มาดามดำตับเป็ด

เขียนโดย มะลิหวาน

วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 10.30 น.

3 ตอน

0 วิจารณ์

5,896 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 เมษายน พ.ศ. 2556 11.52 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) ดาวดราม่า

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Sweet Jusmine

ตอนที่ 3 ดาวดราม่า

"พี่เอกคะ" ดาวหันหน้ามาทางพี่เอก

"ว่าไงคะน้องดาว" พี่เอกหันมาสบตาดาวด้วยความสงสัย

"ดาวชอบพี่ค่ะ ชอบมาตั้งนานแล้ว"

ดาวพูดคำนี้ออกไปแบบไม่ได้ตั้งใจ ทั้งๆที่บรรยากาศมันไม่ได้เอื้ออำนวยให้โรแมนติคเอาเสียเลย เธอไม่ได้ตั้งใจจะหลุดคำพูดนี่ออกมาด้วยซ้ำ แต่ไอ้ปากเจ้ากรรมมันดันขยับออกมาตามเสียงในใจซะงั้น พี่เอกไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่ทำหน้างงๆเหมือนไม่ได้ยินที่ดาวพูด แต่ดาวรับรู้ได้ว่าพี่เอกได้ยิน เพราะตอนนี้พี่เอกหน้าแดงอยู่

"ดาวว่าไงนะ พี่ไม่ได้ยิน "

ถ้าเป็นนิสัยแบบนางเอกในละครรักโรแมนติค สถานการณ์แบบนี้คงต้องทำเป็นบอกว่าไม่มีอะไร แล้วก็แปลงคำพูดเป็นอย่างอื่นแทน แต่ดาวไม่ใช่นางเอก เธอจึงไม่ยอมปล่อยโอกาสทองให้หลุดมือ ความกล้าแบบสุดๆไม่ได้เกิดบ่อยครั้ง ในตอนแรกดาวแค่อยากแอบบอกตอนพี่เอกเผลอ ทั้งๆที่รู้จักกันเกือบสิบปี มันยังไม่มีโอกาสเผลอครั้งในเลยที่ดาวจะกล้าพลั้งพูดมันออกไปเท่าตอนนี้ ดาวไม่เคยที่จะกล้าพอ แต่ก็ไม่อยากเก็บความรู้สึกอัดอั้นที่แสนอึดอัด ไหนๆก็พูดไปแล้ว ดาวก็ขอก็สารภาพซะเลย ดาวหยุดวิ่งและเดินมาตรงด้านหน้าของพี่เอก ดาวส่งสายตาหวานซึ้งไปที่พี่เอกด้วยความจริงใจ ในมือของดาวยังคงจับมือพี่เอกอยู่ เพียงแต่ว่าตอนนี้มันกระชับมากขึ้นเป็นพิเศษ

  " พี่เอกคะ " ดาวเรียกชื่อพี่เอกด้วยน้ำเสียงที่หวานย้อย
พอพี่เอกได้ยินน้ำเสียงของดาว พี่เอกก็ได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่กไปมา ใบหน้าของพี่เอกตอนนี้เป็นสีแดงไปเกือบทั้งหน้า ยิ่งแก้มขาวๆของพี่เอกมันช่วยขับให้ผิวออกสีอย่างชัดเจนมากขึ้น

  " คะน้องดาว"

  "คือ..ดาวว..." ในขณะที่ดาวกำลังเก้อเขินกับคำพูดของตัวเอง พี่เอกก็รีบสวนคำพูดกลับมาที่ดาวทันที

  "น้องดาว พี่ว่าเหตุการณ์ในห้างคงสงบแล้วหล่ะ นั่นไง พี่น้อยเข้าไปในห้างแล้ว เรากลับไปเถอะ ดูเหมือนควันแก๊สน้ำตาจะจางหมดแล้วด้วย"

พี่เอกใช้การเปลี่ยนเรื่องเพื่อเลี่ยงการสนทนา ซึ่งดาวก็เข้าใจว่ามันไม่ได้เหมาะสมที่จะมาสารภาพอะไรตอนนี้ พี่เอกเค้าไม่ใช่โกโบริที่กำลังจะตายซะหน่อย อังศุมาลินอย่างดาวไม่เห็นต้องรีบบอกรักอะไรเลย ดาวก็แอบงงตัวเองเหมือนกันว่าผีบ้าอะไรเข้ามาสิงเธอ ทั้งๆที่ดาวก็รู้ว่าพี่เอกมีแฟนแล้ว แต่ดาวก็คิดว่า เธอเลือกที่จะอยู่กับความเป็นจริงอันน่าเจ็บปวดตรงนี้ ดีกว่าไปหวังละเมอเพ้อภพกับชายปริศนาที่ไม่รู้ตัสำหรับดาวนั้น การบอกรักมันมีความสุขกว่าการแอบรักต้องเยอะ เพราะทั้งการบอกรักและแอบรักของดาวมันมีต้นทางและปลายทางที่เหมือนกัน นั่นก็คือการไม่หวังผลว่าเค้าจะรักเราหรือไม่ ความสุขของการบอกรักคนคนนึง คือการที่ทำให้คนคนนั้นรู้ว่า เค้ายังมีคนที่รักเค้าเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน ก็คือ ดาว

..........................................................................

