My Love ปฏิบัติการรักพิชิตใจยัยจอมจุ้นและนายแบดบอย

4

  วันนี้ฉันมาโรงเรียนแต่เช้าเพราะวันนี้เป็นเวรทำความสะอาดห้องเรียนฉัน

          ครืด~~

  ฉันเปิดประตูเขาไปในห้องและฉันสะดุดตาใครบางคนที่นอนหลับอยู่ในห้องคนเดียว ฉันไม่รู้มองเขานานเท่าไรพอรู้อีกทีตอนนี้เขากับฉันสบตากันแล้ว

“ไงมานานแล้วเหรอ” เรียวถามก่อนพร้อมบิดตัวไปมาเหมือนบิดขี้เกียจ

“อืม แล้วทำไมนายถึงได้มาโรงเรียนแต่เช้าละ” ฉันถามแต่ที่รู้เขาเวรวันพรุ่งนี้นี่น่า

“พอดีครูเปลี่ยนเวรฉันให้มาวันนี้นะ” เขาพูดพร้อมเดินมาตรงหน้าฉัน

“ไงเธอจะให้ฉันทำอะไร” เขาพูดขณะก้มหน้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนฉันเห็นดวงตาสีดำสนิทสวยงามของเขาที่มีเงาฉันอยู่ในนั้น

“ก็...” ฉันพูดไม่ออกแล้วตอนนี้เขาเลื่อนหน้าลงมาอีก

“ก็...อะไรละ” เขาเลื่อนลงมาอีกตอนนี้จมูกเราชนกันแล้ว!!!

“นายออกไปห่างได้ไหม” ฉันพูดพร้อมเดินถอยหลังสองก้าว

“ให้ฉันทำแค่นี้น่ะเหรอ เสียใจฉันทำไมได้หรอกนะ” เขาพูดขณะเขาเดินมาใกล้ฉันเพียงก้าวเดียว และตัวเราสองคนเกือบใกล้กันแล้ว

“ออกห่างจากฉันนะ นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้” ฉันพูดขณะเดินอ้อมตัวเขามาอยู่ข้างหลัง

“ทำไมละ” เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับฉัน แต่สายตานั้นแฝงเจ้าเล่ห์อยู่ด้วย

“ก็เพราะนายไม่มีสิทธิ์ใกล้ตัวฉัน” ฉันพูดพร้อมหันหลังเดินเข้าห้องเรียน

  ฉันเดินเข้าไปในห้องวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะก่อนจะเหลือบไปเห็นเรียวเดินเข้ามา สายตาเขาเหมือนจะ

อารมภ์เสียด้วยแหะ

  ฉันไม่พูดอะไรฉันจึงเดินไปหลังห้องเพื่อไปหยิบไม้กวาดและผ้าขี้ริ้วมาผืนหนึ่ง 

ฉันเดินมาหาเรียวที่ตอนนี้นั่งไม่สบอารมภ์ที่โต๊ะของเขา ฉันยื่นผ้าขี้ริ้วให้เขาแต่เขากลับหันหน้าไปอีกทาง

          เป็นอะไรอีกละ ผู้ชายอะไรหลายอารมภ์ชะมัด

พอฉันเห็นท่าทีเขาจะไม่หันกลับ ฉันจึงจับมือเขาขึ้นมาแล้วจัดการยัดผ้าขี้ริ้วไว้ในมือเขา พอฉันจัดการยัดผ้าขี้ริ้วเสร็จเรียวถึงกับลุกขึ้นและมองฉันอย่างโมโห เมื่อเขาไม่พูดอะไรฉันจึงเป็นฝ่ายพูด

“ไปเช็คหน้าต่างให้สะอาดและพอเสร็จไปเช็คกระดานนะ” ฉันบอก

“ทำไมฉันต้องทำ” เขาถามพร้อมมือเขาก็กำแน่น

“ก็เพราะนายเป็นเวรวันนี้นี่ และนายต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองด้วย” พอฉันพูดเสร็จเขาถึงกับสั่นไปทั้งตัวและเดินออกไปนอกห้องเพื่อไปตักน้ำพร้อมสบถเสียงดัง

