Laflora ความลับของสาวๆ
-
เขียนโดย 
aikn
วันที่ 15 มกราคม พ.ศ. 2560 เวลา 22.13 น.
1 session
0 วิจารณ์
4,168 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2562 14.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
1) ความตาย 1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ โรงเรียนสตรีลาฟลอร่าหรือโรงเรียนเจ้าหญิงลาฟลอร่า
วันนี้โรงเรียนเจ้าชายโนอาร์ก็ได้มาที่นี้เพื่อร่วมพิธิจบการศึกษาด้วยกันแน่นอนว่าเราพวกลาฟลอร่าต้องรับเป็นอย่างดี แต่วันนี้รู้ว่า ทิวา พุดพิชญาซึ่งประธานนักเรียนจะเกิดสังหรณ์ไม่ได้ตั้งแต่เช้าแล้ว เหมือนกับว่าวันนี้ต้องมีคนตายเลยแถมลางสังหรณ์ของเธอไม่เคยพลาดซะด้วยสิ
และประธานจากโรงเรียนโนอาร์ คิม กียุลก็ได้เข้ามาถามเธอเพราะสีหน้าที่แย่ของเธอ
กียุล : นี้ยัยลิงกัง มานั่งทำอะไรที่นี้นะ?
ทิวา : มานั่งเล่น แล้วมีปัญหาหรือไง ตาตี๋แว่น
กียุล : ก็เปล่านิ
ทิวา : ...
กียุล : ...
กียุล : ขอนั่งด้วยได้ไหม?
ทิวา : ตามใจสิ
แล้วชายหนุ่มแดนกิมจิก็มานั่งตรงข้ามหญิงสาวแดนสยาม
กียุล : นี้ ฉันเห็นเธอหน้าชีกมาแต่เช้าแล้วนะเป็นอะไรหรือเปล่า?
ทิวา : เปล่านิ
เหมยฮัว : อาทิวา!!
ทั้งสองคนหันไปหาต้นเสียงก็พบกับ เพื่อนสาวของทิวา ผมสีน้ำเงินมัดเป็นจุดกลมสองข้าง ตาสีเขียว เธอคือหยาง เหมยฮัว ที่วิ่งออกมาด้วยความร้อนรน
ทิวา : มีอะไรหรอ เหมยฮัว?
เหมยฮัว : ก็อายูริ แฮกๆ อายูริหายไปไหนก็ไม่รู้น่อ แฮกๆ พวกลือมาช่วยหาหน่อยสิน่อ แฮกๆ
ทิวา/กียุล:ว่าไงนะ!!!
ทิวา : ยูริหายตัวไป
กียุล : แบบนี้คริสมันคงร้องใจแย่แล้วละ
กียุล : นั้นพวกเราต้องรีบไปตามหากันแล้วละ ยัยลิงกัง
ทิวา : รู้แล้วน่าตาตี๋แว่น
ทิวา กียุลและเหมยฮัว ก็ออกไปหายยูริกันคนละทาง
จนเวลาช่วงเย็นพวกเราทุกคนมารวมตัวกันที่น้ำพุ
.
.
.
.
.
เวลา 17.20 น.
ณ หน้าน้ำพุที่โรงเรียนลาฟลอร่า
คริสโตเฟอร์ : พวกยูเจอยูริจังไหม ไอไม่เจอเลย
ดันเต้ : หรือว่าคุณยูริจะถูกยูเอฟโอจับไปครับ
นาซิสซ่า : มันจะใช่ได้ไงยะ นี้แน่
พร้อมกับเอาพัดมาฝากที่หน้าของดันเต้
ดันเต้ : มันเจ็บนะครับ คุณนาซิสซ่า
นาซิสซ่า : ดี เจ็บจะได้จำ
ดันเต้ : ใจร้าย T^T
โรซารี่ : แล้วเธอละ นาซิสซ่า?
นาซิสซ่า : ไม่เจอเลย
นาซิสซ่า : เธอละเจอไหม?
