Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

 

 

=====================================================

 

 

 

         " ล...แล้วสภาพแกก็กลายเป็นอย่างที่เห็นเนี่ยนะ? "  โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อมที่ตลอดเวลาเขานั่งฟังเขาอยู่เงียบๆอยู่บนเตียงคนไข้ถามขึ้นเบาๆ ทันทีที่เขาเล่าจบ

 

         " อือ... "  เรย์ลาลีนพยักหน้าเบาๆ ในขณะที่ที่แขนด้านขวาของเขาบัดนี้มีจอมเวทย์สาวสวยนามว่าคาสซานดร้ากอดแขนเขาอยู่ไม่ห่าง แม้ว่าหญิงสาวจะทำหน้าตายยิ่งกว่าสวมด้วยหน้ากากน้ำแข็งเหมือนเดิมก็ตามที

 

         " เอาจริงดิ? นี่ไม่ได้รวมหัวกันอำตูเล่นใช่ไหม? "  โนอาห์ถามย้ำเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

 

         " อือ... "  และเรย์ลาลีนก็พยักหน้าอีกครั้ง

 

         " ตูถวายบังคมลาล่ะ! "

 

         " เฮ้ย!! เดี๋ยวสิฟะ!! อย่ามาทิ้งตูไปง่ายๆแบบนี้เด้!! "  จอมเวทย์หนุ่มพุ่งเข้ากอดขาอีกฝ่ายไว้ทันทีที่อีกฝ่ายทำท่าจะชิ่งหนี ถึงอย่างนั้นโนอาห์ก็ยังพยายามลากขาหนีให้ได้

 

         " หนวกหูเฟ้ย!! งานนี้ตัวใครตัวมันล่ะกัน...ปล่อยขาตู!! "

 

         " ตูไหว้ล่ะ โนอาห์ ช่วยตูทีเถอะ! เห็นแก่คำว่าเพื่อนนะ นะๆ "

 

         " เอ็งใช้คำว่าเพื่อนได้โคตรฟุ่มเฟือยเลยว่ะ! ตูบอกให้ปล่อย!! เอ็งก็ไปขอให้ยัยเฮเลนช่วยเองสิฟะ! ยัยนั่นก็เป็นเพื่อนเอ็งเหมือนกันไม่ใช่รึไง! "

 

         " โห ที่พูดมานี่คิดรึยังเนี่ย? ตอนแรกที่ยัยพี่เชรีน่าบอกให้รับคาสซานดร้าเป็นแฟนฉัน ยัยเฮเลนแทบจะย่างสดฉันคาห้องประชุมนั่นแล้วเชียวนะเฟ้ย!! ถ้าคาสซานดร้าไม่กางกำแพงน้ำแข็งช่วยไว้ทัน งานนี้ฉันมีหวังได้ใช้บริการห้องพยาบาลนั่นอีกแน่! " 

 

         " ...ยินดีช่วยค่ะ "

 

           โนอาห์เกาหัวแกรกๆ ปากก็อยากจะด่าอีกแต่ก็รู้ดีว่าถึงด่าไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ยิ่งเห็นเรย์ลาลีนทำหน้าน่าสงสารยิ่งกว่าลูกหมาตัวน้อยๆ ยิ่งแล้วใหญ่...ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจเฮือกและหันไปหาจอมเวทย์สาวคาสซานดร้าที่ยังคงนั่งกอดแขนเรย์ลาลีนอยู่ไม่ห่างก่อนจะเริ่มต้นพูดอย่างเป็นงานเป็นการอีกครั้ง

 

         " เอาล่ะ...คาสซานดร้า--- "  เขายังไม่ทันได้เริ่มพูด จอมเวทย์สาวก็หันขวับมามองด้วยสายตาเหยียดหยามเต็มที่

 

         " อย่าสำคัญตัวผิดไป โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อม การที่เรย์ฯสนิทกับนายไม่ได้ทำให้นายมีสิทธิมาลามปามกับฉันได้นะคะ โปรดสำนึกตัวเองไว้ด้วยว่าต่อไปอย่าเรียกชื่อฉันห้วนๆอีกเป็นอันขาด! "

