No money! ภารกิจปลดหนี้ ขยี้หัวใจ นายจอมโหด

แสงแดดร้อนแรงส่องกระทบลงมาที่ตัวฉันจนรู้สึกแสบผิวเล็กๆ เหงื่อมากมายผุดตามซอกคอและใบหน้าจนต้องปาดแล้วปาดอีก ยืนอยู่เฉยๆก็แทบจะเป็นลม นี่ถ้าไม่ติดว่าคิดถึงพ่อกับแม่คงไม่อยากกลับมาที่ประเทศไทยหรอก อากาศมันช่างแตกต่างกับประเทศนิวซีแลนด์ที่อากาศเย็นสบายตลอดทั้งปีลิบลับ คือมัมและแดดส่งฉันไปเรียนไฮสกูลที่นั่นตั้งแต่ฉันอายุสิบห้าและและส่งค่าเทอมค่าใช้จ่ายเป็นรายปีมาให้ จนตอนนี้ฉันโตเป็นสาวสวยสะพรั่งวัยสิบแปด และเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา ฉันได้เข้าพิธีจบการศึกษาระดับไฮสกูลเป็นที่เรียบร้อย ดีใจน่ะมันดีใจอยู่หรอก แต่พ่อกับแม่ไม่เห็นจะมาร่วมแสดงความยินดีกับลูกสาวสุดสวยนามว่าเฟรย่าคนนี้เลย งอนอ่ะงอนมาก โทรมาก็ไม่มีใครรับสาย มันคือประเด็นที่ฉันต้องรีบตีตั๋วมาประเทศไทยอย่างอารมณ์เสีย!!

เอ๊ะ! นั่นลุงคนขับรถนี่นา ขนเสื้อผ้าวิ่งหน้าตั้งอย่างกะหนีเดอะฮัคมาแน่ะ  -*-

“ลุงคะ ขนเสื้อผ้าจะไปไหนอ่ะ”

ฉันดึงแขนลุงคนขับรถไว้แต่ก็ถูกสะบัดออกอย่างแรงจนฉันหน้าเสีย แต่เมื่ออีกฝ่ายหันมามองและเห็นฉันชัดๆก็รีบขอโทษทันที

“ขอโทษนะคุณหนู อยู่ไม่ได้ ลุงอยู่ที่นี่ไม่ไหวแล้วล่ะคุณหนู!!”

พูดจบ ลุงแกก็รีบวิ่งออกจากประตูไปอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันไรป้าคนใช้ก็เดินจ้ำอ้าวพร้อมกระเป๋าใบโตมาอีกคน อะไรกันเนี่ย!

                “ป้าคะ เกิดอะไรขึ้น!”

                “บ้านหลังนี้จะถูกยึดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ป้าจะอยู่ทำไมล่ะคะคุณหนู ป้าประสาทจะหลอนอยู่แล้ว ขืนอยู่ต่อไป ป้าตายแน่ๆ!”

                ฮะ! บ้านจะถูกยึด! โอ๊ย! เหน็บกินคอ! ไมเกรนขึ้นสมอง! T0T

                “ทำไมป้าต้องประสาทหลอนด้วยล่ะคะ นอกจากบ้านจะถูกยึดยังมีผีอยู่ในบ้านด้วยเหรอ...อ้าว หายไปไหนแล้วเนี่ย -0-“

                เร็วเกินไปแล้วนะป้า หันหน้าไปทางอื่นแวบเดียว พอหันมาอีกทีก็หายไปแล้ว โอ๊ยย! เกิดอะไรขึ้น!

                ฉันรีบเดินเข้าไปและผลักประตูบานใหญ่ที่แง้มไว้นิดๆให้เปิดออก ภาพที่เห็นตรงหน้าคือพ่อกับแม่ของฉันถูกมัดรวมกันอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ โดยมีผู้ชายร่างใหญ่หน้าตาน่าเกลียดสองคนยืมคุมอยู่ ฉันถลาเข้าไปเพื่อที่จะช่วยพวกเขาแต่ถูกใครบางคนล็อคคอไว้จากข้างหลังและถูกมือนั้นปิดปากห้ามเสียงร้องตะโกนจากฉันทันที

                อ๊า...มือหอมจัง กลิ่นตัวก็หอม แต่มันใช่เวลาเคลิ้มมั้ยนะ!

                “เธอเป็นใคร”

                เสียงนั้นกระซิบอย่างเย็นเยือกอยู่ที่ข้างหูของฉัน อ๊ากก! เสียงผู้ชายอ่ะ! จั๊กจี้นะเว้ย! O//o

                “อาย อั้น แอะ เอน ไอ อ่อย อ๊ะ!! (นายนั่นแหละเป็นใครปล่อยนะ)”

                “ถามยัยป้ากับตาลุงนั่นดูสิ!”

