PRINCE & PRINCESS เจ้าชายของเธอ เจ้าหญิงของฉัน

 

 

 

 

 

 

 

 

                วันต่อมา

 

                [ประกาศจากสภานักเรียน ขอให้นักเรียนทุกคนไปยังหอประชุมที่อาคารสภานักเรียนหลังเลิกคลาสเรียนหลักคะ ประกาศจากสภานักเรียน....]

 

                “เรียบร้อยคะพี่วันวาน” ใยฟ้าหันมาบอกฉันหลังจากประกาศเสร็จ ฉันพยักหน้าขอบใจก่อนจะเดินออกไปยังหอประชุม อีก10 นาทีสินะถึงจะเลิกคลาสเรียนหลัก น้องใยฟ้าเป็นคนประชาสัมพันธ์ของสภานักเรียน อ๋อ ที่ฉันเรียกประชุมเพราะจะบอกกำหนดการของงานที่จะถึงนี้นะสิ วุ่นวายจริงๆ หวังว่าพวกนั้นคงถึงแล้วนะ

 

                ปัง

 

                ฉันเดินเข้าหอประชุมของอาคารสภานักเรียนเข้าไปพวกนั้นมาถึงกันแล้วละกำลังยืนคุยกันเรื่องงานนี้แน่เลย ฉันลงเดินไปยังเวทีทางล่าง หอประชุมที่นี้เป็นคล้ายๆโรงละครขนาดใหญ่มีที่นั่งทั้งหมดสามชั้นและเวทีจะตั้งอยู่ด้านหน้า

 

                “แกอ่านรายละเอียดแล้วนะวันวาน” ทันทีที่เดินมาถึงบทความก็ยื่นเอกสารฉบับสมบูรณ์ที่พวกนั้นส่งมาเมื่อเย็นวานมาให้ ฉันรับก่อนจะพยักหน้า

 

                “อีกกี่นาที”

 

                “5นาที”

 

                “อือ”

 

                เราตกลงกันว่าจะเริ่มทำงานกันวันพรุ่งนี้เพราะจะได้ทันวันที่จัดงานอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า โดยคาบเช้าจะเรียนแต่คลาสหลัก  หลังจากนั้นคาบบ่ายจะมาจัดสถานที่และเริ่มวัดชุด

 

                หลังจากเมื่อวานฉันกลับไปคิดถึงสาเหตุของอาการนั้น ค้นหาในอินเทอร์เน็ตหรือหนังสือเกี่ยวกับโรคแล้วหายังไงก็หาไม่เจอว่ามันเกิดจากอะไรและวิธีรักษามันเป็นยังไง จนฉันเลิกสนใจไปแล้วละ ที่สำคัญตอนนี้มันก็ไม่เป็นแล้วด้วย คงจะไม่เป็นอีกแล้วละมั้ง...ฉันคิดนะ

 

 

 

                การประชุมผ่านไปด้วยดีแต่ที่ฉันไม่เข้าใจเลยก็คือ...ทำไมฉันต้องไปคุยกับไอ้พวกนั้นอีกT[]T!! เด็กบ้าพวกนั้นก็สงสัยจะออกความคิดเห็นอะไรกันอีกก็ไม่รุ้-3-     

         

                เฮ้อ นี้ต้องไปคุยกับไอ้พวกนั้นอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย ฉันนึกว่าจะไม่ต้องคุยกันอีกแล้วซะอีก  เดี๋ยวโดดไม่ไปซะเลย อ๊ะ หรือไม่ไปดีละ^__^

 

                “แกอย่าทำหน้าเหมือนจะโดดไม่ไปคุยกับพวกนั้นนะวันวาน= =”

 

                “อย่ามารู้ทันคณะ-3-“ ฉันเบะปากไม่พอใจก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องสภานักเรียนและกระโดดนอนลงบนโซฟาทันที ขอนอนเอาแรงก่อนนะ

 

                “นอนได้น่าเกลียดมากยัยวันวาน ส่งการบ้านบริหารแล้วรึไงนอนสบายใจแบบนี่นะ” ตัวแปรตีขาฉันเบาๆก่อนจะเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง ยัยบ้านี้ มันเจ็บนะยะถึงจะตีเบาๆก็เถอะ

 

                “เสร็จแล้วแกจะเอาไปส่งใช่มั้ย ฝากเอาไปส่งด้วยอยู่บนโต๊ะนะ” ฉันหลับตาสั่งก่อนจะหันหน้าเข้าหาที่พิงโซฟายกแขนยกขาขึ้นฟาด(หวังว่าทุกคนคงนึกภาพออก ถ้าเคยทำแบบนี้) ฮา~ขอหลับสักตื่นเถอะ

 

                “อื้อ แกนี่มันทุเรศจริงๆนอนดีๆสิ คณะหยิบผ้าห่มมาห่มให้มันสิกางเกงในมันจะโผล่ออกแล้ว แกนี่มัน...”