เมื่อเหตุการณ์ชุลมุนสงบลง คุณหญิงเลอรัศมีก็ขอพบทีมงานทั้งหมดเพื่อมาสอบสวน ทันทีที่พวกเรามาเข้ามาพบ คุณนายแกก็ทำท่าเกรี้ยวกราดใส่ทุกคนราวกับผีเสื้อสมุทรที่กำลังจะฉีกเนื้อพวกเราออกเป็นเสี่ยงๆ ขณะที่ทีมงานกำลังจะเริ่มอ้าปากและยกมือขอโทษ คุณหญิงเลอรัศมีก็เหวี่ยงคำถามกราดสวนใส่ทุกคนรัวเป็นปืนกลแทบไม่มีช่องว่างให้พูด

" เนี้ยหน่ะรอ บริษัทEvent ที่ทำงานProfessional แล้วนี่อะไร? แก๊สน้ำตาบ้าอะไรเนี้ย! เดี๊ยนมาเปิดตัวสินค้านะคะ ไม่ใช่มาก่อม๊อบ! ทำไม? ยังไง? อะไร? เดี๊ยนไม่เข้าใจ ใครให้คำอธิบายเดี๊ยนได้ไหมคะ? ไหนคุณน้อย คุณตอบเดี๊ยนซิว่าไอ้แก๊สน้ำตามันมาได้ยังไงกัน! "

พี่น้อยรีบยกมือไหว้ขอโทษคุณหญิงรัศมี พร้อมรีบอธิบายคำตอบก่อนที่คุณหญิงจะอ้าปากถามอะไรเพิ่ม
   " คือทางบริษัทเราและตัวน้อยต้องกราบขอโทษคุณหญิงเลอรัศมีมากเลยนะคะ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ต้นเหตุมันมาจากการสื่อสารที่เข้าใจผิดตั้งแต่กระบวนการก่อนทำงานแล้วหล่ะค่ะ ที่เรายังไม่ทราบสาเหตุก็คือ ทำไมฉลากด้านหน้ากระบอกมันคือพลุกระดาษ แต่สารข้างในกับสลักที่ดึงมันถึงเป็นระเบิดแก๊สแบบกระป๋อง ด้วยเหตุนี้นะคะ มันเลยทำให้ทีมงานเราเข้าใจว่ามันคือพลุกระดาษค่ะ ตัวของน้อยผิดเองที่ไม่ได้เข้าไปตรวจเช็คทุกอย่างให้ถี่ถ้วน น้อยขอยอมรับในความสะเพร่าค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะคุณหญิง"

  "เดี๊ยนไม่สนแล้วหรอกนะ ว่างานมันวุ่นวายเพราะอะไร แต่นี้! ชุดไทยโบราณเมืองละโว้ของเดี๊ยน ทำไมมันขาดอย่างนี้ มันเกิดขึ้นได้ยังไง"

  " แอ้มผิดเองค่ะคุณหญิง.." แอ้มเดินก้มหน้าก้มจามาตรงกลางวงสนทนา พร้อมยกมือไหว้ขอโทษคุณหญิงด้วยความสลด

  "...คือตอนที่เกิดเหตุการณ์ชุลมุน แอ้มแสบตามาก ทำให้แอ้มมองไม่เห็นทาง แอ้มพยายามจะหนีออกไปจากตรงนั้นให้ช้าที่สุด เพราะแอ้มกังวลว่าชุดที่เลอค่าแห่งสมัยละโว้ที่แอ้มสวมใส่อยู่จะเสียหายหน่ะค่ะ ยังไงก็แล้วแต่ วินาทีนั้นแอ้มคิดว่าแอ้มจะปกป้องชุดให้สภาพดีที่สุด ถึงแม้จะแสบตามาก.."

แอ้มเงยหน้าเพื่อให้คุณหญิงเลอรัศมีเห็นดวงตาของแอ้ม ที่ตอนนี้มันแดงกร่ำราวกับเลือดนก
  " ..แก๊สน้ำตาไม่อาจทำให้คนคนนึงเป็นอะไรไปได้มาก แต่ชุดที่เลอค่าชุดนี้ไม่ได้หากันได้ง่ายๆ แอ้มไม่อยากทำให้ความถะนุถนอมของบรรพชน ที่เพียรเฝ้ารักษาชุดนี้มา ต้องมาชำรุดเพราะแอ้มหรอกค่ะ ฮือๆ "

   แอ้มพูดไปพร้อมเสียงสะอึกอื้นร่ำไห้น้ำตาไหลราวกับน้ำตกเอราวัณ คุณหญิงเลอรัศมีได้แต่มองตาปริบๆด้วยความสงสาร จากสีหน้าที่เกรี้ยวกราด กลับเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เห็นใจเอ็นดูแอ้มไปโดยฉับพลัน แล้วหันมาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นเรียบขึ้น

