รักนี้ที่ปรารถนา

     "กรี๊สสสสส มาแล้วๆ" เสียงสาวๆมากหน้าหลายตาทั้งคณะเดียวกันหรือต่างคณะพากันมายืนรอพบ ส่งเสียงดังสนั่น ยังกับมีดารามาเลยทีเดียว 

     "เคนมองทางนี้หน่อย" เสียงสาวๆเรียก พลางหยิบมือถือรอถ่ายรูปชายหนุ่ม เคนมองอย่างหงุดหงิดรีบเดินเลี่ยงขึ้นเรียนโดยไม่สนใจเสียงเรียกเล่านั่น หรือชายตามองอย่างภูมิใจที่มีคนสนใจมากมายสักนิดเดียว

     "โหยคนอะไรหล่อจริงหล่อจัง" เสียงสาวคนหนึ่งเอ่ยอย่างปลื้มเต็มที่ แม้จะไม่ได้รูปสักช๊อตหรือคุยสักคำ

     "เด็กใหม่นั่นหยิ่งมากเลยพี่บอล" เสียงลูกน้องคนสนิทเอ่ยกับลูกพี่ ที่นั่งมองอยู่ไม่ไกล

     "ต้องจัดการสักวัน" บอลยิ้มเหยียด หมายเล็งหัวของเคนขึ้นบัญชีดำที่พวกมันต้องสั่งสอน ลูกน้องพยักหน้ารอรับคำสั่ง

     หลังจากเคนเดินเลี่ยงสาวๆก็มาปะทะเอากับคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด

     "ไงเคน เจอกันจนได้นะ" 

     "ปริม" เคนเอ่ยเบาๆพลางหันหลังกลับ แต่เธอมาขวางทางไว้

     "เจอแฟนเก่าจะไม่ทักทายหน่อยหรา" เธอยิ้มอย่างคนมีชัย พอรู้ว่าชายหนุ่มย้ายมหาวิทยาลัยก็สืบจนรู้ว่ามาเรียนที่นี่ จึงย้ายตามมา เพราะว่าเขาหนีเธอ

     "อย่าให้มากนะปริม" เคนเอ่ยเสียงดุดันอย่างไม่ค่อยจะพอใจ ที่เลี่ยงเพราะเป็นผู้หญิง

     "ปริมคิดถึงเคนนะถึงตามมา" เธอยิ้มยั่วหยวนน้ำเสียงออดอ้อน

     "มันไม่มีครั้งที่สองหรอกนะปริม" เคนยิ้มหยัน 

     "แหมเคนลืมง่ายจังเลย" ปริมยังคงไม่ยอมแพ้ ที่เธอตามมาเรียนที่นี่ด้วยก็เพราะมีแต่เขาที่เหมาะสมกับเธอ ไม่ว่าจะฐานะหรือหน้าตาทางสังคม

     "เพราะคนอย่างเธอมันไม่มีอะไรให้น่าจดจำเลย" เขาเอ่ยอย่างเย็นชา จนปริมกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความโมโห แทบจะร้องกรี๊สถ้าไม่ติดเสียงอ๊อดดังเริ่มวิชาแรก เป็นอันเข้าใจของนักศึกษาถ้าเข้าเรียนช้าจะโดนตัดคะแนน ปริมจึงตัดใจแบบไม่เต็มใจเมื่ออีกฝ่ายเดินไปอย่างไม่สนใจ

     เคนเกือบเข้าเรียนไม่ทัน ทำให้ใบหน้าที่เฉยชายิ่งมองดูหน้ากลัวจนไม่มีใครในห้องกล้าเข้ามาพูดคุย ส้มเองก็เหมือนกันอยากจะเข้าไปคุยแต่พอเห็นสายตาของชายหนุ่มก็ได้แต่นั่งมองทำอะไรไม่ได้

     "วันนี้เคนไปกินอะไรมาหน้าบูดเชียว" เสียงกิ่งคุยกับส้ม ระหว่างรอเปลี่ยนคาบเรียน

     "นั่นสิ" ส้มมองเคนที่นั่งอ่านหนังสือแต่แววตาดุดันกว่าปกติ

     "เคนคงมีปัญหาอะไรมั้ง" มะนาวเอ่ยกับเพื่อน มองดูคนตัวใหญ่ที่นั่งอ่านหนังสือไม่สนใจใครด้วยแววตาห่วงใย

