Fic naruto ภาค พายุโลหิต

^{เมื่อเดินทางกลับมาที่เอโดะ ซาสึเกะได้ใช้ซูซาโนโอะพาทุกคนไปยังบ้านชิอินะทางใต้ เพื่อตั้งหลัก}

^{ซาสึเกะนึกสงสัยว่าเรมที่ดูแข็งแรงที่สุดทำไมถึงได้ใช้ผ้าปิดตา “เรม ตาของนาย…”}

^{“อ๋อ ที่ปิดไว้ก็เพราะอยากจะเล็งให้แม่นขึ้นน่ะครับ ต้องเบี่ยงเบนสายตาของวายร้ายโลกนินจาและกันไม่ให้เพื่อนโดนกระสุนเสียเองด้วย”}

^{การเดินทางด้วยซูซาโนโอะนับว่าเร็วและสะดวกสบายมากไม่นานก็มาถึงที่หมาย}

^{โทชิกิออกมาต้อนรับ”โอ้ มีโอกาสได้เห็นเทพเทนงุแล้ว มิน่าๆเค้าถึงว่านินจาได้รับวิชามาจากเทนงุนี่เอง”}

^{ซากุระ”รบกวนท่านปู่แล้ว”}

^{“ไม่เป็นไร คลายจุดให้ไอ้ม้าพวกนั้นท่าจะดีนะ”}

^{ริวโอโค้งศีรษะ ก่อนจะคลายจุดที่ทำไว้ เจ้าม้าศึกทั้งสี่ก็กลับมายืนได้ดังเดิม เหล่าวิญญาณรับใช้จ่างพาม้าไปเก็บที่คอกอย่างรู้งาน}

^{สี่ซามูไรและหนึ่งนินจาได้มาในบ้าน}

^{โทชิกิมองสองหนุ่มที่ดูเพลียและล้า”ท่าทางจะตึงมือนะ”}

^{คาโอรุพยักหน้า”ครับ วายร้ายโลกนินจาทั้งที อันตรายเลยครับ”}

^{“มาดาระสินะ”}

^{ซากุระเลิกคิ้ว”คุณปู่เคยเจอเหรอคะ”}

^{“นานแล้ว สำหรับชั้น ชั้นเคยมองอนาคตเค้า… เค้าน่าสงสาร โดนความแค้น พิษของความสูญเสียเล่นงาน ความขัดแย้งในอดีตได้ชักนำให้เค้าเข้าสู่ด้านมืด…เท่าที่ดูหน้าเจ้านั่นกับคนในตระกูล…เป็นพวกรักแรงเกลียดแรง...ทุกคน”ชายชรามองหน้าไปทางซาสึเกะ”เหมือนเจ้าเลย…หน้าก็คล้าย ถ้าผมยาวเนี่ย ใช่เลย”}

^{ซาสึเกะสะดุ้ง}

^{ซากุระถอนใจ”ตานี่เป็นลูกหลานเค้าค่ะ สายตรงด้วย”}

^{“เหรอ เออ มิน่า เหมือนจัง ตอนแรกที่เจอว่าจะทัก”}

^{เรม”คุณปู่เคยเจอด้วยเหรอครับ”}

^{“ก็…เกือบแปดสิบเก้าสิบปีก่อนล่ะนะ...”}

^{ซาสึเกะ”ท่านคงจะยังเด็กกระมัง”}

^{“ก็ใช่ ชั้นไปเป็นพยานให้นายเหนือหัวตอนไปทำสัญญาครั้งที่1โคโนฮะ เคยได้เจอกันหนเดียว”}

^{ริวโอ”ลื้อไม่รู้รึว่า ทหารองครักษ์กับตำรวจองครักษณ์จะรับเข้าราชการตั้งแต่อายุน้อยๆ เมื่อเกษียญตอนหนุ่มๆก็จะมีคนอีกตระกูลที่เป็นตระกูลใหญ่อีกสาขาจะมาพลัดเปลี่ยน แต่เป็นบางตระกูลเนี่ยแหละ”}

^{โทชิกิ“ข้าเป็นทหารองครักษ์ตั้งแต่อายุ8ปีแล้วมาเกษียนตอนห้าสิบกว่า…ตอนที่เจอกับมาดาระ ข้ามองเห็นอนาคตของเค้าและพยายามบอกอ้อมๆแล้ว”}

^{ซาสึเกะขมวดคิ้ว”ทำไมไม่บอกตรงๆล่ะครับ”}

^{คนสูงวัยหัวเราะ”จะบอกไปทำไม บอกให้ตัวเองอายุสั้นน่ะรึ มันไม่คุ้มเลยนะ ข้ายิ่งเป็นลูกชายคนเดียวอยู่ มันเป็นกฏขอคนที่มีตามองเห็นอนาคตน่ะ ห้ามบอกอะไรที่เกี่ยวกับความตายตรงๆ เจ้ากับลูกๆน่ะ..คงจะมีชะตากรรมที่ต้องต่อสู้เพื่อตระกูลของตัวเอง และที่คนในตระกูลต้องตายจนจะหมดโคตรแบบนี้มันเป็นกรรมเก่าของเค้า”}

^{ซากุระได้เล่าเรื่องการคืนชีพของมาดาระพร้อมบอกว่า นี่น่าจะเป็นฝีมืของตระกูลอิจิกิ}

