รักวุ่นๆ ยัยน้อมแน้มนายขี้เก๊ก

  "ทำไมเพิ่งกลับมา"

เขาถามหล่อนทันทีที่เหน ทำเอาคนถูกถามหน้าเซ็ง แล้วนี่มาทำไมกันย่ะ

แค่เขาไปพบหล่อนที่บริษัท มันก็ทำให้ความรู้สึกหล่อนค่อนข้างแย่เอามากมายแล้ว และนี่หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่านงคราญจะโพนทะนาแบบไหน ยังไงออกไปถ้าเข้าหูคุณเอ้หล่อนจะแก้ต่างยังไงดีล่ะ "ว่าไงทำไมเพิ่งกลับมาละ"

นายแพทย์อาทิหงุดหงิดใจไม่น้อย เมื่อหล่อนทำท่าจะไม่สนใจคำถามของเขา หรือว่าหล่อนไม่พอใจ ใช่เขาเองก็ไม่พอใจหล่อนเหมือนกัน ถ้าหากไม่ไปดูหนังมากับคนรัก ทำไมกลับมาในเวลานี้

"รึว่าไปรษณีย์คนเยอะ กว่าจะได้ส่งเอกสารได้มืดค่ำพอดี" เขาเยาะ

หล่อนมองหน้าเขาฉงน"หมอทราบได้ไงคะ ว่าวันนี้ไผ่ต้องออกไปส่งเอกสาร"

"ฉันจะรู้จากใครไม่จำเปน"

"หมอพู้งี้หมายความว่าไงคะ ถ้าจะมารอหาเรื่องไผ่ว่าหมอกลัับไปดีกว่า"

"ฉันไม่กลับ จนกว่าเธอจะบอกว่าวันนี้เธอไปไหนกับใคร"

"ไผ่จะไปไหนมาไหนกับใคร มันก็เรื่องของไผ่หมอเกี่ยวไรด้วย"

"มันคงไม่เกี่ยวหรอก ถ้าหากฉันเพียงแต่ไม่รู้สึกชอบเธอ"

เขาพูดออกมา อย่าว่าแต่เวฬุรินที่ตกใจเลย นางนวลที่ได้ยินถึงกับอึ้งกิมกี่รีบเดินออกไปรับหน้าสามีที่เพิ่งจะกลับมาจากต่างจังหวัด

"รถใครมาขวางประตูหน้าบ้าน ลูกค้ามารับผ้าสินะ"

นายถาวรถามผู้เปนเมีย

"ไม่ใช่หรอกพ่อ หมออาทิลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลบำรุงสถิตย์ มาหาลูกสาวเรา"

"ยายไผ่ไม่สบาย ว่าแต่ลูกเปนอะไร" นางนวลถอนใจ

"ไม่ใช่หรอกพ่อ ก็แค่มีผชที่หลงรักมาเยี่ยมถามข่าวเท่านั้นเอง ยังไงพ่ออย่าเพิ่งเข้าบ้านตอนนี้ได้ไม"

"มีอะไร"

นายถาวรมองเมียด้วยสายตากังขา

"ไม่มีอะไรหรอกน่า นอกจากลูกสาวเรากับหมออาทิกำลังปรับความเข้าใจกัน"

"ชอบกันตั้งแต่เมื่อไร"

"ไม่รู้หรอกนะ ยังไงแม่เหนชัดเลยว่าเขาชอบลูกสาวเราจริง"

"ผู้หญิงไม่ควรด่วนใจง่าย"

"ก็นั่นน่ะสิพ่อ แต่ถ้าหากเรามีลูกเขยเปนหมอมันก็น่าจะดี"

"อย่าไปคาดหวังอะไรดีกว่านะ ลูกสาวเรากับหมอที่แม่ว่าอาจมีความแตกต่างที่มากมาย ที่สุดท้ายก็ต้องเลิกรากันไป"

สามีเตือนสติทั้งที่ไม่รู้เรื่องราวมาก่อน คำพูดของนายถาวรนั่นทำให้นางนวลเงียบไป

"ยังไงก็ปรามลูกสาวเอาไว้บ้างก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ไม่เจ็บและเสียใจทีหลัง"

"พ่อ"

"ว่าแต่พ่อจะเข้าบ้านหรือป่าว"

