Love Confuseds ได้โปรดช่วยให้เขารักผมที![Nc 18+]

6.7

เขียนโดย คิโยคิสะ

วันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 09.18 น.

  10 ตอน
  10 วิจารณ์
  17.30K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 เมษายน พ.ศ. 2556 16.35 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

6) ซากะ...ผมยอมคุณ[Nc+++]

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

   

            เสียงเอะอะโวยวายโวกเวกดังลั่นหน้าห้องของร่างบางจนนอนไม่หลับจึงต้องพาร่าง

น้อยๆที่กำลังจะหมดแรงผลิหลับไปพร้อมกับน้ำตาซะแล้ว ก็ต้องลากสังขารเดินออกไปตาม

เสียงนั้น

 

 

"เฮ้ย! ทำไมจะเข้าไม่ได้!?"

"คุณคะ ที่นี่ห้ามคนนอกเข้ามานะคะ!"

"ทำไมจะเข้าไม่ได้! ก็เพื่อนผมอยู่ข้างในห้องนี้!"

"โธ่! คุณคะ อย่ารบกวนคนอื่นเลยคะ ไม่งั้นจะเรียกรปภ.นะคะ!!"

"มีอะไรกันเหรอ ป้าครับ?..."

          ผมเปิดประตูออกไปหาเพราะมันเสียงดังมากจนต้องเดินออกมาดู แต่ก็พบกับ..."...!!!"

ผมไม่หน้ามาเปิดประตูรับฝันร้ายเลย...

"ไง!...แม่สาวคนสวย ^ ^"

"ซะ...ซากะ!?"

"ทำไม? ตกใจรึไง..."เขาหันมองป้าคนข้างๆเหมือนกับว่า 'นี่ไงเพื่อนของฉัน! ป้ากลับไปได้แล้ว :P'

"อะ...คุณคะ นี่คือเพื่อนของคุณงั้นเหรอคะ?"

"เอ่อ..."เพื่อนงั้นเหรอ...? เหอะ...โกหกหน้าตาเฉย"ไม่ชะ...!"

"ไม่ใช่ได้อย่างไงกันเล่าาา~"มือหนาถือวิสะโอบไหล่ของผมแน่น

"อะ...อะไรของนายเนี้ย!?"

"ป่ะ! เข้าห้องกันดีกว่าเพื่อนยาก! อยู่ข้างนอกแล้วมันหนาว..."เขาหันไปมองป้าอีกครั้ง"ป้าก็ไปนอนได้แล้ว อย่ายืนแก่อยู่เลยนะ :)"

"อะ...!!"ป้าเหมือนจะเถียงแต่ก็ด้วยความที่ป้าแกเป็นคนใจดีเลยกลับไปอย่างโมโหนิดๆแต่โดยดี

"ยัยป้านั่น น่ารำคาญชะมัด!..."เขาบ่นพึมพำแล้วหันมามองผมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์"ว่าไง...^ ^"

"นายมาที่นี่ทำไม!?"

"โอ๊ะๆ...ร้องไห้ด้วยนี่น่า~"

"!!!"

 

         ผมรีบเช็ดน้ำตาที่เกือบจะแห้งนั่นออกทันที พลางขยับตัวถอยห่างคนตรงหน้าที่กำลังเฉียดเข้ามาใกล้

 

 

"ร้องไห้ทำไม!? อ้อ...ที่แกล้งทำเป็นเล่นตัวเพื่อจะลาออกใช่มั้ย?"เขาส่ายหน้าอย่างเยาะเย้ยและมีน้ำเสียงที่ดู

        ดุดันจากอาการของผมที่ดูเหมือนรังเกียจ"คิดว่ามันจะได้ผลรึไง? หึ...แต่มันก็อาจจะได้ผลนะ ก็นายแลกตัวไปแล้วนี่...!!!"

 

        เพียะ!!!

 

"หยุดพูดจาดูถูกผมอีกนะ!!!"

"นี่นายตบฉันวันนี้สามครั้งแล้วนะ ! ฉันอุตส่าห์ปล่อยวางนายไปแล้วเชียว!!"

"ทำไม!? เมื่อคุณกระทำตัวแบบนี้แค่ตบน่ะมันยังน้อยเกินไป!!"

"เหอะ! ทำเป็นพูดจาเหมือนผู้หญิงที่ยังบริสุทธิ์อยู่เลยนะ...ฟังแล้วมันขนลุก!"

"งั้นก็เชิญออกไปจากที่นี่ซะ!"

"ไม่ไป! จะทำไม!?"

"...!"

         ผู้ชายคนนี้ดูท่าทางคงไม่ได้มาแค่พูดจาถกเถียงกับผมแน่ๆ...

"ฉันไม่ยอมให้นายตบฉันอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ!"

