นิยายฟิค/ฟิคชั่น : Donovan College of magic[Fic1D]

เรื่องราวของเด็กหนุ่มห้าคนกับเครื่องรางแห่งหายนะที่จะนำพาพวกเขาไปยังสิ่งที่ไม่คาดฝัน...

 

 

การเริ่มต้นเปิดภาคเรียนใหม่ของมหาวิทยาลัยเวทย์มนตร์จากอังกฤษในเวลาตอนเช้าผู้คนต่างเร่งรีบที่จะเขารับปฐมบทแห่งการเริ่มต้นใหม่จากเด็กนักเรียนเป็นนักศึกษาเวทย์มนตร์ขั้นสูงตามเกณฑ์มาตรฐานของผู้วิเศษ

 

 

[11:10]

 

"ไง ทุกคนที่นี่คือมหาวิทยาลัยเวทย์มนตร์
โดโนแวนเป็นมหาวิทยาลัยเวทย์มนตร์
ที่เก่าแก่ที่สุดของอังกฤษและดีที่สุดด้วยเช่นกัน...ฉันจะไม่ขอพูดอะไรมากเพราะแค่สาดสายตามองพวกนายก็คงรู้ จริงไหม? ที่นี่มีตึกใหญ่ๆสี่ตึกตามทิศ เหนือ ใต้ ตะวันออกและตะวันตกถ้าพวกนายชอบความท้าทายขอบอกเลยว่าตึกทางเหนือจะตอบโจทย์ได้ดี โรงอาหารมีอยู่ทุกตึกอาหารอร่อยฉันมั่นใจว่ามันจะถูกปาก มีหอสมุดใหญ่อยู่ที่ตึกตะวันตกแหล่งหาความรู้ชั้นดีของหนอนหนังสือ...ที่พักผ่อนยามว่างชิลๆหลังมหาวิทยาลัยก็มีนะถ้าพวกนายมั่นใจว่าจะไม่หัวใจวายตอนมังกรพ่นไฟออกมา ดอกไม้ที่นี่สวยและสามารถทำให้นายสลบไปเกือบวันหนึ่งเต็มๆถ้านอนไม่หลับก็ดมมันซะ อ่า นี่หมดเวลาของฉันล่ะเดี๋ยวจะมีคนมาคุมพวกนายต่อ ขอให้สนุก"ชายหนุ่มผมน้ำตาลสีโอวัลตินนัยน์ ตาฟ้าที่พูดร่ายยาวมองเวลาที่นาฬิกาใหญ่กลางตึกก่อนจะพบว่าตนเองนั้นเลยเวลามานานแล้วเขาโบกมืออำลาน้องใหม่ที่เข้ามา

 

 

 

"เดี๋ยวก่อนครับ คุณชื่ออะไร?"ชายผิวเข้มยก
มือถามขึ้นกลางกลุ่มนักศึกษาชายตาฟ้าคนเดิมหันกลับมามองพวกเขาก่อนจะยกยิ้มใหญ่

 

 

 

"ลูอิส ทอมลินสัน"

 

 

 

[11:20]

 

"สายแล้วๆ บ้าจริง! ฉันมาไม่ทันเวลาเหรอเนี้ย โอ้ยยยยย"

 

ชายหนุ่มผมสีฟางข้าวที่อยู่ในชุดนักศึกษาแต่มันดูไม่เรียบร้อยเท่าไรมือทั้งสองของเขาถือกระเป๋าหนังสือและสมุดอย่างทุลักทุเลเกินที่ควรจะเป็น เมื่อคืนเขาดันตื่นเต้นจนนอนดึกและก็ตื่นสายไปตามระเบียบ เขามานั่งหัวเสียอยู่ใต้ตึกการเป็นนักศึกษาเวทมนตร์ปี 1 นี่ไม่ได้ง่ายๆเหมือนเป็นเด็กนักเรียนเลยสักนิดเขาพลาดการปฐมนิเทศตอนเช้าและพลาดการนำทัวร์อีกต่อให้ไปตอนนี่เข้าก็ไม่รู้ว่าพวกนั้นไปที่ไหนกันเขาเลยเลือกที่จะขอกุญแจห้องและไปจัดของดีกว่า

 

 

 

"ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรค่ะ?"หญิงสาววัยสี่สิบใส่แว่นกลมสีดำหนาเตอะ ถามคาดผมสีแดงมันค่อนข้างจะเจ็บมากเมื่อมองมันนานๆ หนุ่มผมฟางข้าวเลยเลือกจะไม่มองมันแทน

 

 

 

"ไนออล ฮอแรตครับ"

 

 

 

"ชั้น 8 ห้องที่ 340 ค่ะและนี่กุญแจของคุณ แน่นอนว่ารูมเมทของคุณก็จะมีมันเช่นกันคุณฮอแรต"เธอพูดก่อนจะยื่นกุญแจที่เลยคำว่าโบราณไปสามช่วงตึก เขาคิดว่าถ้าเกิดเขาทำมันตกพื้นมันอาจจะแตกสลายแล้วกลายเป็นผุยผงเลยก็ได้

