กำแพงรัก

“ทำไมเธอไม่บอกพวกมันไปล่ะว่า เธอไม่ใช่น้องสาวของฉัน หรือว่าเธอห่วงว่าฉันจะเป็นอันตรายล่ะศิริกัญญา”

หญิงสาวรู้สึกเอะใจกับคำพูดของหัวหน้านักเลงคนนี้นัก เธอจึงตัดสินใจพูดขึ้นว่า

“คุณเป็นใครกันแน่”

หัวหน้านักเลงค่อยๆถอดแว่นตาเผยให้เห็นใบหน้าใครคนหนึ่ง

หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจ

“นายเสือ นาย…นายเป็นหัวหน้า เอ่อ..”

“ใช่ ความจริง ฉันชื่อ พยัคฆ์ ฉันไม่ใช่นายสิงหราช เพื่อนพี่ชายของเธอหรอก”

“เอ๊ะ! หมายความว่าไง”

“ความจริงหมอนั่นน่ะไปนอนเล่นอยู่บนสวรรค์นานแล้ว มันเป็นศัตรูของฉัน ฉันตั้งใจจะไปเอาชีวิตมันในกลางดึกคืนหนึ่ง แต่มันดันมาหัวใจวายตายไปซะก่อน”

“เพราะงั้น คุณถึงปลอมตัวเป็นนายเสือ”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปลอมเป็นศัตรูของฉันหรอกนะ เพียงแต่บังเอิญคืนนั้น ฉันเห็นจดหมายฉบับหนึ่งปลิวหล่นลงมาจากโต๊ะต่อหน้าต่อตาเหมือนเป็นสิ่งสุดท้ายที่นายเสืออยากจะฝากฝังให้ฉันช่วยทำให้”

“คุณเป็นหัวหน้ามือปืนใช่มั๊ย”

“ใช่มันเป็นอาชีพของฉัน พี่ชายของเธอเป็นทหารใช่มั๊ย และตอนนี้ตามตะเข็บชายแดนก็กำลังมีการสู้รบกันกับกลุ่มกองโจรอยู่เรื่อยๆ”

“คุณกำลังจะบอกว่า พี่ชายฉันอาจจะ…”

“นั่นมันเป็นความคิดของเธอต่างหาก แต่ตอนนี้ฉันคงไปส่งเธอไม่ได้”

“แล้วคุณจะพาฉันไปไหน”

“ที่กบดานของฉัน”

“ว่าไงนะ”

หญิงสาวร้องเสียงหลงอย่างตกใจ

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย เพื่อนพี่สันต์หัวใจวายตายไปตั้งนานแล้วและที่ฉันอยู่กับเขา ก็คือ หัวหน้ามือปืนงั้นเหรอ โอ้พระเจ้า ศิริกัญญาทำไมเธอซวยแบบนี้เนี่ย”

หญิงสาวได้แต่นึกในใจ

ในขณะที่พยัคฆ์ก็กำลังครุ่นคิดในใจ เขาจะทำอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ดี เพราะตอนนี้เขาไม่อาจปล่อยให้เธออยู่ตามลำพังได้อีกแล้ว

“เธอหิวหรือเปล่า ศิริกัญญา”

“ไม่ ฉันไม่หิว ฉันอยากกลับบ้าน”

“เธอไม่มีบ้านแล้วศิริกัญญา ลูกน้องของฉันสืบมาว่าบ้านของเธอ ถูกวางเพลิงไปแล้ว เพราะพวกศัตรูคนอื่นๆของไอ้เสือเข้าใจว่าไอ้เสือยังไม่ตาย”

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ฉันอยากไปหาพี่ชายของฉันได้โปรดเถอะ ช่วยส่งฉันไปหาพี่ชายของฉันที ขอร้องล่ะ”

หญิงสาวรู้สึกกลัวและสับสนไปหมด ตอนนี้คนที่เธอคิดถึงที่สุดที่เป็นที่พึ่งสุดท้ายก็มีแต่พี่ชายของเธอเท่านั้น

“ไม่ได้ เธอต้องไปกับฉันเท่านั้น”