  ฉันถอนหายใจอย่างยากลำบากออกมาก่อนเดินไปกวาดห้อง

          แล้วฉันจะปรับนิสัยเขาได้ไหมเนี่ย

  เวลาผ่านไปนานพอสมควรแต่ฉันเหมือนเวลามันไปช้านัก เพราะหลายนาทีแล้วที่ฉันกับเรียวทำความสะอาดเสร็จแต่เวลายังคง 7 โมง 20 นาทีเอง

  ฉันอ่านหนังสือเรียนส่วนเรียวฟังเพลงใน Mp3 ต่างคนต่างไม่พูดอะไรขึ้นมาจนกระทั่งมีใครมาเปิดประตูเข้ามา

“ดีจ้า~” ยูมิเปิดประตูพร้อมยิ้มร่าเริงแต่แค่แวบเดียวรอยยิ้มนั้นก็หายไป ยูมิมองฉันกับเรียวไปมาก่อนมาส่งสายตาถามมายังฉัน

“ไงยูมิมาแล้วเหรอ” ฉันทักตอบพร้อมยกแขนขึ้น ยูมิพยักหน้านิดนึงก่อนมองไปทางเรียว เรียวเองก็แค่ยกมือขึ้นแป๊บนึงแล้วไปฟังเพลงต่อ

  ยูมิรีบเดินมานั่งโต๊ะของตัวเองซึ่งอยู่ข้างฉัน

“ทำไมเรียวถึงมาทำเวรวันนี้ละ ตามจริงเขาเวรพรุ่งนี้นะ” ยูมิกระซิบถามที่หูฉัน

“เห็นเขาบอกว่า ครูเปลี่ยนเวรให้เขามาเป็นวันนี้น่ะ” ฉันกระซิบตอบ

“อ๋อ” ยูมิพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

“แต่ทำไมต้องเป็นวันนี้ละมันแปลงอยู่น่า” ยูมิพูดก่อนมองไปหาเรียวที่ตอนนี้กดเลือกเพลงอยู่

  จริงสิทำไมเขาถึงเปลี่ยนเวรมาวันนี้ละ ตามจริงเขาน่าจะเปลี่ยนเป็นวันอื่นก็ได้นี้ ฉันลืมถามเขาซะสนิทเลย

  นักเรียนทุกคนเริ่มทยอยเข้ามาในห้องเรียน เสียงพูดคุยของนักเรียนทำให้เสียงนั้นดังไปทั่วห้อง

“นี้แกคนที่แกจะไปลบความทรงจำน่ะใคร” ชินจิถามผม

“แกจะรู้ไปทำไมว่ะ” ผมพูดก่อนจะมองหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งทางประตูด้านหน้าที่ตอนนี้หญิงสาวคุยกับเพื่อนซี้ของเธออย่างสนุกสนาน

“อ้าว เฮ้ย!!! แล้วฉันจะช่วยแกยังไงว่ะ” ชินจิพูดอย่างอารมภ์เสียเมื่อผมไม่ยอมบอก แต่ซะพักชินจิมองตาตามผมแล้วหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“อ๋อ ฉันรู้แล้วว่าใคร คารากิสาว่า คารุ  ใช่ม๊า” ชินจิพูดสำเนียงหยอกล้อพร้อมชี้นิ้วไปทางเรียวและหัวเราะในลำคอ

“ไม่ใช่ยัยนั้นซะหน่อย” ผมรีบตอบปัดไปทันทีเมื่อชินจิว่าผมมองใคร

“บอกมาเถอะว่าใช่น่ะ” ชินจิแหย่อีกพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้

“ก็บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ไงเล่า” ผมตะโกนเสียงดังทำให้เพื่อนทั้งห้องมองพวกผมเป็นตาเดียวและคารุกับเพื่อนของเธอก็มองผมด้วยความสงสัยเหมือนกัน

“เอานะนะ แหม่แกล้งนิดเดียวเองทำเป็นโกรธไปได้” ชินจิเลิกแกล้งทันที

  ไม่นานนักครูประจำชั้นก็เข้ามาเด็กนักเรียนทุกคนรีบไปนั่งที่ของตัวเอง และครูก็เริ่มเช็คชื่อและเริ่มสอน

  ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไร วันนี้ผมไม่มีสมาธิในการเรียนเลยทุกครั้งที่ผมพยายามมองไปที่กระดานแต่สมองไม่ยอมสั่ง แต่สั่งให้ไปมองหญิงสาวที่นั่งข้างประตูด้านหน้าตลอดคาบเรียน

          นี้ฉันเป็นอะไรนะ?