 

โครก~~~

 

 

 

"โรงอาหารอยู่ทางซ้ายมือค่ะ คุณฮอแรต"

 

 

 

"ขอบคุณครับมาดาม"

 

 

 

[11:30]

 

ต้นไม้ใหญ่ที่ใหญ่ที่สุดของมหาวิทยาลัยถูกร่างของชายหนุ่มผมดำยึดไปแล้ว เขานั่งอยู่กับดินสอสองบีแท่งสั้นจนแทบจะจับไม่ได้เขาถูมันไปมาบนกระดาษสีขาวที่เลอะสีดำจากการตวัดมือของเขา สายตาจับจ้องอยู่ที่กระรอกสีน้ำตาลตัวน้อยมันกำลังยืนนิ่งๆให้เขาได้วาดรูปเขายิ้มอย่างพอใจและยื่นรูปสีขาวดำของกระรอกให้มันดู เขาไม่รู้หรอกนะว่ามันเข้าใจรึเปล่าแต่ดูท่าทีก็คงดีใจล่ะมั่ง เขาม้วนกระดาษเป็นทรงกระบอกแล้วเด็ดหญ้าแถวนั้นมามัด ชายหนุ่มค้นดูในกระเป๋าของตนเองหยิบไม้กายสิทธิ์คู่ใจแล้วโบกมันขึ้นท้องฟ้า อารมณ์สุนทรีของเขาเริ่มขึ้นเลยจนมีเสียงหนึ่งดังมาขัด

 

 

 

"เฮ้ ว่างอยู่รึเปล่านายนะ ถ้าว่างช่วยไปช่วยคุมเด็กใหม่หน่อยพวกนี่วุนวายอย่างกับลิงแหนะ"เด็กหนุ่มวัยไล่เลี่ยกันปลุกเขาและปลายตาไปทางกลุ่มคนที่สงเสียงดังเกินความควบคุมของเขา ใบหน้าคมของหนุ่มลูกครึ่งเหล่มองสักพักก่อนจะตอบ

 

 

 

"ได้"

 

 

 

"ดี นายชื่ออะไรนะ ฉันจำไม่ค่อยได้แต่รู้ว่านายก็ค่อยข้างดังในหมู่สาวๆ"เขาพูดอีกครั้งด้วยท่าทีสนใจ ชายหนุ่มลุกขึ้นจากพื้นหญ้าด้วยสภาพง่วงเหงาหาวนอนก่อนจะยื่นกระเป๋าให้ผู้มาใหม่ถือ

 

 

 

"เซน มาลิค"ว่าก่อนจะเดินไปทางกลุ่มนักศึกษาปี 1 สาวๆต่างก็ซุบซิบให้กับความหล่อเกินมนุษย์ของเซน ทำให้หนุ่มๆแถวนั้นก็เบ้หน้ากันที่เดียว โดยเฉพาะไอ้ท่าบิดขี้เกียจของเขา...

 

 

 

"ใช่ย่อยนะนาย"คนถูกฝากถือกระเป๋าสนทบเบาๆก่อนจะเดินไปสมทบกับเซน

 

 

 

[11:40]

 

ภายในสนามกีฬาใหญ่ของที่นี่มีกองเชียร์อยู่ไม่น้อยส่งเสียงดังกันเพื่อเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงชัยชนะ ร่างใหญ่ผมน้ำตาลที่เต็มไปด้วยเหงื่อชู้มือขึ้นอย่างดีใจเมื่อเขาคว้ารางวัลได้ทั้งๆที่ยังไม่ถึงฤดูกาลแข่งขัน การทำลูกสิบครั้งรวดภายในคนๆเดียวคงไม่ใช่เรื่องธรรมดาสาวๆข้างสนามต่างพากันเข้ามาอาสาเช็ดเหงื่อตามร่างกายเขา บ้างก็เอาน้ำมาให้ดื่ม

 

 

 

"สุดยอดอ่ะ ทำได้ไงว่ะสิบทแนชในไม่ถึงชั่วโมงนายยังเป็นคนอยู่ไหมเนี้ย"ชายผมเขียวถาม คนตาสีช็อกโกแลตมองอย่างยิ้มที่ยิ้มไม่ใช่อะไรหรอกนะแต่ยิ้มให้กับสีผมเพื่อนนักกีฬาที่พ่วงตำแหน่งโค้ชของทีม สีเขียวมันใช่อะไรคิดก่อนทำ?