 

         " ตูลาล่ะ... "

 

         " เฮ้ย!! อย่าพึ่งถอดใจง่ายๆแบบนี้สิฟะ! "

 

         " หนวกหูเฟ้ย!! แกไม่ได้ยินที่ เมีย  แกพูดรึไง แค่นี้ตูก็หน้าชาดิกไปหมดแล้ว ตูกราบล่ะ อย่าเอาตูเข้าไปเกี่ยวข้องกับชีวิตครอบครัวเอ็งเลย "

 

         " ไม่ใช่เมียเฟ้ย!! อะไรฟะ! ใจเสาะแบบนี้แล้วเขาจะมีเพื่อนไว้ทำไมกัน "

 

         " อย่าน้อยก็ไม่ได้มีไว้ให้โดนด่าเล่นๆแบบนี้แน่เฟ้ย!  แล้วตูก็ไม่ใช่คนประเภทมีความสุขกับการโดนผู้หญิงด่าด้วย ขอร้องล่ะ ปล่อยตูไปเท้ออออ "

 

         " คาสซานดร้า... "  คราวนี้เรย์ลาลีนหันไปพูดกับหญิงสาว  " ขอร้องล่ะนะ อาจจะฟังดูเอาแต่ใจไปนิด แต่ช่วยอดทนฟังสิ่งที่โนอาห์พูดหน่อยเถอะครับ "

 

         " เข้าใจแล้วค่ะ...เห็นแก่นาย ฉันจะยอมอดทนรับฟังซักครั้ง "  คำตอบแบบกลับลำแถมแทบจะทันควันของคาสซานดร้าทำเอาโนอาห์ได้แต่เอามือกุมขมับ  นึกสงสัยตงิดๆว่าเขาไปทำบาปทำกรรมอะไรถึงต้องมารับรู้เรื่องบ้าๆอะไรแบบนี้ด้วย  ก่อนที่ในที่สุดเขาจะสูดหายใจลึกก่อนจะถอนหายใจเฮือก

 

         " เอาล่ะ...คาส-- คุณคาสซานดร้า "  เขารีบเติมคำว่า คุณ  เพิ่มทันทีที่เห็นสายตากรีดแทงของอีกฝ่าย ก่อนจะพูดต่อ

 

         " คือ...เรื่องแรกที่ผมสงสัยนะ...คุณกับเรย์ฯเป็นคนของตระกูลหลักกับตระกูลรองใช่ไหมครับ? "

 

         " ...ใช่ค่ะ "

 

         " ก็ถ้าเป็นตระกูลหลักกับตระกูลรอง ก็เท่ากับว่าสองตระกูลนี้สืบสายเลือดมาจากคนๆเดียวกัน คือท่านเมอร์ลิน เมโอ คริสตัล...ถ้าว่ากันตามกฎหมายจารีตประเพณีแล้ว การแต่งงานระหว่างสายเลือดเดียวกันมันก็เท่ากับเป็นโมฆะไม่ใช่เหรอครับ? "  โนอาห์เลือกเหตุผลที่เสียดแทงที่สุดเพื่อให้เรื่องจบเร็วที่สุด แต่คาสซานดร้ากลับยิ้มพรายอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น

 

         " เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ...ถ้าจะว่ากันด้วยกฎหมายจารีตประเพณีเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ  เรย์ฯน่ะเป็นสายเลือดโดยตรงของท่านหญิงเชรีน่าซึ่งเป็นผู้สืบสายเลือดโดยตรงมาจากผู้นำตระกูลหลักรุ่นที่ 1 ...ในขณะที่ฉันเองก็เป็นผู้สืบสายเลือดจากผู้นำสายตระกูลรองรุ่นที่ 1 เหมือนกัน...และนอกจากเราทั้งคู่แล้วก็ยังไม่เคยมีการแต่งงานระหว่าง 2 ตระกูลเลย  ระยะเวลาเกือบพันปีมันเจือจางสายเลือดของเราทั้งคู่จนแทบจะกลายเป็นคนละตระกูลกันอยู่แล้ว เพราะงั้นเรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงใดๆทั้งสิ้นค่ะ "