"ทำไม!? คุณจะตบผมคืนรึไง??"

"ไม่ ไม่..."

   

 

          มือหนากำลังจะแตะที่ริมฝีปากของคนตรงหน้าเพื่อหยอกล้อแบบแสยงยิ้มแปลกๆ"ฉัน

ไม่ทำแบบนั้นกับผู้หญิงบอบบางอย่างนายหรอกนะ^ ^"

 

 

"ผู้หญิง? บอบบาง?? อะไรของคุณ! สติไม่เหลือแล้วรึไง?"

"เดี๋ยวนายก็รู้ว่าสติฉันดีรึเปล่า..."

"จะ..จะทำอะไรน่ะ!?"

 

 

          มือหนาใหญ่บีบเข้าที่ข้อแขนของร่างบางทันพลางลากเข้าไปภายในห้องอย่างไม่รอ

คำพูดของเจ้าของห้อง

 

 

"ทำอย่างกับไม่เคยไปได้...รีบๆเข้าไปได้แล้ว!"

"ปล่อยนะ!! นี่! โอ๊ย!!..."

         

         แรงเค้นนั้นบีบแรงขึ้นมาเรื่อยๆจนมีรอยแดงๆช้ำซ้อนกับรอยเดิมที่เขาทำไว้เมื่อตอน

นั้นเข้าไปอีก

 

 

"นิ่งๆ! ฉันชักเริ่มจะรำคาญแล้วนะ!"

"ไม่! ถ้ารำคาญนักก็ปล่อยผมซะสิ!!"

"หื้ม...!"

        เขาถอนหายใจแรงพลางปิดประตูหลังจากลากผมเข้ามาได้เพิ่งไม่นานก็ยื่นคำขาดจน

ตัวของผมแทบจะ

อยากตบหน้าเขาอีกครั้ง..."อยากได้เท่าไหร่ว่ามาเลย..."

 

 

"...!!!"ผมเงื้อมือขึ้นเตรียมจะตบแต่เขาก็รวบมือข้างนั้นผมไว้ได้ทันถ้วงที

"อย่าได้คิดว่าจะตบฉันได้อีกเป็นครั้งที่สี่!"

"นายต้องการอะไรกันแน่!"

"ก็อยากที่บอก...ต้องการเท่าไหร่ สำหรับการนอนกับฉันภายในคืนนี้!?"

"สกปรก!! หยาบคาย!! ผมไม่ใช่ชายขายบริการที่มาบำเรอให้คุณให้สำเร็จความไคร่!!"

"...เจ็บดีนี่...แต่ก็ไม่เท่าไหร่หรอกถ้าเทียบกับแรงตบของนาย"

"นี่! เลิกพูดจาวนไปวนมาและหยาบคายสักที! เรื่องของคุณที่มาภายในวันนี้น่ะ ผมไม่ยอมให้คุณหรอกนะ!!"

"ยอมให้คิริวมันใช่มั้ยล่ะ!?"

"...!!!"

"เถียงไม่ออกละสิ..."เขาผลักผมให้ติดกับกำแพงแรงๆจนผมร้องอั๊ก!"หึ! นายก็แค่ต้องการ

ตัวของคิริวถึงได้ยอมมันใช่มั้ยล่ะ แล้วที่ตอนนั้นมันก็เป็นเพราะยาของฉัน...ไม่ใช่ความ

ต้องการของคิริว!"

 

 

           เพราะยา...ไม่ใช่อารมณ์ที่แท้จริงของคิริว...ใช่ เรื่องนั้นผมรู้ดี แต่ก็ยังยอม...ยอม

ให้ทั้งร่างกายแก่เขา

 

 

"..."

"เป็นอย่างไงล่ะ...รู้ความจริงแบบนี้แล้วยังจะยอมฉันได้รึยัง?"

"..."

"...ว่าอย่างไงล่ะ"

"...ถ้าคุณต้องการอย่างนั้นล่ะก็ ผมก็จะยอมคุณ..."

          น้ำเสียงดังแผ่วเบาเสมือนร่างกายที่กำลังจะหายไปยังไงอย่างนั้น..ผมพูดออกไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด...

 

 

          แต่ทำไมร่างกายกลับไม่ขัดขืนเขาเลยสักนิดกันนะ...?

 

 

 

คนแต่งนิยายเรื่องนี้ไม่ได้ขออะไรมากแค่ ฝากคำติชม หรือบอกความรู้สึกที่เราอ่าน เป็นการ "คอมเม้นท์" แค่นั้นล่ะ คนแต่งจะได้มีกำลังใจมากขึ้น 

 

คอมเม้นท์ / 1 ตอน = กำลังใจใหญ่เบ้อเร้อ

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา