CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”
9.8
เขียนโดย 
nooonaa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.54 น.
35 ตอน
17 วิจารณ์
51.98K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 23.03 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
14) Catwalk 13 : ตามใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
By nooonaa
Catwalk 13 : ตามใจ
+น้องหมาเล็ก+
ครืดๆ ครืดๆ ครืดๆ
"ไอ้ทิว....โทรศัพท์ รับสิวะ" ผมสะกิดหาอีกคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างๆ แต่มันกลับหายไป เสียงโทรศัพท์ที่สั่นกับโต๊ะก็ยิ่งทำให้ประสาทผมกิน ทำไมไม่ปิดเครื่องวะ
อ่าว...โทรศัพท์กูเอง
ผมรีบคว้ามันมาดูก่อนจะเห็นสายเข้า พี่กันย์นี่...โทรมามีไรป่าวเนี่ย แต่ที่รู้ๆ ต้องเรียกกลับไปทำงานแน่
"ฮาโหลพี่กันย์"
(น้องแวน...ตอนนี้อยู่ไหน) อยู่ไหนหรอ...ตอบไงดีอะ ถ้าบอกว่าอยู่ห้องไอ้ทิวนี่ยาวเลยนะนั่น
"บ้านเพื่อนอะ มีไรอ่อ"
(น้องแวนต้องมาทำงานได้แล้วนะ พรุ่งนี้มีถ่ายเอ็มวี พี่เลื่อนจนจะถึงวันถ่ายแล้ว) นี่ผมทำให้พี่กันย์เดือดร้อนใช่มะ ที่จริงผมก็ควรจะกลับไปทำงานได้แล้ว นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆ ผมก็ควรจะกลับไปสู่โลกความเป็นจริงสักที
"ได้ครับ กี่โมงหรอ"
(สิบโมงที่เขาใหญ่ แล้วจะให้พี่ไปรับที่ไหน) นั่นสิ จะให้พี่เขาไปรับที่ไหน
"เดี๋ยวผมโทรบอกพี่อีกทีนะครับ"
(ก็ได้ แต่รีบหน่อยนะ เราต้องออกจากกรุงเทพหกโมงเช้า)
"ได้ครับ" แล้วผมก็ตัดสายพี่กันย์ทิ้งก่อนจะเริ่มคิดหนัก ก็ผมไม่รู้จะบอกไอ้ทิวยังไงอะดิ กลัวมันงี้เง้าไม่ให้ไป แต่ถ้ามันบ้าด้วยแล้วตามผมไปเขาใหญ่ขึ้นมา นี่เฮกันทั้งกองเลยนะ
ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปอาบน้ำก่อนจะออกมาหาอีกคนที่น่าจะอยู่ที่ห้องนั่งเล่น แต่มันก็ไม่อยู่อีก นี่มันไปไหนเนี่ย
ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์อีกครั้งแล้วโทรหามัน ไม่นานปลายสายก็รับ
(ตื่นแล้วหรอ)
"อืม มึงอยู่ไหน" ผมหันไปดูนาฬิกาที่อยู่มุมห้องก็พบว่ามันจะสิบเอ็ดโมงแล้ว นี่ผมนอนนานขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
(ออกมาหาข้าวเที่ยงกิน)
"แล้วทำไมไม่รอกู กูก็หิวนะเว้ย!" นี่ทิ้งกันหรอวะ ออกไปหาของกินคนเดียวแล้วปล่อยให้ผมหิ้วท้องรอข้าวเย็นเลยรึไง
"กูรู้ว่าหิวไง เลยรีบออกไปซื้อมาให้ ทำไมหมากูขี้บ่นอย่างนี้วะ" มันผลักหัวผมทันทีที่มันบ่น มันกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แล้วเคยจะทักกูแบบดีๆบ้างมะ
ร่างสูงเดินเอาถุงที่หิ้วมาจากข้างนอกไปวางบนเคาน์เตอร์ ผมเลยเดินตามมันไปก่อนจะเปิดถุงออกดู
"ราดหน้าทะเลกับบัวลอยไข่หวาน" ของโปรดผมเลย...ราดหน้าร้านเฮียโตที่เยาวราชด้วย ร้านนี้สุดยอดของสุดยอด ผมชอบมากๆถือว่าเป็นร้านโปรดเลย เพราะกว่าจะได้กินต้องต่อคิวนานแล้วเขาจะขายหมดเร็ว แค่เห็นก็น้ำลายไหลแล้วอะ
"มองอยู่นั่นแหละ กินสิ" ไอ้ทิวเดินมาซ้อนด้านหลังก่อนจะเอื้อมมือผ่านลำตัวผมแล้วแกะราดหน้า ผมเลยเอื้อมมือไปหยิบจานมาวางสองใบก่อนที่มันจะเทลงมา
"มึงไปซื้อมาได้ไง เยาวราชแหนะ"
"ถามมากวะ กินๆไปเถอะ" ก็อยากรู้นี่หว่า เพราะมึงคงไม่คิดจะไปซื้อร้านนี้โดยเฉพาะหรอก อยู่ต้องไกล
"ก็แค่อยากรู้ไม่ได้รึไง!" ผมทุบแขนมันที่อยู่ข้างหน้าทีหนึ่งก่อนจะค้อนมันให้ แต่มันกลับฉกหอมแก้มผมไปทีแล้วกระซิบใส่หูซะขนลุก
"ทุบมากๆเดี๋ยวเส้นยึด จับมึงทำเมียแล้วอย่ามาร้องนะมึง"
"บ้า!" ตลอดอะมึง!
