Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

7.1

เขียนโดย zomii

วันที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2553 เวลา 21.03 น.

  35 บท
  144 วิจารณ์
  52.00K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

14) ห้ามหยุดห้ามหมดแรง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

        "ตาล...ตาล" ฉันชะงักเท้าที่กำลังจะเดินเข้าห้องเรียนทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก

 

        "ฟาง อยู่บนนี้" ร่างเล็กของฟางออกมาจากหลังประตูดาดฟ้า มายืนตรงหน้าฉันโดยอาการหอบ (แด๊ก)

 

        "ฉันเห็นนายไม้"                

 

        "เฮ้อ~" ฟางงับปากตัวเองทันที เมื่อฉันถอนหายใจตัดบทอย่างเบื่อๆ ชื่อนายนี่อีกแล้ว...

               

        ฉันเหลือบมองหน้าฟางที่ฉาบไปด้วยความห่วงใย ก็ยิ่งทำให้ฉันถอนหายใจมากขึ้น ...ทำไมเธอถึงดีกับฉันอย่างนี้นะฟาง แล้วฉันจะทำร้ายเธอลงได้ยังไง เฮ้อ~ ต้องทนเจ็บอีกแล้วสิเรา ฉันคิดก่อนจะเดินไปที่ระเบียงพลางทอดสายตาออกไปด้านนอก สูดลมหายใจลึกรับอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างเต็มที่ ฟืดดดดดดด                

 

        "เฮ้อ...เหนื่อยจัง"

               

        "เหนื่อย?" ฟางที่เดินมายืนข้างๆ ทวนคำฉันอย่างงงๆ ก่อนจะพูดประโยคที่แทงใจฉันอย่างจัง "...เหนื่อยก็หยุดสิ เลิกยุ่งกับพวกเทวะแล้วทุกอย่างก็จะดีเอง..."

               

        คำพูดของฟางค่อยๆไหลผ่านเข้าหูของฉันอย่างเชื่องช้า ใช่! แค่หยุดทุกอย่างก็จบ แต่มันหยุดไม่ได้! พอคิดถึงตรงนี้ฉันแทบอย่างร้องไห้โฮออกมาให้น้ำมันท้วมโลก               

 

        "ฉันทำไม่ได้หรอกฟาง...จริงๆนะ ถึงท้อก็ห้ามหยุดห้ามหมดแรง...แบบว่ามันเหมือนเป็นหน้าที่"

               

        "หน้าที่!? หน้าที่ที่เธอจะต้องเอาตัวเข้าไปพัวพันกันพวกอันตรายเนี่ยนะ! ทำไมล่ะตา... เอ๊ะ!!! หน้าที่! หรือว่า!!พระเจ้านี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย! ตาลเธออย่าบอกนะว่าเธอเป็น..." ฉันพยักหน้ารับโดยไม่ต้องให้อีกฝ่ายพูดต่อ                

 

        "อย่างที่เธอคิดเลย นั้นแหละเหตุผล!"                

 

        "ตาล...เธอรู้มั้ย เธอเป็นคนที่ซวยที่สุดในเซนต์ดอร์เบิร์กเลยตอนนี้" ฟางกล่าวพร้อมวางมือลงบนบ่าของฉัน   

               

        “ฉันรู้...ฉันรู้...” ฉันพูดเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง ดีเหมือนกันที่ฟางรู้ อย่างน้อยฉันก็จะมีที่ระบายบ้างไม่ต้องทนเก็บกดไว้คนเดียว

 

         "ฉันทำใจแล้วล่ะ แต่ทำไงได้ต้องสู้สถานเดียว!" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงฮึกเหิม

               

        "อืม...ยังไงเธอก็มีฉันหวายแล้วก็แอร์ที่คอยเป็นกำลังใจให้เธออยู่นะ" ฟางส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้ฉัน               

 

        "ขอบใจนะ" 

 

                            ..............................................

 

 

        "กวีน!" ชายหนุ่มเจ้าของชื่อชะงักเท้ากึกขณะเดินกลับรังพยัคฆ์หลังจากซื้อของเสร็จ กวาดสายตาผ่านแว่นทรงสี่เหลี่ยมหาต้นเสียงใสที่ดูจะคุ้นหูขึ้นทุกวัน

               

        "มีอะไรหรือเปล่า..."                

 

        "เปล๊า แค่อยากไปกินด้วย..." ฉันชูกล่องนมกับถุงขนมปังให้ดู               

 

        กวีนมองดูหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาประหลาดใจ ...ลูกตาล เธอคนนี้น่าสนใจดีแฮะ นี่ขนาดเจอฤทธิ์ของประธานเทวะเพื่อนของเขาไปถึงสองครั้งสองครายังไม่นึกขยาดอีก!

