fic reborn หลุดมิติพบเจอ

สวัดดีค่ะฉัน เนมากิ อาริสะ ขอบรรยายต่อล่ะนะ ตอนนี้ฉันกำลังจะล่วงถึงพื้นแล้วค่ะ YOY

ตุ้บ

“โอ้ย” ดีนะที่สายลมคอยพยุงตัวฉันไว้ก็เลยตกแบบไม่แรงมาก ว่าแต่....เสียงใครกัน??

“อ่ะ ขอโทษนะคะ เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ??”ฉันพูดพลางลุกขึ้นแล้วช่วยพยุง ไม่คิดเลยว่าจะล่วงลงมาทับคน

“ไม่เป็นไรครับ^_^” เฮ้ย..นี่มัน ซาวาดะ สึนะโยชิ บอสวองโกเล่นี่ =O=

“คุณซาวาดะ สึนะโยชิที่เป็นบอสวองโกเล่นี่ O_O”ฉันเผลอพูดออกมาจนได้ ทำไงได้ก็คนมันตกใจนี่

“คะ..คุณรู้ได้งะ...ไงครับO_O” ดูท่าว่าสึนะคุงก็ตกใจเหมือนกันนะ

“อะ...เอ่อ ฉันเดาเอาน่ะค่ะ ^^;;”ฉันพูด ขอร้องล่ะอย่าถามอะไรฉันมากเลย เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คนที่รู้จริงๆก็คือยูกิจังโน้น

“โย่วเจ้าห่วย..” อ่ะ เสียงที่ทำให้ฉันต้องหลอนไปชั่วชีวิตมาแล้ว รีบอร์นนั่นเอง ทำไมฉันซวยขนาดนี้เนี่ย -_-

“โอ้ย ไอ้รีบอร์นแกมาดีๆไม่ได้รึไง ทำไมต้องมากระโดดถีบฉันด้วย --++”สึนะคุงโวยวายใหญ่เลยล่ะ ว่าแต่มันไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งดูคนทะเลาะกันนี่หว่า (เพิ่งรู้ตัว)

“เธอชื่ออะไร???”รีบอร์นถามฉันโดยไม่สนใจสึนะคุงที่โวยวายอยู่แม้แต่นิดเดียว

“ฉันชื่อ เนมากิ อาริสะค่ะยินดีที่ได้รู้จัก ว่าแต่คุณซาวาดะช่วยฉันตามหาเพื่อนหน่อยได้ไหมคะ พอดีว่าพลัดหลงกันน่ะค่ะ”ฉันหันไปขอร้องสึนะคุง

“อะ...เอ่อ...คือ”สึนะคุงคงจะลำบากใจล่ะมั้งที่ต้องมาช่วยคนแปลกหน้าอย่างฉัน เฮ้อ ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

“ก็ได้ครับ^^” สึนะคุงตกลงด้วยล่ะ^O^

“ขอบคุณนะสึนะคุงที่ช่วยน่ะ งั้นช่วยพาฉันไปที่โรงเรียนนามิโมริหน่อยได้ไหม ฉันคิดว่าคงจะมีเพื่อนฉันบางคนหลงไปที่นั่นน่ะ ^O^” ฉันพูด

“อะ....เอ่อ คือ”

“ไม่ได้เหรอ”ฉันถามอย่างหงอยๆ

“แกก็ช่วยพาเค้าไปซิฟะเจ้าห่วย”รีบอร์นพูดพลางกระโดดถีบอีกครั้ง เฮ้อ ฉันจะเจอใครไหมหนอ แต่ก็นะลางสังหรณ์มันบอกว่าให้ลองไปที่โรงเรียนนามิโมริดูนี่นาช่วยไม่ได้

“ก็ได้ งั้นอาริสะจังทางนี้ครับ ^^;;”สึนะคุงพูดพลางเดินนำทางฉัน โดยมีรีบอร์นนั่งอยู่บนไหล่

“อื้ม ขอบคุณนะ สึนะคุงและรีบอร์นด้วย ^_^”ฉันพูดพลางเดินตาม

“เธอรู้ชื่อฉันได้ไง ฉันจำได้ว่ายังไม่ได้แนะนำตัวเลยนะ”รีบอร์นถามฉัน เอาล่ะสิจะพูดยังไงดีล่ะ

“อาาาารีสาาา” อ่ะ เสียงมาริจังนี่ ฉันหันไปมองทางต้นเสียงทันที เป็นมาริจังจริงๆด้วย

“มาริจัง ในที่สุดก็ได้เจอ”ฉันพูดพลางเดินเข้าไปหามาริจัง แล้วมาริจังก็กระโดดกอดฉันทันที ท่ามกลางสายตางุนงงของสึนะคุงและรีบอร์น

“อาโอยรู้ไหมฉันเกือบโดนฮิบาริ เคียวยะขย้ำตายแน่ะโชคดีที่ฉันรอดมาได้  รู้ไหมว่าฉันกลัวมากแค่ไหน YOY” มาริจังพูดไปร้องไห้ไป น่าสงสารจัง

“แล้วเจอคาโอะจังกับยูกิจังบ้างรึเปล่า”ฉันถาม ทำให้มาริจังหยุดร้องไห้ทันที

“ฉันดูรอบโรงเรียนแล้ว(ความจริงคือหลง)ไม่เจอคาโอริเลย ส่วนยัยยูนิน่ะถ้าเจอฉันคงฆ่ายัยนั่นตายไปแล้ว --++”เอ่อ ดูท่าว่ามาริจังคงโกรธยูกิจังมากเลยนะเนี่ย ยูกิจังจะรอดไหมหนอ ^^

“เอาเถอะ ฉันว่าเราไปตามหา 2 สองนั้นให้เจอก่อนดีกว่านะ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน อ้อ แล้วฉันก็ได้สึนะคุงกับรีบอร์นคุงคอยช่วยนำทางเราด้วยล่ะ ^^”ฉันพูดพลางชี้ไปที่ 2 สองนั่น ทำให้มาริจังหันไปสนใจทันที

“อ้อ ได้เพื่อนแล้วเหรอ สวัสดี ฉัน คุเรไน มารีอา ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วก็ไม่ต้องแนะนำตัวหรอกฉันรู้จักพวกนายแล้ว ไปตามหาคาโอริจังกับยัยตัวแสบยูนิกันเถอะ”มาริจังพูดพลางเดินเข้าไปทักทาย

“แล้วจะไปตามหาที่ไหนล่ะ”สึนะคุงถามฉัน ส่วนรีบอร์นคุงเงียบมากๆเลยล่ะ คงจะสงสัยว่าทำไมฉันกับมาริจังถึงรู้จักพวกสึนะคุงซินะ ^^

“อืม...นั่นสิ อาโอยเธอบอกสึนะไปทีว่าเราควรจะไปตามหาที่ไหนดี”มาริจังหันมาพูดกับฉัน นั่นสิที่ไหนดี.. อ่ะ ที่ร้านขายซูชิของยามาโมโตะคุงน่าจะเป็นที่นั่นนะ

“ไปร้านขายซูชิของยามาโมโตะคุงกัน ฉันว่าคาโอะจังน่าจะอยู่ที่นั่นนะ”ฉันพูดพลางทำหน้าคิด

“งั้นสึนะช่วยพาพวกฉันไปที่บ้านยามาโมโตะที ไม่ต้องถามอะไรมากไว้ถ้าเจอครบคนเมื่อไหร่ จะให้ยัยตัวแสบอธิบายให้ฟังทีเดียว-*-“มาริจังพูด

“ก็ได้ งั้นทางนี้” สึนะคุงพูดพลางนำทางไป ขอให้เจอคาโอะจังทีเถอะ