                เขาผลักฉันอย่างแรงจนเกือบหน้าทิ่ม อย่าให้หันไปนะ จะด่าให้ไอ้คนป่าเถื่อนเอ๊ย! แต่ขอเคลียร์พ่อกับแม่ก่อนเหอะ!  L

                “พ่อคะ แม่คะ เกิดอะไรขึ้น!”

                ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก พ่อกับแม่ก้มหน้าทำไม สลดทำไมคะ ไม่พูดแล้วหนูจะรู้มั้ยอ่ะ T^T

                “พวกนายทำอะไรพ่อกับมะ...แม่ฉันเหรอ *0*”

                เสียงตะโกนอย่างเดือดดาลขึ้นต้นแต่กลับแผ่วปลายเมื่อหันไปหาคนข้างหลัง ผ...ผู้ชาย  >///<  ใช่ คงรู้กันแล้วว่าเป็นผู้ชาย แต่เป็นผู้ชายที่หล่อมาก เขามาในชุดสูทสีดำสวมทับเสื้อเชิตสีขาวด้านใน ปลดกระดุมสองเม็ดบนจนเห็นแผงอกนิดๆ ผมของเขาออกจะยุ่งๆหน่อยแบบไม่ได้เซ็ต เครื่องหน้าของเขานั้นช่างเพอเฟค คิ้วเข้ม ตาคมเหมือนเหยี่ยว จมูกโด่ง ริมฝีปากบางน่าขยี้ แอร๊ยยย นาทีฉุกเฉินแบบนี้ยังจะมัวแรดในใจได้อีก *0*

                “เธอเป็นลูกของสองคนนี้นี่เอง ดีล่ะ เอาเงินมาใช้แทนพ่อแม่เธอซะสิ”

                ไม่ได้งงหรอกนะ แต่เอ๋อเลยล่ะค่ะ ใช้เงิน? เป็นหนี้? คนพวกนี้ก็คือเจ้าหนี้? เข้าใจถูกใช่ป่ะ!

                “ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ พ่อ!!  แม่!!”

                ฉันหันขวับไปมองพ่อกับแม่ตาเขียวปั้ด แต่พวกเขาก็ก้มหน้างุดไม่พูดไม่จา เป็นหนี้แค่ไหนเชียวถึงได้โดนมัดตัวแบบนั้น ดีที่ไม่มีรอยจากการโดนทำร้าย ไม่อย่างนั้นฉันเดือดกว่านี้แน่!

                “ดอกก็ไม่ให้ตั้งหลายเดือน เงินต้นก็ยังได้ไม่ถึงครึ่ง เงินกู้นอกระบบของที่นี่ใจดีแค่ไหนที่ไม่ได้ตัดนิ้วมือนิ้วเท้า หรือทำร้ายร่างกายเหมือนเจ้าหนี้ที่อื่น แต่ถ้ามันเหลืออด อย่างมากสุดก็แค่...ยิงทิ้ง!”

                ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อเขาวางมือไว้บนบ่าของฉันอย่างแรง ใจดีกับผีน่ะสิ! แค่นี้ก็กลัวจนฉี่จะกระเซ็นแล้ว  T..T

                “ล...แล้วตอนนี้เหลืออดรึยัง  Y0Y”

                ทำไมนังเฟรยาถามออกไปแบบนั้น คิดอะไรไม่ออกแล้วใช่ม้ายยยย  T0T

                “เหลืออด มานานแล้วล่ะ ^^”

                นี่ฉันมาไทยเพื่อโดนฆ่าตายใช่มั้ยเนี่ย T//T แต่ก็ยังดีนะ เกิดที่ไทย ก็ต้องตายที่ประเทศไทยสิ แหม คิดบวกจริงๆเลยเนอะ ฮ่าๆ T0T (หัวเราะทั้งน้ำตา)

                “ถ้ายึดบ้านหลังนี้ ก็ยังไม่พอใช้หนี้ที่พ่อกับแม่เธอก่อไว้หรอก”

                บ้านหลังนี้ก็หลายสิบล้านแล้วนะ ถ้าวันนี้รอด คงต้องให้พ่อกับแม่มานั่งเคลียร์แบบรายการของ อ.ยิ่งศักดิ์แล้วล่ะ!

                “แล้วฉันต้องทำยังไง T0T”

                “เป็นลูกหนี้ก็ต้องใช้หนี้สิ”

                อีตาเจ้าหนี้หน้าหล่อย่างสามขุมเข้ามาหาฉันก่อนจะจู่โจมด้วยการยื่นหน้าเข้ามาใกล้ในระยะประชิด ลมหายใจขาดช่วงไปชั่วขณะ ไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆเลยอ่ะ เพราะเหมือนมีรังสีอัมหิตแผ่กระจายออกมาจากสายตาของเขา

                ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยเอาหน้าเขาไปไกลๆ ที T   0T

                “ตัวเธอนี่ ก็น่าจะผ่อนผันหนี้ไปได้สักระยะหนึ่งนะ”

                นั่นไง ไม่เอานะ TOT  ถึงนายจะหล่อสักแค่ไหน แต่ฉันจะไม่ยอมใช้หนี้ด้วยการเอาตัวเข้าแลกเด็ดขาด L

                “แต่..คือ...เอ่อ ฉัน”

                “แต่อะไรเหรอสาวน้อย ^^”

                นั่นสิ! คิดไม่ออกง่ะ ถึงคิดออกแล้วก็ไม่กล้าพูดออกไป แต่ลองพูดดูแล้วกัน เผื่อจะรอด!