 

           โนอาห์อ้าปากค้าง ก่อนที่เรย์ลาลีนจะหันมาบอกเบาๆว่า

 

         " เรื่องนี้ตูก็ลองแล้ว ลองแทบจะวินาทีแรกที่เชรีน่าพูดเลย...แต่คาสซานดร้าดันเลือกวิชาโทเป็นนิติฯ  คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอคิดไว้ก่อนล่วงหน้าแล้วด้วยซ้ำ ฉันก็เลยเงิบแบบแกนี่แหละ "

 

         " แล้วเอ็งก็ยืนเฉยๆรอดูตูเงิบแบบนี้เนี่ยนะ  ทำไมไม่บอกตูก่อนฟะ!! "

 

         " ก็ตูเห็นว่าเอ็งมีความตั้งใจดีนี่หว่า จะขัดขึ้นกลางลำก็กลัวจะเสียน้ำใจ "  คำตอบของเรย์ลาลีนทำเอาโนอาห์ต้องเอามือกุมขมับอีกครั้ง ใจนึกอยากจะถีบเพื่อนสนิทตรงหน้าก่อนจะเดินหนีไปให้พ้นๆ แต่เขาดันเป็นพวกที่ถ้ารับปากว่าจะช่วยแล้วต้องช่วยให้ได้ จึงได้แต่สะบัดหัวไล่ความคิดอยากจะทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายออกพร้อมกับหันมาหาคาสซานดร้าอีกครั้ง

 

         " เอาล่ะ...อีกเรื่องนะคุณคาสซานดร้า ...คุณ...รักมัน...เอ่อ...รักเรย์ฯงั้นเหรอ? "

 

         " นั่นจะไม่เป็นคำถามที่ละลาบละล้วงไปหน่อยเหรอ? "  หญิงสาวติงเบาๆทันทีที่ฟังคำถามของโนอาห์จบ

 

         " ...ก็แค่อยากจะรู้น่ะครับ "

 

         " ... "  จอมเวทย์นิ่งไปเล็กน้อยเหมือนกับกำลังพยายามเรียบเรียงคำพูด ก่อนที่เธอจะถอนหายใจเฮือกเบาๆ 

 

         " ฉัน...เชื่อว่าเราสองคนจะสามารถรักกันได้... "

 

           เมื่อได้ฟังคำตอบ โนอาห์ก็เหลือบมามองเรย์ลาลีนเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อเบาๆ

 

         " งั้นคุณก็น่าจะเป็นเหมือนกับผม...พูดตามตรงถึงแม้ว่าผมจะเชื่อในสิ่งที่เรียกว่าพรหมลิขิต แต่ผมไม่เชื่อใน First love หรือรักแรกพบหรอกนะ...คุณพึ่งรู้จักกับเรย์ฯได้เพียงไม่ถึง 36 ชั่วโมง ถึงจะยอมรับว่ามันเป็น 36 ชั่วโมงที่ไม่ธรรมดา แต่มันก็ไม่มากพอจะทำให้คนๆนึง รัก ใครซักคนได้หรอกนะครับ......ผมรู้ว่าคุณทำไปเพื่อช่วยไม่ให้ตระกูลเมโอ คริสตัลและอาโร คริสตัลต้องเกิดสงครามกัน แต่เธอไม่คิดบ้างเหรอว่านี่เป็นการเสียสละที่ออกจะมากเกินไปด้วยซ้ำ การแต่งงานคือการที่คุณต้องอยู่ด้วยกันกับไอ้บ้านี่ไปชั่วชีวิต...คุณจะยอมเสียสละทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ของคุณจริงๆเหรอครับ? "

 