^{คนสูงวัยครุ่นคิด”ปกติ…การจะปลุกคนตายให้คืนกลับมันจำเป็นจะต้องใช้สิ่งที่เกี่ยวข้องกับคนตายคนนั้นอย่างกระดูก แต่นี่…แค่ใช้พิธีเรียกวิญญาณมา ร้ายกาจๆ”}

^{ซาสึเกะสังหรณ์ใจไม่ดี”ร้ายกาจยังไง”}

^{“พิธีกรรมนั้นจะทำให้คนตายที่ลุกขึ้นมาไม่รู้สึกเจ็บปวด ถ้ามนุษย์ไม่รู้สึกเจ็บปวด มันก็ไม่มีความกลัวนี่แหละคือความร้าย แต่ดีที่พลังของอุจิวะ มันมีธาตุหยางมากเกินไป ทำให้ร่างหุ่นนั่นรองรับพลังไม่ได้ ยันหนู เจ้าคิดว่าใครอยู่เบื้องหลังล่ะ”}

^{“คนที่น่าจะเป็น...ลูกของซุยดัน ล่ะมังคะ…”}

^{เรมเสริม”หรือไม่ ก็ขุนนางฝั่งยาไมริ”}

^{โทชิกิ”ทำไมเจ้าคิดเช่นนั้นล่ะ…” เรมถอนใจ“ฝั่งนั้นเริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้ว…”}

^{“ก็ไม่แปลก เพราะอิเคบุกลืนอำนาจทางการทหารมากเกินไป”}

^{ซาสึเกะนึกถึงเรื่องราวของตระกูลอุจิวะที่ถูกจำกัดพื้นที่เพราะความระแวง แบบนี้มันคล้ายๆกันเลย}

^{ซากุระยิ้ม”พวกที่ทำ ถ้าไม่แค้นหนู ก็พวกที่ไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรจากการเมืองค่ะ”}

^{“อืม…ก็มีความเป็นไปได้ตั้งหลายอย่าง ข้าว่า…พวกเจ้าไปพักเถอะ เกิดเหตุด่วนอะไรขึ้นมาจะได้รับมือทัน…”}

^{…ตกค่ำ…}

^{ซากุระออกมานั่งรับลมทะเลแต่เพียงลำพัง ซาสึเกะที่นอนไม่หลับจึงมานั่งป็นเพื่อน}

^{”เหนื่อยใจเหรอ”}

^{“ก็ไม่เชิง…ชั้นเคยด่านายว่างี่เง่านะ ตอนที่นาย…บอกเป้าหมายของตัวเองครั้งแรกน่ะ…”}

^{“ที่บอกว่าล้างแค้น…”}

^{“ใช่..ตอนนั้นพอกลับบ้าน ชั้นต้องแปรงฟันเป็นสิบๆรอบเพราะพ่นคำที่น่าเกลียดออกไป…”}

^{“แล้วทำไม…เธอถึงรับราชการในเอโดะล่ะ ทั้งๆที่ตอนนั้น เมื่อสิบปีก่อน…”}

^{“ล้างแค้น….ล้างแค้นเจ้าทานุกินั่น มันทำให้ชั้นเจ็บไม่ว่า…แต่มันทำให้คนรอบตัวต้องทรมานใจ เพราะความเห็นแก่ตัวของมัน”}

^{“เธอรู้สึกตัวตลอดเหรอ…ตอนที่เจ็บ…”}

^{“ก็…มารู้สึกตัวตอนร่างอยู่โรงพยาบาล มีสายระโยงระยางทั่วตัวน่ะ เห็นแม่ที่เคยสวย…ต้องมาร้องไห้อย่างน่าสงสาร เห็นพ่อมีสีหน้าที่กลุ้มใจ คาโอรุ…ที่ทำหน้าสำนึกผิด…แต่พลังวิญญาณชั้นอ่อนแอ…จนไม่สามารถปรากฏตัวให้พ่อเห็นได้…และสุดท้าย…ก็ถูกดึงไปยังที่ๆหนึ่ง ที่เรียกว่า…ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว ขอโทษที่บ่นไร้สาระให้ฟังนะ”}

^{“ไม่เป็นไร…แต่ชั้น…ไม่อยากให้เธอเสี่ยงอีก”}

^{“ถ้าชั้นต้องตายล่ะ…นายจะทำใจได้ไหม”}

^{“ทำไมพูดแบบนั้น…”}

^{“อย่ามารักชั้นเลย…ซาสึเกะคุง ชีวิตชั้นมันเหมือนถูกแขวนบนเส้นด้ายตลอดเวลา จะตายวันไหนก็ยังไม่รู้ และนายยิ่งเป็นคนรักมากเกลียดแรง ใช้ความรู้สึกเป็นใหญ่มากกว่าเหตุผล ถ้าชั้น…”}

^{“หยุดพูด!”ซาสึเกะเข้าไปประจันหน้ากับหญิงสาว“ชั้นน่ะ จะรักเธอคนเดียว…จะรักเธอ…ไม่เปลี่ยนแปลง และชั้นยอมเป็นหมากให้เธอใช้และ…ปกป้องเธอเอง…ชั้นจะ…ไม่ยอมให้เธอตายเด็ดขาด”}

^{ซากุระลุกหนีฝ่าย”ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ชั้นมีเรื่องจะรบกวนนานหน่อย..”...เจ้าเด็กไม่รู้จักโต…}

^{มาอัพแล้วค่าาาา คอมเม้นกันบ้างเด้อ ในเด็กดีก็ได้ถ้าสะดวกน้า}