“เอ๊ะ ทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วย คุณไม่ใช่เพื่อนพี่สันต์ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่ต้องรับผิดชอบชีวิตฉันแล้วนี่”

“เธอผิดแล้วศิริกัญญา ตอนนี้เธอคือตัวประกันของฉัน”

“อะไรนะ”

“ถ้าขืนฉันปล่อยเธอไป ฉันกับลูกน้องของฉันก็ต้องโดนเล่นงานแน่ เพราะตำรวจจะรู้ข้อมูลทุกอย่างจากเธอ ฉันมั่นใจว่าจะเป็นอย่างนั้น”

“แต่ถ้าฉันสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับตำรวจล่ะ”

“เธอเคยได้ยินมั๊ยศิริกัญญา ไม่มีสัจจะในหมู่โจร และเช่นเดียวกัน องค์กรของพวกเราก็ไม่ไว้วางใจคนนอกที่เข้ามาล่วงรู้ความลับในองค์กรของพวกเราเช่นกัน”

“เอาล่ะ ถ้ามันยุ่งยากนักล่ะก็ ฆ่าฉันปิดปากเสียตั้งแต่ตอนนี้เลยสิ เอาเลย”

“ตอนนี้เธอยังมีประโยชน์ในการช่วยเราหนีการตามล่าของตำรวจอยู่ เพราะฉะนั้นเธอจึงตายไม่ได้ศิริกัญญา”

“บ้าที่สุด ทำไมฉันไม่นึกเอะใจแต่ทีแรกนะว่าคุณไม่ใช่คนดี ให้ตายสิ”

ศิริกัญญามองหน้าชายหนุ่ม เธอเคยคิดว่าเขาเป็นเหมือนพี่ชายคนที่ 2 ถึงจะเป็นเสือยิ้มยากก็เถอะ

แต่ตอนนี้เขากลับกลายเป็นเหมือนบุคคลอันตรายที่เธอไม่ควรเข้าใกล้เขาเลย

ศิริกัญญานิ่งไป ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรต่อไป ตอนนี้ชีวิตของเธอกับชายหนุ่มที่นั่งข้างๆดูจะเดินสวนทางกันไปเสียแล้ว

“เธอคงเกลียดฉันมากสินะ ที่ฉันไม่ใช่คนดีอย่างที่เธอคิด ที่ผ่านมาฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายเธอเลย ฉันอาจจะหลอกเธอ แต่เพราะฉันไม่อยากทิ้งเธอไว้คนเดียว ฉันจึงต้องอยู่ใกล้ๆเธอในฐานะเพื่อนพี่ชายของเธอ”

อยู่ๆเขาก็เผลอพูดบางอย่างในใจส่วนลึกออกมา

ศิริกัญญามองหน้าเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองทางข้างหน้า พร้อมกับพูดสั้นๆ

“ถ้าคุณไม่ใช่หัวหน้ามือปืน ฉันอาจจะเข้าใจว่าที่คุณพูดมา เพราะคุณเป็นห่วงฉัน”

“แล้วถ้าผมเป็นหัวหน้ามือปืน ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะห่วงคุณเลยเหรอ”

นั่นสิ เพียงเพราะว่าเขาเป็นคนเลว เธอจึงต้องสร้างกำแพงขึ้นมากั้นเขาเอาไว้งั้นเหรอ

“ผมรู้เพราะผมเป็นหัวหน้ามือปืน ผมจึงถูกมองว่าเป็นคนเลว คุณคงคิดว่าคนเลวๆอย่างผมคงห่วงใครไม่เป็น”

พยัคฆ์ไม่รู้ตัวว่าเขากำลังพูดเป็นเชิงตัดพ้อหญิงสาวอยู่ คำพูดของเขาทำเอาหญิงสาวนิ่งอึ้งไป

บรรยากาศภายในรถเงียบไปนาน จนกระทั่ง ลูกน้องที่เป็นคนขับรถ เอ่ยขึ้นว่า

“นายครับข้างหน้ามีด่านตำรวจ เอาไงดีครับนาย”

(โปรดติดตามตอนต่อไป)