Hey! boy นายนั่นแหละ !! ผู้ชายของฉัน
เขียนโดย moon
วันที่ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.49 น.
แก้ไขเมื่อ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 11.51 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) โก๊ะแรกพบ!!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความจะมีใคร ใครรักหญิงร่างอ้วน อย่างฉัน ที่โก๊ะเกินธรรมดา ไม่เข้าตาเหมือนใคร ครายๆ~
บรืนนนนนน~
บึ้มมมมมมมมมมมม~
เอี๊ยดดดดดดดดดด~
โครมมมม~
Oh! No ตึกถล่ม ถนนทรุด หรือ ตุ๊ดตกท่อน้ำเสีย ฉันรู้สึกว่าตัวเองได้รับผลกระทบจากแรงสั่นสะเทือนอะไรบางอย่างเหมือนเกิดแผ่นดินไหวขั้นรุนแรงเมื่อครู่
“อู้ยย”
ทำไมมันเกิดความรู้สึกปวดร้าวระปม ฟกซ้ำดำเขียวไปทั่วร่างแบบนี้นะ แม่เจ้า! มันไม่ใช่ตึกถล่ม ถนนทรุด หรือตุ๊ดตกทอน้ำเสีย แต่เป็นคนอ้วนเอง
อุ๊ต๊ะ!! ฉันเองคะ ล้อรถมอเตอร์ไซต์ของฉันยางระเบิดทำให้ฉันขับรถเสียหลักและล้มไม่เป็นท่านอนแอ้งแหม้งกองอยู่กับพื้นในขณะนี้
ให้ตายสิ!! น่าอายชะมัด ผู้หญิงร่างอ้วน (ร่างท่วมดีกว่า แบบใช้ภาษาปลอบใจตัวเองนิดหนึ่ง) น้ำหนัก 75 กิโลฯ
ขับรถมอเตอร์ไซด์มาบนถนนลูกรังอย่างเร่งรีบเพื่อที่จะไปให้ทันเรียนในอีก 30 นาทีข้างหน้า
นางขับรถมาอยู่ดีๆรถเกิดล้อระเบิดเสียหลักนอนหน้าคว่ำไม่เป็นท่าอยู่กับถนนลูกรัง ที่แท้แล้วฉันก็คือศูนย์กลางของแผ่นดินไหวดีๆ นี่เอง
ป่านนี้ฉันคงเป็นขี้ปากเพื่อนร่วมสถาบันให้ได้เม้ามอยท์กันในเรื่องชวนขันทั่วมหา’ลัยกันไปแล้ว
โถ่ชีวิตอันน่าอัปเฉาเศร้าสร้อยของฉัน นอกจากบุพการีจะประทานร่างท่วมแบบไม่น่าให้อภัย
ในน้ำหนักมาให้แล้ว เรื่องโก๊ะๆทั้งหลายก็ยังคงอยู่เป็นเพื่อนตายกับฉันไม่ยอมจากไปไหนเอาเสียเลย ..
สวัสดีอย่างเป็นทางการ ฉัน แป้งหอม นามเพราะใช่ไหม แต่รูปนั้นไซร์ใยอ้วนพีT^T
ใช่คะฉันมีรูปร่างที่แบบใครได้เห็นเป็นต้องทักว่าอ้วน
เศร้าเนอะ! แต่ฉันน่ะเป็นหญิงร่างท้วม(เริ่มเปลี่ยนภาษา)
ที่มีใบหน้าสวยเซ็กซี่ที่สุดในห้าดาวพลูโตเลยก็ว่าได้ เมื่อไหร่ที่คุณได้เห็นหน้าฉัน
ฉันเชื่อมั่นมากว่าคุณจะต้องตกหลุมรักฉันแบบไม่ลืมหูลืมตาไปตลอดชีวิต
( ฉันไม่ได้ชมตัวเองนะ แบบว่าไม่อยากจะเม้าท์ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันมีคนมาทาบทามให้ฉันเข้าวงการ บันเทิงแล้วด้วย
(ไม่ได้ไปเป็นตัวตลกนะคะ ฮืม!)แต่มีข้อแม้ว่าฉันจะต้องลดน้ำหนักให้เหลือ 45 กิโลฯภายใน 3 วัน ฮี่ๆ แน่นอนฉันทำไม่ได้หรอก ก็ฉันมันเห็นแก่กินนี่น่าT_T)
ในทำนองเดียวกัน เมื่อไหร่คุณเห็นรูปร่างฉันคุณจะต้องเกลียดฉันแบบไม่ลืมหูลืมตาไปตลอดชีวิต เฮอะ บัดซบดีไหมล่ะ
พวกผู้ชายน่ะพอเห็นรูปร่างฉันทีไรมักจะไม่ชายตามองมาที่ใบหน้าฉันหรอกนะ เฮ้อ
อ้วน! เครียด! กินเก่ง!
“โอ้ยย!!”
ฉันค่อยๆพยุงร่าง(ท่วม)ที่ร้าวระบมให้ลุกขึ้นยืนท่ามกลางสายตานับร้อยคู่ของผู้คนที่สัญจรไปมาบนท้องถนน(ลูกรัง) ทั้งเจ็บ!ทั้งอาย!
จากนั้นก็ค่อยๆพยุงรถมอเตอร์ไซด์ของตัวเองขึ้นเพื่อจูงไปร้านซ่อม
สงสัยฉันคงได้โดดเรียนซะแล้ว โฮก! แอบเห็น F ลอยมาอยู่ร่ำไรคาบนี้เป็นวิชาหลักซะด้วย อาเมน!
ในขณะที่ใช้ความพยายามกึ่งดึง กึ่งลาก กึ่งกระชากรถมอเตอร์ไซด์ล้อระเบิดขึ้นมาในใจฉันก็ยัง
ภาวนาว่านักศึกษาที่ขับรถผ่านไปมาบนท้องถนน(ลูกรัง)แห่งนี้จะจอดรถช่วยฉันบ้าง
แต่...ป่าวเล๊ย เขาเหล่านั้นต่างแค่หันมามองดูแล้วก็....หัวเราะ
โถ่เอ้ย แล้งน้ำใจจริงๆเลย เวทนาหญิงอ้วนผู้น่ารักคนนี้บ้าง ซ้อยข่อยแหน่~
“เฮ้อออ!”
ฉันก็ได้แต่ถอนหายใจไป เช็ดเหงื่อไป จูงรถไปตามถนนเรื่อยๆ ในใจตอนนี้เริ่มคิดว่าจะทิ้งรถ
สับปะรังเคไว้ที่นี่แล้ววิ่งไปเรียนเลยดีไหมนะ
แต่..ระยะทางจากจุดที่ฉันอยู่กับคณะนั้นช่างไกลกันหลายปีแสงนัก ถ้าจะเรียกคนให้มาช่วยก็..นะ
ขนาดเห็นๆกันอยู่ว่าผู้หญิงสวยร่างบางคนนี้(อยากร่างบางบ้างเผื่อสถานการณ์ตอนนี้จะดีขึ้น)จูงรถล้อ
ระเบิดแทบเป็นลมบ้าหมูT^Tอยู่แล้วยังไม่มีใครคิดจะจอดรถช่วยเลยสักโคน แล้วฉันจะขอร้องพวก
แล้งน้ำใจให้มาหัวเราะเยาะทำไมกัน เฮ้อ! จะทำยังไงดีหนา
เอี๊ยด~
“รถเป็นอะไรเหรอครับ...”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