               

        "เอาสิ" กวีนตอบตกลงทันทีอย่างนึกสนุก                

 

        กวีนเดินนำไป ลูกตาลจึงเดินตามอยู่ข้างหลังทิ้งระยะห่างพอสมควร ทั้งที่ความจริงแล้วไม่จำเป็นเลยซักนิดเพราะเธอจำทางไปรังพยัคฆ์ได้อย่างแม่นยำทีเดียว  แต่เธอเลือกที่จะเดินอยู่ข้างหลังมากกว่าเพราะไม่กล้าที่จะไปยืนตรงนั้นข้างๆนายกวีน เธอกลัวว่าเธอจะทำร้ายเพื่อนที่แสนดีคนนั้น เธอกลัวจริงๆ... 

 

 

                            ..............................................

 

 

        "ฉันล่ะสงสารตาลจริงจริ๊ง เพิ่งเข้ามาแท้ๆไม่น่าเล้ย เฮ้อ~" หวายพูดไปถอนหายใจไปในโชคชะตาของเพื่อนสาวคนใหม่ 

 

        แอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆทนคำพูดของหวายไม่ได้ เลยประเคนฝ่ามืออรหันไปที่แขนเพื่อนสาวหนึ่งป้าบ "ทำพูดเข้าแกนี่ ตาลเค้าไปทำภารกิจนะไม่ใช่ไปตาย"

               

 

        หวายทำหน้าง้ำพลางลูกแขนที่ถูกฝ่ามืออรหันปรอยๆ ก่อนจะส่งยิ้มแหยๆ พูดแก้ตัวอย่างคนเล่นขี้ เอ้ย! ขี้เล่นว่า

               

        "อะโด่ เค้ารู้หรอกน่าแค่พูดเฉยๆ ก็นั้นน่ะประธานเทวะแห่งแก๊งแบดบอยเลยนะแก รู้ๆกันอยู่ว่านายไม้น่ะโหดแค่ไหน ขนาดคิดเฉยๆยังสยองยิ่งกว่าดูผีปอบ 2003 อีกแก๊ บรื๋อ~ >_<" หวายลดเสียงลงในประโยคหลังๆ ก่อนจะทำท่าขนลุกขนพอง ประกอบคำพูด

 

         "ไอ้ผีปอบ 2003 ของแกเนี่ย...เวลาฉันเห็นแกดูทีไรฮ่าก๊ากทุกทีไม่ใช่หรือไง" หวายชะงักแล้วหัวเราะแหะๆออกมาอย่างเก้อๆ แอร์ส่ายหน้าอย่างระอาในตัวเพื่อนคนนี้แบบล้อๆ ก่อนจะหันหน้าไปคุยกับฟางที่นั้งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะอาหาร

               

 

        "ป่านนี้ไม่รู้ว่าตาลเป็นไงบ้างเนอะ ครั้งที่แล้วก็ไปทำสงครามสายตา หวังว่าคราวนี้คงไม่กลายเป็นสงครามเลือดหรอกนะ" แอร์พูดอย่างหวาดๆส่งผลให้หวายที่นั่งตั้งใจฟังข้างๆถึงกับหน้าซีดนึกสยองในใจ

 

         "ฉันว่าไม่หรอก...ลืมไปแล้วหรอว่ากวีนเค้าก็เป็นเทวะเหมือนกันนะแถมยังตัวติดกับไม้อีกสบายใจได้"

 

        คำพูดที่ออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ส่งผลให้แอร์กับหวายหันสบตากันโดยมิได้นัดหมาย

 

        "ฉันว่ากวีนน่ะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรอก เนอะ" พูดเอง ยิ้มเองและก็มั่นใจเอง ก่อนจะสะดุ้งโหยง (เอง) เมื่อได้ยินเสียงแซวของแอร์ที่ดังเข้าโสตประสาท"

 

        "ดูเหมือนเธอจะมั่นใจในตัวนายกวีน‘ของเธอ’จังเลยนะฟาง..."

 

        "มั่นจงมั่นใจอะไรเล่า...รีบๆกินเร็วๆเถอะจะได้ขึ้นไปรอตาลบนห้อง" พอพูดเสร็จก็รีบก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนๆอีกเลย... แอร์กับหวายมองอย่างอ่อนใจไม่ว่านานแค่ไหนเพื่อนของเธอก็ปากแข็งไม่เสื่อม...

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา