วุ่นรักยัยตัวป่วน

เฟรชชี่

        ตึง ตึง โป๊ะ ตึง ตึง~ เสียงกลองดังลั่นไปทั่วลานคณะ บรรยายกาศของการรับน้องวันสุดท้ายเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ฉันอยู่ที่นี่มาอาทิตย์กว่าๆแล้ว ฉัน เอมม่าและโรเบิร์ตเราสนิทกันมากขึ้นไปไหนมาด้วยกันตลอดเวลา ฉันสังเกตเห็นรุ่นพี่พูดถึงพี่คนอื่นๆหลายคนแต่ก็ยักไม่เห็นมีใครโพล่หน้ามาซักทีมีแต่คนเดิมๆ ฉันเลยไปถามโรเบิร์ตผู้รอบรู้ของเราก็ได้ความกระจ่างมาว่ารุ่นพี่ส่วนใหญ่กำลังเตรียมงานรับน้องของหอพักแต่ล่ะโซนอยู่ การรับน้องนี้จะสนุกมากกว่ารับน้องคณะหลายเท่า ชักจะน่าสนุกแล้วสินะ^^

“วันนี้เราไปกินมื้อเย็นที่ดาวทาวกันเถอะเพื่อนๆ” เอมม่าหญิงสาวข้างห้องกลายเป็นเพื่อนสนิทของเธอภายในเวลาไม่กี่วัน เธอเป็นน่ารักอัธยาศัยดีและคอยแนะนำฉันในหลายๆวันที่ผ่านมา เธอกับโรเบิร์ตเข้าขากันได้ดีในเรื่องการแกล้งคนอื่นโดยเฉพาะฉัน อย่างวันก่อนรุ่นพี่ทำโทษให้พวกเราสามคนออกไปเต้นไก่ย่าง พอเต้นเสร็จรุ่นพี่ถามว่าใครอยากจะเต้นอีก สองคนนั้นพร้อมใจกันถอยหลัง ซึ่งกลายเป็นฉันต้องยืนโดดเดียวอยู่คนเดียวและโดนเต้นไปอีก3เพลงรวด --*

“ตามใจ” ชายหนุ่มคนเดียวตอบอย่างส่งๆแล้วหันไปสนใจเกมที่ตนกำลังเล่นอย่างเมามันส์

“เธอล่ะทิฟฟานี่ เฮ้!สนใจกันหน่อย” เอมม่าสะกิดไหล่เพื่อนสาวที่มั่วแต่นั่งเล่นเกมแข่งกับโรเบิร์ต

“โทษที เอาสิๆกินอะไรก็ได้ตามใจเธอเลย” ทิฟฟานี่หันมายิ้มจนตาตี๋พร้อมทำเสียงอ้อนเพื่อนสาว สามเกลอจึงพากันไปกินอาหารญี่ปุ่นที่ดาวทาวโดยมีชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มเป็นสารถีให้ หลังจากกินอาหารและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานทุกคนจึงพากันกลับหอพักก่อนจะแยกย้ายกลับเข้าห้อง

        บรรยายกาศที่นี่ดีมากและมันทำให้ฉันคิดถึงที่บ้านมากเหมือนกันถึงแม้จะโทรไปคุยกับแม่และแด๊ดดี๊ทุกวันก็ไม่ทำให้หายคิดถึงเลย ตัวฉันชอบมาเดินเล่นในสนามหญ้าข้างหอพักเกือบทุกคืนเพราะที่นี่มันเงียบสงบและมีลมพัดเอื่อยๆตลอดเวลา

“ที่นี่อากาศดีเนอะ เธอมาบ่อยหรอ”

”แทบจะทุกคืนเลยค่ะ^^”

“ฉันก็มาเกือบทุกคืนเหมือนกัน”

“เอ๊ะ ทำไมฉันไม่เคยเห็นคุณ”

“ฉันพึ่งมาจากบ้านพอดีติดธุระนิดหน่อย เธอคงเป็นเด็กใหม่สินะ ฉันชื่อออสโต้  แอลโรเทอร์” หญิงสาวรู้สึกคุ้นกับนามสกุลของชายแปลกหน้าเหมือนกับว่าเคยได้ยินหรือรู้จักคนนามสกุลนี้

“ทิฟฟานี่ เฮลติ้ง” ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรและสังเกตเห็นหญิงสาวตรงหน้าทำหน้าเหมือนสงสัยอะไรบ้างอย่างให้ตัวเขา

“คิดอะไรอยู่ทิฟฟานี่”

“ฉันคิดอยู่ว่าเคยได้ยินนามสกุลแบบนี้ที่ไหน”

“อ่อ ฉันมีน้องชายพักอยู่หอนี้เหมือนกันชื่อโรเบิร์ต แอลโรเทอร์ เธอรู้จักรึเปล่า”

“อ่อโรเบิร์ตนี่เอง เอ๊ะ0.0 “ ชายหนุ่มหัวเราะกับความน่ารักของคนตรงหน้า น่าเสียดายที่เวลาของเขาหมดแล้วจะต้องรีบไปคิดบัญชีกับเพื่อนตัวดีที่สร้างปัญหาไว้ให้เขาเกือบมาวันรับน้องหอบลูโซนเกือบจะไม่ทัน หึหึ

“พี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน^^” ชายหนุ่มกล่าวคำอำลาแล้วเดินจากไปทันที หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มที่เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิท เขาเป็นผู้ชายตัวสูงประมาณ187เซนติเมตร ดวงตาสีเดียวกับผู้เป็นน้องชาย ดูเจ้าเล่ห์และมีสเน่ห์มหาศาล แค่รอยยิ้มเมื่อสักครู่ก็สามารถทำฉันหน้าร้อนผ่าวๆ

        [ Special talk ]

       หญิงสาวตัวเล็กชอบมายืนคุยโทรศัพท์และเดินเล่นที่สวนข้างหอพักเกือบทุกคืนและเขาเองก็มายืนมองเธอทุกคืน บางครั้งเขาก็คิดว่าตัวเองเหมือนพวกโรคจิตขึ้นทุกวัน วันแรกที่เจอเธอตอนปฐมนิเทศเด็กสาวเพียงคนเดียวที่ไม่นั่งหลับเหมือนคนอื่นแถมทำหน้าเบื่อโลกได้น่ารักน่าหยิก เธอเป็นคนสดใสร่าเริง เวลาเธอยิ้มมันทำให้ผู้ชายหลายคนเขินอายโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ ยิ่งตอนรับน้องในคณะผู้ชายหลายคนสนใจตัวเธอเยอะมากด้วยจากข่าวที่ได้ยินมาแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเหมือนเคย เธอมีนิสัยเหมือนเด็กน้อย ติ๊งต๊องและแอบปัญญาอ่อนบ้าง แต่มันดูน่ารักสุดๆแตกต่างกับการแต่งตัวของเธอบางครั้งก็เปรี้ยวเฉี่ยวจนผมแอบหึงหวงไม่อยากให้คนอื่นมามองถึงผมจะชอบก็เถอะ ยิ่งพูดไปเหมือนผมเป็นโรคจิตขึ้นทุกที-*- ผมยอมรับว่าหลงรักผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกเจอ แผนการที่ผมคิดที่จะพิชิตใจยัยตัวป่วนกำลังเริ่มต้นแต่จริงๆมันเริ่มมาซักพักแล้ว ;)

[End]