"รีบๆแกะเลย จะไปรอหน้าทีวี" จะให้ทนฟังต่อก็กระไรอยู่ รีบชิ่งออกมาดีกว่า ผมเลยมานั่งรอมันเอาราดหน้ามาให้ที่โซฟาก่อนจะเห็นนิตยสารที่ผมเพิ่งถ่ายไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน
นี่มันอ่านนิตยสารแบบนี้ด้วยรึไง
ผมหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะพบหน้าที่ถูกพับไว้ มันเป็นหน้าที่มีบทสัมภาษณ์ผมเล็กๆน้อย แต่ลองพออ่านดูหน้าผมก็ร้อนผ่าวทันที
Q : ชอบหนังแนวไหน?
V : ผมดูได้ทุกเรื่องแหละครับ แต่ไม่ค่อยชอบดูสักเท่าไหร่ ยิ่งใกล้ตอนจบผมจะปิดมันทันที เพราะมันมักจะจบเหมือนกันทุกเรื่อง เลยไม่ค่อยชอบดู
Q : แล้วชอบทานอะไรเป็นพิเศษ?
V : ชอบราดหน้าทะเลครับ ยิ่งร้านเฮียโตที่เยาวราชยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ แล้วก็บัวลอยไข่หวาน ต้องไข่สองฟองด้วย
นี่อย่าบอกว่ามันอ่านอันนี้แล้วไปหามาให้ผมกินหรอ
ตึกตักๆ
ไอ้แวน! หัวใจมึงจะเต้นแรงไปมั้ย!!!
"มาแล้ว" เสียงร้องบอกดังมาแต่ไกลผมเลยรีบเก็บนิตยสารใส่ใต้โต๊ะก่อนมันจะมาถึง ร่างสูงวางจานราดหน้าให้พร้อมกัยถ้วยบัวลอยไข่หวาน...สองฟอง
จริงๆด้วย
ไอ้ทิว! ชักจะเอาใหญ่แล้วนะมึง!
มันเดินมานั่งข้างๆแล้วหยิบถ้วยราดหน้ามันขึ้นมากิน กินไปดูทีวีไป ไม่คิดจะหันมาสนใจผมเลย แต่ดีแล้วล่ะ เพราะถ้ามันเห็นผมตอนนี้คงได้ล้อกันแน่ ก็ตอนนี้ผมกำลังเขินมันอยู่น่ะสิ
"ไม่กินรึไง"
"กินๆ" มันถามเล่นเอาผมสะดุ้ง เลยรีบหยิบมากินแก้เขิน แล้วเราสองคนก็ไม่พูดอะไรอีกจนกินเสร็จ
"เออไอ้ทิว พรุ่งนี้กูจะไปถ่ายเอ็มวีที่เขาใหญ่นะ" ผมบอกมันอย่างไม่คิดอะไร เพราะมันคงฟังแล้วปล่อยผ่าน แต่มันกลับถามผมเสียงแข็ง
"ถ่ายกับใคร!"
"ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะ"
"กูถามว่าถ่ายกับใคร"
"ไม่รู้ ไม่ได้ถาม" ธรรมดาพี่กันย์จะเป็นคนรับงาน ส่วนผมก็มีหน้าที่ทำงาน ไม่มีสิทธิจะปฏิเสธอะไรอยู่แล้ว เลยไม่เคยจะรู้ว่าต้องไปถ่ายกับใคร
"กูไม่ให้มึงไป" อะไรของมึงอีกเนี่ย
"อย่ามางี้เง้า! เดี๋ยวโดนพี่เขาด่า"
"ใครจะกล้าด่าเมียกู!"