         " เฮ้ยๆ ก็รู้หรอกนะว่าแกพยายามจะช่วย แต่จากประโยคนั่น ฟังยังไงมันก็เหมือนด่าตูชัดๆเลยไม่ใช่รึไงฟะ?! "  คำท้วงของเรย์ลาลีนผ่านมาแล้วก็ผ่านไปกับสายลมแบบไม่มีใครสนใจทั้งสิ้น

 

           คำเปรยของโนอาห์ทำให้คาสซานดร้าดวงตาหรุบต่ำลงเล็กน้อย จอมเวทย์สาวเงียบไปพักนึงก่อนที่เธอจะใช้ดวงตาสีเทาจรัสของเธอสบกับดวงตาของโนอาห์อีกครั้งพร้อมกับยิ้มพราย

 

         " โนอาห์...มีอยู่เรื่องนึงที่นายกำลังเข้าใจผิดและฉันอยากให้นายเข้าใจให้ถูกต้องด้วย... "  คำพูดของหญิงสาวทำให้โนอาห์เลิกคิ้วเล็กน้อย หญิงสาวหันมายิ้มให้เรย์ลาลีนก่อนที่เธอจะพูดต่อ

 

         " ...เรย์น่ะ...เขาไม่ใช่ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่ไร้หัวนอนปลายเท้า...ฉันรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว เขาคือลูกชายของท่านหญิงเชรีน่า เมโอ คริสตัล เขาเป็นผู้สืบสายเลือดของผู้ที่ฉันรักและให้ความเคารพสูงที่สุด...โนอาห์...การที่ฉันได้แต่งงานกับเรย์ไม่ใช่การเสียสละ...การได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขามันเป็นเกียรติและความปรารถนาสูงสุดของคนอย่างฉันทีเดียวค่ะ! "  

 

           พริบตาที่คาสซานดร้าพูดจบ โนอาห์ก็ทรุดลงไปคุกเข่าวูบทันที

 

         " ฮ...เฮ้ย?! "  เรย์ลาลีนอุทานเบาๆ เพราะนึกว่าโนอาห์ยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บตกค้าง แต่โนอาห์ก็บกมือขึ้นหยุดเรย์ลาลีนไว้ ก่อนจะนั่งลงและสูดหายใจเข้าออกลึกๆหลายต่อหลายครั้ง

 

         " ข...ขอโทษที เรย์ฯ ตะกี๊ตูเกือบจะคล้อยตามคุณคาสซานดร้าอยู่แล้ว...ก...เกือบไปแล้ว ตะกี๊ตูคิดจริงๆนะว่า แกโชคดีจริงๆที่ได้ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยา  ห...ให้ตายสิ! "  โนอาห์ส่ายหัวไปมาเหมือนกับพึ่งจะโดนหมัดเสยเข้าปลายคางไม่มีผิด ในขณะที่เรย์ลาลีนเมื่อได้ยินก็ถึงกับหน้าซีดไปเลย

 

         " ย...อย่าเชียวนะเฟ้ย!! "

 

         " ย...อย่าห่วงน่า ตูยังมีไม้เด็ดอยู่! "  ดวงตาของโนอาห์เปล่งแสงสว่างวาบ งานนี้ไม่เกี่ยวกับคำขอร้องของเรย์ลาลีนแล้ว เขาจะต้องเอาชนะผู้หญิงคนนี้ให้ได้ ก่อนที่เขาจะชิงสำทับต่อทันที

 

         " ฟังนะ คุณคาสซานดร้า ผมเองก็ไม่ได้อยากใช้ไม้นี้ เพราะมันอาจจะไปทำร้ายจิตใจคุณมากเกินไป แต่คุณทำให้ผมไม่มีทางเลือก เมื่อมาถึงขั้นนี้ก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้ซะ! "

 

         " ...เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ! "  เรย์ลาลีนเอ่ยทักเบาๆ เพราะสัญชาตญาณของเขากำลังร้องเตือนเขาว่าหายนะกำลังจะมาเยือนอีกแล้ว เขาจึงพยายามจะเตือนก่อน แต่โนอาห์เหมือนจะเลือดขึ้นหน้าไม่ฟังใครไปเสียแล้ว 

