ผู้พิทักษ์

หลังจากพูดจบหญิงสาวก็ยกวัตถุในมือขึ้นจนสุดแขน เตรียมที่จะขว้างมันลงไปยังพื้นเบื้องล่าง 

 

แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ทำตามอย่างที่ใจคิด  ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาว่า

 

“อย่านะ ได้โปรด อย่าทิ้งของของผมเลย”

 

หญิงสาวชะงักหันกลับมามองอีกครั้ง คราวนี้เจ้าของเสียงที่ร้องห้ามไม่ใช่คนเดิม

 

เขาทำให้เธอตะลึงเมื่อเธอมองเห็นหน้าเขาชัดๆ

 

เขาพูดย้ำอีกครั้งว่า

 

“ถือว่าผมขอร้องล่ะ อย่าทิ้งของที่ผมตั้งใจจะมอบให้คุณเลย คุณอารดา”

 

หญิงสาวตกใจไม่น้อยกับชายแปลกหน้าที่ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังห่างจากนายแว่นไปไม่กี่ก้าว

 

เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างผอมสูง แต่ก็ดูมีพลังอยู่ในตัวเองมาก

 

หญิงสาวร้องถามไปว่า

 

"คุณเป็นใคร รู้จักฉันได้ยังไง"

 

"อ๋อ! ที่แท้ก็เป็นคุณเองสินะที่เป็นมนุษย์ล่องหน ในที่สุดคุณก็ปรากฏตัวออกมาซะที งั้นของพวกนี้คงเป็นของคุณด้วยสินะ"

 

สนธยาเดินเข้ามายืนอยู่ระดับเดียวกับนายแว่น ดูเหมือนนายแว่นจะเข้าใจสถานการณ์ดี

 

นายแว่นค่อยๆ ถอยห่างออกไปเป็นผู้สังเกตการณ์อยู่ด้านหลังแทน

 

ชายหนุ่มผู้มาใหม่พูดขึ้นว่า

 

“ใช่ ของนั่นเป็นของผมทั้งหมดที่ตั้งใจจะมอบให้คุณคนเดียว คุณอารดา”

 

หญิงสาวโพล่งถามขึ้นมาว่า

 

“ฉันไม่เคยรู้จักคุณ ทำไมคุณต้องส่งของพวกนี้มาให้ฉัน คุณทำแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่”

 

ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาตรงๆ

 

เขาจ้องเข้าไปที่ดวงตาทั้งสองข้างของเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นสั้นๆ ว่า

 

“เพราะผมรักคุณ”

 

พูดจบชายหนุ่มก็เดินเข้าไปหาหญิงสาวใกล้ๆ

 

อารดามองลงไปข้างล่างแล้วเธอไม่มีทางเลือก หากเธอจะถอยหนีไปอีกก้าว เธอจะต้องหล่นลงไปข้างล่างแน่ๆ  

 

เธอจึงทำได้แค่ยืนนิ่งๆ อยู่ที่เดิม

 

สนธยาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว เขาทำในสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงจริงๆ

 

ชายหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้าอารดา

 

แล้วยื่นมือไปหยิบดอกกุหลาบสีขาวและแผ่นกระดาษสีขาวในมือหญิงสาวมาและยื่นให้เธอ

 

พร้อมกับพูดว่า

 

“นี่ สำหรับผู้หญิงที่ผมรักครับ ผมขอมอบให้กับคุณ คุณอารดา ได้โปรดรับมันไว้ด้วยครับ”

 

เขามองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาอ้อนวอน

 

อารดารู้สึกตกใจกับการกระทำของเขาเป็นอย่างมาก แต่เธอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

 

หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มเหมือนกำลังชั่งใจอยู่

 

สนธยาได้พูดต่อไปว่า

 

"ผมรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องที่แปลกมาก ที่จู่ๆ ก็มีใครไม่รู้มามอบสิ่งของให้คุณ โดยที่คุณไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว"

 

"แต่คุณคงไม่รู้หรอกว่า ผมรู้จักคุณดีและรู้จักคุณมานานแล้ว ผมคอยเป็นผู้พิทักษ์ให้กับคุณอยู่ใกล้ๆ คุณมาตลอดเวลา ทั้งๆ ที่คุณไม่เคยรู้ตัวเลย"

 

"คุณคงไม่อยากเชื่อว่าเพราะคุณ ผมถึงรอดตายมาได้ ผมเห็นคุณเป็นนางฟ้าของผมตั้งแต่คืนนั้น"

 

"คืนที่ผมตัดสินใจหนีปัญหาด้วยการขึ้นมาที่นี่ เพื่อจะปลดปล่อยตัวเองออกจากปัญหาทั้งหมดโดยการทิ้งตัวเองลงสู่พื้นเบื้องล่าง"

 