 

 

 

"ฉันเลียม เพย์นนะเว่ยขอบอก ปีนี่พวกเราชนะแน่"เขาบอกก่อนจะกอดคอเพื่อนๆในทีม ขนาดคู่แข่งต่างทีมยังเดินมายินดีกับเขาแถมยังหยอกด้วยการขู่เบาๆ

 

 

 

"ยินดีด้วยเลียม แต่ครั้งนี่กัปตันทีมเราดันไม่ว่างไปเดินทัวร์รุ่นน้องอยู่ถ้าเขาลงสนามนายแพ้แน่"คนผมทองผิวขาวกล่าวก่อนจะเข้าไปกอดเลียม ทั้งสองถึงจะอยู่คนล่ะทีมแต่ความเป็นนักกีฬายังอยู่การพูดหยอกล้อกันถือว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่

 

 

 

"บอกให้เขาเตรียมเฝือกเอาไว้ล่ะกันจัสติน" ทั้งคู่ต่างหัวเราะก่อนจะเดินแยกทางกันไป

 

 

 

[11:50]

 

หนุ่มผมหยิกเป็นลอนสีน้ำตาลกำลังนั่งจดความรู้ที่รุ่นพี่ได้บอกเกี่ยวกับสถานที่ต่างๆในมหาวิทยาลัยนี่เขาค่อนข้างตื่นตาตื่นใจกับที่ใหม่ แต่ที่ๆประทับใจที่สุดคือหอสมุดแหล่งรวมความรู้ชั้นดีของนักศึกษาและเขาคิดว่ามันจะเป็นสวรรค์ชั้นยอดเลยล่ะ แต่พอจดไปเรื่อยๆดินสอเจ้ากรรมดันหักแล้วหักอีกเขาด่าตัวเองในใจว่าทำไมไม่เอาปากกามา แต่ถึงเอาปากกามามันก็เจ๊งอยู่ของอะไรที่อยู่ใกล้เขามักพังไม่เป็นท่ามันคือความสามารถพิเศษส่วนตัวที่ไม่มีใครอยากมี เขาหันไปสะกิดหญิงสาวข้างๆ

 

 

 

"เฮ้ แอนนิต้าฉันขอยืนดินสอหรือปากกาเธอหน่อยสิ ของฉันมันหัก"

 

 

 

"จอร์แดน นายจดจนจะเต็มสมุดอยู่แล้วนะ ไม่เอาใบไปรษณีย์ยากรของที่นี่ไปด้วยเลยล่ะ"เธอหันมาทำตาลุกวาวหลังเห็นสภาพสมุดที่ยับเยินของชายหนุ่มข้างกาย

 

 

 

"ฉันชื่อแฮรรี่ สไตล์ไม่ใช่จอร์แดนและเธอมีไปรษณีย์ยากรของที่นี่ด้วยเหรอ?"เขาตอบเธอก่อนจะซักถามอย่างสนใจโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลัง

 

 

 

"ฉันประชดย่ะ ตาบ้า!"เธอตบบ่าชายหนุ่มแรงจนเขาร้องโอดโอยก่อนจะยื่นดินสอสีชมพูลายดอกไม้ให้ แฮรรี่รับอย่างเต็มใจทั้งที่ก็อยากถามอยู่นะว่ามันไม่มีลายอื่นหรือไร

 

 

 

[12:00]

 

 

 

ได้เวลารวมตัวกันของนักศึกษาตั้งแต่ปี1ถึงปี4 ที่จะมารอรับกุญแจเข้าห้องพักหลังจากทัวร์กันมานานพวกเขามีเวลาวันนี่ทั้งวันเพื่อนอนพักหรือเที่ยวเพราะพรุ่งนี่ก็ได้เวลาเปิดภาคเรียนแล้วและจะหยุดอีกที่ในสามเดือนข้างหน้า

 

 

 

"สวัสดีครับมาดามเมอร์ฟี่~"เสียงหวานใสเรียกหญิงวัยสี่สิบที่ตอนนี่ทำหน้าที่หยิบกุญแจใส่มือนักศึกษา คนเรียกท้าวคางกับเคาน์เตอร์เขามองเธอด้วยสายตาหยาดเยิ้ม

 

 

 

"ชั้น 5 ห้อง 233 คุณทอมลินสัน"เธอบอกเขาเสียงเรียบพร้อมวางกุญแจดอกที่สภาพไม่แตกต่างจากคนก่อนเท่าไหร่

 

 

 

"แล้วรูมเมทของผมเป็นใครครับ?"

 

 

 

"ดิฉันไม่รู้"เธอตอบอย่างไม่ใยดีก่อนจะขยับหน้ามาหาคนต่อไปแต่ไม่มีทีท่าว่าลูอิสจะไปง่ายๆ จนคนข้างหลังต้องโวยวาย

 

 

 

"นี่นาย อย่าขว้างทางถ้าเสร็จแล้วก็หลีกไป"

 

 

 

"ฉันขอเวลาแปป...เดี๋ยว นายคือเลียมกัปตันทีมคนใหม่ของสเตนาร์ท
ใช่ป่ะ ว้าว!"คนตาฟ้าทำตาลุกวาวเขาเลิกสนใจมาดามเมอร์ฟี่และหันมาหาคนตรงหน้าพร้อมไล่สายตามมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยท่าทีสนใจอย่างออกนอกหน้า

 

 

 

"ใช่ ส่วนนาย"เลียมมองอีกคนที่มีส่วนสูงน้อยกว่าเขานิดหน่อย

 

 

 