 

         " ฟังนะคุณคาสซานดร้า...ผมสามารถบอกได้เลยว่าคุณจะไม่มีวันมีความสุขกับชีวิตแต่งงานกับมันแน่ เพราะมันเป็นคนที่เจ้าชู้หลายใจที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จักมา!! "  

 

 

         " เฮ้ย!!! "

 

 

         " พูดไปคุณอาจจะไม่เห็นภาพ แต่คุณก็เห็นแล้วนี่! ผู้หญิงทุกๆคนที่เข้ามาในชีวิตมันต่างก็หลงมันหัวปักหัวปำและต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่ากันหมด ทั้งเฮเลน พริสซิลล่า คลาเดีย ไม่นับเบี้ยบ้ายรายทางอีกเป็นร้อย เพราะงั้นผมฟันธงได้เลยว่าแต่งงานไป ไอ้บ้านี่ต้องมีบ้านเล็กบ้านน้อยชัวร์ๆ!!  แอ๊กกกก!!! "  ทันทีที่โนอาห์พูดจบ เขาก็ถูกเรย์ลาลีนกระโดดถีบจนกลิ้งตกจากเตียงคนไข้ทันที ก่อนที่เรย์ลาลีนจะหันกลับมาหาคาสซานดร้าพร้อมกับตั้งท่าจะอธิบาย แต่คาสซานดร้ากลับยกมือปิดปากเขาเบาๆ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยสุดๆ

 

         " คาส--- "

 

         " เห็นไหม?! เรย์ฯ ตูช่วยเอ็งได้แล้ว!! แอ๊กกก!!! "  โนอาห์พยายามโงหัวขึ้นมาบอกแต่ก็โดนจอมเวทย์หนุ่มกระทืบจนลงไปกองอีกครั้ง

 

         " นั่นไม่เรียกว่าช่วยเฟ้ย! คาสซานดร้า ฟังนะ--- "  หลังจากกระทืบโนอาห์เสร็จเรย์ลาลีนตั้งท่าจะอธิบายอีกครั้ง แต่คาสซานดร้าพูดขัดขึ้นเสียก่อน

 

         " พอเถอะค่ะเรย์ "

 

         " คาสซานดร้า... "

 

           จอมเวทย์สาวผลักเรย์ลาลีนออกห่างเล็กน้อยอย่างสุภาพ ก่อนจะเดินเข้าไปหาโนอาห์และนั่งยองๆตรงหน้าเขา

 

         " ขอบคุณนะคะที่เป็นห่่วง โนอาห์...แต่ว่า... "

 

         " แต่ว่า? "

 

         " ...เรื่องของเรย์น่ะ "  หญิงสาวเหลือบมามองที่เรย์ลาลีนเล็กน้อย ก่อนเธอจะพูดต่อ  "ฉันรู้อยูแต่แรกแล้วเกี่ยวกับเขา และฉันก็ไม่ได้กังวลเรื่องนี้เลย... "

 

         " คุณจะบอกว่าคุณจะปราบเขาอยู่หมัดงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะครับ! เสือยังไงมันก็เป็นเสืออยู่วันยังค่ำ เขาจะต้องทำให้คุณน้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่ๆ!! "  โนอาห์ลุกขึ้นมาย้ำหัวตะปูต่อด้วยสีหน้ามีชัยเต็มที่

 

         " เฮ้ย!! "  จอมเวทย์หนุ่มทำท่าจะตามไปกระทืบต่อ แต่คาสซานดร้าแตะไหล่เพื่อห้ามไว้

 