   " เดี๊ยนจะไม่โทษหนูแอ้ม เพราะเธอไม่ได้เจตนา แต่ยังไงเดี๊ยนก็จะเอาความผิดกับคนที่เดี๊ยนฝากฝังให้ดูแลชุดนี้ เธอใช่ไหม ยัยดาว! "
คุณหญิงชี้มาที่หน้ามาที่ดาว

   " เสียหายเพราะอุบัติเหตุเดี๊ยนจะให้อภัย แต่นี่! ดูนี่ซิ" คุณหญิงชี้ไปที่เสื้อมุมด้านในของผ้านุ่งและผ้าตาด

" เดี๊ยนบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ติดเข็มกลัดใดๆอีก ให้ใช้การผูกทบซ่อนเอา แล้วนี่อะไร เข็มกลัดติดเป็นพืด แถมมีรอยปากกามาร์คเลขไว้อีก นี่มันหมายความว่าไงยะ"

ดาวตกใจมากที่เห็นว่าเข็มกลัดและรอยขีดปากกามันปรากฎในบริเวณผ้าจริงๆอย่างที่คุณหญิงพูด สมองดาวอันฉลาดตอบดาวตอนนี้ได้เลยว่า ใครจะอยู่เบื้องหลังความสกปรกนี้ ถ้าไม่ใช่ยัยปีศาจแอ๊บหน้าหวานอย่างแอ้ม ดาวหันไปมองแอ้มด้วยความคับแค้นโดยหวังว่าจะเจอสีหน้าเยาะเย้ยของแอ้มบนคราบมารยาน้ำตา แต่แอ้มยังก้มหน้าก้มตาร้องไห้อยู่เหมือนเดิม มิหนำซ้ำยังหันหน้าไปซบที่อกพี่เอกอีกด้วย

  "ขอโทษนะคะ หนูเองค่ะที่เป็นคนทำ"  จู่ๆทรายเดินแทรกตัวเข้ามาในวงสนทนา คุณหญิงหันขวับไปที่ทราย และจ้องทรายตาขมึง

  " อ่อเธอเองเหรอ แล้วจะยังไง จะรับผิดชอบเหรอ เดี๊ยนไม่รอเศษเงินของเธอมาชดใช้ให้หรอกนะยะ เพราะชุดเดี๊ยนนั้นหาค่ามิได้"

พี่น้อยที่เงียบอยู่นานเข้ามาพูดเพื่อเกลี่ยสถานการณ์ให้เบาลง
  "คุณหญิงคะ เด็กคนนี้แค่เป็นเด็กฝึกงานค่ะ อย่าโกรธแกเลยนะคะ ความรับผิดชอบเป็นความรับผิดชอบโดยรวม ยังไงทางบริษัทจะชดใช้ค่าเสียหายทุกอย่างเองค่ะ"
คุณหญิงไม่ได้ฟังเสียงของพี่น้อยเลย เธอมองไปรอบๆวงสนทนาแต่แววตาของคุณหญิงเหมือนจะจับจ้องที่ดาวมากที่สุด

  " รับผิดชอบร่วมกันเหรอคะ เดี๊ยนเห็นมีคนออกปากรับผิดแค่สามคน ดีนะคะทีมเวิร์คดีจังเลย พองานดีก็แย่งกับเคลมว่าใครดีใครเด่น แต่พองานพังก็ตัวใครตัวมัน "

ดูเหมือนสิ่งที่คุณหญิงต้องการ มันไม่ใช่คำขอโทษ หรือหาตัวการที่ทำเรื่องวุ่นวาย ในแววตาของคุณหญิงตอนนี้มันดูไม่ชอบมาพากล ดาวสามารถจับความรู้สึกได้ว่า คุณหญิงกำลังล่อให้ดาวเข้ามากินเบ็ดที่วางอยู่ ตอนนี้ดาวพร้อมจะเดินหมากเกมนี้แล้วหล่ะ

  " คุณหญิงคะน้อยบอกแล้วไงคะว่าน้อยจะจัดการให้ คือ..."

