รักใสๆกับนายมาเฟีย

"อ่ะ...อุ๊บ"เธอตกใจมาก ที่เขาจูบเธอ

"ขอโทษนะ ที่ทําอย่างนั้น..กับเธอน่ะ"เขาตอบอย่างเย็นชา เมื่อเขาพูดจบ เขา

ก็เดินจากไป

ฉันไม่รู้ว่าฉันทําลงไปได้ยังไง ทําไมนะทําไม

"กลับมาแล้วค่ะ"เธอบอกอย่างมีความสุข

"เฮ้อ..."เธอมองขึ้งไปบนท้องฟ้า

"ใส...ใส กินข้าวได้แล้ว"แม่ของเธอเรียกเธอลงไปกินข้าว

"นี่แกพ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่างกลับบ้านดึก"พ่อของเขา

บ่นอย่างนี้มาสองวันแล้ว

เมื่อเขากินข้าวเสร็จ เขาก็รีบขึ้นไปบนห้อง เขาไปอาบนํ้าอย่างรวดเร็ว ฟุบ..เขา

ล้มลงนอนบนเตียงแล้ว เขาก็เข้าไปเปลี่ยนสถานะในเฟสบุ๊ค

แอ๊ดดดด!!!

"นี่!...ฉันทําอะไรลงไปเนี่ย"พ่อของเขาตะคอกใส่

แต่เขากลับเดินหนี...

"นี่!...แกกลับมาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ!!"พ่อของเขาพูดอีกรอบ

แต่เขาก็ไม่สนใจอยู่ดี

ปัง! เสียงปิดประตู

"ดนัย...มานี่"พ่อของเขาเรียกคนรับใช้ปะจําตัวมา

"ครับนายท่าน"

"ไปสืบประวัติ นันนภัสท์ มา"พ่อของเขาสั่งคนรับใช้

"ครับนายท่าน"

ณ โรงเรียน ตอนกลางวัน

"นี่...เธอฉันขอไปคุยด้วยหน่อยสิ"เขาชวนเธอ

"เอ่อ..ได้สิ"เธอตอบอย่างเป็นมิตร

"ว่าแต่...มีอะไรจะคุยด้วยเหรอ"เธอถามเขา

เขาจูบเธอต่อหน้าเพี่อนทุกคนที่อยู่ที่นั่นแล้วเขาก็กอดเธอ

"เธอจะคบกับฉันได้ไหม"เขาถาม

หลังจากนั้นเขาก็คุกเข่า เขาหยิบอะไรไม่รู้ขึ้นมา มันคือแหวนนั่นเอง

"นี่...แหวนประจําตระกูล"เขาใส่แหวนให้เธอ

ผู้ที่ได้เป็นคู่ชีวิตของวังรัตนภัสนา จะต้องมีแหวนรูป ดอกกุหลาบ เท่านั้น

"เอ่อ...คือ...นายให้แหวนฉันทําไมเหรอ"เธอถาม

"ก็..ฉันเลือกเธอเป็นคู่ชีวิตแล้วนี่หน่า"เขาบอกเธอ

"นี่..นายจะบ้าเหรอ"เธอตีไหล่เขา

"ผมไม่ได้บ้าหรอก"เขาตอบเธอ

"เย็นนี้ไปกินข้าที่ สยาม กันนะ"เขาชวนเธอไปกินข้าว

"อะ...เอ่อ..ได้สิ"เธอตอบแบบเขินอาย

ณ ร้าน shukishi

"อ่ะ มาแล้วเหรอ"เธอถาม

"อื้อ"เขาตอบ

ณ ที่บ้าน ฟ้าใส เวลา21.30

วันนี้มันเป็นวันที่ฉันรู้สึกว่า มันเป็นอะไรที่...

"เฮ้อไปนอนดีกว่า"เธอบอกับตัวเอง

"ฉันรักนายพฤกษ์"เธอพูดในใจ

     To Be Continue