อุบัติรักในรอยแค้น

                “อะไรนะคะ พี่แพรท้อง ท้องกับใครคะ” เสียงหวาน ๆ ใส ๆ ลอยออกมาจากห้องนอนของแพรไหมลูกสาวคนโตของพรตา ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าใคร พราวฟ้านั่นเอง ลูกสาวคนเล็กของหล่อน

เสียงนั้นทำให้หล่อนหยุดฉะงักการทำงานแล้วเดินตรงไปยังประตูห้องของแพรไหม หล่อนเห็นประตูยังปิดอยู่ เลยได้โอกาสยืนแอบฟังลูกทั้งสองคนคุยกัน

“พราวอย่าดังสิ เดี๋ยวชาวบ้านชาวช่องเค้าก็รู้กันหมดหรอก” แพรไหมติน้องสาวของหล่อน

“ก็พี่แพรบอกพราวมาสิคะว่าท้องกับใคร พราวจะได้ไม่ต้องเสียงดัง” พราวฟ้าพูดทีเล่นทีจริง

“คือ เค้าชื่อว่าชินพัทรน่ะจ่ะ พี่กับเค้าคบกันมาได้สองเดือนกว่าแล้ว ก็เลย” แพรไหมพูดยังไม่ทันจบพราวฟ้าก็รีบพูดแทรกขึ้น

“โถ่พี่ รวดเร็วเหลือเกินนะ ถ้าแม่รู้เข้าแม่จะว่ายังไง” พราวฟ้าพูดพร้อมกับหันไปทางประตู เวลาเดียวกับที่พรตาเปิดประตูเข้ามาพอดี

“อะไรกันแพร แม่ส่งให้ลูกไปเรียนสูง ๆ ถึงประเทษนอก แล้วนี่อะไร ท้องก่อนแต่ง” พรตาหันหน้ามาทางลูกสาวคนโตของหล่อน

แพรไหมเห็นพรตาเดินเข้ามา นึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันชั่งหน้าอับอาย หล่อนรู้สึกผิด ไม่สิ หล่อนรู้สึกผิดมานานแล้ว แต่พยายามทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าน้องสาวของหล่อนแค่นั้นเอง จึงพูดกับพรตาว่า

“แม่จ๋า แพรขอโทษ แม่ให้อพัยแพรนะคะ แพรไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้นเลย แต่ แพรกับเค้ารักกันค่ะแม่” แพรไหมพูดแล้วก็ร้องไห้ออกมา ทั้ง ๆ ที่อุส่าห์เก็บความอ่อนแอไว้ กะว่าจะไม่ให้น้องกับแม่เห็น แต่เฮ่อ เรานี่มันอ่อนแอจริง ๆ ร้องออกมาจนได้

“เอาเถอะเอาเถอะลูกแม่ ถึงลูกจะเป็นยังไง แพรก็เป็นลูกของแม่ แพรบอกแฟนแพรแล้วยังล่ะลูกว่าหนูกำลังจะมีเจ้าตัวเล็กกับเค้าน่ะฮึ” พรตาถามแพรไหม

แพรไหมหยุดร้องไห้ แล้วเงีบไปพักหนึ่ง พยายามทำสีหน้าให้เหมือนเดิม และแล้วหล่อนก็ทำได้ หล่อนหันหน้ามาหาแม่และน้องสาวอีกครั้ง

“ยังเลยค่ะแม่ แต่แพรคิดว่าเค้าต้องดีใจแน่นอนค่ะแม่ เพราะเขารักแพรมาก อีกไม่นานแม่ก็คงจะได้ฟังข่าวดี เขาคงต้องรีบมาขอแพรกับแม่ในเร็ว ๆ นี้แหละค่ะ” แพรไหมยิ้มหวานให้กับพรตาแล้วก้มลงกราบที่ตักของพรตาเพื่อเป็นการขอบคุณและขอโทษไปพร้อม ๆ กัน สำหรับเรื่องที่หล่อนได้ก่อขึ้น

“จ้า ให้มันเป็นอย่างที่แพรพูดเถอะจ่ะ แม่ก็ดีใจเหมือนกันที่จะได้อุ้มหลาน” พรตาพูดยิ้ม ๆ

“โห แม่ก็ พูดซะเป็นลางไม่ดีเลยนะคะ” พราวฟ้าพูดยิ้ม ๆ

“อะไรนะ แพร คุณบอกผมว่าคุณท้องอย่างนั้นหรอ” ชินพัทรหน้าเปลี่ยนสีจากที่ก่อนหน้านี้ยิ้มแป้น

