ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

(เเพรโหมด)

"เเม่ขาาา จะไปทั้งทีก็โทรบอกหน่อยก็ได้หรอก"ฉันพูดกับคุณเเม่ทางโทรศัพท์เรื่องที่เเม่ไปพักบ้านเพื่อนร่วมงานเพราะอีกวันจะเดินทางไปต่างประเทศ เเต่คุณเเม่ไม่โทรมาบอกฉันที่ไม่รู้เรื่องเห็นว่าเเม่กลับดึกก็เลยโทรหา

"จ้า ลูกรัก เเล้วเเม่จะโทรหาอีกทีนะจ๊ะ เเค่นี้จ้ะ"พูดจบเเม่ก็วางสายไป ตอนนี้ก็5ทุ่มเเล้วเเต่คุณเเม่ไม่กลับ ป้าชื่น(เเม่นมของเเพร)ก็เข้านอนเเล้ว อิอิ งั้นวันนี้ฉันก็เล่นคอมได้ยันตี2เลยอ่ะดิ หุๆ ว่าเเล้วก็เล่นโล้ด

"ปิ๊งป่องๆๆๆ"ฉันที่กำลังจะเเตะคอมชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงกดออดรัวๆ ปัดโธ่ มารคอหอยจริ๊ง ขอให้เเตะคอมซัก30น.ไม่ได้รึไงนะ ป้าชื่นก็ยิ่งหลับลึกด้วย

สรุปนี่เป็นหน้าที่ฉันว่างั้น ช่วยไม่ได้เเฮะ รีบไปเคลียร์ให้เสร็จๆไปเเล้วกลับมาใช้ช่วงเวลาอีก3ชม.อยู่กับคอมพิวเตอร์ดีกว่า

ว่าเเล้วฉันก็เดินไปที่ประตูบ้านเพื่อเปิดประตูอยากรู้จริงใครก๊านไอ้มารคอหอยเอ๊ย ถ้าไม่ใช่ผู้ใหญ่นะ เเม่จะด่าเป็นฉอดเป็นชุดเลยคอยดู๊ เเอ๊ด

ฉันเปิดประตูบานใหญ่ออก เเต่ประตูยังอ้าออกไม่ถึง3วินาที ก็ปิดลงดังปึง เพราะใบหน้าคนที่อยู่เบื้องหน้า ฉันตาฝาดรึเปล่าเนี่ย ไหนลองใหม่ซิ

ว่าเเล้วก็เปิดประตูบานเดิมออกอีกที ชัดเลย เเล้วประตูนั้นก็ปิดลงอย่างกับภาพเดจาวูเมื่อกี้เเต่ยังไม่ทันปิดสนิืิทก็ถูกมืออีกฝั่งจับไว้เเล้วเเง้มมันออกกว้างอย่างเต็มที่

ใบหน้าที่ฉันเห็นคือพ่อรูปหล่อใจดีตาตี่เจย์โชว์ที่เจอเมื่อตอนบ่าย กรี๊ดดดด

"เอ่อ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ยัยบ๊อง"เขาพูดอย่างจริงจัง ใบหน้่้าก็ตึงเครียดน้ำเสียงงี้เย็นชามากๆ สต็อบ นี่ใช่คนเมื่อตอนบ่ายจริงอ่ะ

"ถอยซิ ฉันมีธุระด่วน อ๊ะ ป้าชื่นมาพอดีเลย"เขาพูดโดยที่ไม่มองหน้าฉันซักนิดก่อนที่ป้าชื่นจะเดินออกมาพร้อมน้ำชาเเละของต้อนรับอย่างดีเยี่ยม นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ ที่ช็อกสุดๆคือ ทำไมเขาเปลี่ยนจากเมื่อกลางวันเป็นคนละคนเลย มีฝาเเฝดเปล่าเนี่ย เเงๆๆๆ

"อ้าว คุณหนู ยังไม่เข้านอนอีกเหรอคะ"ป้าชื่นถามฉันหลังจากวางของที่เตรียมมาลงบนโต๊ะใกล้ๆ

"นี่มันเรื่องอะไรกันคะป้าชื่น อธิบายมาให้หนูฟังเดี๋ยวนี้เลยนะคะ"ฉันพูดกับป้าชื่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"ไปเข้านอนก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้คุณหนูจะรู้เองค่ะ ขอสักวันเถอะค่ะ"ป้าชื่นพูดอย่างอ้อนวอนสุดหัวใจ

"ก็ได้ค่ะ"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจก่อนจะเดินขึ้นบันไดเพื่อไปที่ห้องนอน เเต่คิดเเล้วคิดอีกยังไงก็ไม่get จนตี3ก็ยังหลับไม่ลง จนตี5ก็เริ่มรู้สึกง่วงเเละหลับช่วงประมาณ6โมงเช้า

8.00น.

