เพื่อนมิตรภาพแสนงาม

                              หลายคนอาจเชื่อในความเชื่อหนึ่งว่า เพื่อนที่จากกันไปนานจะได้กลับมาเจอกันอีก

                                              เพราะ เรามีสายใยบางๆพันรอบคำว่าเพื่อน ให้เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง

                                             บทนำ

"  โห้ย ไรว่ะ เนี้ย ยากโครตๆ >o<"  เสียงตะโกนของผู้หญิงคนนึงดังขึ้น เธอคนนั้น คือ ป่าน

"  อย่าบ่นๆ ทำไปๆ เดี๋ยวเจ๊ศิจะด่าเรา  UOU "  ปากก็ว่าป่านแต่ในใจ โห้ยอยากตะโกนเป็นบทสวดมนต์เหมือนป่านเลยล่ะ อ่ะ ลืมแนะนำตัว เรามีชื่อว่า บุ๊กบิ๊กนะ >o< จริงจังและจริงใจ เคอะ  5555

"  อะแฮ่มๆ~~~"  เสียงแหบๆของเนยดังขึ้น เฮ้อ นึกว่า ครูศิวพรซะอีก

"  ?  "  ฉันหันหน้าไปตรงเสียงของเนย พร้อมกับทำหน้าเหมือนว่า มีอะไร

"   จะอะไรซะอีกล่ะ ก็เนยนะได้เอาดอกกุหลาบไปให้รุ่นน้องด้วยและ "  เสียงอีกเสียงนึงดังขึ้น

"  บะ...บ้านะ มุก >/////< "  ฉันส่ายหน้ากับเพื่อนๆของฉัน

"  เหอะๆๆๆๆๆ "  ป่านหัวเราะในลำคอคล้ายจะเย้ยหยัน

" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด~~~~~~~~~~~ "

" เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!"

รู้สึกว่าป่านจะ ตั้งสติได้ก่อนเพื่อนก็ตะโกนออกไปตามเสียงกรี๊ดนั้น

"  เป็นไรๆ "  เสียงของออมสินดังขึ้น

" แย่แล้วๆ ห้องสมุดเราโจรขั้น "

ติดตามตอนต่อไป