เมีย! ไอ้เหี้.ย! คำนี้อีกแล้ว
"พูดให้มันดีๆ ใครเมียใคร"
"ไอ้แวน!!!"
เห้ย!
"เออ! กูเมียมึงเอง!" ไอ้สัด! จะตะคอกทำไมวะ ดุชิบหาย คนหรือหมามึงเนี่ย!
"พูดแล้วก็จำใส่กะโหลกมึงด้วย"
"เออ!" จะจำจนชาติหน้าเลยมึง
พอตอบมันเสร็จผมก็รีบเดินหนีมันออกมาก่อนจะทะเลาะกันไปมากกว่านี้ แต่มือหนากับฉุดแขนผมไว้แล้วดึงลงไปจนผมตกลงไปสู่ตักกว้าง
"งอนกูรึไง" สภาพนี้กูคงกำลังแฮปปี้อยู่มั้ง
"ปล่อย!"
"ไปกี่โมงล่ะ" เอ๊ะ...หมายความว่าไง มันจะพาผมไปหรอ
"ต้องถึงที่นู้นสิบโมง" ผมเองก็เริ่มเย็นลงเมื่อมันเลิกขึ้นเสียงใส่ แต่ก็ยังทำเป็นสะดีดสะดี้ให้รู้ว่าผมยังงอนอยู่
งับ!
เห้ย!
มันงับต้นคอผมอะ!
"ทำไรวะ!" ผมรีบเบี่ยงคอหนีเมื่อมันกัดบนต้นคอผม ถึงจะไม่แรงแต่มันก็ทำให้เกิดรอย
"ทำรอยไว้ เดี๋ยวหมาตัวอื่นมาแย่ง"
"ไอ้บ้า! ถ้าคนอื่นเห็นนี่ซวยเลยนะเว้ย" มึงคิดบ้าอะไรของมึงเนี่ย
"ซวยไร ดีซะอีก เขาจะได้รู้ว่ามึงมีเจ้าของแล้ว"
ฉ่า...
อยู่ๆหน้าผมก็ร้อนฉึ่ง ผมเลยรีบมุดหน้าหนีจากสายตามัน เดี๋ยวมันจะแซวผมอีก
"ไม่ใส่ปลอกคอไว้เลยล่ะ"
"ใส่ได้หรอ..."
"ไอ้บ้า! กูแค่ประชด"
"หึๆ"
"โทรหากูทุกชั่วโมงด้วย แล้วถ้าเสร็จก็รีบมาหากู ไม่งั้นกูตามมึงถึงกองแน่"
"รู้แล้วหน่า สั่งเสร็จยัง" ชินแล้วครับ ต้องฟังคำสั่งมันก่อน ไม่งั้นทะเลาะกันอีก
"ยัง มาจูบกันก่อน"
"เห้ย! พูดบ้าไร! " ถึงผมจะด่ามันแบบนั้น แต่ก็ต้องยอมเดินไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่ปลายเตียง เพียงแค่มันจ้องผมอย่างเคืองๆเหมือนโดนขัดใจ
จุ๊บ
"ไปได้ยัง" ผมรีบกดจมูกลงบนแก้มเนียนของมันแล้วทำเป็นนิ่ง ทั้งที่ตอนนีเผมอยากจะทึ้งหัวตัวเองตายด้วยความเขิน
"รีบๆกลับมานะ กูจะรอกินข้าวกับมึง"
โอ้ย! มึงจะพูดแบบนี้ทำไมเนี่ย ไม่ต้องทำงานแล้ว อยู่กับมึงนี่แหละ พูดซะกูไม่อยากไปแล้วเนี่ย
"เออๆ" คราวนี้ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องก่อนที่มันจะพูดอะไรอีก พอมาถึงล็อบบี้ของโรงแรมก็เจอพี่กันย์ที่นั่งรออยู่
"มานานยังครับพี่กันย์"
"เมื่อกี้แหละ แล้วนี่น้องแวนมากับใครหรอ"
"เออ...มากับเพื่อนครับ มันอยากมาเที่ยวด้วย แต่มันจะไม่วุ่นวายแน่นอน"
"อืม ไม่เป็นไร รีบๆไปถ่ายเถอะ อย่าให้ผู้ใหญ่รอ"
"ได้ครับ"
"วันนี้ถ่ายเอ็มวีของคุณโซ่นะ"
"ครับ" ผมรับคำแล้วก็ไม่ได้สนใจต่อ
