Perform ปฏิบัติการให้หัวใจได้ปิ้งรัก

20

“คารุจ้ะ ตื่นได้แล้วเดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ” แม่ฉันเรียกมาจากข้างนอกห้อง

  ฉันลุกขึ้นมาอย่างยากลำบากและเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฉันจัดการถอดเสื้อผ้าออกและไปแขวนไว้ที่ราว ฉันหันตัวมามองกระจกและยิ้มออกมา ที่ยิ้มไม่ใช่อะไร แต่ยิ้มนี้เพื่อความสมเพชรตัวเองนั้นแหละ

  เงาของฉันที่อยู่ในกระจก ตอนนี้มีรูปร่างเหมือนซอมบี้เลย ก็แหง่ซิก็ฉันร้องไห้ทั้งคืนเลยนิ

“หึ น่าสมเพชรชะมัด” ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะเดินไปอาบน้ำ

  น่าแปลกไหมทั้งๆทีตอนนี้เป็นเดือนธันวาคม แต่ฉันกลับอาบน้ำเย็นและไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด พออาบน้ำเสร็จฉันก็เดินออกมาใส่เสื้อนักเรียน หวีผม ทาแป้งลงใบหน้าเพื่อปกปิดดวงตาที่ดูบวมๆนั้น และหยิบกระเป๋านักเรียนเตรียมจะเดินออกจากห้องแต่...

          พรึบ

  เสียงกระดาษอะไรสักอย่างหล่นฉันหันหลังไปดูก็รู้ว่านั้นเป็นข้อมูลคนที่ฉันยังไม่สามารถลดการขี้โวยวายของเขาได้เลย

“หึ” ฉันยิ้มออกมา และน้ำตาก็เริ่มซึมแล้ว ก่อนที่มันจะไหลฉันปาดออกไปแล้วเดินออกจากห้อง

“นี้ คุณวันนี้ดูแปลกๆไหม” แม่ของคารุถามผู้เป็นสามีที่อ่านหนังสือพิมพ์ที่โต๊ะอาหาร หลังจากที่เธอเดินไปปลุกลูกสาวของตน

“แปลกยังไง” พ่อขางคารุลดหนังสือพิมพ์ลงแล้วหันมาพูดกับภรรยาของตน

“ก็ปกติคารุจะตื่นเช้านะ แต่วันนี้กลับตื่นสายกว่าปกตินะ”

“คงไม่มีอะไรมั่ง คุณอย่าคิดมากไปสิ”

“ไม่คิดมากได้ไงคุณ เมื่อวานคารุกลับมาจากโรงเรียนตาของลูกมันบวมๆเหมือนคนร้องไห้ และไม่ยอมลงมากินข้าวเลยนะ” แม่สวนกลับ

“นั้นมันก็จริง...เอ๊ะคารุจะไปไหนนะ” เมื่อเห็นลูกสาวกำลังเดินออกไป ผู้เป็นพ่อเลยเรียก

“จะไปโรงเรียนค่ะ” ฉันตอบกลับ

“ไม่กินข้าวเหรอลูกคารุ”

“ไม่ค่ะ”

“เหรอจ้ะ แล้วนี้เรียวไม่มารับลูกเหรอจ้ะ แม่เห็นไม่มาหลายวันแล้วนะ”

“เดี๋ยวสาย หนูไปก่อนนะค่ะ” ฉันตอบแม่ไปเพื่อเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามนั้น ฉันก้มใส่รองเท้าและเดินออกจากบ้านไปและเดินตรงไปยังโรงเรียน

  พอฉันเดินเข้ามาในห้อง สายตาของเพื่อนๆมองยังฉันเมื่อฉันเปิดประตูเข้ามา สายตานั้นมันแปลกๆนะ

“คารุ”ยูมิเดินมาเรียกฉันพร้อมชินจิ ทั้งคู่ดูเศร้าๆนะ แต่ชินจิฉันสังเกตว่าหน้าหล่อๆของเขามันมีรอยแดงๆด้วยละ

“มีอะไรเหรอ” รู้สึกลางไม่ดีเลย

“เรียวเขา”ยูมิพูดถึงเรียวด้วยน้ำเสียงที่เศร้ายังไงไม่รู้ และเพื่อนก็หน้าสลดลงทันที

“เรียวทำไม” ใจมันรู้สึกไม่ดีแล้วนะ

“เรียวย้ายห้องไปแล้ว”ชินจิพูดเมื่อเห็นว่ายูมินั้นไม่ยอมพูด

“ย้ายห้อง!!!”ฉันตะโกนออกมา

“ใช่”ชินจิตอบ

“ย้ายห้อง ย้ายไปห้องไหน”

“เออ...คือ”ยูมิอำอึ้ง

“บอกมาสิ”ตอนนี้น้ำตามฉันไหลแล้วนะ

“ย้ายไปห้องไอโกะอยู่”ชินจิตอบแต่หันหน้าไปทางอื่น

“คารุ!!!”เสียงประสานของชินจิและยูมิเรียกชื่อฉันแต่ฉันไม่สน

  ขาของฉันมันออกวิ่งอัตโนมัตและวิ่งยังไปห้องที่ยัยประธานนั้นใช่เรียน ก่อนจะถึงห้องนั้นประตูก็เปิดออกและมีคนเดินออกมาและนั้นก็คือ...

