Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย
zomii
10) ด้านได้...อายอด !
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ตาลเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ยทำไมดูอึมครึมจัง" ฉันหันไปมองหน้าฟาง อึมครึมที่ว่าคงจะหมายถึงสภาพของฉันล่ะมั้ง
"ก็นิดหน่อย หาทางให้ตัวเองไม่เจอน่ะ"
"มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกได้นะ" ฉันมองฟางด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง ขนาดคบกันได้ไม่นาน (ประมาณเกือบอาทิตย์เองมั้ง) ฟาง แอร์และหวายก็ให้ความสนิทสนมกับฉันเป็นอย่างดี เหมือนกับคบกันมาเป็นมาปียังไงยังงั้นรวมทั้งเพื่อนๆในห้องด้วย ฉันพยักหน้ารับน้อยๆก่อนจะกลับไปในความคิดของตัวเองอีกครั้ง...
- ครื้น -
เสียงประตูเปิดขึ้นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร นายไม้กับนายกวีนขาประจำมาสายสุด ฉันมองหน้านายไม้อย่างเซ็งๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ (และไม่ต้องการให้มันรู้ด้วย) แล้วคาบเช้าของฉันในวันนี้ก็หมดไปอย่างเชื่องช้า
"เอ่อ...วันนี้ฉันไม่ไปกินข้าวที่โรงอาหารนะ" ฉันพูดขึ้นขณะที่เดินลงบันไดพร้อมฟางแอร์แล้วก็หวาย ทั้งสามมองฉันด้วยสายตาสงสัยประมาณว่า ทำไมล่ะ
"พอดีฉันไม่ค่อยหิวน่ะ...ว่าจะไปซื้อนมมากินรองท้องเฉยๆดีกว่า...ไปและเดี๋ยวเจอกันที่ห้องนะ" สามสาวมองตามฉันอย่างงงๆ ส่วนฉันก็เดินตรงหรี่ลงบันไดไปที่อย่างรวดเร็ว
.......................................................
ฉันเดินเข้าไปซื้อนมอย่างเซ็งๆ จ่ายเงินอย่างเซ็งๆ แล้วก็เดินออกมาจากร้านก็อย่างเซ็งๆเช่นกัน แต่สายตาของฉันก็ดันเหลือบไปเห็นนายกวีนเข้าโดยบังเอิญ นายนั่นเดินเข้าไปในร้านได้ซักพักใหญ่ๆ ก็เดินออกมาพร้อมนมและขนมปังเต็มถุงและทำท่าจะเดินไปทางหลังโรงเรียน
"กวีน!!!" เวรกรรม! ฉันรีบตะคลุบปากตัวเองทันที เพราะดันเผลอไปตะโกนเรียกซะลั่น คนแถวนั่นเลยมองฉันกันใหญ่ แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนมีอะไรมาดลใจทำให้ฉันเกิดอาการหน้าด้านชั่วขณะ!
"คือ...นายกำลังจะไปไหนหรอ" นายกวีนมองหน้าฉันอย่างงงๆ ในขณะที่ฉันเดินฝ่าฝูงชนไปหา
"จะไป..." ฉันมองตามนิ้วที่ชี้ไปทางหลังโรงเรียนก่อนจะส่งสายตาใสซื่อบริสุทธิ์แบบว่าสุดๆไปให้
เอาวะ ถ้าไม่รุกก็ไม่สำเร็จลอง (หน้าด้าน) ซักตั้ง...
"แล้วนาย เอ่อ..." ...เอ่ออะไรดีวะเนี่ย...ฉันพยายามคิดหาคำพูดมากมายก่ายกองที่อยู่ในหัวออกมา
"...ไม่ไปกินข้าวที่โรงอาหารหรอ? แหะๆ"
กวีนมองหน้าฉันที่กำลังหัวเราะแก้เก้ออย่างสงสัย ...ปั๊ดโธ่เอ๊ย! ฉันอยากจะบ้าตาย เกิดมาไม่เคยทำเรื่องหน้าอายอย่างนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย ให้ตายสิ! เป็นเพราะไอ้บัดดี้สื่อรากสื่อไส้นั่นแท้ๆเลย!