"คุณหนูคะ คุณหนูตื่นได้เเล้วค่ะ"เสียงป้าชื่นดังขึ้นจากเครื่องมืออิเล็คโทรนิคที่ฉันเรียกไม่ถูกซักที(ที่จริงคนเขียนคิดไม่ออก)

"ป้าคะ หนูอยากนอนต่อค่ะ ป้าอย่าพึ่งกวนนะคะ พรีสสสส"ว่าเเล้วฉันก็นอนต่อถึงป้าจะทักท้วงเท่าไรก็ไม่ตอบ สักพักก็มีเสียงก็อกเเกร็กที่ประตูจะไขกุญเเจมาปลุกตามเคยล่ะสิ เเต่ไม่สนเเล้วล่ะ ขอทำมึนนอนต่อดีกว่า เหอๆๆ

"ยัยบ๊อง ตื่นซะเดี๋ยวนี้เลยนะ"เสียงนี้มัน บ้าน่า ไม่ใช่หรอก ฉันหลับเเล้วฝันชัวป้าบ เเค่ลืมตามันก็กลับสู่โลกความจริงเเล้วล่ะ 123 ลืมตา

ทันใดนั้นเอง อึ้งอ่ะค่ะ เพราะภาพที่ฉันเห็นมัน...ไม่จริงไม่ใช่ ม่ายช่าย หลับตาใหม่ซิ จากนั้นก็123 ลืมตา พรึ่บ

"เป็นอะไรไป ฉันไม่ใช่ความฝันหรอกนะ"ผู้ชายหน้าตาน่ารักคนที่ฉันเจอมาเมื่อวานพูด ตอนนี้ฉันอยู่ในสถานะที่เเย่กว่าเดิมเสียอีก

ตอนเเรกที่ลืมตา เขาเเค่ยืนอยู่ข้างเตียงเเต่พอลองอีกที เขาก็มาค่อมที่ตัวฉันซะเเล้วเเถมหน้างี้ ห่างกันฝ่ามือเดียวก็ไม่ถึง ลมหายใจอุ่นๆ รินรดมาที่ใบหน้าฉันก่อนจะ...

"อ๊ะ..ขะ ขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ"เขารีบกระโดดออกไปก่อนจะขอโทษฉันเเล้วก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที หมายควายเอ๊ย หมายความว่ายังไงกันเนี่ย เเต่ยังไงก็ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าจะได้รีบลงไป

30นาทีผ่้านไป

ตอนนี้ฉันเดินออกจากห้องเเล้วเเละลงบันไดไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว พอไปถึงก็เจอกับชายผู้มาใหม่เมื่อคืนนี้นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารซึ่งมีอาหารเต็มโต๊ะไปหมดส่วนป้าชื่นก็ยืนอยู่ไม่ไกลจากที่นั่น

"อ้าว คุณหนู เชิญนั่งค่ะ"ป้าชื่นให้ฉันนั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับพ่อเทพบุตรผู้มาใหม่

"เอ่อ..ทำไมคุณจ้องหน้าผมอย่างนั้นล่ะครับ เดี๋ยวท้องหรอกครับ"เขาปล่อยมุขปลากัดออกมาสกัดการมองของฉัน

"นี่ตกลงคุณนิสัยยังไงกันเเน่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ฉันไม่เข้าใจเลย"ฉันพูดขณะที่ยังมองเขาอย่างไม่ไว้วางใจ

"ครับๆ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังเองเเต่คุณอาจจะไม่เชื่อก็ได้"เขาพูดเป็นนัยๆให้ชวนสงสัย