"ลูอิส กัปตันทีมโลคาซันเดอร์ ฉันได้ยินมาว่านายทำสิบทแนชในไม่ถึงชั่วโมง สุดยอดมากเลย!"ลูอิสตบบ่าอีกคน เลียมมองท่าทีนั้นก่อนจะยิ้มออกมากัปตันอีกทีมก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เขาคิด นึกว่าจะเป็นพวกเล่นไม่ซื่อซะอีก

 

 

 

"ขอบใจ"

 

 

 

"แต่...ถ้านายจำได้ปีที่แล้วคนที่ทำได้25ทแนชในเวลาหนึ่งชั่วโมงเนี้ย เจ๋งสุด เอาเป็นว่าโชคดีนะเลียม บะบาย!"ลูอิสตบบ่าเลียมแรงกว่าเดิมก่อนส่งสายตายียวนมาให้เขาแล้วเดินหมุนกุญแจหายไปจากสายตาเขา เลียมมองลูอิสอย่างสงสัย

 

 

 

"คุณเพย์นชั้น 6 ห้อง 218 ค่ะ"เหมือนเคยเธอยืนกุญแจมาให้เลียม เขาคิดว่าเธอเหมือนฟอนต์ที่ยื่นกุญแจให้กับคนที่จะเข้าพักในโรงแรม เขารับมายิ้มๆก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปสัมภาระทุกอย่างของนักศึกษาตอนนี่อยู่ในห้องของพวกเขาเรียบร้อย ปีนี่เลียมโล่งใจอีกครั้งที่ได้ลดชั้นลงมาอีกหนึ่งชั้นเด็กปีหนึ่งจะได้อยู่ส่วนบนสุดคือชั้น 7 และ 8 ส่วนปีสี่จะได้อยู่ชั้น 1 และ 2 พวกที่เหลือก็แค่นับชั้นขึ้นไป เขารอวันที่จะได้เดินขึ้นชั้นเดียวมานานแล้วล่ะ

 

ชายหนุ่มปี 2 เดินฮัมเพลงขึ้นมาชั้นห้าอย่างสุขใจ สุขใจที่ได้ข่มขวัญกัปตันทีมคนใหม่ของคู่แข่งเพราะคนเก่านั้นออกไปแล้ว เขาคิดว่าเลียมก็คงเก่งพอตัวแต่ถ้าถามว่าใครเก่งกว่ามันก็ต้องเขาอยู่แล้ว ลูอิสเดินมาหยุดที่หน้าห้องก่อนจะเปิดเบาๆ

 

 

 

"ห้องน่าอยู่"เขาพูดเบาๆ สายตากวาดไปทั่วห้องเป็นห้องๆหนึ่งที่มีโต๊ะตั้งอยู่ตรงกลางขนาดที่เตียงนอนขนาบข้างคนละฝั่งชั้นหนังสือใหญ่ๆตั้งอยู่ข้างประตูและถ้ามองทางตรงก็จะเจอหน้าต่างบานใหญ่และที่นั่งเล่นชิลๆ ลูอิสเหล่สายตาไปทางเตียงด้านขวาเขาก็เจอกระเป๋าของตัวเองวางอยู่เลยเดินไปก่อนจะหันไปอีกเตียง

 

 

 

"หวัดดีรูมเมท"เขาทักแต่ดูเหมือนอีกคนจะอยู่ในห้วงนิทรา ร่างใหญ่นอนหันหลังให้เขา ลูอิสกลอกตาไปมา

 

 

 

"นี่กูมีรูมเมทหรือคนตายว่ะ"

 

 

 

เขาตัดสินใจที่จะไม่สนใจและจัดของเข้าตู้เสื้อผ้าอย่างไม่รีบแต่คนที่เสียงดังอย่างลูอิสก็คงจะเสียงดังเป็นปกติเขาจัดของทุกอย่างด้วยเสียงไม่ใช่ด้วยมือ ทำให้เตียงข้างๆหันมาเขม่นตาใส่นิดหน่อย

 

 

 

"เบาหน่อย"คนตาสีเฮเซลหันมาพูด เขานอนไม่หลับแน่ๆถ้าจะมีใครมันทำเสียงดังขนาดนี่การนำทัวร์เด็กปีหนึ่งกินพลังเขาไปค่อนข้างมากและการเยียวยาที่ดีที่สุดคือการนอน

 

 

 

"อ้าว พูดได้ด้วยเหรอ นึกว่าฉันอยู่กับคนตายซะอีก"ลูอิสพูดด้วยท่าทีไม่สำนึกผิดที่รบกวนเวลานอนของคนอื่น เขายังเก็บของต่อ

 

 

 

"ฉันง่วง"คำพูดน้อยนิดออกจากปากคนที่นอนตะแคงอยู่บนเตียงทำให้ลูอิสหันมาทางเขาอีกครั้ง สายตาเหล่มองกระเป๋าใบใหญ่ที่ยังคงไม่ได้ผ่านการจัดและการดานวาดรูปสีน้ำตาลตั้งอยู่ข้างๆกันเขาพอจะนึกออกแล้วว่าคนๆนี่เป็นใคร

