ภารกิจแม่มดร้ายจับหัวใจนายสุดหล่อ ><

39

การคัดเลือกผู้ลงแข่ง

 

ตอนนี้ฉันกับเอรอสยืนอยู่หน้าห้องที่มีคนพ่อมดสตาฟพามา ข้างหน้าของฉันเป็นประตูสีดำ ส่วนของเอรอสเป็นประตูสีขาว ทางผู้คุมอธิบายว่าผู้หญิงต้องรับบททดสอบหนักกว่าผู้ชายเพราะถ้าเกิดผ่านไปไม่ได้ แบบที่ทดสอบระหว่างการแข่งขันก็จะผ่านไม่ได้ด้วยเช่นกัน เราไม่รู้ว่าอะไรอยู่ข้างหลังประตูพวกนี้บอกแต่ว่ามันจะสุ่มด่านให้ตามความสามารถของเรา แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าฉันกับเอรอสไม่มีอาวุธเลยสักอย่าง แม้แต่กายสิทธิ์ก็ไม่มี

 

“เอิ่ม..ท่านผู้คุม ท่านพอจะมีไม้กายสิทธิ์ให้เราทั้งสองยืมบ้างมั้ย (^_^”) ”

 

“นี่พวกเจ้าไม่ได้เตรียมมาหรอกรึ ซวยแล้ว ข้าไม่มีให้พวกเจ้ายืมหรอก แต่ถ้าไม่มีไม้กายสิทธิ์พวกเจ้าจะเอาชนะด่านพวกนี้ได้ยังไง”

 

ท่านผู้คุมชักสีหน้าเคร่งเครียด คงกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะให้พวกเราเข้าทดสอบกันหรือป่าว  แต่รอบนี้ฉันพึ่งรู้ว่าเป็นรอบสุดท้ายที่เปิดรับสมัคร แต่ยังไม่ทันที่ฉันกับเอรอสจะได้คิดอะไร ประตูก็เปิดออกซะก่อน  ฉันหันไปสบตาเอรอสแวบหนึ่ง แต่ฉันตัดสินใจแล้วว่ายังไงก็ต้องแข่ง มาขนาดนี้แล้วจะถอนตัวได้ไงกัน >O<

 

“งั้นเราขอถอนตัว !”เอรอสโพล่งขึ้น

 

“ไม่นะ ! ”ฉันค้าน

 

“แต่เธออาจได้รับอันตรายนะแมรี่ ! ”เอรอสตะวาดฉันเสียงดัง

 

“ไม่หรอกน่า แล้วฉันก็รู้ว่านายจะปลอดภัยกลับมา ”เอรอสเตรียมจะวิ่งเข้ามากระชากฉัน แต่ฉันรู้ทันจึงรีบกระโดดเข้าประตูสีดำ เอรอสจึงคว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น

 

แวบ !

 

ฉันถูกดูดมาอีกมิติหนึ่ง =_= ที่นี่มีแต่หมวกควันสีขาว ฉันยืนอยู่เฉย ๆ เพื่อปรับม่านตาให้เข้ากับแสงของที่นี่ สักพักควันก็จางหายไป เผยให้เห็นทุ่งกว้างสุดลูกหูลูกตา อากาศก็แจ่มใส ท้องฟ้าเปิดกว้างอย่างสดใส ฉันคิดไม่ออกเลยนะเนี่ย ว่านี่เป็นแบบทดสอบแบบไหน จะมีปีศาจดอกไม้ออกมาหรือป่าว บ้าไปแล้ว - -+ ฉันมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง แล้วจึงออกเดินไปตามทางเรื่อย ๆ ตอนนี้อากาศเริ่มเปลี่ยนไป จากทุ่งกว้างเริ่มเปลี่ยนเป็นต้นไม้สูงใหญ่จากอากาศที่สว่างไสวกลายเป็นอากาศที่มืดมิด ฉันเดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน อ๊ะ O_O นั่นบ้านคนนี่น่า มีบ้านอยู่กลางป่าแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย ไปขอความช่วยเหลือหน่อยแล้วกัน

 

ฉันเดินสำรวจรอบ ๆ บ้านก็ไม่พบอะไรเลย มีเพียงแสงไฟสลัว ๆ ที่เล็ดลอดออกมาทางหน้าต่างน้อย ๆ เท่านั้น เอิ่ม..เอาไงดีที่นี้  (‘  ‘   )

 

เธอก็ไปเคาะประตูสิยัยโง่ < ----- จิตฉันเอง -.-

 

ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ

 

“ขอโทษนะ มีใครอยู่ข้างในหรือป่าว คือข้าต้องการความช่วยเหลือ ได้โปรดช่วยข้าหน่อยเถิด”เมื่อพูดจบฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินมาที่ประตูเพื่อเปิดมัน

 

แอดดดดดดดดดดดดด..