“ใช่ค่ะ ทำไมหรอคะคุณชินพัทร คุณไม่ดีใจหรอคะ เรากำลังจะมีลูกด้วยกันนะคะอผม” ชินพัทรพูดยังไม่ทันจบ

“เป็นไปไม่ได้ คุณหลอกผมใช่ไหม คุณต้องการจะคบกับผมแบเป็นจริงเป็นจัง เลยทำกับผมแบบนี้ใช่ไหมแพรไหม ผมขอบอกให้คุณรู้ไว้นะ ไม่สำเหร็จหรอก จากวันนี้ คุณกับผม เราไม่ต้องมายุ่งกันอีก จบกันเท่านี้” ชินพัทรตะโกนใส่หน้าแพรไหมอย่างไม่ปราณี

ถึงแม้จะเป็นแค่ประโยคสั้น ๆ แต่มันก็ทำให้น้ำตาของแพรไหมไหลออกมาอย่างมากมาย

“คุณชินพัทร ทำไมคุณพูดแบบนี้ คุณไม่ใช่ชินพัทรคนเดิม คุณเปลี่ยนไปแล้ว” แพรไหมใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอยากไม่รู้จักหยุดจนตอนนี้มือของหล่อนเปียกโชกไปทั้งสองมือ

“ใช่ ผมไม่ใช่ชินพัทรคนเดิม รู้ไว้ซะ เรื่องของเรามันจบลงตั้งแต่คุณได้เสียให้ผมตั้งแต่คืนนั้นแล้ว ต่อไปนี้ ผมขอร้องคุณ อย่ามายุ่งกับผมอีก” ชินพัทรทำท่าจะลุกขึ้นแต่โดนแพรไหมรั้งไว้

“คุณชินพัทรคะ ลูกในท้องแพรคือลูกของคุณนะคะ คุณจะทิ้งลูกของคุณไปอย่างนี้เลยหรอคะ” แพรไหมกล่าวประโยคที่หล่อนคิดว่าจะยื้อชินพัทรไว้ได้ แต่หล่อนก็ต้องสะอึกเมื่อได้รับคำตอบจากชินพัทร

“เด็กในท้องนั่นมันลูกของคุณไม่ใช่ของผม ถ้าคุณอยากเลี้ยงก็เลี้ยงไปคนเดียว แต่ถ้าไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ก็ทำแท้งไปซะ เรื่องมันจะได้จบ ๆ คุณกับผมก็จะได้เลิก ๆ กันซะที” ชินพัทรกล่าวอย่างรำคาร

“แต่คุณชินพัทรคะ แพรรักคุณนะคะ” แพรไหมฝืนพูดคำพูดสุดท้ายออกไปอย่างยากเย็น

“รักหรอแพร คนอย่างคุณน่ะมั่วกับผู้ชายทุกคนที่เข้ามาในชีวิตนั่นแหละ อย่ามาบอกผมนะว่าไม่จริง ผู้หญิงทุกคนที่ยอมเสียให้ผมน่ะ เขาเป็นอย่างนี้กันทั้งนั้น ไม่แน่คุณอาจเลวกว่าผู้หญิงพวกนั้นก็ได้แพรไหม”

ไม่ทันที่ชินพัทรจะพูดจบ แพรไหมก็ยกมือของหล่อนขึ้น แล้วใช้ฝ่ามือฟาดลงบนหน้าของชินพัทรอย่างแรง “เผียะ”

“ขอโทษนะคะคุณชินพัทร แต่โปรดรู้ไว้ด้วยว่าแพรไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น แพรไม่เคยทำอะไรสกปรกเหมือนผู้หญิงที่เขาเคยผ่านคุณมา คุณคือผู้ชายคนแรกของแพร อ้อ ขอบคุณนะคะคุณชินพัทรสำหรับการตอบแทนที่แพรให้คุณเป็นผู้ชายคนแรกโดยการทิ้งแพรไปแบบนี้ คุณมันเลว เลว เลวกว่าที่แพรคิดไว้เยอะ ลาก่อนค่ะชินพัทร”