  " ดาวขอโทษค่ะ ดาวผิดเอง ดาวเป็นคนที่คุณหญิงไว้ใจให้ดูแลชุด คุณหญิงอย่าโทษทรายเรื่องชุดเลยนะคะ ดาวเป็นหัวหน้าดูแลทรายอีกที ดาวควรที่จะเช็คและกำชับทรายอีกครั้งแต่ดาวก็ไม่ถี่ถ้วนเอง ส่วนเรื่องแก๊สน้ำตา ดาวก็เป็นควบคุมฝ่ายจัดซื้อเรื่องพลุกระดาษ ดาวสะเพร่าที่ทดสอบพลุกระดาษแค่สองอัน ตอนนั้นมันก็ออกมาเป็นกระดาษ แต่ไหงอันอื่นมันออกมาเป็นแก๊สก็ไม่รู้ค่ะ ดาวขอโทษจริงๆนะคะคุณหญิง เอาเป็นว่าดาวขอรับผิดชอบทั้งหมดเองค่ะ" ทันทีที่ดาวพูดแทรกขึ้นมา คุณหญิงมองหน้ามาทางดาวด้วยความพอใจ

  " รับผิดชอบเหรอ? ลูกกระจ๊อกรับใช้ในบริษัทอย่างเธอ จะมาผยองรับผิดชอบงั้นหรอ? จะลาออก หรือจะพักงานดีหล่ะจ๊ะ"

ดาวก็ไม่ยี่หระเลยสักนิดกับคำพูดคุณหญิง เธอสูดหายใจเข้าท้องแล้วเงยหน้าเชิด เธอกลับจ้องตากลับมาที่คุณหญิงเลอรัศมีด้วยความเข้มแข็ง แต่คุณหญิงก็เชิดหน้าหนีไปทางอื่นอย่างไม่แยแส

  " เอาหล่ะคุณหญิง ความรับผิดชอบที่คุณหญิงต้องการมันก็คงจะสะใจ อุ๊ย! มันต้องใช้ว่าสาสมใช่ไหมคะ ดาวนี่ภาษาไม่กระดิกเหมือนคุณหญิงเลยนะคะ เลยใช้คำผิดอยู่เรื่อยเลย ลิ้นมันพันหน่ะค่ะ.. "  ดาวเสแสร้งทำท่าว่าลิ้นมันพันกันอยู่ แต่จริงๆแล้วเธอตั้งใจพูดผิด

  "... เอาเป็นว่าดาวจะรับผิดชอบตามความสมควรและเหมาะสมนะคะ ไอ้เรื่องชุดไทยโบราณเมืองพะโล้เนี้ย.."  คุณหญิงหันหน้าขวับมาทันทีด้วยความโกรธ แต่ไม่ทันได้อ้าปากเถียงกลับ ดาวก็รีบพูดแก้คำทันที

" ว้าย โทษทีค่ะ ดัดฟันมาเลยดัดจริตไปหน่อย พูดเลยไม่ชัด คือชุดไทยเมืองละโว้ของคุณหญิงเนี้ยนะคะ ดาวจะจัดการซ่อมให้ดีที่สุดนะคะ ดาวเคยทำงานกับอาจาร์ยเผ่าทอง คุณหญิงก็คงรู้จักนะคะ อาจาร์ยแกรู้ดีค่ะว่าผ้าอันไหนมันของแท้ของเทียม เดี๋ยวดาวจะเอาของแท้มาสอยซ่อมให้เลยนะคะ"

หน้าของคุณหญิงซีดลงและเล่หางตามาทางดาวอย่างลับลมคมใน ดาวหยิบชุดไทยนั้นขึ้นมาพาดที่ข้อแขนเพื่อจะพับเก็บ แทนที่ดาวจะเก็บใส่ถุงคลุมเดิมอย่างดี ดาวกลับพับมันใส่ถุงพลาสติกเซเว่นแทน คุณหญิงเห็นเข้าเลยหันหน้ามาประจันกับดาวเพื่อจะชี้หน้าด่า แต่ดาวก็รีบพูดใส่กลับเป็นประทัดไฟจีน

   " ไม่ต้องห่วงค่ะไม่ต้องห่วง ถุงเซเว่นมันเหนียว กันน้ำดี เดี๋ยวดาวจะซ้อนให้อีกใบนะคะ นี่ไงคะถุงสบู่เลอลักษณ์ ท่าทางจะใช้ดีนะคะ เหนี๊ยวเหนียว อ่อ และก็ไอ้เรื่องความเสียหายของคนในงาน ดาวจะตามไปดูแลทุกส่วนกระบวนการแน่นอนค่ะ เอ...แต่ดูเหมือนคุณหญิงจะไม่เป็นอะไรนะคะ แหมมม..เตรียมแว่นตาดำมาด้วยอ่ะ แสงไฟในห้างแยงตาหรอคะ ถึงใส่แว่นดำเข้าห้าง ทำหยั่งกะรู้แหน่ะว่าจะมีแก๊สน้ำตา เดจาวูแรงนะคะคุณหญิง"
คุณหญิงรีบเอาแว่นตาดำที่คาดไว้ที่คอเสื้อออกทันทีที่ดาวทักเรื่องแว่นตาดำ