 

                ZZZzzZ

 

 

 

                ~ring ring~

 

                ...

 

                ~ring ring~

 

                อือ...เสียงโทรศัพท์ใครนะหนวกหูชะมัด รับสักสิ!

 

                ~ring ring~

 

                “รับโทรศัพท์สิยะยัยประธาน” ฮืม? โทรศัพท์ของฉันหรอกเหรอ ฉันล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงก่อนจะหยิบออกมามองที่หน้าจอ

 

                ‘0855891xx’

 

                เบอร์ไม่คุ้นเลย- - รับดีมั้ยเนี่ย

 

                ~ring ring~

 

                “รับซะทีเถอะยัยวันวาน ฉันจะหลับ” เชอะ ไหนพวกแกบอกจะไม่หลับไงยะไหงมานอนกันหมดเลยยัยพวกนี้

 

                “สวัสดี ใครนะ”

 

                (กว่าจะรับสาย นึกว่าตายไปแล้วซะอีก)

 

                “นายเป็นใคร มาหาว่าฉันตายน่ะ นายอยากตายมั้ยละยะ” ฉันเด้งตัวจากที่นอนสบายๆเป็นลุกขึ้นมานั่งทันที ไอ้บ้านี่มันใครกันมาว่าฉันแบบนี้

 

                “เสียงดังวะ เงียบดิ”อะ ไอ้คณะ ไม่คิดจะเป็นห่วงเพื่อนกันเลยรึไงยะ

 

                (ใช่ เธอเสียงดังเกินไปนะ)

 

                “นายเป็นใคร!”

 

                (เออๆ ไม่แกล้งแล้ว ฉันอดีต)

 

                “อดีต...ไอ้ประธานเฮงซวย! มีอะไรยะ เอาเบอร์ฉันมาจากไหน”

 

                (แหม แม่คุณประธานเฮงซวยเลยเหรอครับ แรงไปมั้ย...ช่างเหอะ พวกเธอมาหาพวกฉันที่หอประชุมสภานักเรียนโรงเรียนฉันหน่อย)

 

                “ทำไมฉันต้องไป”

 

                (เฮ้อ พอดีฉันกำลังเรียกประชุมกับนักเรียนของฉันแล้วฉันคิดว่าไอ้พวกนี้มันคงมีเรื่องเยอะแยะมากมายเลยอยากให้พวกเธอมาฟังไปเลยจะได้ไม่เสียเวลาคุยกันสองรอบสามรอบ เข้าใจมั้ยครับคุณประธานนักเรียน)

 

                “ก็ได้ ฉันก็กำลังจะไปหาพวกนายอยู่พอดี”

 

                (คิดถึงฉันอะดิ)

 

                “บะ บ้า! แค่นี้นะโว้ย”

 

                (ฮ่าๆ อีกสิบนาทีนะ บายๆ) เขาตัดสายไปแล้วแต่ฉันยังถือโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นพร้อมกับรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนๆผิดปกติ...ฉันเป็นไข้อีกแล้วเหรอ?...

 

                ช่างเถอะๆ เอาเรื่องงานก่อนแล้วกัน ฉันคิดได้ดังนั้นจึงรีบ(เตะ)ปลุกเพื่อนแต่ละคนทันที เอาคืนเรื่องที่ว่าฉันซะเลย

 

                “โอย ทำบ้าอะไรของแกวะประธาน” ตำราลุกขึ้นมือก็ลูบก้นตัวเองไปด้วยฮ่าๆๆ ตื่นกันหมดเลยสินะ(ไม่ตื่นก็บ้าแล้วละ)

 