แพรไหมพูดจบแล้วรีบเดินออกจากร้านอาหารที่ก่อนหน้านี้เขาและหล่อนได้นัดกันมาเจอเพื่อบอกเรื่องสำคัญที่หล่อนคิดว่าเขาคงจะดีใจ แต่มันไม่ใช่ เขาไม่ได้ดีใจเลย เขากลับผลักใสไล่ส่งหล่อนสารพัด คิดแล้วน้ำตาของหล่อนก็ไหล ไหลจนหล่อนไม่มีสมาธิที่จะขับรถกลับเอง เลยโบกแท็กซี่ให้ไปส่งที่บ้าน ส่วนรถของหล่อน หล่อนจะให้คนที่บ้านมาเอาทีหลัง

“เอ้าพี่แพร กลับมาแล้ว เป็นไงบ้าง คุณชินพัทรเขาว่าไง จะมาสู่ขอพี่เร็ว ๆ นี้ใช่ไหม เดี๋ยวพราวจะไป เอ๊ะ นั่นพี่แพรร้องไห้ ทำไม ใคร ใครทำอะไรพี่ หรือว่า” พราวฟ้าเดินออกมาทักทายพี่สาวแต่ต้องตกใจเมื่อเห็นพี่สาวร้องไห้กลับมา

“พราว พี่ไม่เหลืออะไรแล้ว พี่ไม่เหลืออะไรซักอย่างแล้ว คนที่พี่รัก พรมจารีที่พี่รักษามาได้ 24 ปี พี่ไม่เหลือแล้ว พราว พี่ไม่เหลือแล้ว” แพรไหมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อต้องเก็บเหมือนที่ร้านอาหารนู่น เพราะที่นี่เป็นบ้านของหล่อน หล่อนจะร้องให้ดังแค่ไหนก็ได้ หล่อนได้ระบายแล้ว หล่อนจะระบายให้สุด ๆ ให้คุ้มกับความเสียใจที่ผู้ชายคนนั้นทิ้งไว้ให้หล่อน

“พี่แพร เกิดอะไรขึ้น ทำไม เขาทำอะไรพี่ พี่เล่าให้พราวฟังได้ไหมจ๊ะ” พราวฟ้ายกแขนขึ้นไปโอบกอดพี่สาวของหล่อนด้วยความรักพร้อม ๆ กับที่พรตาเดินน้ำตาซึมออกมาจากในครัว แล้วมาโอบกอดแพรไหมอีกด้านหนึ่ง

“ใช่แพร เรื่องมันเป็นยังไงลูก แพรเล่าให้แม่ฟังนะลูก แพรอย่าร้องไห้เลยนะลูก แม่ไม่ชอบเห็นลูกของแม่ร้องให้เลย” พรตาใช้มือที่เหลืออีกข้างปาดน้ำตา

“พราว แม่จ๋า เขาทิ้งแพรไปแล้ว เขาไม่รักแพรแล้ว เขา.........” แพรไหมเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้พราวฟ้าและแม่ของหล่อนฟัง

“โถ ผู้ดีมีสกุลสูง ไม่หน้าทำตัวตกต่ำอย่างนี้ ไม่รับผิดชอบแล้วยังจะมีหน้ามาสั่งให้พี่แพรไปทำแท้งอีก” พราวฟ้ากล่าวขึ้นหลังจากที่แพรไหมพูดจบ

“ไม่เอาหน่าพราว ไม่เป็นไรนะแพร ทำใจให้สบายนะลูก ไม่ต้องกังวลเรื่องเด็กในท้องลูก ถึงเขาจะไม่มีพ่อ แต่เขาก็ยังมีย่าพร น้าพราวให้กำลังใจเขาอยู่ แพรอย่าเคลียดนะลูก คนท้องน่ะต้องทำจิตใจให้สงบ ลูกออกมาจะได้มีจิตดี มา แม่ทำของบำรุงสำหรับคนท้องไว้ให้ กินซักหน่อยนะลูก” แต่พรตาเห็นแพรไหมทำท่าจะปฏิเสธ จึงพูดขัดคอขึ้น

“ถึงแพรไม่หิว แต่ลูกในท้องแพรหิวนะลูก” นั่นแหละแพรไหมจึงต้องจำใจเดินเข้าครัวตามพรตาไป