         " เปล่าหรอกค่ะ...ฉันรู้แต่แรกแล้วว่ามันจะเป็นการเห็นแก่ตัวอย่างน่าเกลียดที่สุดที่หวังจะครอบครองผู้ชายที่ครอบครองสายเลือดและความสามารถระดับนี้ไว้เพียงคนเดียว...ฉันเข้าใจดีว่าคนระดับเรย์มันหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยที่จะมีผู้หญิงหลายคนมาชอบ...และก็อย่างที่นายบอก เขาเป็นเสือ เขาจะสง่างามก็ต่อเมื่อยังคงเป็นเสือ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปเปลี่ยนเขาเลย และต่อให้มีฉันก็ไม่คิดจะเปลี่ยนด้วย... "  เธอลุกขึ้นและเดินไปกอดแขนเรย์ลาลีนอีกครั้ง

 

         " ฉันชอบเขาที่เขาเป็นแบบนี้ ฉันใจกว้างพอ ไม่ถือสาเลยหากเขาจะไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยซักหลังสองหลัง  ขอแค่เขายังคงรักและนับถือฉันเป็นภรรยาหลวงอยู่เหมือนเดิม "  ก่อนที่ใครจะได้ทันว่าอะไร จอมเวทย์สาวก็โน้มคอเรย์ลาลีนที่ยังคงยืนงงอยู่ลงมา ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นและจูบเขาทันที! 

 

          

          ตุ้บ !! 

 

 

           เรย์ลาลีนยังไม่ทันได้สร่างตะลึง เขาก็ได้ยินเสียงตุ้บเบาๆ เมื่อหันไปเขาก็พบกับโนอาห์ที่ทรุดลงไปกับพื้นพร้อมกับน้ำตาไหลพราก

 

         " พ...พ...พ่ายแพ้แล้ว "

 

         " โนอาห์?!! "

 

           โนอาห์ยันกายลุกขึ้นยืนอีกครั้ง คราวนี้เขาเดินมาหาคาสซานดร้าพร้อมกับจับมือเธอไว้มั่น

 

         " ผม...ผมดีใจแทนไอ้บ้าเรย์ฯจริงๆ ที่ได้คุณเป็นภรรยา... "

 

         " ฮ...เฮ้ย พูดอะไรของเอ็งฟะ?! ไอ้โนอาห์! "

 

         " ก...แก ไอ้...เรย์ฯ แกมันเป็นคนโง่ที่โชคดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย แกไม่รู้รึไงว่าแกได้เจอกับผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลกแล้ว ฉันขอพูดตรงนี้เลยนะว่าฉันจะไม่มีวันช่วยแกอีกแล้วถ้าแกจะยังคงคิดจะสลัดคุณคาสซานดร้าทิ้งอีก... "  ก่อนที่เขาจะหันไปหาคาสซานดร้าอีกครั้ง

 

         " คุณคาสซานดร้า เห็นแก่ความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาของคุณ ผมขอให้สัญญาเลยว่าถ้าคุณขอร้องอะไรเกี่ยวกับเรย์ลาลีน ผมจะช่วยคุณอย่างสุดกำลังเลย! "

 

         " ...ขอบคุณค่ะ "

 

         " จ...จบสิ้นกันแล้ว ชีวิตวัยรุ่นหนุ่มโสดอันเรืองรองของตู "  คราวนี้เป็นทีของเรย์ลาลีนที่ต้องทรุดลงไปรำพึงกับพื้นพร้อมกับน้ำตาไหลพราก แต่คาสซานดร้าก็ทรุดลงมากอดแขนเขาติดๆ

 

         " ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...นับแต่นี้ไป มันจะเป็นชีวิตแต่งงานอันเรืองรองของสองเรา... "

 

 

         " เธอน่ะเงียบไปเลย!!! "

 

 

 

 

 

....................................................

 

 

 

 

           

       ...ณ เกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง ไม่ใกล้ไม่ใกลจากเกาะสถาบันผู้ใช้พลังจิตฯนัก...

 

          พริสซิล่า เดร็ดยืนกอดอกพิงผนังถ้ำ ดวงตาของเธอเหม่อมองไปที่ชายหาดที่มีคลื่นซัดเข้าฝั่งอย่าต่อเนื่อง เธอเหม่อมองแบบนี้มานานตั้งแต่เช้า จนกระทั่งถึงเวลานี้

 

 

          เคร้งงงง !!! 

