Teenage Heroes

  ไดแอนน่า I

 'ฉันชื่อไอแอนน่า บีลส์ อายุสิบแปดปี ฉันเป็นกัปตันทีมเชียร์ของ........' บางสิ่งในสมองสั่งให้ฉันทวนความจำ ฉันรู้สึกตัวมาสองสามชั่วโมงแล้ว ฉันอยู่ในโกดังร้างแคบๆ ที่เต็มไปด้วยกล่องกระดาษ ถูกมัดไว้ด้วยโซ่และเทปกาวปิดปาก ที่ตัวฉันมีรอยถลอกอยู่ตามแขนและขา ที่นี่หนาวมาก หรือไม่ก็เพราะฉันสวมแค่ชุดเชียร์ขาดๆ หรืออาจเป็นทั้งสองอย่างเลยก็ได้ ประตูโกดังเปิดออก มีชายสวมชุดดำสองคนเขามา ฉันมองได้ไม่ชัดนัก แต่รู้ว่าคนนึงผอมมาก ส่วนอีกคนก็ท้วมๆ พวกเขาน่าจะสูงพอๆกับดีแลน สองคนนั้นเดินมาแล้วปลดโซ่ออก แล้วใส่กุญแจมือให้ฉันแทน พวกมันประคองฉันเดินลงบันไดไปยังฉันล่าง แล้วก็ผลักฉันล้มเข้าไปในห้องมืดๆห้องหนึ่ง ในนั้นมีผู้หญิงใส่เดรสสีดำกับหน้ากากแฟนซีของฝรั่งเศสยืนรออยู่ผิวสีขาวราวกับน้ำนมของเธอทำให้ผมสีแดงที่ถูกรวบไว้โดดเด่นขึ้นมาทันที หญิงคนนั้นเดินไปเปิดไฟ แล้วฉันก็ต้องตกตะลึงกับสภาพห้อง เพราะมันถูกสร้างและตกแต่งอย่างปราณีตเป็นสไตล์ยุโรปโบราณ มีรูปปั้นของกษัตริย์และราชินีองค์ต่างๆของแต่ละประเทศตั้งไว้เป็นแนวทางเดิน มันคงจะสวยมากถ้าในห้องส่วนใหญ่ไม่ได้มีแค่สีแดงและดำ

"ลุกขึ้นสิที่รัก" นางเอ่ยขึ้นมา

ฉันพยามประคองตัวเองให้ยืนขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จ

"จริงด้วยสิ" นางเดินมาหาฉัน "พวกนั้นทำเธอบาดเจ็บนี่นา" นางมานั่งข้างๆฉันแล้วแกะเทปกาวที่ปากฉันออก พร้อมกับไขกุญแจมือให้ หลังจากนั้นก็ประคองให้ฉันยืนขึ้น

"แกจับฉันมาทำไม!" ฉันตวาด แล้วผลักนางออก

หญิงปริศนาดูโมโหมาก นางเดินเข้ามาแล้วตบฉันล้มไป

"ทำไมเราไม่ลองมาคุยกันดูดีๆล่ะ ฉันไม่ชอบทำร้ายคนอื่น" นางพูดด้วยน้ำเสียงที่เสแสร้งทำเป็นสงสาร 

เธอปรบมือ แล้วหญิงสาวไดชุดคลุมสีดำห้าคนก็เดินมาพร้อมกับ เดี๋ยวนะ! ฉันตาฝาดไปหรือเปล่า เพราะพวกเธอยกผู้ชายคนหนึ่งด้วยพลังจิต แล้ววางเขาลงไปที่แท่นหินอ่อนกลางห้อง ฉันมองหน้าเขาไม่เห็นเพราะเขาอยู่สูงเกินไป หญิงปริศนา ประคองฉันขึ้นอีกครั้ง แล้วพาไปตรงแท่นหินอ่อน แล้วฉันก็ต้องช็อค! เพราะผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเป็นพี่ชายของฉัน ดีนส์ เขาเสียไปเมื่อห้าปีก่อนเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์

"เป็นไปไม่ได้ เขาตายไปแล้ว" ฉันพูดขึ้น

"เป็นไปได้สิที่รัก ฉันทำให้ทุกอย่างเป็นจริงได้" นางพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "แต่ข้างหน้าของพวกเราเป็นแค่ร่างเปล่าเท่านั้น ถ้าเธออยากให้เขากลับมาเป็พี่ชายุดที่รักของเธออีกครั้ง เราต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

"อะไร!" ฉันหันไปถามนาง นางโอบฉันแล้วพาไปนั่งข้างนางที่โซฟาย้อนยุค 

"ไดแอนน่าที่รัก เธอเป็นมากว่า'มนุษย์'" นางพูดพลางจิบชา

"พูดอะไรของคุณ หนูเป็นแค่นักเรียนมัธยมธรรมดา คืนพี่ชายให้หนูแล้วปล่อยเรากลับบ้าน ขอร้องล่ะ"

"แน่ใจหรือยาหยี" ตานางกลายเป็นสีแดง แล้วแสงสีแดงนั่นก็มาวนรอบตัวฉัน จากนั้นตัวฉันทั้งตัวก็กลายเป็น เพชร 

"คุณทำอะไรกับหนู!!!"

"ฉันปล่าว เธอต่างหาก สิ่งนี้นี่หล่ะคือสิ่งที่ทำให้เธอแตกต่างจากมนุษย์ทั่วไป" ตาเธอกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง และฉันก็เหมือนกัน

"เอาล่ะ กลับมาเรื่องข้อแลกเปลี่ยน เธอจะทำให้ฉันได้รึเปล่าล่ะ"

"แล้วคุณจะให้หนูทำอะไร"

"สิ่่งที่เธอถนัดไง นังนกต่อ"