหางตาแวบนึง แล้วก็หันไปมองมันเต็มๆตา  “พี่โม” ผมพูดชื่อออกมา

“เฮ๊ย ไอ่มินทร์” พี่โมว่าแล้วปล่อย แขนออกจากผม แล้วก็จับไหล่ผม จับผมหมุน แล้วก็จิกแก้ม “โอ๊ย ทำไรอ่พี่” ผมว่า

“ไปโดนโทษไหนละ ทำไมมาอยู่ที่นี่”

“ฆ่าคนบ้ามาครับ” ผมตอบเสียงเรียบ

“ห๊ ฆ่าคนบ้า 5555” พี่โมว่าเสียงดัง คนในนั้นหัวเราะร่ากันเต็มห้อง

“เอ่อ แล้วไอ่โต้งสลายดีไหมวะ”

“สบายดี ผมไม่อยู่มันคงได้เกียตรินิยมสมใจแล้วมั้ง 555+” ผมว่าแล้วหัวเราะ

“พี่อยู่ในนี้ลำบากมากไหม” ผมถามเสียงกังวล

“ไม่อยากลำบากก็อยู่ติดกุไว้ให้มากๆ” ว่าเสียงร่าเริง

“วีรภัทร พิโรธ นักโทษชายหมายเลข 2064 ออกมา” ผู้คุมเอ่ยขึ้น ผมเดินออกมาหา

“ได้รับการเลื่อนขั้นเป็นนักโทษชั้นดี” บอกผมและเอาโซ่มาล็อกมือผม ผมมองงง ไม่อยากไป

“ไปเถอะ แล้วพี่จะไปเยี่ยมบ่อยๆ” พี่โมพูดอย่างใจเย็น แล้วผมก็ถูกผู้คุม ดึงให้ไปตามโซ่

ผมอยู่ที่ๆหนึ่ง เป็นห้องแคบๆ แต่สะอาดกว่า ห้องขังเมื่อกี้ มีห้องน้ำในตัว เตียงโต๊ะ เก้าอี้ ก็เหมือนหอพักทั่วๆไป  ดันผมเข้ามาแล้วชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า “นั่นไปเปลี่ยนเสื้อซะ ไม่ต้องใส่ตัวนี้แล้ว” ผู้คุมว่า แล้วไขกุญแจออกให้ ผมว่าง่ายเลยเดินไปเปิดตู้แล้วหยิบมาใส่ เปลี่ยน ให้ตายสิ ใหญ่ชะมัด แต่ไม่มีตัวที่เล็กกว่านี้เลย ผมออกมาทำหน้ายู่ เหมือนขัดใจ

“นายน่ารักชะมัดนึกว่าผู้หญิงซะอีก” ผู้คุมว่าทำหน้าหื่น ผมเลยผลักออกมา แล้วปิดประตูปัง แรงๆ เดินไปหน้าต่าง เห็นทุกส่วนของที่นี่

“สมเป็นนักโทษพิเศษจริงๆ”ผมว่าแล้วมองออกไปเห็นทุกมุม ซะเมื่อไหร่ ดีก็จริงแต่ เป็นปูนเฉยๆ หน้าต่างมีอยู่บนนู่น ผมจึงเอาเสื้อผ้าที่ผู้คุมให้มาเตรียมตัวไปอาบน้ำ

ตอนนี้ผมอยู่ในฐานะผู้ต้องหาเฉยๆ ยังไม่เป็นนักโทษเต็มตัว............