   " และสุดท้ายนะคะ ถ้าคุณหญิงกลัวว่าชื่อเสียงของสินค้าคุณหญิงจะเสียหาย ดาวว่างานนี้คุณหญิงคงขายสบู่ดีขึ้นนะคะ เพราะว่าจะมีแต่คนสงสารที่โดนคุณหญิงที่บริษัทEventทำงานพินาศซะขนาดเนี้ย มิหนำซ้ำคุณหญิงไม่ต้องเสียค่าโฆษณาชวนเชื่อเลยค่ะ เพราะว่าสบู่สมุนไพร คุณหญิงเนี้ยมีสรรพคุณ แก้แผลผื่นแดงรได้ด้วยนิคะ แค่ให้คนที่ผื่นแดงขึ้นเพราะแก๊สน้ำตาออกมาพูดนิดพูดหน่อยว่าใช้แล้วหาย โอ๊ยยย คนแห่มาซื้อแน่ค่ะ เอ๊ะ แต่ไม่รู้มันแก้กากด้วยป่ะคะ อุ๊ยตาย ลืมคำควบกล้ำ คือดาวหมายถึงกลากหน่ะค่ะ"

คุณหญิงได้แต่นิ่งอึ้ง กลืนน้ำลายลงคอไปหลายอึก แต่ก็เถึยงแทรกดาวไม่ทัน
" ทุกอย่างที่ดาวพูดเคลียร์นะคะคุณหญิง จบป๊ะคะ? คุณหญิง เรอออ ลัด ซะหมีมมมมมมมม "
ดาวกระดกลิ้นเน้นเสียงคำควบกล้ำที่ ร.เรือ ตรงคำว่า เรอ เพื่อให้เป็นอีกความหมายนึง แถมดาวยันลากเสียงยาวคำว่าหมีอย่างยียวน ดาวหันหน้าหนีเดินออกไปตรงจุดนั้น ทั้งๆที่ในใจเธอตอนนี้แทบอยากจะเอาสบู่ยัดปากยัยคุณหญิงหมีสักสิบก้อน
   " ดาว! ขอโทษคุณหญิงเดี๋ยวนี้"  เสียงพี่น้อยอันเย็นเฉียบเสียบมาที่ด้านหลัง ทำให้ดาวต้องหันกลับไปโดยทันที
   " ขอโทษค่ะ....พี่่น้อย"  ดาวหันไปขอโทษพี่น้อยแทนที่จะขอโทษคุณนาย
" ขอโทษที่เป็นต้นเหตุ ดาวขอไปสงบสติอารมณ์นะคะ ขอบคุณค่ะ"
คราวนี้ดาวรีบเดินออกไปโดยเร็วเพื่อให้พ้นจากตรงนั้นที่สุด ถ้าขืนดาวอยู่ต่อ รับรองว่าภูเขาไฟที่กำลังเดือดมันจะมาปะทะใส่ยัยคุณหญิงหมีแน่นอน
" ดาว ถ้าดาวเดินออกไป แสดงว่าดาวเลือกที่จะรับผิดชอบนี้จริงๆ และถ้าดาวยังไม่มาขอโทษคุณหญิงท่าน พี่คงพิจารณาให้ดาวต้องพักงานชั่วคราวนะ"  คำพูดคำนี้ของพี่น้อยมันทำให้ดาวหยุดเดิน ดาวอึ้งกับสิ่งที่พี่น้อยพูด แต่ดาวก็รู้ว่ามันสมควรจะเป็นอย่างนั้น ดาวเดินออกไปทันทีโดยไม่สนใจตะโกนเรียกของพี่น้อย
ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวและโดดเดี่ยว แต่ที่ดาวเจ็บใจที่สุดก็คือสายตาของยัยแอ้มที่จ้องมาทางดาวตอนดาวเดินออกไป แอ้มมองมาที่ดาวอย่างสะใจแบบผู้ชนะ มิหนำซ้ำแอ้มก็ซบตรงอกพี่เอกให้แน่นขึ้นเพื่อเยาะเย้ยดาว ตรงจุดนั้นพี่เอกไม่มีแม้กระทั่งการส่งแววตาห่วงใยหรือสนใจมาทางดาวเลยสักนิด ดาวไม่คิดน้อยใจในจุดนั้น เพราะคนที่เค้าต้องดูแลอยู่ตรงอ้อมอกเค้าแล้ว นั่นก็คือแอ้ม

..........................................................................

"ฮัลโหล สมใจเหรอ ฉันอยากเจอแกว่ะ " ดาวโทรศัพท์หาเพื่อนรักสมัยมัธยมที่ต่างจังหวัด เพื่อนของเธอคนนี้เป็นคนที่จริงใจกับเธอที่สุดและเสมอมา ถึงแม้ว่าจะเป็นคนบอกคนอื่นในตอนนั้นก็เถอะว่าดาวผายลม แต่นั้นก็ทำให้เรื่องราวดีๆเริ่มต้นเกิดขึ้นระหว่างดาวกับพี่เอก

"โทรมาเนี้ย ฉันรู้เลยว่าแกโดนยัยแอ้มเล่นงานอีกแล้วใช่มะ แกจะไปยอมทำไมวะ" สมใจพูดให้กำลังใจเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย

" ยัยแอ้มก็ส่วนนึง แต่คราวนี้นะ มากันเป็นชุดเลย เฮ้อ ฉันเหนื่อยว่ะ " ดาวนั่งตรงบันไดหนีไฟเอากอดเข่าตัวเองและก้มหน้าซบลงที่เข่าตัวเองด้วยความเหนื่อยล้า

" มันเกิดอะไรขึ้นวะแก เล่าให้ฉันฟังสิ"

++++++++

ดาวเริ่มเล่าเหตุการณ์ตอนที่พี่น้อยสั่งเธอพักงาน แล้วพี่น้อยก็มาขอคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวบนรถยนตร์

"ดาว พี่จำเป็นต้องพักงานดาวชั่วคราวนะ"

"ค่ะดาวรู้ว่าดาวไม่มีมรรยาท แต่ดาวไม่เข้าใจว่าทำไมพี่น้อยต้องเทิดทูนยัยคุณหญิงนั่นด้วยค่ะ ลูกค้าห่วยแบบเนี้ยเราไม่จำเป็นต้องสนใจหรอกค่ะ พี่ก็น่าจะรู้นะคะว่าเรื่องแก๊สน้ำตามันไม่ชอบมาพากล เราไม่เคยพลาดกับเรื่องแบบนี้เลย"

"ก็เพราะพี่รู้หน่ะซิว่าเราไม่เคยพลาด และพี่ก็รู้ด้วยว่ามันเป็นแผนของคุณหญิงที่จะใช้สถานการณ์สร้างข่าวสร้างยอดขาย เป็นอย่างที่ดาวมองแหล่ะถูกแล้ว งานนี้ไม่ได้มีคนเสียประโยชน์ มีแต่คนได้ประโยชน์กับสถานการณ์น่าสงสารนี้ทั้งนั้น"

" แล้วพี่จะยอมให้บริษัทเสียชื่อกับเรื่องแบบนี้หรอคะ ดาวไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์สำหรับฝ่ายเราเลยสักนิด"

   " ใครว่าเราเสียประโยชน์หล่ะ บริษัทเรากับตัวสินค้าคุณหญิง เราได้ประโยชน์คนละห้าสิบห้าสิบต่างหากหล่ะ" คำตอบของพี่น้อยทำให้ดาวงงไปใหญ่ และตกใจที่เห็นรอยยิ้มเล็กอย่างมีความสุขออกมากจากพี่น้อยทั้งๆที่ไม่ควรจะเป็น

  "ดาวไม่เข้าใจคะ"

" ดาวอาจจะไม่เข้าใจว่านี้คือเกมทางธุรกิจ และมันก็คือละครสร้างกลยุทธ์ ดาวคงไม่รู้หรอกว่า ผู้บริโภคชอบเสพข่าวในแง่ลบมากกว่าแง่ดี คนไทยลืมง่ายและชอบลือ อย่างมากคนก็โทษความสะเพร่าของบริษัทเรา ในระหว่างนี้เนี้ยนะ บริษัทเรากับทางคุณหญิงก็เล่นละครออกสื่อทะเลาะกันไปมา แกล้งหาเรื่องฟ้องร้อง แล้วค่อยมาปรองดองทีหลัง "

  " บริษัทเราดังอยู่แล้ว มันไม่มีความจำเป็นเลยนะคะที่จะขายตัวเองในแง่ลบแบบเนี้ย อย่างนี้ก็มีจะเจ๊งกับเจ๊งสิคะพี่น้อย"

"มันมีอะไรมากกว่านั้นที่ดาวยังไม่รู้นะ ถ้าจะอธิบายก็คงยาว ตอนนี้พี่บอกได้แค่ว่า พี่กำลังจะออกจากบริษัท หลังจากดาวกลับมาจากพักงานก็คงไม่เห็นพี่แล้วหล่ะ"

  "ยังไงดาวก็ไม่เข้าใจ ตอนนี้ดาวรู้อย่างเดียวว่าพี่รู้เห็นเป็นใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ดาวชอบในความเป็นผู้นำของพี่นะคะ พี่น้อยคือแบบอย่างของดาว ดาวชื่นชมพี่มากค่ะในด้านการทำงาน แต่ด้านนิสัยที่ดาวรู้จักพี่ในวันนี้ พี่มันโคตรอสรพิษเลยค่ะ มิน่าหล่ะเค้าถึงเรียกพี่ว่าซูสีไทเฮาแห่งวงการEvent ดาวไม่รู้นะคะว่าพี่ทำเพื่ออะไร แต่พี่กลับรับแค่ผลประโยชน์ แล้วสุดท้ายพี่จะถีบหัวบริษัททิ้ง ถ้าดาวไม่เกรงใจ ดาวคงด่าพี่ว่าวรนุชแล้วหล่ะค่ะ สวัสดีค่ะ"  ดาวพูดเสร็จก็ออกจากรถไปด้วยความโมโหสุดๆ

+++++

ทันทีที่ดาวเล่าเรื่องจบ สมใจก็ด่าออกมาด้วยความแค้นใจแทนเพื่อน ด้วยสำเนียงเหน่อแบบสุพรรณของสมใจ เวลาด่าอะไรออกไปมันเลยดูตลก จากที่ดาวเศร้าหดหู่ ตอนนี้เธออารมณ์ดีขึ้นมาทันที

"ขอบใจนะเว้ย สมใจ ตอนนี้ฉันก็ว่างงานแหล่ะ ฉันว่าพรุ่งนี้หรือมะรืนฉันไปหาแกที่สุพรรณนะ แล้วเจอกันนะเว้ย ขอบใจนะแก"

หลังจากดาววางสายจากสมใจ ดาวก็เดินโต๋เต๋ไปเรื่อยๆริมถนนอย่างเหม่อลอย

"แป๋น แป๋น แป๋น" เสียงแตรรถยนต์ดังมาจากด้านหลัง

   "ดาว ดาว "
เสียงเรียกของพี่เอกดังมา ดาวหันไปดูด้วยความดีใจและรีบวิ่งไปที่รถพี่เอกทันที

"จะกลับหรือยัง ไปกลับพี่ต่อได้ไหม พี่อยากดื่มหน่ะ"
สายตาและเสียงพี่เอกตอนนี้เหมือนคนที่มีความทุกข์อะไรบางอย่าง และต้องการใครสักคนมาพยุงหรือคอยเป็นเพื่อน ดาวไม่ปฎิเสธตามคำขอของพี่เอก ดาวรีบวิ่งไปขึ้นรถของพี่เอกโดยทันที นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ดาวได้นั่งรถพี่เอก เพราะทุกครั้งๆที่พี่เอกจะไปส่งดาวที่บ้าน ในรถคันนั้นจะมีแอ้มนั่งอยู่ด้วย ดาวเลยปฎิเสธที่จะไปกับพี่เอกในครั้งนั้น

" พี่ไม่รู้จะคุยกับใคร เมื่อกี้พี่เพิ่งทะเลาะกับแอ้มมา เราเถึยงกันเรื่องดาว ทั้งๆที่พี่ก็อธิบายเป็นครั้งที่ล้านแล้วว่าไม่มีอะไร แต่แอ้มเค้าก็ไม่เชื่อ"

ไม่มีอะไร.....คำนี้ของพี่เอกมันช่างเสียดมาที่ใจดาวเหลือเกิน แต่ดาวก็รู้ว่าสิ่งที่พี่เอกทำมันถูกแล้ว พี่เอกมีแฟนแล้วไม่สมควรคิดอะไรกับใครอีก แล้วคนอย่างดาวมันน่าหึงน่าหวงนักหรือไง แอ้มถึงจองล้างจองผลาญซะขนาดนี้

" แอ้มบอกจะขอเลิกกับพี่ ถ้าพี่ไม่หาทางไล่ดาวออกจากบริษัท แล้วจะให้พี่ทำยังไงหล่ะดาว แล้วพอพี่ไม่ยอม แอ้มเลยขอเลิกพี่และบอกพี่ว่าอย่ามายุ่งกันอีก"

ดาวทำอารมณ์ไม่ถูกเลยว่าจะเสียใจหรือดีใจดีที่แอ้มขอเลิกพี่เอก นางมารร้ายในตัวดาวภาวนาให้พี่เอกเลิกกับแอ้มจริงๆถาวร แต่นางฟ้าในใจดาวก็อยากจะช่วยให้เค้าคืนดีกัน ดาวสับสนกับอารมณ์ของตัวเองในนาทีนี้อย่างมาก การที่พี่เอกปฏิเสธคำขอของแอ้ม มันแปลความหมายแบบเข้าข้างตัวเองว่าพี่เอกเลือกดาว แต่จริงๆแล้วมันก็ไม่สมเหตุสมผลเลยถ้าจะให้พี่เอกไล่ดาวออกเพราะแอ้มหมั่นไส้

  " ดาว ช่วยพี่ด้วยนะ พี่ไม่อยากเลิกกับแอ้ม"
พี่เอกโน้มตัวมากอดดาวแล้วร้องไห้เหมือนเด็กๆ ดาวแทบไม่เคยเห็นพี่เอกร้องไห้อ่อนแอแบบนี้มาก่อนเลย แสดงว่าพี่เอกคงเสียใจและรักแอ้มมาก แต่ไอ้คำว่าช่วยพี่ด้วยนะของพี่เอก มันหมายความว่ายังไง

  "ช่วยอะไรคะพี่เอก "

พี่เอกมองหน้าดาวด้วยแววตาวิงวอน แล้วจับมือดาวขึ้นมาซบที่แก้มพี่เอก
   " ดาวลาออกจากบริษัทได้ไหม ไหนๆดาวก็ทำเรื่องขนาดนี้แล้ว มันคงไม่มีใครสงสัยหรอกนะ"