 

 

 

"ตื่นมาทำอะไรดีๆซะหน่อยไหมเซน? นายเผลอดมดอกไม้ในโรงเรียนไปเหรอเพื่อน"

 

 

 

"รู้จักฉันด้วยเหรอ?"เจ้าของชื่อลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างไม่เต็มใจเขามองอีกคนด้วยสายตาอยากรู้

 

 

 

"รู้ดิ นายเป็นคนที่อยู่ชมรมศิลปะแล้วก็วาดป้ายต่างๆตามงาน รวมถึงงานกีฬาด้วย"ลูอิสว่าก่อนจะเดินมายื่นช็อกโกแลตให้คนผมดำเขารับมาอย่างงงๆ

 

 

 

"กินซะมันจะทำให้นายตาค้าง ลุกไปกินข้าวกันเถอะไอ้รูมเมทขี้เซา!"เขาดึงแขนเซนก่อนจะพยายามกระชากให้ออกมาจากห้องและเขาทำสำเร็จ เซนออกมาจากห้องได้เขาหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็จำใจเดินตามอีกคนมาเงียบๆมือก็แกะช็อกโกแลตกินไปเรื่อยๆ ก่อนจะยัดมันเข้าปากลูอิสไปด้วยข้อหาหมั่นไส้

 

 

 

[12:30] โรงอาหารฝั่งตะวันตก

 

"ที่นี่คนเยอะชะมัดแฮรรี่ ดีที่ฉันกินมาบ้างแล้วนะเลยไม่ค่อยหิวเท่าไหร่"คนผมสีฟางข้าวพูดกับคนผมลอนข้างๆกันที่ถือถาดอาหารมาพวกเขานั่งลงตรงโต๊ะใต้ต้นไม้ที่อยู่ห่างจากโรงอาหารนิดหน่อย

 

 

 

"นายแน่ใจนะไนออลว่าไม่หิวอ่ะ แล้วนายจะมานั่งฝั่งฉันทำไม"แฮรรี่ถามเพราะว่าสิ่งที่ไนออลถือมามันยังเยอะกว่าที่คนปกติเขาจะกินกัน ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องมีรูมเมทจอมตะกละขนาดนี่แต่ไนออลก็ถือว่าเป็นคนดีใช่ได้

 

 

 

"เอ่อดิ"ว่าก่อนจะยัดขนมปังกระเทียมเข้าปากไปแฮรรี่มองพฤติกรรมนี่อย่างเงียบๆ เขารู้สึกว่าตอนนี่ตัวเองจะกลายเป็นอากาศธาตุสำหรับไนออลซะแล้วแฮรรี่หยิบแว่นตาและหนังสือเกี่ยวกับคาถาขึ้นมาอ่านในขณะที่สายตาไล่อ่านตัวอักษรในหนังสือด้วยความสนใจปากก็กำลังอมช้อนอยู่

 

 

 

"เฮ้ ขอนั่งด้วยได้ไหม? โรงอาหารคนเยอะมาก"พวกเขาละสายตาจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ขึ้นมามองบุคคลใหม่แฮรรี่กำลังจะตอบแต่ก็ช้าไปสำหรับไนออล

 

 

 

"ได้ครับ! โห้ววววเขาคือเลียม เพล์นกัปตันทีมคนใหม่ของสเตนาร์ท แม่เจ้าแฮรรี่หยิกฉันที่ว่าฉันไม่ได้ฝันไป"ไนออลพูดอย่างตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกที่แฮรรี่เห็นว่าเขาสนใจเลียมมากกว่าของกินตรงหน้า แฮรรี่ทำตามคำขอเขาหยิกแก้มไนออลที่เป็นสีแดงอยู่แล้วให้แดงขึ้นไปอีกเขาและเลียมต่างก็หัวเราะกับท่าทางโอดครวญของไนออล พวกเขาแนะนำตัวก่อนนิดหน่อยก่อนจะนั่งกินข้าวต่อแฮรรี่เห็นว่าไนออลเริ่มกลับมาสนใจอาหารอีกแล้วแต่เขาก็พูดกับเลียมต่อมีเสียงพูดคุยระหว่างไนออลกับเลียมเยอะมาก เพราะแฮรรี่เป็นคนพูดน้อยเขานั่งกินเงียบๆหรืออาจจะเข้ามาในบทสนทนาแปปนึง ไนออลเป็นคนพูดมากที่สุดไม่เชื่อก็ถามแฮรรี่ที่เป็นรูมเมทเอาสิ

 

 

 

"สวัสดีพวกฉันขอนั่งด้วยได้ไหม?"ทั้งสามละจากการกระทำอีกครั้งและช้ากว่าที่แฮรรี่หรือเลียมจะตอบไนออลก็ชิ่งตัดหน้าไปอีกแล้ว

 

 

 