     "สงสัย" ส้มพูดพลางพยักหน้า กิ่งก็เห็นด้วย สามสาวจึงไม่ได้คุยเรื่องชายหนุ่มอีกจนกระทั่งเลิกเรียน

     "กลับบ้านก่อนนะส้ม มะนาว เจอกันพรุ่งนี้" กิ่งโบกมือให้เพื่อน สองสาวโบกมือกลับ ทั้งคู่เดินตรงไปที่โรงจอดรถเพื่อจะกลับบ้าน ก็เผอิญชนกับผู้หญิงคนหนึ่ง

     "โอ้ย ไม่มีตาเดินมองอะไรหรือไง" อีกฝ่ายโมโหใส่อารมณ์

     "เธอนั่นแระ เดินประสาอะไรชนคนอื่นแถมไม่ขอโทษ" ส้มว่ากลับ คนอย่างส้มเคยกลัวใครที่ไหน มะนาวเห็นท่าไม่ดีจึงเอ่ยปากขอโทษแทนพลางดึงมือเพื่อนให้ไป

     "ดีจริงตัวเองชนคนอื่นยังให้เพื่อนขอโทษแทน" ดูท่าเรื่องจะไม่จบง่ายๆ เมื่ออีกฝ่ายก็ใช่จะยอม

     "นี่จะเอายังไงว่ามา" ส้มดึงมือมะนาวออกพลางเดินเข้าไปประจันหน้าอีกฝ่ายตรงๆ

     "อยากโดนหนักใช่ไหม" อีกฝ่ายเป็นคนฟาดฝามือใส่หน้าส้มมาก่อนส้มก็ตบคืนทันควันเหมือนกัน

     "ส้มพอเถอะ" มะนาวพยายามห้ามเพื่อน แต่เวลานี้ดูท่าจะไม่ได้ผลแล้ว เมื่อสองคนลงไม้ลงมือกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

      "แกกล้าดียังไงมาตบฉัน"

      "มาตบกันก่อนหนามยอกต้องเอาหนามบ่งสิ" ส้มเอ่ยตอบโต้อีกฝ่าย

      "ส้มระวัง" มะนาวเห็นอีกฝ่ายคว้าก้อนหินขึ้นมา มะนาวจึงเอาตัวมาบังส้มไว้ มะนาวหลับตาปี๋ ส้มเองก็ตกใจที่จู่ๆเพื่อนทำแบบนั้น

      "หยุดนะปริม" เคนได้ยินเสียงดังระหว่างจะกลับบ้านจึงเดินมาดู ก็พบว่าปริมกำลังทะเลาะกับส้มอยู่เห็นเหตุการณ์จึงจับมือปริมไว้ได้ทันไม่งั้นคนตัวเล็กข้างหลังคงได้หัวแตกเป็นแน่

     "ปล่อยนะเคน" ปริมโวยวาย

     "อย่าก่อเรื่อง ไปได้แล้ว" พูดพลางส่งสายตาดุปริมไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงเดินโมโหกลับไป พอปริมเดินไปแล้วก็หันมาหาสองสาว

     "ไม่เป็นอะไรนะ"

     "มะนาวไม่เป็นไร" เธอตอบเขา

     "เคนรู้จักผู้หญิงคนนั้นหรา" ส้มถามอย่างไม่ค่อยพอใจ

     "รู้จัก" เคนตอบสั้นๆ

     "ผู้หญิงแบบนั้นเคนไปรู้จักได้ไงนิสัยแย่มาก"ส้มบ่นอย่างไม่พอใจ

      "กลับบ้านกันเถอะส้ม" มะนาวชวนเพื่อนเมื่อเห็นสีหน้าของชายหนุ่มดูอึดอัดใจ

     " ป่ะ" ส้มพยักหน้าจูงมือเพื่อนสาวเดินออกไป พอสองสาวไปแล้วชายหนุ่มก็บ่นอย่างหัวเสีย

     "ยายปริมโผล่ที่ไหนเป็นได้วุ่นวายไปหมด"