"อย่าเพิ่งดีกว่า"

"ขอบใจนะพ่อที่ไม่ยอมเข้าบ้านตอนนี้ ยังไงให้ลูกได้พูดกับหมอสักพักก่อนเถอะ หมอกลับไปแล้วเราสองคนค่อยๆพูดให้ลูกเข้าใจ ถ้ายังไม่ได้รักอย่าได้รักและถ้ารักแล้ว ตัดใจซะยังไงเปนไปไม่ได้แม่เองก็พอเข้าใจ"

                               ************************************

"เงียบไปทำไม หรือว่าเธอรับฉันไม่ได้เพราะมีคนรักอยู่ก่อนแล้วจริง และวันี้ยังเอาเวลางานไปดูหนังกับมัน"

"หมอนี่พูดง่ายนะคะ ที่ไหนได้"

"ทำไมฉันพูดยาก ฟังยาก แล้วเทอล่ะหนีงานไปเที่ยวดูหนังกับคนรัก ทำถูกต้องแล้วรึไง ดีนะที่เจ้านายไม่รู้ทำบ่อยล่ะสิ"

"หมอพูดอย่างนี้กำลังให้ร้ายไผ่นะคะ"

"ฉันพูดไม่จิงรึไง"เขาถามเสียงเยาะหยัน

"ไม่จริงและวันนี้ไผ่ไม่ได้ไปไหนหมอไม่เชื่อไผ่ก็ตามใจ เพราะคนเราต่างใจต่างความคิด ไม่มีใครสามารถบังคับใครให้เชื่อเราตามที่พูดได้"

"แต่เพื่อนเธอบอกฉัน"

"เพื่อนคนไหนล่ะคะ"

หล่อยถามเสียงเย้ยหยัน อาทิถอนใจ

"ว่าไงคะหมอ เพื่อนร่วมงานคนไหนของไผ่" หล่อนถามเสียงไม่พอใจ

"รึหมอพูดไปเอง คิดไปเองว่าไผ่หนีงานไปดูหนังกับผช แล้วก็อ้างเหตุผลว่าเพิ่งออกมาจากบริษัท"

"ไม่จริงทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ"

"เพราะไม่จริงไงคะ ไผ่ถึงได้โกรธหมอ"

"แน่ใจหรือป่าวว่าเธอพูดความจิง"

"ไม่เชื่อใจแล้วจะพูดต่อความยาวสาวความยืดต่อไปอีกทำไมล่ะคะ"

"จะให้ฉันเชื่อว่าเธอไม่ได้ทำอย่างที่ฉันได้ยินมา

เขาพูดเสียงอ่อนลง รู้สึกดีขึ้นเมื่อเธอยืนยันว่าสิ่งที่เขาได้ยินมาจากผู้หญิงคนนั้นไม่เปนความจริง

"ช่างเหอะ...ยังไงพรุ่งนี้เลิกงานแล้วฉันจะไปรับ"

"ไม่ต้อง"

"ทำไมหรือว่ากลัวว่าหมอนั่นจะรู้ เธอกำลังจะบอกลาเพราะมารักกับฉัน

"หมอพูดบ้าอะไรขึ้นมาอีกคะ"หล่อนวีนขึ้นมา

"ใครบอกว่าฉันพูดบ้าฉันพูดความจริงตะหาก"

"ยังไงมันก็เปนไปไม่ได้ และตอนนี้หมอก็สมควรที่จะกลับไปได้แล้ว คงไม่บอกหรอกนะจะนอนค้างที่นี่ซะเลย"

"เต็มใจก็จะค้าง"

"หมอจะบ้ารึไง ไปได้แล้วกลับไปซะ"

เวฬุรินดันเขาออกไป ทว่า....เขาจับแขนหล่อนเอาไว้

"กลับไปได้แล้วคะหมอ"

"ฉันจะมาอีก จนกว่าเธอจะยอมรับฉันเปนคนรัก"

"ไม่มีทาง"

"พนันกันไมล่ะ"

"ไม่พนันอะไรทั้งนั้น กลับไปซะ"

หล่อนไล่ไม่เลิก

"ไปได้แล้ว จะดึกแล้วนะคะ"