                “ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงนะ!”

                เขาทำหน้านิ่งอีกแล้ว T^T ดูไม่ออกเลยว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ

                “ฉันเป็นกระเทยจริงๆนะ นายคงไม่พิศวาสด้านหลังหรอกจริงมั้ย? แล้วฉันก็ยังไม่ได้เฉาะเลยด้วย  เหอะๆ ถามพ่อกับแม่ฉันดูสิ จริงมั้ยฮะ!”

                ฉันดัดเสียงให้ใหญ่ พร้อมทั้งหันไปขยิบตาให้พ่อกับแม่ซึ่งพวกเขาก็พยักหน้ารับร่วมกันโกหกสตอเบอแหลให้เขาเชื่อ ดูท่าว่าเขาก็เริ่มคล้อยตามแล้วนะ เพราะทำหน้าแบบเหนื่อยใจสุดๆ คิๆ

                “งั้นเอาบัตรประชาชนมาให้ดูหน่อยสิ”

                ซวยแล้ว ลืมคิด ถ้าเขาเห็นว่าเป็น น.ส. ก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเลยแหละ T^T

                “เอ่อ...หายอ่ะ ว่าจะไปแจ้งความแล้วทำใหม่วันนี้ ^0^”

                “งั้นก็ถอดเสื้อสิ ถอดออกให้หมดนะ จะดูว่ายังไม่ได้เฉาะจริงๆเหรอ ^^”

                เกลียดรอยยิ้มของเขาจริงๆ หมดหนทางแล้วอ่ะ หมอสิ้นแล้วชีวิตฉัน T0T

                “ถอดสิ”

                “ไม่!”

                “ถ้างั้นก็บอกมาสิว่าจะใช้หนี้ด้วยอะไร ดีกว่าสร้างเรื่องไร้สาระมาตบตา ฉันไม่ได้โง่นะ!”

                ไม่ได้หลงเชื่อหรอกเหรอ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ  Y0Y

                ฉันหันไปมองรอบบ้าน เผื่อจะมีสิ่งของที่มีมูลค่ามากพอจะใช้หนี้ได้ แจกันเก่าแก่ที่ประมูลได้มาจากประเทศจีนก็ไม่มี เครื่องสังคโลกราคาแพงๆก็หายเกลี้ยง แบบนี้ไม่ต้องสืบเลยล่ะ พ่อกับแม่ฉันหน้ามืดตามัวไปกู้จากเขามาได้ไง T0T

                “สร้อยเพชรหนูล่ะคะ”

                “เรียบร้อยจ้ะ ^^”

                พ่อฉันตอบ T*T

                “ต่างหูล่ะคะ”

                “เหมือนกันจ้ะ”

                แม่ฉันเสริม ฮืออออ

                คงไม่ต้องถามต่อแล้วล่ะ มันสะเทือนใจ T0T

                “ไม่มีทางเลือกแล้วสินะ T^T”

                “ใช่ เธอคิดถูก”

                ไม่ต้องย้ำหรอกย่ะ!

                “ตกลง ฉันยอม!”

                “ไม่นะ เฟรย่า!”

                “แม่ก็ไม่ยอมนะลูก!”

                พ่อกับแม่ร้องห้ามฉัน ถ้าไม่ยอมแล้วบ้านหลังนี้ ชีวิตพวกเราจะรอดเหรอคะ ขอทำหน้าที่ลูกที่ดีสักครั้ง หรือนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้ตอบแทนพระคุณพ่อกับแม่ก็ได้ โฮฮฮฮฮฮฮฮ TT0TT

                “พ่อกับแม่ไม่ต้องมาห้ามเฟรย์เลยนะ ที่เฟรย์ต้องเอาตัวเข้าแลกเพราะใครล่ะ พวกนายแก้เชือกพ่อกับแม่ฉันด้วยนะ ฉันจะออกไปรอข้างนอก!”

                พูดจบฉันก็รีบเดินออกจากบ้านไปพร้อมน้ำตา ไม่ฟังเสียงร้องห้ามตามหลังที่ดังถี่ขึ้นเรื่อยๆจนหัวใจรู้สึกถูกบีบแน่น เจ็บปวด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากยอมเอาตัวเข้าแลก