ดาวได้แต่นิ่งไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น ทำไม ทำไม เธอถึงเจ็บปวดกับคำพูดพี่เอกสุดๆ ดาวผละมือตัวเองจากแก้มพี่เอก แล้วตอบพี่เอกไปด้วยน้ำเสียงที่ยินดีทั้งๆทีจริงๆแล้วมันซ่อนความเจ็บปวดไว้

  " ค่ะ พี่เอก จริงๆแล้วพี่น้อยก็คงไล่ดาวออกอยู่แล้ว เพราะเมื่อกี้ดาวก็มีเรื่องทะเลาะกับพี่น้อยมา พี่เอกบอกแอ้มได้เลยค่ะว่าดาวออกแน่นอน"

ใบหน้าของพี่เอกเปลี่ยนเป็นร่าเริงอย่างสุดๆ แล้วก็เอามือมาลูบที่หัวดาวเบาๆ
"ขอบใจมากนะดาว น้องรักของพี่ เดี๋ยวพี่จะฝากงานให้กับเพื่อนๆพี่คนอื่นนะ"

ดาวได้แต่นิ่งไม่ตอบอะไร แต่ดูเหมือนพี่เอกก็ไม่ได้สนใจความเศร้าของดาวเลยสักนิด ดาวพยายามปลอบตัวเองว่า รักแท้คือการเสียสละ ถ้าเราเป็นพี่เอก เราก็คงทำเพื่อคนที่เรารัก อีกอย่างนึง พี่เอกก็ไม่ได้ชอบเราเลย

  "พี่เอกคะ ดาวขอถามอะไรหน่อย"

  "ถามอะไรคะ น้องดาว"

  "ตอนที่เราวิ่งหลบแก๊สน้ำตาด้วยกัน แล้วดาวพูดบางอย่างกับพี่เอกไป ทำไมพี่เอกต้องหน้าแดงด้วยคะ"

  " พูดอะไรหรอ พี่จำไม่ได้เลยอ่ะ แต่ที่หน้าแดงก็เพราะหน้าพี่โดนแก๊สน้ำตาเต็มๆเลยไง ตอนนั้นพี่เดินนำทางอยู่นี่คะ หน้าพี่คงแพ้อ่ะ หลังจากนั้นนะ ผื่นขึ้นเต็มเลย แต่นี่หายแล้วหล่ะ"

คำตอบของพี่เอกมันชัดมาก ว่าดาวคิดไปเองว่าพี่เอกหน้าแดงตอนดาวสารภาพรัก

" งั้นเราไปดื่มให้ลืมเศร้ากันดีกว่าเนอะ พี่รู้ว่าวันเนี้ยน้องดาวเจอเต็มๆเลย และพี่รู้ว่าดาวก็ไม่ผิดเรื่องชุดไทยกับแก๊สน้ำตา งานนี้พี่เลี้ยงเอง"  พี่เอกเอามือของพี่เอกมาลูบหัวดาวเบาๆอีกครั้ง แล้วก็จับมาที่มือดาวเหมือนให้กำลังใจ

สมองดาวตอนนี้มันโหวงเหวง ส่วนหัวใจมันก็ว้าเหว่ ทำไมความโชคร้ายในวันนี้ไม่ยิงให้ดาวตายทีเดียวจบ ทำไมจะต้องมีเรื่องแย่ๆซัดเข้ามาซ้ำๆให้ช้ำตายทีละช้าๆ แต่คำพูดของพี่เอกครั้งนี้มันเหมือนกระสุนปืนใหญ่ที่ยิงมาจุกตรงหน้าอกดาวอย่างจัง

ในขณะที่รถแล่นไป ดาวมองเงาตัวเองในเงาสะท้อนกระจกด้านข้าง ความน้อยเนื้อต่ำใจมันเข้ามาในสมองดาวในทุกๆครั้งที่เธออ่อนแอ ตอนนี้ดาวคิดว่าเธอมัวแต่มองหัวใจของตัวเองจนลืมมองตัวเธอเอง ว่าเธอคือใคร เธอคือสาวอ้วนเตี้ย ผิวดำกร้านเป็นถ่าน แถมหน้าก็กลมเป็นกระทะ คนแบบเธอ เจ้าชายที่ไหนเค้าจะมากล้าจุมพิตเพื่อช่วยชีวิตจากพิษแอปเปิ้ล    บทเรียนนี้สอนให้ดาวรู้ว่า จงอย่าเชื่อหัวใจตัวเองมากกว่าเชื่อความคิดจากสมอง

..........................................................................

ขอบคุณที่ติดตามอ่านหรือแวะเข้ามาดูกันนะจ๊ะ ยังไงก็คอมเม้นติติงกล่าวชมได้ทุกอย่างเลย เม้นกันหน่อยเนอะ จะได้รู้ว่ามีคนอ่านหรือเปล่า ขอบคุณจริงๆ แล้วอย่าลืมดูกันนะว่าดาวจะโกอินเตอร์ไปเจอรักแท้ที่อเมริกาได้ยังไง รับรองรับประกันความสนุกจ้าาาาาาา

ตอน 2

สารบัญ