 

 

          อยู่ๆคมดาบสีดำสนิทเล่มงามก็พุ่งเข้าปักเข้าที่ข้างผนังถ้ำ เฉียดคอเรียวยาวของเธอไปเพียงองคุลีเดียว

 

          แต่แม้เหตุการณ์จะเกิดขึ้นอย่างกะทันหันและน่าหวาดเสียวเพียงใด ปฏิกริยาของเธอกลับนิ่งสนิทชนิดสีหน้าแทบไม่เปลี่ยนเลยซักนิด เธอเพียงแค่หลับตาลงและถอนหายใจเฮือกก่อนจะพูดเบาๆโดยไม่หันกลับมามองว่า

 

         " ...มีอะไรกับฉันรึเปล่า?...คุณเซลรีเนีย "  เธอพูดกับหญิงสาวที่เป็นเจ้าของดาบอาถรรพ์เล่มนี้...เซลรีเนีย เดียร์ริส อันดาเรส

 

          จอมราชินีปิศาจแห่งราชอาณาจักรลูซิลหัวเราะเบาๆโดยไม่สนใจดาบในมือที่ตอนนี้มันอยู่โคตรผิดที่ผิดทางเลย  หญิงสาวเอาคางเกยกับบ่าของพริสซิลล่า ก่อนจะเอาแก้มคลอเคลียกับแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ

 

         " ก็แหม...ก็ตั้งแต่วันที่เธอสู้กับเรย์ฯที่ห้องโถงอาคารเรียนกลางนั่น เธอก็ดูแปลกๆไป ดูซึมๆงงๆยังกับโดนของแบบนี้...ในฐานะเพื่อนสนิท ฉันก็อดสนใจ...เอ้ย! อดเป็นห่วงไม่ได้ ...ตกลงเรย์ฯพูดอะไรกับเธองั้นรึเปล่าคะ? "

 

         " ถ้านี่เป็นคำพูดจากใจจริงของเธอ...ฉันไม่เป็นไรหรอก...ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ "  พริสซิลล่าพูดเบาๆก่อนจะพยายามเดินเลี่ยงออกไป แต่หญิงสาวที่อยู่ด้านหลังกลับกอดเอวและขืนไว้ด้วยกำลังที่ผิดมนุษย์

 

         " ...ก็จริงใจสิ...แหม...พูดอะไรอย่างนั้น "  เซลรีเนียพูดพลางหัวเราะเบาๆ แถมยังเริ่มใช้มือที่ไม่ได้ถือดาบอยู่ลวนลามพริสซิลล่าและพูดต่อ

 

         " เรย์ฯน่ะ มีพลังอำนาจพิเศษบางอย่างที่เขาไม่รู้ตัว...เขามักจะชักชวนผู้อื่นให้คล้อยตามเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ...ฉันก็เลยกลัวว่า...คำพูดบางคำพูดของเขาจะทำให้เป้าหมายของเธอไขว้เขวไปก็เท่านั้นแหละ " 

 

           พริสซิลล่าเหลือบสายตากลับไปมอง ก่อนที่เธอจะหลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง

 

         " ถ้า...สมมุติว่าเธอพูดถูก...มันจะเป็นยังไงงั้นเหรอ? "

 

         " คิกๆๆๆๆ ถามมาได้ "  กระแสคุกคามที่แผ่ออกมาจากเซลรีเนียเปลี่ยนเป็นจิตสังสารที่พุ่งวูบขึ้นในชั่วพริบตา! 

 

         " ดาบที่มีรอยร้าว...มันก็ต้องหักทิ้งเท่านั้น!! " 

 

           เสี้ยววินาทีที่พูดจบ ดาบภูตอาถรรพ์-เอ็กโซซิสที่ปักที่ผนังถ้ำและจ่อคอพริสซิลล่าอยู่ก็ปาดวูบ! ผ่าทั้งผนังหินหนาและตัดคอของพริสซิลล่าทันทีจนหัวขอหญิงสาวกระเด็นตกลงสู่พื้นอย่างแรง!!