"ได้ครับ! ว้าวนี่มันวันอะไรของฉันเนี้ย"เขาตื่นเต้นและเป็นอีกครั้งที่เขาสนใจผู้มาใหม่สองคนมากกว่าอาหาร แฮรรี่โดนไนออลเบียดมาเพื่อให้อีกคนนั่ง

 

 

 

"นายอีกแล้วเหรอ?"เลียมทึกทักไปเขาว่าเขาจำคนตาฟ้านี่ได้ ที่ไม่ยอมเอากุญแจไปสักทีแทบยังมาพูดอะไรแปลกๆกับเขาด้วย ซึ่งลูอิสก็มองเขาและยกคิ้วคนตาฟ้าเลือกที่จะมานั่งฝั่งเลียมและปล่อยเพื่อนหน้าง่วงให้ยืน

 

 

 

"ลูอิส ไอ้เพื่อนเลว"ร่างสูงด่าเพื่อนตัวเองลากเขาลงมาแล้วยังจะให้เขามาอยู่ในสถานการณ์แบบนี่อีก เซนเห็นสายตาไนออลที่ส่งให้เขานั่งลงข้างๆตนแต่ก็เหลือบเห็นแฮรรี่ที่ดูลำบากกับการนั่งถ้าเขานั่งด้วย

 

 

 

"ไม่เป็นไร"เซนวางถาดอาหารก่อนเขาจะดึงไม้กายสิทธิ์ออกจากเสื้อเหวี่ยงมันสองสามที่ก่อนที่จะมีเก้าอี้ที่ดูคล้ายๆเก้าอี้พระราชาแต่เล็กกว่าปรากฏขึ้นมา ไนออลและแฮรรี่มองตาค้าง

 

 

 

"เซน นายจะเอาอลังการไปเพื่อ"

 

 

 

"หุบปากแล้วกินต่อไปเหอะ"เซนตอบแค่นั้นก่อนจะนั่งลงกินอาหารเงียบๆเขาตักมันเข้าปากเหมือนกับว่ามันเป็นยาพิษ

 

 

 

"ไนออลสองคนนี่เป็นใครอ่ะ"แฮรรี่กระซิบไนออลเบาๆ

 

 

 

"ฉันชื่อเซน มาลิค นี่ลูอิส ทอมลินสัน มีอะไรข้องใจไหม?"เซนโพงพางพูดขึ้นมาเขาได้ยินเสียงกระซิบที่ดังอยู่ข้างๆ

 

 

 

"ใช่ ลูอิสเขาเป็นกัปตันทีมของโลคาซันเดอร์เลยนะนายไม่รู้จักเหรอแฮรรี่?"ไนออลพูดเขาตักซุปข้าวโพดเข้าปากและอีกมือก็กำลังหยิบขนมปังเข้าปากไปด้วยแต่โดนมือเซนยั้งไว้ก่อนและส่งสายตาประมาณว่า หยุดกินก่อนพูด!

 

 

 

"จริงดิ"

 

 

 

"แล้วปีที่แล้วเขาทำ 25 ทแนชในเวลาหนึ่งชั่วโมงด้วยแฮรรี่"ไนออลวางขนมปังลงก่อนจะพูดกับแฮรรี่อีกครั้ง

 

 

 

"จริงดิ"ประโยคนี่ไม่ใช่แฮรรี่แต่เป็นเลียมเขาหันมองลูอิสไปพร้อมๆกัน

 

 

 

"เอาล่ะพอๆ นายได้ค่าจ้างจากการโฆษณาให้ฉันกี่ดีเลี่ยนเนี้ยไนออล"ลูอิสยกมือขึ้นห้ามไนออลไม่ให้พูดอะไรไปมากกว่านี่อีก

 

 

 

"มิน่าล่ะ...งี้ฉันก็เจอคู่แข่งแล้วอ่ะดิ"เลียมพูด แต่ลูอิสไม่ได้ตอบเขาแค่พยักหน้ายักไหล่เบาๆก่อนจะหันหน้ากลับไปหาไนออล

 

 

 

"แล้วคนนี่อ่ะ นายรู้จักป่ะ"ลูอิสชี้ส้อมไปทางเซนที่นั่งเหมือนจะตายอยู่หัวโต๊ะ ทั้งโต๊ะเหล่มองเซน

 

 

 

"รู้ เขาเป็นประทานชมรมศิลปะแถมยังดังมากในหมู่สาวๆ"ไนออลพูดแล้วมองเซน พวกเขาปรบมือให้กับความรอบรู้ของไนออลแต่ก็ต้องหยุดลง

 

 

 

"ไอ้หัวหยิก นายกล้ามากที่ยืมของๆแฟนฉัน"คนตัวสูงเทแก้วน้ำเปล่าใส่แฮรรี่ที่นั่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เขาลุกขึ้นมองหน้าสองคนนี่ทันทีในขณะที่ทั้งโต๊ะกำลังตกใจเลียมก็รู้สึกถึงแรงดึงบางอย่างที่ออกไปจากถาดอาหารของเขา ใช่ลูอิสหยิบถ้วยซุปในถาดของเขาเขวี้ยงใส่หน้าคนที่เทน้ำและนั้นทุกคนก็เริ่มตกใจกว่าเดิม

 

 

 

"เฮ้ย!ทำบ้าอะไรว่ะ!"

 

 

 

"ก็ทำบ้าไง! ทำไมเดี๋ยวนี่พอไม่มีทีม ก็หันมาทำสกปรกแล้วเหรอ? ไม่สิเพราะตอนมีก็ทำ"ลูอิสพูดสีหน้าถากถางได้สุดๆ

 

 

 

"ไอ้ทอมลินสัน!"หนึ่งในคนโดนน้ำซุปพูดเขาโกรธจัด

 

 

 

"ทำไม กลัวจำนามสกุลคนที่ทำให้แกต้องออกจากทีมไม่ได้เหรอ"

 

 

 

"ฝากไว้ก่อนเหอะ!"ว่าแล้วก็เดินหันหลังกลับไป ลูอิสเดินมาหาแฮรรี่เขามองอีกคนแล้วพลิกตัวไปมาจนแฮรรี่ต้องบอกให้หยุด

 

 

 

"ทำอะไรเนี้ย"

 

 

 

"ก็ดูไงว่าไอ้ที่ราดใส่นายเนี้ยเป็นน้ำเปล่าจริงๆ ฉันเคยโดนปีที่แล้วสารคล้ายๆน้ำกรดมันจะปวดแสบปวดร้อน"ลูอิสละออกมาจากตัวแฮรรี่เมื่อเขาตรวจดูว่ามันก็แค่น้ำเปล่าธรรมดาๆและเดินกลับมานั่งที่ข้างเลียม แฮรรี่ถอดเสื้อของเขาออกเพราะว่ามันเปียกไปหมดเขายืนไร้เครื่องนุ่งห่ม

 

 

 

"อ่ะ เอานี่ไป"เซนถอดเสื้อแขนยาวของเขาให้แฮรรี่ใส่เพราะยังไงเขาก็ยังมีเสื้อแขนกุดอีกตัวที่อยู่ข้างในและอากาศตอนนี่ก็ไม่หนาวเท่าไหร่

 

 

 

"ขอบใจ"แฮรรี่รับมาเขาใส่มันก่อนจะนั่งลงกินข้าวเหมือนเดิม

 

 

 

"นายหมายความว่าไงโดนตอนปี 1?"เลียมถามเขาหยิบถ้วยซุปของตนเองที่ลูอิสเขวี้ยงใส่พวกนั้นให้กลับมาอยู่ในถาดเหมือนเดิม

 

 

 

"..."ลูอิสเงียบเขาหลบตาเลียมแต่ก็เจอสายตาสงสัยจากไนออลและการเหล่ตาขึ้นมามองเขาจากถ้วยซุปของแฮรรี่

 

 

 

"เล่ามา"เซนพูดซัก ลูอิสหันมาเขม่นตาใส่เขาแต่เซนก็ทำหน้าง่วงใส่ลูอิสคืนก็เขาอยากจะรู้นิว่าอะไรทำให้พวกนั้นทำแบบนั้นกับลูอิส

 

 

 

"ก็ได้ๆ ทำไมต่อมเผือกทำงานรึไงพวกนายเนี้ย...คือกฎของมหาวิทยาลัยเนี้ยห้ามเด็กปี 1 เล่นทแนชเบนส์ใช่ป่ะ แต่ฉันดันได้เข้ามาอยู่ในทีมเมื่อปีที่แล้วเพราะโค้ชและอาจาร์ดีแลนช่วยเขาเห็นว่าฉันทำได้...แต่พวกเอดิสันไอ้บ้านั้นแหละ กลับไม่เห็นด้วยเขาทำอะไรไม่ได้เลยมาแกล้งฉันแทน"ลูอิสเล่าเขาเอาส้อมจิ้มไส้กรอกในจานเซนมาเคี้ยวเหมือนกระต่างเคี้ยว
แคลอตทำให้เซนมองเขาแบบเอือมๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

 

 

 

"พวกนั้นปรุงยาที่เกี่ยวกับอะไรสักอย่างนี่แหละ แล้วมาราดตัวฉันก่อนลงสนาม 1 อาทิตย์เชื่อเถอะว่ามันคือน้ำกรดแต่ว่ามันไม่ได้ทำให้ผิวฉันระคายเคืองแค่แสบร้อนเหมือนน้ำกรดจริงๆ ฉันเกือบไม่ได้ลงสนามเพราะแค่อยู่นิ่งๆมันก็เจ็บแล้ว โชคดีที่ฉันหายทันก็เลยได้ 25 ทแนชนั้นแหละแล้วพวกนั้นก็โดนเด้งออกจากทีมไป"เขาจบการเล่าและมือยังคงจิ้มไส้กรอกในจานเซนต่อไปจนมันหมดเลยเก็บส้อมเงียบๆ

 

 

 

"ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยนะ"คนพูดน้อยเอ่ยขึ้น เขากำลังคิดอยู่ว่าถ้าเมื่อกี้มันไม่ใช่น้ำเปล่าธรรมดา เขาก็คงมีสภาพไม่แตกต่างจากูอิสตอนนั้นเท่าไหร่

 

 

 

"ไม่มีอะไรหรอกแฮรรี่ ฉันว่าพวกนั้นคงไม่กล้ามาทำแบบนี่อีกรอบสองหรอก"ไนออลปลอบเพื่อน เขาก็ตกใจกับเรื่องที่ผ่านมาเหมือนกันไม่ยักรู้ว่าในมหาวิทยาลัยก็มีเรื่องแบบนี่ด้วย

 

 

 

"เอาเถอะ ฉันว่าตอนนี่เราไปกันเถอะพวกนายจะไปไหนกันต่อรึเปล่า?"เลียมพูด เขาไม่อยากให้ทุกคนจมอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นเลยพยายามเลี่ยงประเด็น เขามองหน้าอีกสี่คนอย่างตื่นเต้นแต่แค่คำตอบของคนที่นั่งเก้าอี้พระราชาก็ทำให้เลียมเพลีย

 

 

 

"นอน"เลียมแทบกุมขมับ วันๆมันไม่คิดจะทำอย่างอื่นเลยเหรอนอกจากนอน ก็พอรู้อะนะถ้าดูได้จากหน้าตาที่เหมือนอดหลับอดนอนมานานแต่ช่วยทำอะไรดีๆนอกจากนอนหน่อยได้ไหม!

 

 

 

"โอเค...นายล่ะลูอิส?"หลังจากผิดหวังกับคำตอบของเซนเขาก็หันมาถามความเห็นกับคนข้างๆ

 

 

 

"ว่าจะไปสนามแวะไปหาลูกทีมซะหน่อย"ลูอิสตอบ เขาไม่ได้มองหน้าเลียมเพราะกำลังเขย่าแขนเซนให้ตื่น อย่างน้อยคำตอบลูอิสก็ดีเพราะเขาก็ว่าจะไปที่นั้นเหมือนกัน

 

 

 

"ดี พวกนายสองคนอ่ะ?"

 

 

 

"เก็บของในห้อง ยังเก็บไม่เสร็จเลย"
ไนออลตอบหน้าซีเรียสเขาหันไปหาแฮรรี่เลียมก็พอเข้าใจได้เพราะเด็กใหม่อาจจะยังไม่ค่อยชิน

 

 

 

"ห้องนายคงอยู่ในโรงอาหารสินะ"เซนพูดหน้าไม่ไว้ใจและนั้นทำให้แฮรรี่แอบขำนิดหน่อยเพราะมันจะเป็นจริงอย่างที่เซนพูดอย่างไงล่ะ ไนออลได้แต่ทำหน้าเซ็งเมื่อมีคนรู้ทัน ส่วนเลียมก็ส่ายหน้าเบาๆเขามองไปทางแฮรรี่ซึ่งอีกคนก็รู้ว่าเลียมหมายถึงอะไร

 

 

 

"หอหนังสือ ว่าจะไปหาความรู้นิดหน่อย"
แฮรรี่ตอบหน้านิ่งๆเขาหยิบหนังสือเข้ากระเป๋าแล้วตบมันเบาๆเลียมพยักหน้ารับรู้

 

 

 

"เซนแล้วเสื้อ..."

 

 

 

"ใส่ไปก่อน ยังไงก็เจอกันอยู่แล้วค่อยเอามาคืน"เซนตอบ แฮรรี่พยักหน้าก่อนเซนจะโบกมือไปมาแล้วถือถาดอาหารไปเก็บ ลูอิสแอบเห็นตอนที่เซนจะขึ้นบันไดเขาสดุดขี้ฝุ่นเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้555

 

 

 

"งั้นไปก่อนนะ เจอกันไนออล"แฮรรี่บอกกับพวกเขาแล้วหันมาลาไนออลเขาหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วเดินไปที่หอสมุด

 

 

 

"งั้นบาย"ไนออลลาก่อนจะเดินไปที่หน้าร้านขายขนม...ก็อาจจะอยู่ยาวล่ะมั่ง

 

 

 

"ฉันไปทีม"เลียมบอกลูอิส เลียมลุกเดินไปเก็บถาดอากหารซึ่งลูอิสก็เดินตามไปติดๆ พวกเขาคุยกันในเรื่องกีฬาก่อนเดินไปลานกว้างทักทายเพื่อนๆในทีมอย่างสนิทสนม...

 

 

 

 

 

 

 

 

#3/2/18

 

สวัสดีค่ะ ไรท์แนะนำตัวก่อนเนอะไรท์พีค่ะ เป็นหน้าใหม่ในวงการนี่เลย โดยปกติจะเขียนอยู่ในเว็บเด็ก ดีและถ้าอ่านเรื่องนี้กันก็จะรู้ว่าในเว็บนั้นไรท์ลงไปหลายตอนแล้วละค่ะยังไงก๋ฝากติดตามผลงานกันนะค่ะ