 

บ้านไม้เก่าหน้าดู เสียงเปิดประตูซะหน้าขนลุก หยอดน้ำมันบ้างน้ะ >_<

 

“มีอะไรกับข้าอย่างงั้นรึ”

 

ฉันค่อย ๆ ลืมตาและเงยหน้าขึ้นช้า ๆ o_< ก็พบกับหญิงชราท่านหนึ่ง หน้าท่านเต็มไปด้วยรอยย่นบ่งบอกว่านางคงมีอายุหลายพันปีแล้ว

 

“เอ่อ...คือข้ามีนามว่า แมรี่ ตอนนี้ข้าหลงทางข้าไม่รู้ว่าข้าถูกประตูเปลี่ยนมิติส่งมาที่ไหน ท่านผู้เฒ่าพอจะบอกทางข้าได้ไหมว่าข้าควรไปทางไหน ?”ฉันพูดอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ยายแก่หน้าตาหน้ากลัวเธอกระตุกแว่นเล็กน้อยเพื่อสำรวจการแต่งตัวของฉัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

 

“เจ้าคงหลงทางมา นี่ก็มืดแล้วเข้ามาข้างในก่อนสิ่ ข้าจะให้ที่พักแก่เจ้าเอง”

 

เอ่อ...ฉันไม่ควรจะไว้ใจใครที่นี่ใช่ไหม

 

“คือข้าต้องการแค่จะรู้ทางออกจากที่นี่เท่านั้น เอ่อ ...คือข้าเกรงใจน่ะ ไม่กล้ารบกวนท่านผู้เฒ่าหรอก ^_^” ฉันยกมือขึ้นปาดเหงื่อ

 

“ข้ายินดีน่ะ สาวน้อย ข้าอยู่คนเดียวมานาน ไม่เคยมีผู้ใดมาเยี่ยมข้าเลย ได้โปรดอยู่เป็นเพื่อนข้าหน่อยนะ (  . .  )”

 

สายตาของหญิงชราผู้นี้เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด บางทีฉันอาจจะระแวงเกินไป

 

“ได้สิ งั้นข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่านเอง ‘คุณยาย’  ”

 

ฉันยิ้มอย่างจริงใจ แล้วเรียกคุณยายเพื่อดูให้รู้ว่าแกยังมีฉันเป็นเพื่อน

 

“ดีเลยนะนังหนู  งั้นเชิญเข้ามาก่อน ทำตัวตามสบายนะคิดว่าเป็นบ้านของเจ้าก็แล้วกัน^^”

 

คุณยายยิ้มอย่างใจดี แล้วเดินนำเข้ามาในบ้าน

 

บ้านหลังนี้ทำด้วยไม้เก่า ๆ เดาว่าคงจะมีอายุพอ ๆ กับยายแกได้เลย แต่บ้านหลังนี้ถูกทำความสะอาดเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็ได้กลิ่นเปปเปอร์มิ้นท์หอมสดชื่น

 

“แล้วที่นี่คือที่ไหนหรอค้ะคุณยาย”ฉันถามคุณยาย ในขณะที่ยายแกเดินไปหยิบน้ำอะไรสักอย่างในครัว

 

“อ๋อ  ที่นี่คือที่ที่เจ้าไม่ควรจะมาเลย”เอ่อ...ที่ที่เราไม่ควรจะมาอย่างงั้นหรอ มันคงไม่ใช่...

 

“ป่าต้องห้าม...”ฉันอุทานด้วยเสียงแผ่วเบา แต่มิวายที่ยายแกจะได้ยิน

 

“ใช่แล้วล่ะ ที่นี่คือป่าต้องห้าม”คุณยายพูดพร้อมยกแก้วน้ำมาให้ฉัน O_O แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ไงล่ะเนี่ย พึ่งออกมาได้แท้ ๆ

 

“แล้วทำไมคุณยายถึงอยู่ที่นี่ล่ะค้ะ ?”ฉันถามพร้อมกับหยิบแก้วน้ำมาตรงหน้า แต่ยังไม่ยอมดื่มมันเข้าไป

 

“นี่หนูคงจะไปเที่ยวโลกมนุษย์มาสิน้ะ”

 

“คุณยายรู้ ? O_O”

 

“ก็ดูจากภาษาของหลานนะจ้ะ ถ้าจะบอกว่าหลานเป็นมนุษย์ก็คงจะไม่ใช่เพราะยายได้กลิ่นช็อคโก้แท้จากตัวหนูซึ่งยายคงจะเดาว่าหลานคงจะเป็นแม่มดแท้ สายดำใช่ไหม ^^ ”

 

คุณยายพูดพร้อมมองแก้วน้ำในมือ เป็นเชิงบอกว่าฉันควรจะดื่มมันเข้าไป ตี่มันไม่ง่ายนักหรอก ถ้าเกิดคุณยายเป็นหมาป่าแล้วแปลงร่างมาเพื่อหลอกฉันล่ะ ฝันไปเถอะย่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนที่ใครจะมาหลอกง่าย ๆ หรอกน้า โฮะ ๆ >O<

 

“ยายไม่ได้ใส่อะไรลงไปในแก้วของหนูหรอก สบายใจเถอะน้ะ”คุณยายพูดพร้อมส่งยิ้มจริงใจมาให้ฉัน เอิ่ม ลองกินดูก็ได้ ยายแกคงไม่กล้าทำอะไรฉันจริง ๆ หรอก

 

“อ่า...ค่ะ”ฉันรับคำแล้วยกขึ้นดื่มช้า ๆ

 

“แหม เย็นชื่นใจดีจังนะค้ะคุณยาย ว่าแต่ว่าคุณยายก็เพิ่งกลับมาจากโลกมนุษย์เหมือนกันใช่ไหมเนี่ยถึงได้พูดภาษามนุษย์ซะคล่องเชียว โฮะ ๆ >O<”เอ๊ะ นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย รู้สึกกรึ่ม ๆ แล้วสิ TOT  “ใช่แล้วจ้ะ ยายเพิ่งกลับมาจากโลกมนุษย์เหมือนกัน”

 

“แต่ทำไมยายไม่มีกลิ่นมนุษย์ติดมาเลยล่ะค้ะ”นี่ทำไมฉันถามมากแบบนี้เนี่ย -0-

 

“ยายขจัดกลิ่นมนุษย์ไปแล้วล่ะจ้ะ ว่าแต่ว่าหลานเข้ามาทำอะไรในป่าต้องห้ามนี้ล่ะ”

 

“คือหนูกำลังอยู่ในการแข่งขันรอบคัดเลือกน่ะค้ะ”เอ้ะ แล้วทำไมฉันต้องไปคุณยายด้วยหรือว่า O[]O “คุณยายผสมน้ำยาคลายความจริงให้หนูกินหรอค้ะ !”ฉันลุกขึ้นพร้อมปัดแก้วน้ำที่วางบนโต๊ะทิ้ง ก็ว่าแล้วทำไมปากไม่พูดตามที่สมองคิด ฉันโดนวางยาอีกแล้วววว TOT

 

“ยายแค่อยากรู้ว่าหลานพูดความจริงหรือป่าว ยายช่วยหลานได้นะ หลานก็เหมือนกับยายที่ไปหลงรักมนุษย์เข้า”คุณยายพร้อมกับเหม่อมองออกไปทางหน้าต่าง หน้าตาแกเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

 

“นี่อย่าบอกนะคะว่าคุณยายก็ไปหลงรักมนุษย์เข้า O_O”

 

“( -  -  )  ( _  _ )”คุณยายพยักหน้าช้า ๆ

 

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นคะ”ฉันนั่งลงฟังที่เก้าอี้ไม้ตัวเดิม อย่างใจจดใจจ่อ

 

“ยายจะเล่าให้ฟังเกี่ยวกับผู้ชายที่ยายรักที่สุดแต่ตอนนี้เค้าได้จากยายไปแล้ว จากไปไกลเหลือเกิน”ยายพูดพร้อมถอนหายใจ น้ำใส ๆ เริ่มเคลื่อนตัวออกมาจากดวงตาน้อย ๆ ของคุณยาย

 

“ตอนนั้นยายเป่ากบที่หนึ่งของประเทศแม่มดของเรา เรื่องมันก็เกิดมานานมากแล้วหล่ะ แต่ยายยังจำมันได้ดี ตอนนั้นยายดีใจมากเลยนะ ยายตั้งใจเป่ามากจนเป็นคางทูม โฮะ ๆ ยายเก่งใช่ไหมล้า”เอิ่ม....ก็คงใช่มั้งคะคุณยาย - -

 

“รางวัลของแม่มดที่ได้ที่หนึ่งก็คือ ได้ตั๋วไปเที่ยวโลกมนุษย์ฟรี 1 เดือน โดยกินฟรีอยู่ฟรีตลอดการอยู่ที่นั่น แล้วยายก็ไปเจอกับเค้า คนที่ยายรักมากที่สุด แล้วก็ยังรักอยู่จนถึงปัจจุบัน”ตอนนี้หยดน้ำได้ไหลออกมาจากดวงตาดวงน้อย ๆของคุณยายแล้ว ฉันเริ่มสงสารคุณยายจับใจ

 

“เค้ามีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์มาก ๆ นิสัยดี จิตใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น แถมยังรักต้นไม้ใบหญ้าด้วยน้ะ โฮะ ๆ >O<”ยังมีผู้ชายแบบนี้อยู่บนโลกด้วยหรอเนี่ย ใครก็ได้ตอบฉันที - -

 

“ยายต้องไปอยู่กับเค้าตลอดหนึ่งเดือนในฐานะคนรับใช้ของบ้านหลังนั้น ยายก็เพิ่งรู้ตอนไปที่โลกมนุษย์แล้วนั่นแหละว่าต้องไปอยู่ในฐานะคนรับใช้”ดีนะที่ลีเวลล์ไม่ให้ฉันเป็นแบบนั้น ไม่งั้นฉันคงอกแตกตายแน่ ๆ -0-

 

“แล้วยายก็อยู่กับเค้าทุกวัน ดูแลเค้าตอนเค้าป่วย อาบน้ำเค้าตอนตกบันไดขาหัก ตัดเล็บเท้าให้เค้าตอนแขนหัก แปรงฟันให้เค้า แคะขี้หูให้เค้า จนเกิดเป็นความรัก แล้วแน่นอน POWER HEART ทำงาน มันทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เราทั้งสองใกล้กัน”

 

พอคุณยายเล่ามาถึงตอนนี้ฉันก็นึกถึงเรื่องราวของฉันกับเอรอสเหมือนกัน POWER HEART ทำงานแต่มันก็เหมือนเป็นตัวที่ทำให้ฉันรู้ใจตัวเองมากกว่า

 

“จนครบกำหนดหนึ่งเดือน ยายแอบเอาคนรักของยายกลับมาด้วยเพื่อที่จะทำทุกวิถีทางให้ยายกับคนรักได้อยู่ด้วยกัน เพราะยายเคยได้ยินการถอนใจมาจากแม่มดเก่าแก่คนหนึ่ง ยายจึงเดินทางไปหาแม่มดคนนั้นเพื่อทำการถอนใจ แต่วิธีการแต่ละขึ้นตอนนั้นอันตรายมากแต่ยายกับคนรัก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันตราบชั่วนิรันดร์ ”แล้วสายตาของยายก็พลันเศร้าลงอีกครั้ง

 

“แต่ยายก็ทำมันไม่สำเร็จ เป็นเหตุให้เค้าต้องจากยายไปตลอดชีวิตเพราะแค่ยายหันหลังกลับไปมองเค้าเท่านั้น”แล้วน้ำใส ๆ ที่เกือบจะแห้งหายไป ก็ไหลออกมาอีกครั้ง

 

“เกิดอะไรขึ้นกับคนรักของคุณยายหรอคะ”