เมื่อเช้าตอนตีห้าไอ้ทิวมันปลุกผมให้อาบน้ำอาบท่าแล้วขับรถมาส่งผมที่เขาใหญ่ ตอนแรกก็บ่นว่าไม่ให้ไปทำแต่ตัวเองดันมาปลุกผมเอง บางทีผมก็งงมันนะ ทำตัวแปลกๆ เดี๋ยวบ่นเดี๋ยวตามใจ แต่ก็เริ่มชินแล้วล่ะ แค่ยอมๆมันไปเดี๋ยวมันก็ทำตัวดีใส่ เหมือนหมาเลย...ฮ่าๆ
"น้องแวนนนนนน"
มาอีกแล้ว
"สวัสดีครับพี่ๆ" ฉีกยิ้มกว้างๆแล้วก็เอียงแก้มหน่อยๆ
ฟอดดดดด
"คิดถึงน้องแวนจัง"
"เหมือนกันเลยครับ" เห้อ...เหนื่อย อยากกลับไปนอนกับไอ้หมาทิวแล้วเนี่ย ป่านนี้นอนตีพุงสบายไปแล้วมั้ง
"ไปแต่งตัวกันดีกว่า แล้วเดี๋ยวเรามาเม้ากันนะ"
"ได้เลยครับ" ผมรีบเดินตามพี่สไตลิสไปที่เต็นท์เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจัดการกับตัวเอง ไม่นานผมก็ออกมาพร้อมชุดใหม่ที่ทำให้ผมเหมือนดาราสุดหล่อ
โอ๊ะ!
"ขอโทษครับ/ขอโทษ" ผมรีบขอโทษอีกคนที่ผมเข้าชนอย่างจัง เขาเองก็รีบขอโทษผมทันที
"คุณโซ่!" นักร้องที่ผมมาแสดงเอ็มวีให้ โห..หล่อวะ เห็นแต่ในทีวีเพิ่งเคยเห็นตัวจริงครั้งแรกเลย
"น้องแวนใช่มั้ย...ยินดีที่รู้จักนะ เรียกพี่ก็ได้ไม่ต้องคุณหรอก"
มารยาทดี ไม่ถือตัว แม่.ง! ปลื้มอะ
"ยินดีที่รู้จักเหมือนกันครับพี่"
ครืดๆ
"ดะ เดี๋ยวนะครับ" ผมขออนุญาตพี่เขาก่อนจะรับโทรศัพท์
ไอ้ทิว...อะไรเนี่ย ยังไม่ครบชั่วโมงนะ
"ว่าไง" ผมกดรับสายก่อนจะยิ้มให้พี่เขาเล็กน้อย
(มึงคุยกับใคร!) ไอ้เหี้.ย! มึงเห็นได้ไงเนี่ย
ผมรีบมองหาตัวมันจนทั่วแล้วมองเลยไปด้านข้างก่อนจะเจอเจ้าที่ยืนเกาะอกชี้หน้าผมอยู่อีกฝั่งของกอง
ตัวเป็นๆ
"คุยกับมึงอยู่ไง..." ทำไมต้องจ้องซะน่ากลัวขนาดนั้นด้วยวะ
(เดินมาหากูเดี๋ยวนี้!) สั่งอยู่นั่นแหละ คนนะเว้ยไม่ใช่คนรับใช้
"ก็ได้..." ผมเลยยิ้มลาพี่เขาทันที แล้วผมก็เดินคอตกไปหามันที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ พี่โซ่เขาก็มองผมงงๆแต่ก็ไม่ถามอะไร
"มีไร" ผมมองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่าจะไม่มีใครมาเห็นเราสองคนก่อนจะถามมัน
"ริจะมีชู้หรอมึง"
"อะไรเล่า!" คิดได้ไงเนี่ย
"นี่มึงเถียง! มึงคิดจะมีชู้จริงๆใช่มั้ย!" มันเริ่มขึ้นเสียงแล้วจ้องหน้าเหมือนอารมณ์เริ่มขึ้น
แค่คุยกับคนอื่นก็หาว่ามีชู้ นี่ถ้ากูแตะตัวเข้าไม่หาว่ากูมีผัวใหม่เลยรึไง
"ไอ้ทิว...ต้องให้กูย้ำมั้ยว่าใครเป็นเจ้าของกู"
แค่มึงคนเดียวกูก็จะประสาทกินอยู่เแล้ว
ทำไมมึงไม่เป็นหมาที่เชื่องๆบ้างวะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
130929
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