"แต่เพราะผมได้ยินบทความบทหนึ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังอ่านมันด้วยน้ำเสียงอันไพเราะของเธอ เสียงนั้นได้กระทบเข้าสู่โสตประสาทของผม"

 

"มันเหมือนกับน้ำทิพย์ที่นางฟ้าผู้ใจดีประทานมาเพื่อชะโลมจิตใจและชีวิตอันเหี่ยวเฉาของผู้ชายที่ไร้ค่าคนนี้ให้ชุ่มชื่นขึ้นมาอย่างทันตาเห็น”

 

"แล้วหลังจากนั้นผู้ชายคนนั้นก็คิดได้ว่า เขาจะต้องตอบแทนความดีของนางฟ้าที่ช่วยมอบชีวิตใหม่ให้กับเขา"

 

"ด้วยการคอยเป็นผู้พิทักษ์ คอยดูแล ปกป้องและคอยช่วยเหลือยามเมื่อเธอมีอันตรายหรือเดือดร้อนทั้งกายและใจ เขาจะคอยเป็นเพื่อนอยู่ใกล้ๆ เธอเสมอ"

 

"ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นได้เพียงแค่ เพื่อนที่มองไม่เห็น ของเธอเท่านั้นก็ตาม"

 

“จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผู้ชายคนนั้นก็ได้ยินเสียงหัวใจของเขามันร้องบอกว่า เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาจะต้องดูแลและปกป้องทั้งตัวและหัวใจของเธอด้วยชีวิตทั้งหมดของเขา”

 

หญิงสาวนิ่งฟังทุกสิ่งที่เขาพร่ำบอกมานานมากแล้ว

 

เธอจึงถามแทรกขึ้นมาบ้างว่า

 

"แล้วทำไมคุณถึงต้องทำตัวเป็น มนุษย์ล่องหน ไม่แสดงตัวให้ฉันเห็นล่ะ"

 

"แต่กลับส่งดอกกุหลาบสีขาวกับกระดาษเปล่าสีขาวแผ่นนี้มาให้ฉันแทน คุณทำแบบนี้เพื่ออะไรงั้นเหรอ"

 

ชายหนุ่มยังคงจับจ้องที่ใบหน้าเรียวสวยของอารดา

 

และเขาตอบเธอไปว่า

 

"ก็เพราะว่า…เพราะผู้ชายที่หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง หมดสิ้นแม้กระทั่งอนาคตอย่างผม ผมรู้ตัวว่าผมไม่คู่ควรกับนางฟ้าที่สวยและจิตใจดีอย่างคุณนะสิ คุณอารดา"

 

"ผมรู้ตัวว่าผมเป็นผู้ชายที่ไร้ค่าและขี้ขลาดอย่างที่คุณว่าจริงๆ เพราะฉะนั้นผมถึงได้แต่หลบซ่อนตัวเองอยู่แต่ในเงามืดเท่านั้น"

 

"ส่วนสิ่งของสองอย่างที่ผมแอบแนบไว้กับหนังสือเพื่อนที่มองไม่เห็น นั้น เพราะผมตั้งใจจะสื่อความหมายบางอย่างถึงคุณ"

 

"เพื่อนที่มองไม่เห็นคนนี้จะขออยู่ใกล้ๆ คุณและจะขอรักคุณอยู่ในมุมมืดแบบนี้ไปตลอด เท่านี้ผู้ชายคนนี้ก็สุขใจมากพอแล้ว"

 

"กุหลาบสีขาวที่ผมมอบให้คุณ เป็นตัวแทนของมิตรภาพ ซึ่งผมต้องการจะบอกคุณว่าจะผมคอยอยู่เคียงข้างคุณจะเป็น เพื่อนที่มองไม่เห็น ของคุณตลอดไป"

 

"คุณจะมีผมคอยอยู่เคียงข้างคอยดูแลคุณอยู่ใกล้ๆ เสมอ ส่วนกระดาษสีขาวที่คุณเห็นว่ามันว่างเปล่า แต่ผมอยากให้คุณลองมองมันให้ดีๆ อีกสักครั้งหนึ่ง"

 

พูดจบชายหนุ่มก็ส่งกระดาษสีขาวเปล่าแผ่นนั้นให้หญิงสาว เธอรับมันมาและยกขึ้นอ่าน

 

ขณะที่แสงจากพระอาทิตย์ส่องมากระทบบนกระดาษก็ปรากฏตัวอักษรบนกระดาษอย่างน่าอัศจรรย์

 

หญิงสาวจึงก้มลงอ่านข้อความที่ถูกเขียนเอาไว้บนกระดาษนั้นทันที

 

ซึ่งมันได้ถูกเขียนไว้ว่า

 

"อารดา…นางฟ้าผู้ช่วยชีวิตของผม ผมรักคุณและจะรักคุณตลอดไป ผมขอเป็นผู้พิทักษ์ทั้งตัวและหัวใจของคุณด้วยชีวิตทั้งหมดของผมเอง" …..