"เล่ามาเถอะค่ะ ฉันจะพิจารณาเอง"ฉันบอกเขาไปเพราะมีเรื่องสงสัยอยู่เต็มไปหมด

"ก่อนอื่นขอเเนะนำตัวนะครับ ผมชื่อบาส ที่จริงมีพี่ชายฝาเเฝดอยู่คนหนึ่งเเต่เกิดเรื่องอะไรผมก็จำไม่ได้เเล้วคุณพ่อก็ไม่เคยบอกด้วยตอนที่ผมรู้ตัวก็คือ..ผมสามารถใช้ชีวิตได้เเค่ตอน8.05น.-18.00น.เท่านั้นส่วนเวลาที่เหลือจะเป็นเวลาของพี่ผม เป็นไงล่ะเหลือเชื่อล่ะสิ"เขาพูดอธิบายเรื่องลี้ลับที่เกิดขึ้นกับตัวเขาเเละมองมาที่ฉัน พร้อมสายตาที่ถามว่า เชื่อรึเปล่า

"มันก็เหลือเชื่อจริงๆนะ เเต่ฉันเชื่อ เพราะตัวคุณในตอนนี้ไม่น่าจะใช่คนโกหกปลิ้นปล้อน"ฉันบอกเขาด้วยสายตาจริงจัง

ในตอนนั้นเเม้จะเป็นเเค่ช่วงเวลาไม่กี่เสี้ยววินาทีเเต่ฉันเห็นว่าเเววตาของเขาดูสั่นคลอนเเละอ่อนเเอเเต่ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

"เรื่องที่คุณเชื่อเรื่องลี้ลับก็คงเป็นอีกสาเหตุที่ทำให้คุณเชื่อสินะ"บาสกลับมามองตาฉันอีกครั้งเเละพูด

"เเล้วมีวิธีเเก้รึเปล่าคะ คือฉันอยากจะช่วยคุณ..เอ่อ นี่ฉันยุ่งมากเกินไปรึเปล่าคะ"ฉันพูดออกมาโดยเเทบจะไม่รู้ตัว(ติดนิสัยปากพล่อย)

"วิธีเเก้น่ะเหรอ มีสิครับ ไม่ยุ่งยากหรอกเเต่คุณคงช่วยไม่ได้เเล้วมันก็อาจจะไม่ได้ผลด้วย เพราะว่า..วิธีเเก้คือ ผมหรือไม่ก็พี่จะต้องจูบกับคนที่รักโดยให้อีกคนยอมรับผู้หญิงคนนั้นด้วย ถ้าพี่เขามีคนที่รักมันคงไม่ยากหรอก เเต่คงไม่หรอก ดังนั้นหน้าที่หาคนที่พี่ยอมรับมาเป็นคนรักเลยตกเป็นหน้าที่ของผม"ฉันอึ้งไปทันทีที่ได้ยินคำว่า'จูบ'เเละ'พี่'เเทบจะสำลักน้ำลายตายเเหล่ว

"เอ่อ..งั้นฉันจะช่วยหาเองนะคะ คนที่คุณเเละพี่ของคุณยอมรับน่ะ"ฉันเผลอยืนขึ้นเเล้วรับปากไป โนววว นิสัยปากพล่อยนี่มันรักษายากจริงๆ

"เรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะครับ ตอนนี้เรามีเรื่องสำคัญนะครับ"เขาพูดเตือนสติฉัน ดีนะที่เขาไม่พูดว่า'ฝากด้วยนะครับ' อะไรประมาณเนี้ย

"้เรื่องที่คุณเเม่คุณไปต่างประเทศก็เป็นส่วนหนึ่งของเกมนี้นะครับ เพราะเพื่อนที่เเม่คุณพูดถึงก็คือคุณเเม่ของผมเองคุณก็ตกที่นั่งลำบากหน่อยเพราะถ้าคุณเเพ้เกมนี้ อ๊ะ เรียกว่าเกมคงไม่ดี เรียกว่าภารกิจดีกว่าถ้าคุณทำภารกิจนี้ไม่สำเร็จก็ต้องหมั้นกับพี่ของผมหรืออาจจะผมก็ได้ เเต่ถ้าสำเร็จคุณก็เป็นอิสระ"เขาอธิบายให้ฉันฟังเเบบงงๆ เเต่ก็พอจะจับใจความได้

"อะไรกัน เรื่องอะไรฉันจะต้องไปทำตามลมปากของคุณด้วยมิทราบ คุณเเม่ฉันอยู่ที่สนามบินสินะ"ฉันตะคอกกลับไปก่อนจะล้วงมือถือออกมากดเบอร์หาคุณเเม่

