รักออนไลน์...

และนี่ก็เป็นเช้าอันสดใสกับแผนชั่วร้ายของฉันนน

"เฮ้!!! ยัยแมว ยัยมุก" ฉันตะโกนเรียนเพื่อนสนิททั้งสองที่กำลังลอกการบ้านตอนเช้าอย่างเมามัน

"การบ้านสังคม แกเสร็จยังอ่ะ" ทั้งสองถามฉันขึ้นมาอย่างไม่ได้นัดหมายย นี่พวกแกจะไม่คิดจะทำอะไรมาเลยหรือนี่ ขยันกันจังคุณเพื่อนทั้งหลาย

"อ่ะๆเสร็จแล้ว รอแป๊บบ" ฉันค่อยๆเปิดกระเป๋าแล้วเอาสิ่งที่เรียกว่าการบ้านออกมา ให้คุณเพื่อนทั้งสอง

"ขอลอกนะ แต๊งกิ้วว เพื่อนเลิฟฟ" คุณเพื่อนทั้งสอง เตรียมคว้าสิ่งที่เรียกว่าการบ้านจากมือฉัน

แต่ฉัน เหวี่ยงการบ้านไปด้านหลังเพื่อให้คุณเพื่อนหยิบไม่ได้

"อ่าว ไมอ่ะ บะหมี่แกไม่ต้องมาเป็นเพื่อนฉันเลยนะ" ยัยมุกเบ้ปาก พร้อมเชิดหน้าไปอีกทาง

"เปล่า ฉันจะให้พวกแกลอกถ้าแกยอมช่วยฉันเรื่องนึง เครป่ะ"

"?? อะไรอ่ะ"

"ฟังดีๆนะเพื่อนเลิฟฟ"

              ----------------------------------------------------------------------

"ฮือๆๆ ฉันไม่น่ารับปากแกเลยบะหมี่" ยัยมุก หรือ นู๋มุกกี้ลั้นลา คร่ำครวญมาเป็น

รอบที่ 999 หลังจากที่ฉันให้ยัยนั้นทาตัวดำ ทาลิปติดปากแดงแจ๋ ใส่วิกผมยุ่งๆ แถมปัดแก้มให้เป็นสีแดงฉาด

ตัดกับสีดำของผิวยัยนั่น กรีดอายไลน์เนอร์ให้หนาเหมือนหมีแพนด้า!

"นี่ถ้าไม่ติดว่ามีแกคนเดียวที่ทำสังคมมานะ ฉันไม่ยอมทำแบบนี้แน่ๆ"เสียงยัยแมวบ่น

กับฉัน เพราะสภาพยัยนั่นก็ไม่ต่างจาก นู๋มุกกี้สักเท่าไร

"เอาเหอะหน้า ถือว่าช่วยฉันแปปเดียวล่ะ กันอยากเห็นหน้าหินคับเวลาเห็นพวกแกว่ะ ฮ่าๆๆ"

ฉันหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

"ฉันช่วยแก ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ไม่ช่วยแล้วด้วย"ยัยมุกเบ้ปาก แล้วทำจมูกย่นใส่ฉัน

"น่าๆ แค่ครั้งเดียว เอางี้พอเสร็จแผนเดี๋ยวฉันเลี้ยงหนม เคป่ะ"

"เฮ้! " เสียงเพื่อนสองคนร้องลั่นเฮดังลั่นทั่วห้องแต่งตัว

"ป่ะ ไปกันเหอะ จะเที่ยงและ"ฉันชวนเพื่อนทั้งสองคนออกไปตามแผน

"ได้เลยเพื่อน เลิฟฟอย่าลืมเลี้ยงหนมฉันน๊าา"ยัยมุกเอาหัวมากระแซะฉัน หน้าตาดี๊ด้า

เป็นพิเศษ แหม ยัยเพื่อนคนนี้นี่แค่บอกเลี้ยงหนม ก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ยัยมุกกี้เอ้ยย

                   ...............................................................................