                “ตื่นๆ เราต้องไปโรงเรียนไอ้เจ้าชายตอนนี้ไปล้างหน้าเตรียมเอกสารด้วยตัวแปร” ฉันเดินไปที่โต๊ะตัวเองก่อนจะหยิบกระเป๋ามาสะพายรอ

 

                “ไปทำไมวะ?” ภาษาเกาหัวสงสัย

 

                “ประชุมไง เร็วๆเราต้องไปให้ถึงภายในสิบนาทีนี่” ฉันเอ่ยเร่งทุกคนที่ยังมีท่าทางสะลืมสะลือกันอยู่ ต้องให้เตะอีกรอบรึไงกันนะ

               

 

 

                Prince High school

 

                “หอประชุมสภานักเรียน...มันอยู่ตรงไหนวะ!?”

 

                “ทำไมแกไม่ถามเขาก่อนวะ- -“

 

                ชิ ใครมันจะนึกได้ในตอนนั้นกันละแค่รู้ว่าเป็นไอ้บ้านั้นฉันแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้งด้วยซ้ำ ตอนนี้พวกเรากำลังยืน(เอ๋อ)อยู่หน้าอาคารปราสาทขนาดใหญ่สี่อาคาร แล้วไหนมันอาคารของสภานักเรียนเนี่ย

 

                “โทรไปถามเขาสิท่านประธาน” ตำราที่ยืนอยู่ข้างๆช่วยเสนอความคิดเห็น เออ เข้าท่าเหมือนกันแต่...ฉันไม่อยากโทรหาไอ้บ้านั้นนี่น่า!

 

                “แกต้องโทรวันวาน ฉันร้อนนะโว้ย” ชิ แกมาอ่านใจฉันได้ยังไงยะไอ้ภาษา ฉันล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระเป๋าเพื่อหาโทรศัพท์ก่อนจะกดเบอร์ของหมอนั้นอย่างจำใจ

 

                (ว่าไงคุณประธานนักเรียนดีเด่น) ไอ้หมอนี้มันกวนชะมัด

 

                “อาคารไหนคืออาคารของสภานักเรียน”

 

                (อ๋อ มาไม่เป็นสินะไม่น่าละให้พวกฉันรอตั้งนาน)

 

                “อย่ามาลีลามันร้อนนะยะ!”

 

                (โอเคๆ เธอเดินตรงเข้ามาเรื่อยๆนะแล้วเลี้ยวซ้ายตรงหัวมุมแรกของอาคารนั้นแล้วเธอจะเจอป้ายบอกทางอีกทีแล้วเดินตามป้ายนั้นมา)

 

                “อือ”

 

                (ขอบใจสักคำก็ไม่มีนะคนเรา)

 

                “เออ ขอบใจยะ...ติ้ด!” ไอ้บ้านี่มันกวนประสาทชะมัดเลย ฉันเก็บโทรศัพท์ก่อนจะเดินนำพวกเราไปตามทางที่หมอนั้นบอก อะ เลี้ยวซ้ายตรงหัวมุมนี่สินะ

 

                “พวกแกช่วยกันหาป้ายบอกทางสิ” พวกเราหันซ้ายหันขวามองหาป้ายบอกทางกันอย่างขะมักเขม้น ก่อนที่ตัวแปรจะตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความดีใจอย่างกับถูกหวยก็ไม่ปาน

 

                “นั้นๆ ป้ายนั้นใช่รึป่าว” พวกเรารีบวิ่งไปดูก่อนจะมองหาทางไปสภานักเรียน

 

                “เดินไปทางนี้สินะ” ภาษาชี้นิ้วไปทางขวาก่อนจะพบว่าเป็นอาคารขนาดใหญ่อยู่ตรงนั้น คงใช่อาคารสภานักเรียนนะอยากเข้าห้องแอร์จะตายอยู่แล้ว

 

                “ไปเถอะ ร้อนจะตายแล้ว” คณะบ่นเรื่องร้อนอีกครั้งก่อนจะเดินนำทางไปก่อน เราจึงรีบเดินมาไปทันที ฉันไม่ได้ไกลก็ถึงหน้าอาคารสภานักเรียน คณะรีบเปิดประตูเข้าไปทันทีก่อนจะเดินหาหอประชุมของที่นี้

 

                “น่าจะเป็นห้องนี้นะ” เราเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่งก่อนพวกมันจะผลักฉันไปด้านหน้าจนหน้าจะชนประตูอยู่แล้ว รักฉันกันจริงๆนะให้เป็นหน่วยกล้าตายก่อนตลอดเลย- -*