"ฮัลโหล คุณเเม่คะ คุณเเม่อยู่ที่ไหนคะ รีบมารับหนูเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ไม่ต้องไปเล่นเกมบ้าๆนี่หรอกค่ะ อยู่ๆก็มายัดเยียดภารกิจให้หนูอย่างนี้ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ ด่วนเลยนะคะ"ฉันพูดเป็นฉอดๆไม่ให้คุณเเม่ตอบกลับสักคำ

"หือ คุณเเม่อะไรกันยะ ฉันยังเอาะๆอยู่นะยะ นังชะนี ชิ รมเสีย"เสียงที่ตอบกลับมาคือเสียงด่าของสาวประเภทสอง อุหวา โทรฯผิด กดใหม่ๆ

"ฮัลโหล คุณเเม่ใช่มั้ยคะ"ฉันถามก่อนเพื่อความเเน่ใจ

"ใช่จ้ะ หนูมีอะไรรึเปล่าลูก"โอเช นี่เเหละเเม่ฉัน

"คุณเเม่คะ คุณเเม่มารับหนูเดี๋ยวนี้เลยนะคะ หนูุไม่เล่นเด็ดขาดเลยคะไม่เกมบ้าๆนี่น่ะ"ฉันพูดออกไปเเต่จำประโยคเเรกที่พูดตอนโทรฯผิดไม่ได้เลยเปลี่ยนประโยคใหม่

"เสียใจจ้ะลูก อีก5นาทีเเม่ก็จะขึ้นเครื่องเเล้วจ้ะ ส่วนเรื่องภารกิจนั่นน่ะ ลูกขัดขืนไม่ได้หรอกนะ เพราะเเม่เซ็นสัญญาไปเเล้วเเละลูกก็โดนหลอกให้เซ็นไปเเล้วล่ะ ขอโทษนะจ๊ะลูกรัก ดูเเลตัวเองด้วยนะ บ๊ายบาย เบบี๋"เเม่กล่าวลาฉันเสียเสร็จสัพ เเต่ยังไม่จบครับท่าน

"เที่ยวให้สนุกนะครับ ผมจะดูเเลลูกคุณป้าอย่างดีเลยครับ"บาสพูดหลังจากเเย่งมือถือของฉันไป พอพูดจบก็คืนมา

"สัญญาไหนกัน ฉันขอดูให้เเน่ใจหน่อยเถอะ"ฉันยื่นมือไปขอดูไอ้สัญญาไร้สาระจากพ่อหล่อขั้นเทพ เเละก็ได้กระดาษใบหนึ่งคืนมา ฉันจึงลองอ่านดู มีใจความว่า

'ข้าพเจ้า นางสาวสุพจี  วีระเสถียร ขอสัญญาว่าจะทำภารกิจที่นายทศพร  ถนอมทรัพย์คิดขึ้นมาโดยมีกติกาว่า

ข้าพเจ้าจะต้องไปอยู่ที่บ้านของนายทศพรตลอดเวลาที่ทำภารกิจ เเละจะต้องหาเงินเป็นจำนวน1ล้านบาทด้วยการทำงานอันสุจริต ภายในเวลา1ปี

หากข้าพเจ้าทำผิดกติกาหรือทำภารกิจล้มเหลวจะต้องทำการหมั้นกับนายทศพร  ถนอมทรัพย์หรือนายทศพล  ถนอมทรัพย์(คนใดคนหนึ่ง) เเละต้องเเต่งงานหลังจากเรียนจบทันที 

พอจบก็มีลายเซ็นฉันกับเเม่อยู่ท้ายสุด ฉันโดนหลอกตอนที่เเม่บอกว่าให้ลองฝึกเซ็นลายเซ็นสวยๆให้ดูชัวเลย ก็ว่าอยู่ว่ามันไม่น่าจะเป็นกระดาษเหลือใช้ในบ้าน เเม่นะเเม่ อ๊ะจริงดิ ใบสัญญาอยู่กับฉันนี่นา ถ้าฉันฉีกมัน เรื่องก็จบ

"เข้าใจเเล้วก็ไปเก็บของนะครับ เเล้วอย่าคิดจะฉีกสัญญาเชียว เพราะผมมีอีกเป็นกระบุงเเหละครับ"บาสพูดดักทางฉัน ชิ นี่ตกลงฉันซวยเเล้วใช่ม้ายยยย