 

"จากใจ เพื่อนที่มองไม่เห็น คนนี้ที่จะคอยอยู่ดูแลปกป้องและอยู่เคียงข้างนางฟ้าของผมเสมอและตลอดไป"

 

"ได้โปรดอย่าทำร้ายดวงใจที่ผมตั้งใจมอบให้คุณเพียงผู้เดียวดวงนี้เลย"

 

หลังจากอ่านข้อความทุกตัวอักษรบนกระดาษจบลง อารดารู้สึกสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเป็นอย่างมาก

 

เธอไม่นึกว่า มนุษย์ล่องหน ที่เธอพยายามจะค้นหาตัวเขามาเกือบตลอด 2 วันมานี้ บัดนี้เขาได้มาปรากฏตัวและนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเธอแล้ว

 

เขาได้ถ่ายทอดเรื่องราวและความรู้สึกต่างๆ ที่เขามีต่อเธอออกมาจนหมดสิ้น

 

หลังจากเธอได้ฟังจบ เธอก็เกิดความรู้สึกหลายๆ อย่างสับสนปนเปกันไปหมด จนทำให้เธอทำอะไรแทบไม่ถูกเลยทีเดียว

 

หญิงสาวจ้องหน้าชายหนุ่มนิ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า

 

"ขอโทษนะคะ เรื่องที่คุณเล่ามามันเหลือเชื่อเกินไป บทความของฉันแค่บทเดียวจะไปทำให้ชีวิตของคุณเปลี่ยนไปทั้งชีวิตเชียวหรือ "

 

"ฉันไม่อยากเชื่อเลยค่ะ เพราะมันไม่มีโอกาสแม้กระทั่งผ่านเข้ารอบบทความดีเด่นประจำสัปดาห์กับเขาเลยด้วยซ้ำไป"

 

“ฉันคิดว่าฉันไม่น่ามาที่นี่เลย ฉันไม่น่ามารับรู้เรื่องราวทั้งหมดของคุณเลยด้วยซ้ำ ยังไงตอนนี้ฉันคิดว่าฉันคงไม่ใช่ผู้ช่วยชีวิตอะไรคุณได้หรอก เพราะตัวฉันเองตอนนี้ก็แทบจะเอาตัวไม่รอดไม่เหมือนกัน”

 

หญิงสาวส่งแผ่นกระดาษสีขาวกลับคืนให้สนธยา แล้วทำท่าเหมือนจะเดินผละจากชายหนุ่มไปจริงๆ

 

แต่จู่ๆ ชายหนุ่มก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและอ่อนล้าเต็มที ขึ้นมาอย่างกะทันหัน

 

ทำให้หญิงสาวต้องชะงักฝีเท้าที่กำลังจะออกเดินไว้อย่างกระทันหัน

 

“ชีวิตผมคงไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว ผมมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ก็เพราะคุณ แต่ในเมื่อทุกอย่างลงเอยแบบนี้ คุณคงไม่ต้องการผู้พิทักษ์คนนี้อีกแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่ผมต้องอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว”

 

เมื่อพูดจบ ชายหนุ่มก็ถือดอกกุหลาบสีขาวและกระดาษสีขาวไว้แนบอก ก่อนจะค่อยๆปล่อยตัวเองจมดิ่งลงสู่พื้นเบื้องล่างอย่างช้าๆ

 

ท่ามกลางความตกใจของอารดาและนายแว่น

 

ทั้งคู่ได้ยินเสียงเหมือนกับวัตถุหนักบางอย่างตกลงกระทบพื้นถนนด้านล่างเสียงดังสนั่นหวั่นไหวกึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ

 

อารดาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นดาดฟ้า โถ่! ทั้งๆ ที่เธอเป็นผู้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ในตอนแรกแท้ๆ

 

แต่สุดท้ายเธอกลับเป็นคนที่ทำให้เขาต้องตัดสินใจจบชีวิตลงไปแบบนี้นี่เองน่ะหรือ?

 

น้ำตาเธอไหลพรั่งพรูออกมาโดยไม่รู้ตัว มันไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเธอ เพื่อเป็นการไว้อาลัยให้กับชายผู้นอนสงบนิ่งอยู่บนพื้นเบื้องล่าง

 

ก่อนหน้านี้เขาได้สารภาพทุกอย่างกับเธอที่บนดาดฟ้าแห่งนี้ แต่เธอก็กลับทำให้ความหวังสุดท้ายของเขาต้องดับวูบลงไปอย่างช่วยไม่ได้.....

 

( โปรดติดตามตอนต่อไป…..ตอนอวสาน )