วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           เมื่อซาเงและซอมพอกลับไป แก้วก็เข้ามาจัดที่นอน โทโมะก็เข้ามาช่วย แก้ว แต่จู่ๆแก้วก็จามขึ้นมาหลายรอบ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นหวัดอีกแน่ๆเลย 

 

 

 

 

 

 

                           โทโมะเดินออกไปหาซอมพอและกลับมาพร้อมยาแก้ปวด จากนั้นก็ยื่นให้แก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: พี่เองก็ต้องกินเหมือนกันนะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมต้องกิน

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็เราตากฝนมาด้วยกัน กินดักไว้ก่อนไง 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ่ะๆ กินก็กิน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        โทโมะกับแก้วล้มตัวลงนอน ตอนแรกทั้งคู่หันหน้ามาเผชิญกัน แต่แล้วแก้วก็หันหลังให้โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่หนาวเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็ไม่หนิ ห่มผ้าแล้วจะหนาวทำไมอีกล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แต่ชั้นหนาวนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            แก้วหันหลังกลับมาแล้วห่มผ้าให้โทโมะ โทโมะก็ยิ้มออกมา แก้วมองรอยยิ้มของโทโมะ เค้าไม่เคยเห็นโทโมะยิ้มออกมาแบบนี้เลยสักครั้งตั้งแต่แต่งงาน หรือก่อนแต่งงาน แก้วเอานิ้วไปลูบแก้วกับปากของโทโมะแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้เลย

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เห็นแล้วรู้สึกไง

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: มันก็แปลกๆดีนะ เหมือนมันออกมาจากข้างในจริงๆ แก้วไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                  โทโมะจูบหน้าผากแก้ว แล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มันออกมาจากในนี้ (เอามือแก้วมาวางไว้ที่อกข้างซ้าย) และแก้วก็ไม่ได้ฝันไป ทุกอย่างคือความจริง 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             แก้วร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ  โทโมะดึงแก้วมากอดไว้ ทั้งคู่นอนกอดกันจนถึงเช้า และเมื่อเช้าวัน แก้วลืมตาขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดของโทโมะ แก้วยิ้มด้วยความดีใจ แก้วนอนมองหน้าโทโมะ จนโทโมะเริ่มรู้สึกตัว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มีอะไรติดหน้าพี่เหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เปล่าค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เช้าแล้ว แต่ฝนยังตกอยู่เลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เราต้องอยู่ที่นี้กันอีกนานมั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็จนกว่า จะหมดหน้าพายุ อีกอย่างน้ำก็เชี่ยวมาก ยังไงเราก็กลับกันไม่ได้ ก็ต้องรอจนกว่าน้ำจะลด 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วมีเรื่องอยากถาม

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถามอะไรเหรอ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เมื่อคืน ที่พี่พูดมันเป็นความจริงใช่มั้ย มันออกมาจากตรงนี้จริงๆใช่มั้ย แก้วอยากได้ยินจากปากของพี่ สักครั้ง พี่จะพูดให้แก้วได้มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คำว่าอะไร 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่รู้จริงๆเหรอ หรือว่าไม่อยากพูด แต่พี่คงไม่อยากพูดมัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                   แก้วออกจากอ้อมกอดของโทโมะ แล้วนั่งโทโมะก็ลุกตามมากอดเอาไว้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมขี้น้อยใจจัง แล้วรู้ได้ไงว่าพี่ไม่อยากพูด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่รู้ดิ แก้วไม่แน่ใจ ไม่แน่ใจว่า พี่จะรู้สึกแบบนั้นกับแก้วจริงๆรึเปล่า เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าจะกี่วัน กี่เดือน กี่ปี พี่ก็คอยบอกคอยย้ำเตือนกับแก้วเสมอ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถ้าพี่จะบอกว่าตอนนี้ ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปแล้วล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้วดูไม่ออกจริงๆเหรอ ว่าตอนนี้พี่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว แก้วแปลมันไม่ออกจริงๆเหรอ ว่าพี่คิดยังไง รู้สึกยังไง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: รู้อะไรมั้ยตอนที่พี่เห็นแก้วกับนายภาวุฒิ พี่รู้สึกยังไง...ในตอนนั้นพี่เองก็บอกไม่ถูกหรอกนะ ว่าความรู้สึกนั้นมันคืออะไร จนมันเริ่มมีเรื่องนายภาวุฒิขึ้นมาเรื่อยๆ มันทำให้พี่รู้ว่าจริงๆแล้ว ความรู้สึกพวกนั้นมันคืออะไร 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แล้วมันคืออะไรล่ะ พูดออกมาได้มั้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่.........รักแก้ว (กระซิบข้างหูแก้ว)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             แก้วกระโดดกอดโทโมะแน่น โทโมะกอดแก้วไว้แล้วเอาแก้วมานั่งบนตัก แก้วก็หอมแก้มซ้ายขวาของโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วก็รักพี่โทโมะค่ะ รักมากด้วย