 

“ยายก็ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เค้าไปอยู่ไหน แบบทดสอบสุดท้ายคือยายต้องเดินผ่านดงผีดิบ แต่ข้อห้ามของแบบทดสอบนี้ก็คือห้ามหันกลับไปมองคนรักเด็ดขาด ถ้าหันกลับไปร่างของคนรักจะอันตธานหายไปทันที แต่ระหว่างการเดินทางยายต้องเป็นคนเดินนำส่วนคนรักของยายเดินตาม ยายเดินไปเกือบจะถึงทางออกแล้ว แต่อยู่ดี ๆ ยายก็ได้ยินเสียงคนรักของยายกรดร้องอย่างเจ็บปวดยายจึงรีบหันกลับไปดู แต่ก็พบว่าคนรักของยายไม่ได้เป็นอะไรเลย แต่เป็นเสียงของภูตผีต่างหาก ที่มันปลอมเสียงเป็นคนรักของยาย แล้วร่างของคนรักของยายก็อันตธานหายไปทันที ก่อนร่างของเค้าจะหายไป เค้าส่งยิ้มน้อย ๆ ให้ยายเหมือนกับจะบอกว่าอย่าโทษตัวเอง ดูแลตัวเองด้วยนะ ยายจำมันได้ดี เพราะนั่นคือภาพสุดท้ายที่ยายได้เห็นก่อนเค้าคนจะจากไป...”เสียงยายจบลงแล้วแต่ฉันยังรู้สึกว่าได้เข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริง ๆ ความเศร้าจับไปถึงขั้วหัวใจ ทำไมนะ ทำไมเรื่องทั้งหมดต้องเป็นนี้ด้วย

 

“ถ้ามันมีทางช่วยคุณยายกับคนรักของคุณยาย คุณยายบอกหนูได้เลยนะคะ หนูยินดีจะทำค่ะ แล้วหนูพรอมจะทำทุกอย่างให้คนรักของคุณยายกลับมาค่ะ ”ฉันพูดอย่างมั่นใจ เพราะไม่ว่ายังไงฉันจะต้องช่วยคุณยายให้ได้

 

“หลานพูดจริง ๆ หรอ”คุณยายพูดพร้อมเสียงที่มีความหวัง

 

“จริงค่ะคุณยาย ถึงมันจะอันตรายแค่ไหนหนูก็จะทำค่ะ”

 

“ยายรู้ว่าหลานกำลังจะไป....”

 

วิ้งงงงงงงงง !

 

O_O

 

“นี่มันอะไรกันคะคุณยาย !?”อยู่ดี ๆ ก็มีประตูมิติโผล่มากลางบ้านแบบนี้ได้ไง

 

“นี่เป็นประตูมิติที่หลานจะต้องเข้าไปคัดเลือกแล้วล่ะ เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ที่หลานควรจะมามันเป็นแค่มิติหนึ่งซึ่งยายก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลานหลงเขามาได้ยังไง ก่อนจะไปยายมีอะไรจะให้”พูดแล้วยายก็ร่ายมนต์ไปที่ตู้ล็อกเกอร์ที่อยู่ห่างไม่กี่เมตรพลันประตูก็เปิดออกแล้วก็มีกล่องสีดำลอยมาอย่างรวดเร็ว

 

“อ้ะ ! นี่หลานเก็บไว้นะ ยายรู้มันอาจช่วยหลานได้ ยายก็ไม่รู้อะไรที่ทำให้ยายมาเจอหลานแต่ฟ้าอาจจะส่งหลานมาให้ยายก็ได้เหมือนกับที่ส่งยายมาให้หลานยังไงล่ะ”ฉันงงกับคำที่คุณยายพูแต่ก็รับกล่องนั้นมาถืออย่างง แล้วฉันก้เริ่มรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในประตูมิติ

 

“เดี๋ยวค่ะคุณยายคนรักของคุณยายชื่อว่าอะไรค้ะ !”ฉันพูดตะโกนหาคุณยายที่เริ่มอยู่ห่างออกไปเพราะแรงดึงดูดของประตูมิติ

 

“เค้าชื่อ อาร์เธอร์ นัสสัน จ้ะ !”

 

แว้บ !