ลั่นระฆังวิวาห์…จับมารยายัยเพจลวง

ในสภาพอากาศร้อนอบอ้าวแล้วต้องมายืนมุงกับคนเยอะๆคงไม่มีใครใฝ่ฝันซักเท่าไหร่แต่ถ้าไม่ใช่เพราะจำเป็นฉันก็ไม่มาหรอกนะฝันไปเถอะมองไปทางไหนก็เจอแต่คนใช้กระเป๋าหนังไก่ดีใจเนอะก็ออกแบบเองนี่นาพูดแล้วก็น่าเจ็บใจพ่อรวยพันล้านเปิดธุรกิจขายเครื่องเพชรแต่ดันนัดลูกไฮโซมาเจอที่ตลาดที่สุดแสนจะร้อนทรมานแต่อย่าคิดว่าฉันจะไม่มาก็ตลอดยี่สิบหกปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยเจอพ่อแม่แถมใช้ครึ่งชีวิตในรั้วสถานเด็กกำพร้าเช้าเรียนบ่ายเลี้ยงน้อง(ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า)เย็นก็ต้องมาเย็บตุ๊กตาขายหึ แต่คนอย่างฉันก็ดันลำแข้งเนียนๆเข้าสู่แวดวงไฮโซได้มันคือความสามารถพิเศษที่ใครก็ห้ามลอกเลียน
"คุณหวาน คุณหวานใช่มั๊ยครับ"ใครเรียกฉันนะตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมแจกลายเซ็นนะอย่าพึ่งได้มั๊ย
"ไม่ใช่ค่ะ คุณคงจำผิด"แก้ตัวไว้ก่อนแล้วกันขอโทษจริงๆนะคนมันรีบ
"ต้องใช่ซิครับพ่อคุณให้ผมดูรูปคุณแล้ว"ฉันเงยหน้าขึ้นทันทีและได้สบตากับเค้าโอ้เลือดกำเดาฉัน…แง ถ้ารู้ว่าหล่อขนาดนี้นะไม่มัวแต่หลบหรอกพ่อฉันมีคนใช้ไฮโซจังหล่อด้วย
"อ๋อ ขอโทษนะคะพอดีหวานนึกว่าคนที่ใช้กระเป๋าหนังไก่มาทัก"
"หะ หะ ห้าผมเป็นเลขาของคุณพ่อคุณต่างหากครับ"ว้ายตอนเกาหัวก็น่ารักถูกใจจนอยากกดlove
"พ่อฉันเป็นใครคุณรู้มั๊ย บอกฉันหน่อยนะ นะ"ฉันส่งสายตาวิบวับกับเค้าแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเท่าไหร่
"ผมบอกไม่ได้หรอกครับพ่อคุณท่านไม่ต้องการให้คุณรู้ชื่อจนกว่าคุณจะทำบางอย่างให้เค้า"แง…ฉันมาหาพ่อนะไม่ได้มาเล่นเกมโชว์มีภารกิจด้วย
"ฉันต้องทำอะไรอย่างนั้นด้วยเหรอ นายอำได้ไม่เก่งเลย"
"ผมอำไม่เก่งเพราะผมไม่ได้อำครับ:)"
"No นายรีบพาฉันไปหาพ่อด่วนเลยพ่อต้องบอกฉันแน่ๆ"ไอคุณเลขาพ่อได้แต่หยักไหล่แล้วพาฉันไปขึ้นรถหรูที่จอดอยู่ก่อนที่ฉันจะโดนคลุมด้วยผ้าปิดตา
"นายปิดตาฉันทำไม อย่าทำไรฉันเลยนะกลัวแล้ว"นี่ทำไมถึงจะทำกันอย่างนี้ฉันยังผุดผ่องอยู่เลยนะเรื่องแบบนี้ต้องเก็บไว้วันแต่งงานเท่านั้น
"ผมไม่ทำไรคุณหรอกครับแต่คุณพ่อคุณเค้าไม่อยากให้คุณรู้ทางไปบ้านครับ"อ้าวนี่พ่อฉันเป็นมาเฟียรึไงเนี่ย
"พ่อฉันเป็นมาเฟียเหรอค่ะลึกลับขนาดนี้"เหน็บซะเลยนี่อยากมาลองดีกับฉัน
"แหะ แหะถึงพ่อคุณจะเป็นมาเฟียแต่เป็นมาเฟียฝ่ายดีนะครับ"อ้าว…สรุปยังไงฉันก็ไม่ชนะตาเลขานี่ใช่มั๊ยฮือ…เซ็งเว่อร์
"แล้วทำไมถึงไม่บอกชื่อละดีจริงๆรึเปล่าเนี่ย"
"เอ่อผมว่าคุณไปถามพ่อคุณดีกว่านะครับถึงแล้ว"ทันทีที่ผ้าผูกตาเปิดออกฉันก็แทบกรี๊ดนี่มันวังชัดๆบ้านราคายี่สิบล้านของฉันดูเป็นห้องส้วมไปโดยปริยาย
"พ่อฉันอยู่ไหนเนี่ย"หันไปแว๊บเดียวตาเลขามันหายไปไหนแล้วทำยังกับวาบได้ยังงั้นแล้วใครจะพาฉันไปหาพ่อเนี่ย
"ขอต้อนรับคุณน้ำหวานสู่บ้าน จิตไมตรี ค่ะ"กรี๊ดดดด ทำไมประตูบ้านมันพูดเองอ่ะบ้านนี้มันไฮเทคเกินไปมั๊ยรู้แม้กระทั่งชื่อเล่นแขก
"ฉันมาหาพ่อ"ตอบกลับคงไม่เสียหายใช่มั๊ยเพราะถ้ามันไฮเทคจริงต้องบอกฉันได้สิแต่การดูถูกของฉันไม่ประสบความสำเร็จเมื่อประตูนั่นมันส่งฉันมาห้องที่มีชายวัยกลางคนนั่งเขียนอะไรยุกยิก
"หวานใช่มั๊ย"ถามทั้งๆยังไม่เงยหน้าตกใจหมด
"ค่ะพ่อเหรอค่ะ"ถามก่อนเพื่อความแน่ใจเดี๋ยวหน้าแตกอายเค้า!!!
"ใช่"คำเดียวเหรอทั้งๆที่ยังเขียนอยู่นี่นะถ้าเป็นนิยายต้องวิ่งกอดกันสิทำไมพ่อฉันยังไม่ยอมมองหน้าฉันเลยด้วยซ้ำ
"ทำไมพ่อไม่บอกชื่อหนู"
"แกอยากรู้จริงๆเหรอ"ถามประโยคนี้ถึงจะหันมาได้มองลูกสาวซะเต็มๆตาสวยขนาดนี้
"ใช่ค่ะหวานอยากรู้หวานดีใจที่ได้เจอพ่อ"
"แต่การที่จะรู้ชื่อฉันมันง่ายมากๆเพียงแต่…"
"แต่อะไรค่ะหนูยอมทำทุกอย่าง"
"แกแน่ใจเหรอว่าไหว"เอาวะลองดูดิคนอย่างฉันไม่มีวันทำอะไรไม่ได้
"เธอต้องไป……"
………
ฉันกลับมาอยู่ในห้องนอนของตัวเองแล้วในใจกระสับกระส่ายทำไมพ่อถึงต้องการให้ฉันทำแบบนี้นะ
"แล้วเราจะได้เจอกัน"ฉันเบนสายตามาที่ภาพในมือ
แล้วเราจะได้เจอกัน…นายวัฒนา อุดมเดชถึงใครจะบอกว่าฉันทำไม่ได้…