เขาก็เลยกระหวัดวงแขนปล้ำจูบซะงั้นแหละอีกฝ่ายถึงกับตาเหลือกจะว่าช็อกก็ได้กว่าเขาจะกลับไป ทำเอาหัวใจเต้นไม่เปนจังหวะ

                                   ******************************

"คนเรานี่ก้แปลกนะ หน้าหนา หน้าด้านเข้าไปทุกวัน ไม่ใช่ของคู่ควรกับตนเอก็อยากจะได้ แม้แต่ของของนายก็ยังลอบชิงมาลองดู"

"เธอว่าใครล่ะนง"

เพื่อนที่เดินมาด้วยกันถาม นงคราญบุ้ยปากไปทางเวฬุรินก่อนจะเดินผ่านไป

มือถือของเวฬุรินดังขึ้น

"เลิกงานแล้วมาพบฉันที่โรงพยาบาลได้มั้ย"

"ไม่ได้ค่ะ"

หญิงสาวตอบแล้วกดสายทิ้งไป นายแพทย์อาทิไม่ละความพยายาม เขาโทรเข้ามาเครื่องรับโมบายหล่อนหลายครั้ง สีหน้าหงุดหงิด

"คิดรึไงว่าเธอจะปฏิเสธฉันได้ตลอดไป"

                                     ******************************

"คุณเอ้ให้เธอขึ้นไปพบที่ห้องทำงาน" หัวหน้าแผนกเดินเข้ามาบอกหลังจากรับสายจากดวงเนตร"

"คุณเอ้มีเรื่องอะไรหรือคะ"

"ไม่รู้สิ...หรือว่าเกี่ยวกับเรื่องที่หลายคนพูดกันหมออาทิมาพบเธอนะ

"หัวหน้า"

ให้ตายเถอะอีตาบ้านั่นแท้ๆ ถ้าคุณเอ้ไล่เธอออกจากงานล่ะก็

เปนเรื่องแน่

ทว่าเมื่อหล่อนไปพบดวงเนตร ทุกอย่างตาลปัตรไปหมด ทำเอางงเลยทีเดียว

"เมื่อวานนนี้เจอหมออาทิรึเปล่า"ดวงเนตรถาม

"ไม่ค่ะ ว่าแต่มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ"

"มีคนบอกว่าหมออาทิมาขอพบเธอ"

"ไม่ทราบคะ"

"ไม่มีใครบอกล่ะสิ" ปฏิเสธไปแล้วก็คงต้องเลยตามเลย

"ค่ะ"

"ตะกี้หมอโทรมาหาฉัน เขาตรงไปตรงมาดีจัง เสียดายนะที่ฉันไม่ได้รักชอบเขาทั้งที่น่าจะรักชอบ คงเปนเพราะเรารู้จักกันช้าเกินไปหมออาทิเองก็เหมือนกัน เขาเองก็มีผู้หญิงที่เขารักอยู่แล้วด้วย"

เวฬุรินพูดไม่ออก

"หมอโทรมาขอพบฉันในตอนกลางวัน ก็ทานข้าวด้วยนั่นแหละ"

"หรือคะ"

ใจคอเวฬุรินไม่ดีนัก หวาดหวั่นชอบกล

ทั้งที่อีกฝ่ายดูปกติ

"ไปด้วยกันนะ..."

"คุณเอ้"

"หมออาทิต้องการพบเธอ และแันเองก็ไปด้วย"

ดวงเนตรไม่ได้บอกว่าคนรักของหล่อนก้จะไปทานอาหารกลางวัลกับนายแพทยือาทิด้วย

"ไผ่ไม่ไปได้ไมคะ"

"เสียใจนะ ห้ามปฏิเสธ"

"แต่ว่า.."

"ไม่มีคำพูดว่าแต่ ต้องไปจ้ะ"

"คุณเอ้คะ"

"เถอะน่าไปด้วยกัน หรือเธอไม่ต้องการจะเจอหมออาทิ"

คำถามที่ทำให้เวฬุรินถึงกับหน้าซีดแล้วซีดอีก

ดวงเนตรยิ้มพลายในสีหน้า

"หมออาทินะไม่ได้ขอร้องให้แันชวนเธอไปด้วย แต่ฉันแน่ใจว่าเขาจะต้องขอบคุณฉันที่พาเธอไปด้วย"

อั้ยยะ ถึงตอนที่5แล้วเหรอเนี้ย