 

                “แกเป็นประธาน แกเปิดเข้าไปก่อนเลย” สักวันฉันจะยกตำแหน่งนี้ให้กับไอ้ตำราจริงๆ สาบานได้เลย

 

                “เออๆ สักวันฉันจะลาออก”

 

                แอ็ด

 

                ฉันเปิดประตูเข้าไปก่อนจะพบว่านักเรียนชายมากมายที่นั่งอยู่หันมามองพวกฉันด้วยสายตาวิ้งๆวับๆแปลกๆเห็นแล้วขนลุกชะมัดส่วนพวกเขาก็ยืนเก๊กหล่อกันอยู่บนเวที ฉันต้องเล่นฝ่าดงสายตาแปลกๆนี่ลงไปเวทีสินะ น่ากลัวเป็นบ้าเลย

 

                “แกเดินไปสิ” อย่าดันกันจะได้มั้ยพวกนี้ ไม่คิดจะสงสารฉันบ้างเลยรึไงกันนะ ฉันจำใจเดินอย่างเลี่ยงไม่ได้ ระหว่างทางก็เดินขยับกระโปรงตัวเองไปด้วยก็เพราะไอ้พวกบ้านั้นมันมองขาของฉันนะสิ ลามกจริงๆเลยไอ้พวกนี้ เดินมาจนถึงเวทีพวกฉันก็รีบขึ้นไปทันทียิ่งมายืนบนนี้ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่เห็นสายตาของทุกคนชักแจ๋วเลยค่าT[]T

 

                [เอาละ นี้คือสภานักเรียนของPrincess High school ที่จะมาคุยกับเราเรื่องงานสัมพันธ์ราชวงศ์ที่จะถึงนี้ งั้นเรามารู้จักพวกเขาเลยแล้วกัน] ฉันรับไมค์มาจากอดีตก่อนจะกำมันไว้แน่นด้วยความตื่นเต้น

 

                ไม่ได้นะวันวาน...เธอคือประธานนักเรียนสุดหยิ่งจะมาตื่นเต้นไม่ได้!

 

                [สวัสดีคะ ฉันวันวาน ศิริพูนทรัพย์เป็นประธานนักเรียนของ Princess High school คะ]

 

                “ฮิ้วววว ท่านประธานสุดสวยแห่งวังเจ้าหญิง~” อะ ไอ้พวกบ้า ไม่มีมารยาทกันรึไงนะ ฉันรีบส่งไมค์ไปให้บทความทันที

 

                [ฉันเบญจมณี วงศ์วิบูลย์ รองประธานนักเรียนคะ]

 

                “อยากเปลี่ยนนามสกุลมาใช่ของฉันมั้ยเธอ~” อยากจะเอาไมค์ฝาดปากพวกมันจริงๆ ทำไมไอ้พวกบ้าอดีตไม่ด่ามันนะเอาได้หัวเราะชอบใจอยู่ได้

 

                [เอ่อ สวัสดีคะ ฉันติญาฎา พิมพบุตรดำรงตำแหน่งเลขาและการเงินคะ]

 

                “มาช่วยบริหารเงินให้บ้านของเราหน่อยสิจ๊ะJ” บริหารบ้านแกสิ เรียนมาจนถึงขนาดนี้นับเงินไม่เป็นไง!

 

                [คณนา ประสบผล กรรมการฝ่ายปกครอง]

 

                “แปะๆๆ” ทำไมทียัยนี่พวกแกไม่ล้อละยะนั่งปรบมือกันนิ่งเลยนะ- -

 

                [ฉันภาศิณี โชควัฒนกุลเป็นกรรมการฝ่ายนันทนาการคะ]

 

                “ไปนันทนาการกับพี่มั้ยครับ ฮู่~” มันตื่นกันแล้วเหรอ- -* ไม่เลิกสักที

 

                [เตญาณัณ เป็นกรรมการฝ่ายสถานที่...ว่าแต่นายคนนั้นอะ ขอขนมที่กินอยู่บ้างสิ>..<]

 

