กำแพงรัก

"เฮ้ย ช่วยหน่อยน่าเพื่อนนะ ขอร้องล่ะ แค่แป๊บเดียวเอง"

ปลายสายตอบกลับมาว่า

“โทษที ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก คงช่วยนายไม่ได้”

“อะไรวะ แค่นี้ก็ช่วยกันไม่ได้ ไอ้เสือแกเป็นเพื่อนประสาอะไรวะ”

คนขอร้องให้ช่วยชักจะเริ่มไม่พอใจมากขึ้นเมื่อถูกปลายสายปฏิเสธ

“ไอ้เสือ แกจำได้มั๊ย ที่ฉันเคยช่วยแกไว้คราวที่แล้ว…”

สิงหราชหรือเสือรู้ดีว่าถึงอย่างไรก็ตาม เขาก็คงปฏิเสธเพื่อนสนิทอย่างสันติไม่ได้

ชายหนุ่มจึงต้องตกลงรับปากไปอย่างเสียไม่ได้

“โอเคๆ ก็ได้ๆ เข้าใจแล้วล่ะ เอาเป็นว่าฉันจะพยายามไปให้แกก็แล้วกันไอ้สันต์ แกไม่ต้องห่วงหรอก”

สันติยิ้มออกหลังจากเพื่อนรักของเขารับปากว่าจะช่วยเขาแล้ว

“เออ มันต้องอย่างนี้สิวะไอ้เสือ ค่อยสมกับเป็นเพื่อนรักกันหน่อย ขอบใจมาก แล้วกลับมาฉันเลี้ยงนายให้พุงกลางไปเลย อยากกินอะไรก็สั่งได้เต็มที่”

“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกน่า แต่ฉันไม่รับปากนะโว้ยว่าจะไปทันเวลาหรือเปล่า เอาเป็นว่าฉันจะพยายามแล้วกัน”

“เออ ได้ๆ ไม่มีปัญหา ว่าแต่รับปากแล้วห้ามคืนคำเด็ดขาดนะโว้ย ”

สันติพูดกำชับเพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวางสายไป

ทิ้งให้สิงหราชต้องถอนหายใจอย่างหนักหน่วงกับธุระที่เพื่อนฝากให้เขาจัดการให้ เนื่องจากช่วงนี้เขาแทบจะปลีกตัวไปไหนไม่ได้เลยจากหน้าที่ประจำที่รับผิดชอบอยู่

...........................................................

สองวันต่อมา

สิงหราชได้รับจดหมายด่วนจากทางไกล ทันทีที่เขาอ่านข้อความในจดหมายจบลง เขาก็รีบบึ่งรถยนต์ของเขาออกไปอย่างรวดเร็วทันที

ณ สถานีขนส่งหมอชิต  

ผู้โดยสารจำนวนมากกำลังเดินพลุ่งพล่านเพื่อไปซื้อตั๋วบ้าง รอเวลาสำหรับการเดินทางบ้าง

และรอคอยผู้ที่กำลังจะเดินทางมาถึงบ้าง

สิงหราชนั่งอยู่ที่เก้าอี้นั่งรอสำหรับผู้โดยสารตัวหนึ่งอย่างใจเย็น

เขาก้มมองนาฬิกาเป็นระยะๆ สีหน้าท่าทางของเขานิ่งเฉย ไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ

(โปรดติดตามตอนต่อไป)