                พราวฟ้าไม่ได้เดินตามแม่และพี่สาวของหล่อนไปในครัว แต่หล่อนเดินขึ้นไปบนห้อง แล้วล้มตัวนอนบนที่นอนแสนนุ่ม หล่อนคิดแล้วก็คิด หล่อนต้องคิดให้ออกสิว่าหล่อนจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี คนอย่างหล่อนไม่มีวันยอมให้ใครมารังแกคนในครอบครัวของหล่อนฟลี ๆ หรอก โดยเฉพาะคนที่มีสกุลสูงแต่ โอ๊ยชั่งมันเถอะ หล่อนไม่อยากจะคิด แต่ตอนนี้หล่อนพอคิดอะไรบางอย่างออกบ้างแล้ว

หล่อนลุกขึ้นจากเตียงแล้วเปิดประตูห้องเดินตรงไปที่ห้องพี่สาวของหล่อน แล้วเปิดไฟในห้อง เดินตรงไปยังลิ้นชักหัวเตียงที่พี่สาวของหล่อนชอบเปิดมันขึ้นมา ซึ่งหล่อนรู้ดีว่าในลิ้นชักนั่นมีอะไร และสิ่งที่หล่อนต้องการมันก็อยู่ในนั่นด้วย หล่อนเปิดลิ้นชักแล้วหยิบรูปถ่ายรูปหนึ่งขขึ้นมา

“คนไหนนะคือนายชินพัทร” หล่อนบ่นกับตัวเอง เพราะตั้งแต่พี่สาวคบกับชินพัทร หล่อนไม่เคยขอดูรูปเขาเลย

กึก “อุ๊ย อะไรตกน่ะ”

หล่อนก้มลงเก็บของที่ตก แล้วสายตาหล่อนก็ได้เห็นภาพพี่สาวของหล่อนยืนกอดอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง

“ใช่ ต้องใช่ชินพัทรแน่ ๆ หน้าตาก็หล่อดี แต่นิสัยไม่อยากจะพูด” พราวฟ้าวางรูปไว้ที่เดิม แล้วล้วงมือลงในลิ้นชักเพื่อค้นหารูปที่ตรงกับในกรอบรูปที่ตกลงมา

“นี่ไง เจอแล้ว นายนี่เอง ชินพัทร ขอก่อนนะพี่แพร” พราวฟ้าหยิบรูปถ่ายของชินพัทรออกมาจากลิ้นชักแล้วเดินออกจากห้องพี่สาวไป

“จะไปนานไหมพราวลูก”

“พราวก็ไม่ทราบเหมือนกันจ่ะแม่ คงนานหน่อยเพราะนิจิเขาบอกว่ากลับมาไทยครั้งนี้จะเที่ยวให้คุ้มไปเลย เขาไม่ได้เที่ยวนานแล้ว อยู่นอกก็มีแต่เรียน ๆ ๆ แต่คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พราวดูแลตัวเองได้ค่ะ”

“ก็ดีเหมือนกันจ่ะ พราวจะได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ตั้งแต่เรียนจบมา พราวก็ไม่ได้ออกไปไหนเลย” พรตาตอบลูก เพราะหล่อนคิดว่า คงดีไม่น้อยหากลูกสาวของหล่อนจะออกไปไหนบ้าง ไม่ต้องอยู่แต่บ้านอย่างที่เป็นมาตลอดหลังจากพราวฟ้าเรียนจบ ด้วยเหตุผลใดหล่อนก็ไม่ทราบได้

“ขอบคุณค่ะแม่ เสร็จแล้วพราวจะรีบกลับนะคะ อ้อ พราวฝากบอกพี่แพรด้วยนะคะ พราวนัดกับนิจิไว้ตอนสิบโมงนี้แล้ว พราวไม่ได้เจอนิจินาน ไม่อยากให้เขารอ นะคะแม่”

“จ้า เดี๋ยวแม่บอกแพรให้ ไปเหอะลูก ดูแลตัวเองด้วย” พรตาหันมากอดลูกก่อนไป

หลังจากล่ำลาผู้เป็นแม่เสร็จแล้ว พราวฟ้าก็เดินทางออกจากบ้าน หล่อนไม่อยากเจอหน้าพี่สาวของหล่อน หล่อนโกหกแม่แล้ว หล่อนไม่อยากบาปซ้ำสองเพราะโกหกพี่สาวอีก แต่ถ้าจะพูดไป หล่อนไม่ได้โกหกนี่นา เพียงแค่หล่อนพูดความจริงไม่หมดแค่นั้นเอง หล่อนไปพบนิจิจริง แต่เรื่องที่หล่อนไม่บอกคือ หล่อนจะไปไหนต่อ เพราะฉะนั้นไม่ถือว่าหล่อนโกหก