                ยัยนี้ห่วงแต่เรื่องกินจริงๆสินะ ฉันหยิกสีข้างมันหนึ่งทีก่อนที่มันจะบิดตัวหนีแล้วร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ สมควรไม่อายบ้างรึไงนะยัยคนนี้ยังมามองหน้าฉันเหมือนกับจะถามว่า’ฉันทำผิดตรงไหน’อีก แกนะผิดเต็มๆเลย

 

                [เอาละ เลิกส่งเสียงกันได้แล้ว เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่า...เฮ ไอ้กัปตันมาพูดดิ๊]

 

                สาบานเลยเถอะว่านี้คือมารยาทของโรงเรียน(ไอ้)เจ้าชายแห่งนี้- -

 

                [คืออย่างนี้นะ งานนี่จะจัดเป็นสองช่วงโดยช่วงเช้าเราจะจัดเป็นงานวัดของทางโรงเรียนเจ้าหญิงส่วนช่วงเย็นฝ่ายเจ้าหญิงจะมาหาเราที่นี้]

 

                “ฮิ้ววว บุกมาถึงที่อย่างนี้ไม่รอดแน่ ฮ๋าๆๆ” ไอ้พวกบ้า 

 

                [ฮ่าๆ รู้นะคิดไรกันอยู่ งานในวันนั้นจะจัดถึงเที่ยงคืน...แล้วอะไรอีกวะ- -* อ๋อๆ ทางเจ้าหญิงจะมาตัดชุดให้กับเราส่วนด้านสถานที่เราต้องไปช่วยเจ้าหญิงจัดการด้วย เราอาจจะแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกจะจัดสถานที่ของที่นี้ อีกส่วนเราจะให้ไปช่วยจัดที่โรงเรียนเจ้าหญิง อ๋ออีกเรื่องด้านอาหารเครื่องดื่มฝ่ายเราจะเป็นฝ่ายจัดการนะ ยังไงก็ช่วยๆกันหน่อยแล้วกัน]

 

                เขายื่นไมค์ส่งกลับให้อดีตก่อนจะไปยืนข้างๆอนาคตที่ยืนทำหน้าเซงๆเล่นโทรศัพท์อยู่

 

                [ก็...ใครมีขอคิดเห็นอะไรเพิ่มเติมรึเปล่า ถ้าไม่มีเราจะให้ฝ่ายเจ้าหญิงพูดบ้าง อะเชิญเลยท่านประธาน]

 

                ฉันเบะปากรับไมค์จากเขามาอย่างไม่พอใจ ดูรอยยิ้มของหมอนี่สิคะ กวนประสาทกันสิดี

 

                [คะ ฉันได้ประชุมกันฝ่ายของฉันแล้วซึ่งมีความเห็นว่าด้านเรื่องอาหารและเครื่องดื่ม นักเรียนคลาสอาหารและโภชนาการมีความเห็นว่า ควรจะให้ฝ่ายฉันเป็นฝ่ายจัดการหรือไม่ก็ช่วยกันเพราะตามความจริงแล้วเรื่องนี้ควรเป็นเรื่องของผู้หญิง พวกนายมีความเห็นว่ายังไง]

 

                ในเมื่อพวกเขาพูดแบบเป็นกันเองฉันคิดว่าฉันคงไม่ต้องพูดเป็นทางการหรอกนะ

 

                “งั้นก็ช่วยกันกุ๊กกิ๊กๆดีออก” นักเรียนชายแถวที่สามตะโกนออกมาหลังจากนั้นทุกคนก็พร้อมใจพยักหน้าเห็นด้วย ฉันว่าคงเห็นด้วยเพราะว่า’ไอ้กุ๊กกิ๊กๆ’ บ้าบอของไอ้หมอนี้มากมาย ดูหน้าตาของแต่ละคนแล้วไม่ค่อยยากจะทำงานเท่าไรเลย

 

                [งั้นเอาเป็นว่าช่วยกันสินะ] ฉันส่งไมค์กลับไปให้อดีตก่อนจะขยับไปกระซิบเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคน

 

                “ฉันไม่มีอะไรแล้วกลับเลยแล้วกันนะ” ฉันพยักหน้าบอกพวกเพื่อนๆให้กลับได้เลย กำลังจะเดินตามพวกนั้นไปแต่ก็ชะงักจากแรงดึงของอดีตที่ข้อมือของฉัน

 

                อะไรกันอีกเนี่ย?

 

                “รีบกลับไปไหนละ”

 

                หยะ ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง!?