ณ สหกรณ์ โรงเรียน

ฉันให้ยัยเพื่อนสองคนออกไปทำทีท่ามองหาใครสักคน หึๆ คราวนี้นายหินห็นเพื่อนสองคนของฉัน                 ก็จะต้อง..... กรี๊ดด!! แค่คิดก็สุขใจ โฮะๆ ในรูปเหมือนฉันจะดูดี นายนี่เลยทักมา ก็งี้แหละ

ผู้ชาย ต้องโดนบะหมี่ผู้นี้สั่งสอนซะให้เข็ด วะฮ่าๆๆๆ!!

"เมื่อไรจะมานะ" ฉันพูดออกมาเบาๆขณะที่กำลังซุ่มดูอยู่ที่ชั้นวางหนังสือข้างๆสหกรณ์

"กำลังรอใครอยู่หรอ"เสียงประหลาดถามขึ้นมาจากข้างหลังฉัน

"ก็รอไอ นายหินคับอยู่ไง อย่ามากวนน่า ฉันต้องใช้สมาธิ"

"พี่อยู่นี่ ครับ"เสียงประหลาดตอบกลับมาอีกครั้ง แต่ทว่า...

"เฮ้ย!!" ฉันสดุ้งโหยงกับเสียงประหลาดที่ตอบกลับมาก  ฉันหันกลับก็ต้องพับกบ เอ้ย! พบกับ

"พี่คือนายหินหรอ??" ฉันตอบกลับผู้ชายตัวสูง ผิวสีขาวนวล แต่ก็ขาวไม่มากคงพอๆกับฉันนั่นแหละ

ผมสีดำกับตาสีดำ ทำให้ตัดกับผิวสีขาวได้แนบเนียน

" ครับ น้องคือบะหมี่ใช่มั๊ย"พี่หินคับ หันมายิ้มให้ฉันมันเป็นยิ้มที่บริสุทธิ์ออกมาจากใจ

ไม่ใช่การฝืนยิ้ม ฉันใจเต้นเเรงขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆและเรื่อยๆ นายพี่หินคับนี่ทำเอาฉันใจสั่นได้ไม่น้อยเลย

"ค....ค่ะ"ฉันตอบพี่หินคับออกไป โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังหน้าแดง...

"จ...จริงๆ พ...พี่"นายพี่หิน พูดตะกุกตะกักทำเอาฉันลุ้นแทบบ้า

"?"

" พ..พี่เคยเห็นน้องแล้ว ไปก่อนนะครับ บายครับ" พี่หินรีบวิ่งออกไป แล้วโบกมือให้ฉันเขาดูหน้าตาตื่นๆ

ไม่รู้นะว่าฉันตาฝาด หรือ มันเป็นจริง ฉันเห็นพี่เขาหน้าแดง!!

"นี่ไม่ต้องหาแล้วหล่ะ" ฉันค่อยๆเดินไปสกิดยัยเพื่อนทั้งสองที่กำลัง แอ๊คติ้งซะสมบทบาท

"อ่าว...ไมอ่ะ"ยัยมุกถามขึ้นด้วยความสงสัย

"เอาเหอะ ป่ะ ไปกินข้าวกัน^^"  ฉันชวนยัยแพื่อนทั้งสองไปกินข้าวโดยที่ไม่รู้ว่า หน้าตัวเอง

ก็แอบยิ้มๆอยู่เหมือนกัน ^^

"เฮ้ออ ฉันจะได้เลิกแต่งตัวแบบนี้ซะที อายชะมัด" ยัยมุกบอกฉันแล้วค่อยๆถอดวิกผมออกจะหัว

                                  นี่คืออาการหลงรักรึเปล่านะ?

                          ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน?  เห็นเขาแล้วรู้สึก

                  ใจสั่นอย่างบอกไม่ถูกแฮะ....... ^^

                                                         บะหมี่.