 

           เพียงแต่เสี้ยววินาทีต่อมา ร่างที่ไร้ศรีษะและไร้วิญญาณนั่นกลับระเบิดเบาๆ ก่อนจะกลายเป็นตุ๊กตาไม้ขนาดเท่าคนจริง ล้มกลิ้งลงกับพื้นไม่ต่างจากว่าวป่านขาด

 

         " ตุ๊กตา?! "  หญิงสาวอุทานเบาๆก่อนจะขนลุกซู่เพราะพริสซิลล่าตัวจริงจะปรากฎตัวด้านหลังเธอและจ่อราชศาสตราอันเป็นเคียวคู่ในมือมาหาเธอช้าๆพร้อมกับจิตคุกคามที่พุ่งวูบเข้มข้นไม่แพ้ของเซลรีเนียเลย

 

         " เมื่อกี๊นี้...มันฟันจริงเลยไม่ใช่รึไง? "  พริสซิลล่าพูดพร้อมกับเพิ่มกระแสจิตคุกคามมากขึ้นไปอีก เป็นสัญญาณว่าถ้าหากคำตอบที่ได้ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการฟัง งานนี้ไม่จบแค่ต่อว่ากันแน่ๆ

 

           เซลรีเนียค่อยๆเก็บดาบของเธอเข้าสู่ฝักช้าๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเป็นสัญญาณยอมแพ้และหันมายิ้มให้ช้าๆ

 

         " บอกไปจะเชื่อไหม ว่าตะกี๊ฉันใช้แค่สันดาบฟันน่ะ "

 

         " แล้วหน้าฉันตอนนี้บอกว่าเชื่อไหมล่ะ? "

 

         " คิกๆๆๆ ก็แค่ล้อเล่นน่า ฉันก็แค่อยากให้เธอร่าเริงขึ้น...เธอดูสับสนนะพริสฯ...อย่าลืมสิว่าอีกไม่ถึงอาทิตย์เธอก็จะได้นาฬิกาทรายแห่ง...นาฬิกาทรายนั่นแล้ว เหล่าทหารของฉันไม่ทำให้เธอผิดหวังหรอก...อ้อ...แล้วก็... "

 

         " แล้วก็? "

 

         " ที่ฉันพูดไปเกี่ยวกับเรย์ฯน่ะ ฉันขอรับรองว่ามันเป็นความจริงทุกประการ เรย์ฯน่ะอันตรายเกินไปในหลายๆความหมายเธอก็รู้ "  คราวนี้ราชินีปิศาจสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนเซลรีเนียขมวดคิ้วเพราะชักปรับอารมณ์ตามไม่ทันแล้ว

 

         " เรื่องนั้นฉันรู้...ขอบใจที่เตือนนะ เธอมีเรื่องจะบอกแค่นี้ใช่ไหม? "

 

         " อ้อ พอดียังมีอีกเรื่องนึงนะ คือที่จริงแล้วที่ฉันมาหาเธอก็เพื่อจะมาบอกว่าข้าวเที่ยงพร้อมแล้ว รีบไปกินกันเถอะ ป่านนี้ทันทารอสคงเป็นห่วงแล้วล่ะ "  คำพูดของอีกฝ่ายทำเอาพริสซิล่าเอียงวูบ

 

         " ล...แล้วเมื่อกี๊? "

 

         " หือ? อ๋อ! ที่ฉันเอาดาบจ่อคอเธอน่ะเหรอ พอดีเห็นเธอเหม่อๆเลยแค่อยากจะแกล้งเล่นเท่านั้นเอง...ปะ! ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย "  พูดจบเซลรีเนียก็เดินนำออกไปเลย ปล่อยให้พริสซิลล่ายืนกัดฟันกรอดกำหมัดนับ 1-10 ในใจเพื่อข่มโทสะของตัวเองอยู่คนเดียว

 

 

         " ย...ยัยปิศาจเอ้ย!!! "

 

 

 

 

 

.........................................................