"ไม่อะ เราไม่ชอบคนเยอะอึดอัด"
"หรอ! เหมือนกันเลย เราก็ไม่ชอบคนเยอะๆเหมือนกัน เน๊าะๆ อึดอัดๆ"
กวีนมองฉันที่ทำตาโตพูดจากรำกรวมอย่างขำๆ ...กรี๊ด!!! ได้โปรดอย่าส่งรอยยิ้มพิชิตใจอย่างงั้นมาให้ช้านนนได้มั้ย!! ฉันจะละลายแล้วววววว...ฉันพยายามสงบจิตสงบใจตัวเองอย่างยิ่งยวด เพราะใบหน้าอันหล่อเหลาของเค้าก็เป็นทุนเดิมอยู่แล้วที่จะทำให้สาวๆมากรี๊ด แต่ตอนนี้เขากลับยิ้ม! พระเจ้า!! หัวใจดวงน้อยๆของลูกตาลจะวาย~
"ตาล! เธอเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมอยู่ดีๆหน้าแดง ไม่สบายหรือไง" เอิ๊ก!! หน้าแดง ฉันรีบเบนสายตาหนีจากหน้ากวีนโดยอัตโนมัติ เนื่องจากอีกฝ่ายมันดันทำหน้าเป็นห่วงฉันน่ะสิ ฉันอยากจะบ้าตายไม่ได้แล้วฉันต้องทำอะไรซักอย่าง
"หะๆ ปะ... เปล่านี่ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ดะ...เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ แหะๆ" ฉันรีบพูด ก่อนจะรีบเดินออกจากตรงนั้นไป ถ้าขืนอยู่ต่อฉันไม่รับประกันมานายกวีนจะรอด เอ้ย! ฉันจะรอด(สิ)... รู้สึกว่าจะหื่นขึ้นทุกวันแล้วฉัน
"อ้าวลูกตาลจะรีบไปไหนล่ะ ไม่ไปกินด้วยกันหรอ?" เสียงเรียกตามหลังของกวีนทำให้ฉันชะงัก ดวงตาฉันเป็นประกายระยิบระยับโดยที่ตัวฉันเองก็รู้สึกได้ แล้วคำพูดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา ‘โอกาส’
ฉันหันตัวกลับไปแบบสโลโมชั่น ตากระพริบปริบๆอย่างมีความหวัง
"OK, ว่าแต่นายจะไปกินที่ไหนล่ะ?" นายกวีนมองหน้าฉันอย่างอึ้งๆ ...หึหึ ไม่ต้องอึ้งอย่างงั้นก็ได้ไอ้น้อง เอิ๊กๆ เพราะตอนนี้หน้าพี่ฉาบด้วยปูนตรางูกินช้างเรียบร้อยแล้ว ก๊ากๆ
แล้วกวีนก็เดินนำฉันไปทางหลังโรงเรียนโดยมีสายตาของนักเรียนคนอื่นๆ ที่มองมาในความรู้สึกแตกต่างกันไป
.......................................................
- ครื้น -
เสียงประตูที่เปิดขึ้นดึงความสนใจของคนในห้อง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเด็กใหม่เพื่อนๆในห้องก็เลิกสนใจ มีเพียงสามสาวที่มองตามร่างบางที่เดินตุปัดตุป่องเข้ามานั่งข้างๆร่างเล็กที่มองคนหน้าบึ่งอย่างสงสัยพลางหันไปส่งสายตาคำถามกับเพื่อนสาวทั้งสองที่นั่งด้านหน้า
"เอ่อ...ตาลเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?"
ฉันถอนหายใจออกเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปมองหน้าฟางที่มองมาอย่างเป็นห่วงแล้วกวาดสายตามองไปทางหวายกับแอร์ที่มองมาเช่นกัน
"คือ...ฉัน...เฮ้อ!...เดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้ฟังตอนเลิกเรียนแล้วกันนะ"
"อ้าวทำไมล่ะ!? เล่าตอนนี้ไม่ได้หรอ?" หวายถามอย่างสงสัยปนอยากรู้
ฉันมองหน้าหวายพร้อมส่งสายตาประมาณว่า ขอร้องล่ะรอหน่อยน้า ไปให้ซึ่งอีกฝ่ายดูจะรับรู้ภาษาสายตาของฉัน ถึงได้หันไปสบสายตากับแอร์ก่อนจะผลัดกันเอื้อมมือมาตบมือฉันเบาๆอย่างให้กำลังใจก่อนจะหันกลับไปทางหน้ากระดาน ส่วนฟางส่งเพียงรอยยิ้มน้อยๆมาให้อย่างรับรู้
แค่นี้ฉันก็พอใจแล้วแหละ เฮ้อ~
ตลอดทั้งช่วงบ่ายในห้องD...มีลูกตาลและไม้ต่างช่วยกันทำให้บรรยากาศภายในห้องดูมาคุๆอย่างรุนแรง โดยเฉพาะคนที่นั่งข้างๆทั้งสองอย่างฟางและกวีนต่างก็รู้สึกอึดอัดกับกลิ่นอายสังหารที่แผ่กระจายออกมาจากร่างของทั้งสองคน แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจาก...ทำใจ
"นี่ตาล! ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นทำไมเธอกับไม้ถึงส่งรังสีอำมหิตออกมาซะขนาดนั้นฮึ" แอร์กอดอกถามเสียงเข้มขณะที่หวายส่งยาดมไปให้ฟางที่หน้ามืดอยู่
"คือ...มันก็ไม่มีอะไรหรอก..."
"หลอกน่ะสิ! ไม่ต้องเลย เล่ามา ถ้ายังเห็นพวกเราเป็นเพื่อนอยู่!!" หวายขัดขึ้นขณะที่ช่วยโบกมือเรียกลมให้ฟางที่กำลังสูดยาดม
"โอเคๆ เล่าแล้วจ้ะ...เล่าแล้ว" ฉันยกมือยอมแพ้ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องที่เป็นต้นเหตุทำให้ตัวเองแผ่รังสีอำมหิตออกมา...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
