PRINCE & PRINCESS เจ้าชายของเธอ เจ้าหญิงของฉัน
เขียนโดย 
Mayayoo
วันที่ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2556 เวลา 21.13 น.
แก้ไขเมื่อ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2556 21.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) บทหนึ่ง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Princess High school
ห้องสภานักเรียน
ฉันเปิดประตูเข้าในห้องสภานักเรียนที่เป็นที่ทำงานและที่สิงสถิตของคณะสภานักเรียน ภายในห้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย ดูจากโซฟาชุดขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางห้อง โทรทัศน์จอขนาดยักษ์ที่ติดอยู่บนผนังพร้อมด้วยชุดโฮมเทียร์เตอร์ เรื่องอาหารการกินก็หายกังวลมีตู้เย็นขนาดจิ๋วแต่ข้างในบรรจุของไว้เต็มไปหมดและเพิ่มความสบายเข้าไปอีกด้วยเครื่องล้างจานชามพร้อมเสร็จสรรพ เมื่อรู้สึกร้อนก็สามารถเข้าไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ภายในห้องสภานักเรียนนี้ เรียกว่าอยู่แทนบ้านเลยก็ยังได้
ส่วนทางด้านที่ทำงานของสภานักเรียนมีโต๊ะประจำตำแหน่งและหน้าที่คนละโต๊ะ แต่ละโต๊ะจะมีคอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุดตลอดเวลาที่ไม่เข้าใจว่าจะเปลี่ยนอะไรมากมาย แล้วถ้านึกอยากจะถ่ายเอกสารหรือปริ๊นงานในห้องนี้ก็ยังมีทุกอย่างพร้อม!
ฉันว่าถ้าพื้นที่ห้องมีมากกว่านี้คงเอาเตียงมาไว้ให้พวกฉันแล้วล่ะ
อ๋อ ที่สำคัญเครื่องปรับอากาศที่นี่เย็นอย่างกับอยู่ขั้วโลกเหนือเลยทีเดียว
พอก้าวเข้ามาในห้องสิ่งแรกที่สะดุดตาฉันมากที่สุดตอนนี้คือ กองจดหมายมากมายมหาศาลกองอยู่บนโต๊ะทำงานของฉันและของทุกคนในสภา แถมยังมีช่อดอกไม้ ของขวัญต่างๆนานาเต็มโต๊ะเล็กตรงโซฟาอีกด้วย บ้างก็เลยมาวางเป็นโซฟา
สิ่งที่แย่อย่างเดียวในห้องนี้ก็คือ...ของพวกนี้เนี่ยละ 
“ฉันจำได้ว่าเมื่อวานฉันทิ้งของพวกนี้ไปแล้วนะ แล้วนี้มันอะไรกัน” ปากบ่นมือทั้งสองข้างก็จัดการโกยจดหมายนั้นลงถุงขยะ
“ฉันล็อคห้องอย่างดีแล้วนะ พวกบ้านี้ก็เก่งกันจริง” ตัวแปร พูดพร้อมกับหอบช่อดอกไม้ลงถุงขยะของตน
ใช่ พวกผู้ชายของไอ้โรงเรียนเจ้าชายข้างๆนี้ก็ยังปืนข้ามกำแพงและสะเดาะกุญแจกันเป็นว่าเล่น ฉันว่าคงต้องไปคุยกับพวกนั้นบ้างแล้ว
“เฮ้ ประธาน”
“ว่าไง”
“ฉันขอช็อคโกแลตกับคุ้กกี้พวกนี้นะ>..<” ฉันหันไปมอง ตำรา ผู้ชอบกินตลอดเวลาที่ตอนนี้มองขนมในมือก็น้ำลายจะไหลออกมา ฉันพยักหน้าก่อนจะมัดปากถุงดำกองไว้หน้าประตูแล้วเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยกายและใจ ตอนนี้โซฟาปราศจากของไร้สาระพวกนั้นแล้วละเหลือแต่เพียงขนมที่กองอยู่ที่ตำราเต็มไปหมด
กินเข้าไป กินให้อ้วนท้องแตกตายไปเลยนะ
เราเลิกสนใจยัยจอมกินกันดีกว่า ฉันจะเล่ารายละเอียดของโรงเรียนคร่าวๆแล้วกันนะ โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนประจำสตรีชื่อดังที่สุดในประเทศเลยก็ว่าได้ นักเรียนที่นี้ส่วนใหญ่เป็นลูกคนรวยมีชื่อเสียงกันทั้งนั้น ที่นี้มีอาคารทั้งหมด4อาคาร อาคารแรกเป็นอาคารเรียนของนักเรียนเกรด7และเกรด8 อาคารนี้เรียกว่า”อาคารขาว(White)” อาคารที่สอง“อาคารชมพู(Pink)”คืออาคารเรียนของนักเรียนเกรด9และเกรด10 อาคารที่สามคือ”อาคารทอง(Gold)”เป็นอาคารของนักเรียนเกรด11และเกรด12 อาคารสุดท้ายเป็นอาคารของสภานักเรียนที่เป็นจุดสวนรวมของทุกๆอย่าง ทั้งสี่อาคารนี้เชื่อมต่อกันโดยมีอาคารสภานักเรียนอยู่ใจกลาง
ชุดนักเรียนของที่นี่เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวคอปกที่ถูกออกแบบให้เป็นสีชมพูเฉพาะตรงปกและปลายแขนเสื้อเชิ้ต เนคไทสีชมพูตรงปลายถูกปักด้วยด้ายสีทองอย่างดีเป็นรูปมงกุฎซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของโรงเรียนฉัน อกด้านซ้ายจะต้องกลัดป้ายชื่อสีทองกันทุกคน กระโปรงเป็นแบบมินิสเกิร์ตสีชมพูอ่อนที่ยาวประมาณเข่าเพื่อไม่ให้ดูสั้นและยาวจนเกินไป
เป็นไงล่ะ เลี่ยนสายตาเลยใช่มั้ยละแต่ดีนะที่พวกสภานักเรียนเขาออกแบบให้แตกต่างจากคนอื่นโดยเปลี่ยนจากสีชมพูของชุดนี้ให้เป็นที่ทองสง่ากว่าทุกคนไม่งั้นฉันคงอ้วกตายวันละหลายรอบที่ต้องทนใส่ชุดชมพูหวานแหววเหมือนคนอื่น
ที่เด่นที่สุดน่าจะเป็นการเรียนของที่นี่ โรงเรียนของฉันมีการเรียนที่แตกต่างจากโรงเรียนอื่นตรงที่เราจะมีคลาสหลักคือ จะเรียนวิชาที่แต่ละคนถนัดและชอบเพื่อเป็นรากฐานที่จะเข้าสู่มหาวิทยาลัย คลาสหลักที่โรงเรียนมีก็จะเป็นพวกคลาสดีไซน์ที่จะเรียนเกี่ยวกับการออกแบบเสื้อผ้า เครื่องประดับ รองเท้าและต่างๆนานา คลาสดนตรีเป็นการเรียนเกี่ยวกับดนตรีทุกชนิดที่จะสามารถเรียนได้ คลาสภาษาเป็นคราสที่เน้นเกี่ยวกับภาษาโดยเฉพาะมีหลากหลายภาษาให้นักเรียนได้เลือกเรียน คลาสบริหารจะเป็นการบริหารธุรกิจต่างๆรวมถึงการโรงแรมอีกด้วย คลาสอาหารและโภชนาการแน่นอนไม่ต้องบอกทุกคนคงรู้ว่าตำราเลือกเรียนคลาสนี้แน่นอนเพราะมีแต่ของกินและของกินทั้งนั้น เรียกได้ว่า คลาสขุนให้อ้วน! เลยทีเดียว
คลาสขับร้อง คลาสการแสดง คลาสภาพยนตร์และภาพถ่าย คลาสสถาปัตย์และคลาสเต้นรำในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าจะเต้นรำอย่างเดียวแต่แยกเป็นการเต้นแต่ละประเภท อีกคลาสคือคลาสย่อย จะเป็นการเรียนที่เรียนเหมือนโรงเรียนทั่วไปคือพวกวิชาพื้นฐานที่ทุกโรงเรียนต้องเรียน คลาสนี้ถือเป็นคลาสบังคับเลยละ และฉันก็ไม่ค่อยจะชอบมันซะด้วย
เป็นไงละ! อยากมาเรียนที่นี้กันบ้างรึเปล่า แต่ฉันขอแนะนำนะ อยากเรียนที่นี่ทุกคนต้องเงินหนามากๆๆถึงมากที่สุดเลยละ โรงเรียนกินเงินโดยเฉพาะ(กระซิบ)
ปัง!
“วันวาน วันวาน!”
“มีอะไรเรียกซะดัง” ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงเรียกนั้นที่มาพร้อมกับกองทัพแฟนคลับรุ่นน้องที่วิ่งตามกันมาเป็นโขยง เด็กพวกนี้วิ่งตามบทความทำไมไม่ไปเรียนคาบแรกรึไง
“อาจารย์ฝากมาถามเรื่องงานที่จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้านะสิ”
ฉันกอดอกลุกขึ้นเดินไปหาบทความ เป้าหมายของฉันไม่ใช่ยัยนี้หรอกนะกองทัพด้านหลังต่างหากคือเป้าหมายของฉัน ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าบทความก่อนจะดึงยัยนี้มาข้างๆฉัน จ้องหน้ายัยพวกโดดเรียนทีละคนก่อนจะมองหน้าอกข้างขวาที่มีป้ายชื่อและคราสเรียนของแต่ละคน
“คลาสดนตรี...คลาสขับร้อง...คลาสขับร้องและ....คลาสภาษา...”
“ ”
“ไม่มีเรียนรึไง”
“เอ่อ”
“ตามยัยนี้แล้วความรู้มันจะงอกออกมาในหัวพวกเธอเหรอ คิดว่าทุกวันนี้ฉลาดกันพอแล้วสินะ”
“ ”
“เกรดอะไร...”
“...”
“ก้มหน้าทำไม ถามไม่ได้ยินเหรอ!”
“เกรดสิบคะ”
“เกรดสิบ...อีกแค่สองปีจะเข้ามหาวิทยาลัยอยู่แล้วทำไมไม่หัดสนใจเรียนบ้าง”
“ขอโทษคะ”
“...คณะ จัดการสิ” ฉันเอี้ยวตัวหันหลังไปหาคณะที่กำลังเปิดกระป๋องโค้กอยู่หน้าตู้เย็น มันพยักหน้าก่อนจะค่อยๆเดินมาหาฉันและพาน้องพวกนั้นเข้าคลาสเรียน
“วู้ ไปกันสักที ฉันไม่ได้เป็นคนให้ตามนะ ไล่ก็ไม่ไป” บทความว่าพลางเดินไปนั่งยังโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะหันไปมองตำราที่กินอย่างไม่สนใจ หยิบขนมของตำรามากินอย่างหน้าตาเฉย
“ฉันไม่ได้ว่าแก เรื่องงานนะฉันไม่รู้ไปถามตัวแปรสิ” ฉันบุ้ยปากไปทางตัวแปรที่กำลังนั่งเครียดกับการคิดบัญชีอยู่ที่โต๊ะ เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตาโตมองมาที่ฉัน
“อ้าว ไหงแกโยนมาให้ฉันละ อาจารย์เข้าบอกแกไม่ใช่ฉัน ไม่เกี่ยวกันนะยะ”
“งั้นก็ร่างไปคราวๆก่อนแล้วกัน” บทความเดินไปที่โต๊ะของตัวเองพร้อมกับหยิบกระดาษเอสี่มาหนึ่งแผ่นและปากกามาวางแหมะลงที่โต๊ะเล็ก
“แกมาช่วยกันคิดก่อนตัวแปร แกด้วยตำรา....เลิกกินก่อน อือ...ยัยภาษาไปไหน” บทความเรียกทุกคนมารวมตัว ก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อหาสมาชิกอีกคน
“ฉันอยู่นี้ไปล้างหน้ามา” ภาษาออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินมานั่งข้างๆฉัน
“งั้นเริ่มเลย...อืมม เราจะจัดเป็นคอนเซ็ปอะไรดี”
“เจ้าหญิง เจ้าชายไง” ฉันเสนอไปส่งๆ
“ปีก่อนเพิ่งจัดไปเองนะวันวาน” ภาษาแย้งขึ้น
“นั้นสิ งั้น...ของกินมั้ย-..-“
“คิดอะไรนอกจากการกินได้มั้ยตำรา” ยัยนี้มองอะไรเป็นของกินหมดเลยรึไงนะ
“เฮ้อ ฉันว่าเขียนๆอะไรลงไปมั่วๆไปเลย ชักช้าอยู่ได้” ฉันว่าก่อนจะเอนตัวพิงกับโซฟาอย่างสบาย
“ไม่ต้องมาขี้เกียจยัยประธานนักเรียนลุกมาช่วยกันคิด ที่จริงแกต้องเป็นคนทำมันนะวันวาน” วู้ อะไรกันนักหนา คนขี้เกียจคิดก็มาบังคับกันอยู่ได้=3=
ฉันเบะปากไม่พอใจก่อนจะหยิบกระดาษและปากกามาเขียนอย่างรวดเร็ว
คอนเซ็ป งานวัด
อาหาร ขนมสายไหม(คิดออกแค่นี้)
เครื่องดื่ม น้ำหวาน(มันคู่กับงานวัดรึเปล่า)
กิจกรรม รำวงย้อนยุค(มั้ง)
สถานที่ ยังไมรุ้
ลงชื่อ.....วันวาน ศิริพูนทรัพย์.....
(ประธานนักเรียน)
แหมะ
“ฮ้า~ เสร็จเรียบร้อย ไปส่งซะ
” ฉันโยนกระดาษที่เขียนรายละเอียดลงไปก่อนจะลุกไปที่ตู้เย็น อยากกินสตอเบอรี่จัง> <
“ยัยประธานบ้า!” ฉันสะดุ้งหันไปมองตัวแปรที่ตะโกนออกมา วู่~เกือบทำจานตกแตกแล้วมั้ยละ
“อะไรเล้า” ฉันเคี้ยวสตอเบอรี่เข้าปากเอ่ยถามกลับไป
“คิดได้ยังไงเนี่ย ส่งไปอาจารย์ด่าตายเลยข้อมูลไม่แน่นอนอย่างนี้” อะไรหว่า คนมันคิดได้แค่นี้นิ
“ขนมสายไหม...ว้าว ดีมากๆเลยวันวาน มีขนมสายไหมด้วยๆ> <” ตำราทำท่าเหมือนปากกระดี่ได้น้ำ
“ยัยตำรา!”
“-3-“
“แต่ก็โอเคอยู่นะตัวแปรเพียงแต่รายละเอียดยังไม่ดีเท่าไร ฉันว่าเรียกประชุมทั้งสองโรงเรียนดีมั้ยจะได้ช่วยกันออกความคิดเห็นอีกอย่างเราต้องจัดงานร่วมกันอยู่แล้วนี่น่า”
“อือ ก็ได้...งั้นแกไปตามมายัยประธานนักเรียน” ตัวแปรคล้อยตามก่อนจะหันมาสั่งงานกับฉัน
“ไม่! ฉันไม่ไปเด็ดขาด” ฉันส่ายหน้าทันที
“งั้นแกก็ต้องคิดรายละเอียดเดี๋ยวนี้”
“อันนี้ก็ไม่” ฉันกอดอกเชิดหน้าอย่างเอาแต่ใจ
“แกต้องไปตามพวกนั้นมาวันวานแล้วพาเขามาที่ห้องประชุม ฉันจะไปรอแกที่นั้น” ไม่เอานะๆ ฉันไม่ไปนะโวย
“ไม่เอา ฉันไม่ไป...เฮ พวกแกฟังกันบ้างสิวะ อย่ามาลากฉันน้า> <”
“ฉันฟังแกอยู่นี่ไงแต่แกต้องไป”
“ไม่เอาๆๆ ฉันไม่ชอบพวกผู้ชาย”
“หนามหยอกต้องเอาหนามบ่ง”
“ม่ายยยย”
ปัง
“เปิดประตูนะ!”
ปึง ปึง
“ฉันไม่อยากไปจริงๆนะพวกแกT[]T”
“เสียใจแกต้องไป”
“ไม่เอา!”
“งั้นก็อยู่ข้างนอกไปแล้วกันนะยัยเพื่อนรัก”
พวกใจร้าย! งั้นฉันใช้...
“อ๋อ อย่าใช้คนอื่นนะจ๊ะท่านประธานนักเรียน”
ปึง !
อ๊ากกกก ฉันจะลาออกจากตำแหน่งนี้ แต่เจ็บเท้าเป็นบ้าเลยไม่น่าเตะประตูเลย บ้าเอ้ย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