“เรียว”ฉันอุทานออกมาเบาและคิดว่าเรียวคงไม่ได้ยิน

  แต่ฉันคิดว่าเรียวคงได้ยิน เพราะหลังจากที่ฉันอุทานออกมาเขาหันมามองฉันและตกใจนิดๆ ฉันมองสายตานั้น สายตาของเรียวมันมีความรู้สึกที่ฉันแยกไม่ออกมันปนกันไปหมด

  ฉันเห็นเรียวกำลังเดินไปอีกทางแต่ฉันก็ไม่อย่างให้เรียวเดินหนีฉันอีกแล้ว ฉันเดินไปจับมือของเรียวทันที เรียวสะดุ้งทันทีที่ฉันจับแขนเขา เรียวหันหน้ามามองฉันก่อนจะหันกลับไปเหมือนเดิม

“ทำไมต้องทำแบบนี้”ฉันตะโกนทันที

“...”

“ทำไมนายต้องย้ายห้องด้วย”

“...”

  ฉันเหวี่ยงแขนเรียวเต็มแรงและตัวเขาก็หันมาเผชิญกับฉัน

          เพี๊ย!!!

 พอเรียวหันตัวมาเผชิญกับฉันแล้วฉันก็ตบเรียวทันที เรียวก็เซนิดนึงแต่ก็ทรงตัวได้ นักเรียนที่อยู่ในห้องก็พากันมาออที่หน้าอย่างอยากรู้อยากเห็นว่ามีอะไรเกินขึ้นแต่ฉันไม่สนใจ แต่ฉันสนคนตรงหน้านี้

“พูดมาสิ ว่านายทำไมต้องย้ายห้อง ทำไมเอาแต่หลบหน้าฉัน ทำไมต้องไปคบยัยประธานบ้านั้น ทำไมนายไม่กล้าบอกเลิกฉันแบบเผชิญหน้าละ” ฉันถามเรียวเป็นชุด และฉันก็ต้องหอบขึ้นทันทีก็เมื่อกี้ยังกะพูดมารธอนเลย มันมีช่องวางให้หายใจเลย

“...”

 ฉันเดินไปจับตัวเรียวให้หันหน้ามากะว่าจะให้เรียวบอกเลิกฉันแบบซึ้งๆหน้าแต่เรียวเอาผมปิดหน้าไว้ ฉันต้องจับหน้าเรียวและก้มลงมามองฉัน

“พูดสิ พูดเลิกกับฉัน พูดแบบเผชิญหน้า” ดวงตาของเรียวสั่นและในนั้นก็มีเงาของฉันอยู่ด้วย นัยน์ตาของเรียวมีความรู้สึกปะปนกันไปหมด แต่ฉันแยกออกมาได้ว่าเรียวมีความรู้สึกเจ็บปวด ความรู้สึกเศร้า

“ฉัน...”เรียวพูดได้แค่นั้นและหันหน้าไปอีกทาง

“นายไม่กล้าบอกเลิกฉันแบเผชิญหน้า แสดงว่านายไม่ต้องการเลิกกับฉันจริงๆ” และฉันก็จับเรียวให้หันมามองฉันอีก

“ใช่ไหม” ตาเราสองสบตากัน และเรียวกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่ก็มีเสียงใครไม่รู้มาขัด

“นี้พวกนายทำอะไรกัน” เสียงยัยประธานนี้เอง เรียวตกใจรีบถอยห่างจากฉันทันทีและหันหลังให้ฉัน

“เรียว...”ฉันกำลังจะพูดแต่ยัยไอโกะก็มาจับไหล่ฉันและเหวี่ยงฉันไปชนกำแพงอย่างแรง

“โอ๊ย!!!”

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

ขอโทษที่ผิดสัญญานะ เมื่อวานกลับมาก็ปวดหัวแรงทันทีเลย ไม่ว่ากันนะ แต่ยังไงก็ขอโทษนะ

เม้น&โหวตกันเยอะๆนะค่ะ