โรซารี่ : ไม่เจอเหมือนกัน อเล็กเซละ?
อเล็กเซ : ไม่เจอเหมือนกันครับ คุณโรซารี่
เหมยฮัว : แล้วลือละเจอไหมน่อ อาฮอรัส?
ฮอรัส : ไม่ขอรับ
ฮอรัส : คุณกียุลเจอไหมขอรับ?
กียุล : ไม่เหมือนกัน
กียุล : แล้วเธอละยัยลิงกัง?
ทิวา : ไม่เหมือนกัน แต่พอจะรู้ว่าใครเป็นคนทำแล้วละ
ทุกคนยกเว้นทิวา:ใครหรอเลดี้ทิวา/ยะ/ครับ/ทิวา/คุณทิวา/น่อ อาทิวา/ขอรับ/ยัยลิงกัง
ทิวา : ไลล่า
ทุกคนยกเว้นทิวา:!!!
กียุล : แล้วเธอรู้ได้ไง ยัยลิงกัง?
นาซิสซ่า : นั้นสิยะ?
ทิวา : ก็มีจดหมายอยู่ที่โต๊ะของฉัน พอดูชื่อว่าใครส่งก็รีบมาเนี้ย
ทุกคนยกเว้นทิวา:แล้วทำไมไม่บอกละ เลดี้ทิวา/ยะ/ครับ/ทิวา/คุณทิวา/น่อ อาทิวา/ขอรับ/ยัยลิงกัง
ทิวา : ฉันผิดสินะ โทษที
คริสโตเฟอร์ : แล้วยูอ่านหรือยัง เลดี้ทิวา?
ทิวา : ยังเลย
เหมยฮัว : นั้นก็อ่านสิน่อ
ทิวา : ได้
ฉีกจดหมายออกมาแล้วอ่านให้ทุกคนฟัง
'ไลล่าจับตัวคุณยูริไว้แล้วขอให้มาเจอกันที่หน้าผาติดทะเลตอน 18.00 น.ด้วยถ้าไม่มาหรือมาช้าแม้แต่คนเดียวไลล่าจะฆ่าคุณยูริทิ้งซะ เพราะนั้นรีบมาไว้ๆนะคะ
จากไลล่า'
เหมยฮัว : อาไลล่าทำแบบนี้ทำไมน่อ?
นาซิสซ่า : ไม่รู้สิยะ
ทิวา : นั้นรีบไปเถอะ เดี๊ยวยูริก็ได้ตายพอดี
ทุกคนยกเว้นทิวา:อืม
.
.
.
.
.
เวลา18.00 น
ณ หน้าผาติดทะเล
ไลลา : มาตรงเวลาจังเลยนะคะ คุณทิวา คุณเหมยฮัว คุณโรซารี่ คุณนาซิสซ่า และก็พวกคุณราชาทั้งห้าก็ด้วย
พร้อมกับเห็นภาพตรงหน้าก็คือยูริถูกมีดจี้รงคอและกลัวตัวสั่น
ทุกคนยกเว้นไลล่าและยูริ//แฮกๆ
คริสโตเฟอร์ : ยูต้องการอะไรถึงจับยูริจังมานะ
เหมยฮัว : นั้นสิน่อ ลือต้องการอะไรกันแน่?
ไลลา : ต้องการอะไรนั้นหรอค่ะ
ไลลา : ต้องการกำจัดพวกคุณไงละค่ะ!!!
ยูริ : ทำไมละเจ้าคะ? คุณไลล่า พวกเราไม่เคยจะทำอะไรให้เลยนะเจ้าคะ?
ไลลา : เพราะพวกคุณดีเกินหน้าเกินตาไลล่าไงคะ
ไลลา : โดยเฉพาะคุณทิวา!!!
ทิวา : แล้วฉันไปทำอะไรให้เธอละ?
ไลลา : ก็เพราะคุณเป็นคนที่ใครๆก็รัก เป็นที่ 1เสมอ แถมยังได้อยู่กับคุณกียุลด้วย
ทิวา : ก็แค่ความอิจฉาไม่ใช่หรอ
แล้วทิวาก็เดินไปหาไลล่า
ไลลา : ยะ...อย่าเข้ามานะคะ มะ...ไม่นั้นไลล่าเอามีดแทงคอคุณยูริแน่!!!
ทิวา : ก็ทำสิ รับรองไม่ได้เห็นวันพรุ่งนี้แน่ ไลล่า!!!
กียุล : ทิวา!!!
คริสโตเฟอร์ : ยูริจัง!!!
ยูริ : คุณ ฮึก คริส ฮึก โตเฟอร์ ฮึก เจ้าคะ
ไลลา : ถ้าไลลาไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าคนอื่นจะได้!!!
ไลล่าดินถอยหลัง แต่เพราะเสียหลังทำให้จะตกหน้าผาไปพร้อมกับยูริ แต่ทิวารีบวิ่งไปจับแขนของยูริแล้วโยนยูริขึ้นหน้าผาและตกไปที่หน้าผาพร้อมกับไลล่าแทน
ยูริ : ไม่น่าเจ้าค่ะ คุณทิวา!!!
กียุล : ทิวา!!!
ทุกคนยกเว้นทิวาและยูริ//อาทิวา!!!/ยัยทิวา!!!/เลดี้ทิวา!!!/คุณทิวา!!!x2/ทิวา!!!x4
.
.
.
วันต่อมา
วันพิธิจบการศึกษา
เวลา 10.20 น.
เป็นวันพิธิจบการศึกษาของโรงเรียนลาฟลอร่า โดยโรงเรียนเจ้าชายโนอาร์ก็มาด้วยกันแล้ว และจัดพิธิไว้อาลัยให้กับ อาทิวา พุดพิชญา สาวแดนสยามยิ้ม ประธานโรงเรียนลาฟลอร่า โดยคนที่จักก็คืออัว หยาง เหมยฮัวเองน่อ รองประธานนักเรียนของโรงเรียนลาฟลอร่า ทุกคนมาร่วมงาน แต่มีคนเดี่ยวที่ไม่ยอมมาร่วมงาน เอาแต่เก็บตัวในห้อง เธอคือ อาฟูจิวาระ ยูริ นอกนั้นก็มากันหมดร้องไห้กันหมดเลย น่อ โดยเฉพาะ อัว โรซารี่ เกรย์ และ นาซิสซ่า
ก็ช่วยไม่ได้นะ ก็เพื่อนตายไปต่อหน้าต่อตาเลยนิแต่คนที่ไม่ร้องไห้ก็มีแต่อากียุลเท่านั้นแหลน่อ คนอื่นเลยพากันคิดว่าเพื่อนตายต่อหน้าไม่เสียใจหรือไงกันน่อ แต่อัวและเพื่อนๆรู้ดีว่าคนที่เสียใจคืออากียุลนั้นแหลน่อ แต่ตอนนี้ทุกคนเลิกร้องไห้แล้วละแต่อัวรู้สึกแปลกๆน่อ แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้เหมยฮัวได้มาถึงหน้าห้องของยูริแล้ว
ก๊อด! ก๊อด! ก๊อด!
เหมยฮัว : อายูริ นี้อัวเองน่อ เหมยฮัวเปิดประตูมาคุยหน่อยได้ไหมน่อ?
ยูริ : ไม่เจ้าคะ ยูริไม่อยากเจอใครตอนนี้เจ้าคะ
เหมยฮัว : นั้นอัวจะมาหาใหม่น่อ อายูริ
แล้วอัวก็เดินออกไปแล้วเดินตรงเข้าไปห้องของเธอที่อยู่ข้างๆยูริแล้วเข้าไปในห้องแล้วนอน
.
.
.
.
เวลา 15.30 น.
ณ ห้องของเหมยฮัว
เหมยฮัว : ฮ้าว~
พร้อมกับบิดขี้เกลียด2-3ที
กริ๊งๆ
เหมยฮัว : ฮัลโหล อัวเหมยฮัวน่อ
เหมยหยง: ("ฮัลโหล เจ้เหมยฮัว อัวเหมยหยกเอง")
เหมยฮัว : มีอะไรหรอน่อ อาเหมยหยง?
เหมยหยง: ("ก็แค่มีเรื่องที่เล่ากันมาในตระกูลหยางของเรานะ")
เหมยฮัว : เรื่องเล่าของตระกูลเราหรอน่อ
เหมยหยง: ("ใช่ แต่อัวต้องถามเจ้เหมยฮัวก่อนว่าได้เห็นเจ้ทิวาตายต่อหน้าต่อตาหรือเปล่า?")
เหมยฮัว : ถามทำไมหรอ?
เหมยหยง: ("ก็มันมีเขียงไว้นะสิเจ้ ว่าตระกูลพวกเรานะถ้าเห็นใครตายต่อหน้าต่อตาไม่ว่าเป็นตอนไหนในอายุต่ำกว่า 18 หรืออายุ 18 ปีก็ตามหลังเรียนจบมัธยมปลายต้องตายแล้วเจ้ก็รับคำสาปไปเต็มๆด้วย")
เหมยฮัว : !!!
เหมยฮัว : แล้วมันเขียนบอกไว้หรือเปล่าว่ามันมีอาการอย่างไร แล้วจะตายเมือไรน่อ?
เหมยฮัวคิด:เพื่อจะมีเวลาให้อัวบ้าง
เหมยหยง: ("มีนะ ช่วงแรกจะออกอาการปวดหัว และ ไม่มีแรง แล้วก็จะสักพักหนึ่งก็หายไป แต่พอสักพักใหญ่อาการจะเป็นตามลำดับเริ่มแรกกินอะไรก็ไม่รู้รส ปวดหัวหนักกว่าเดิมเหมือนจะระเบิด เริ่มขยับร่างกายไม่สะดวกและไม่มีแรง และเลือดจะไหลไม่หยุดทั้งทีไม่มีแผล หายใจไม่สะดวก ไม่มีเสียง ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดหรืออย่างอืนเชลล์ไม่ทำงานจนไม่สามารถไปไหนได้ และหัวใจกับชืพจรก็หยุดเต้นจนตาย ส่วนเวลาเป็นช่วง 18.00 น.ที่ตาย ส่วนอาการที่จะเกิดไม่รู้นะ")
เหมยฮัว : ขอบใจน่อ ฮัวไปก็นข้าวก่อนน่อ บาย
เหมยหยง: ("เดี๊ยวก่อนเจ้...")
เหมยฮัวไม่รอช้าเพื่อไม่ให้เหมยหยงพูดอะไรก็วางโทรทัพศ์แล้วไว้ที่เดิมและลุกออกจากเตียงเปิดประตูแล้วไปกินข้าวที่โรงอาหารแล้วเธอก็เจอกับโรซารี่และนาซิสซ่าเข้า
เหมยฮัว : อาโรซารี่ อานาซิสซ่าไปกินข้าวด้วยกันไหมน่อ?
โรซารี่ : ไปสิ
นาซิสซ่า : ...
นาซิสซ่า : ไปก็ได้ยะ
แล้วพวกเธอก็เดินไปโรงอาหาร
เวลา 16.00 น.
ณ โรงอาหาร
เหมยฮัวได้นั่งทานอาหารอยู่ปรากฎว่า ไม่ค่อยรู้รสชาติเลยทั้งที่สั่งอาหารแบบเผ็ดมาเลย
โรซารี่ : ไม่เผ็ดหรอ เหมยฮัว?
นาซิสซ่า : นั้นสิยะ?
เหมยฮัว : ก็เผ็ดอยู่นะน่อ
เหมยฮัวคิด:จริงๆแล้วไม่เผ็ดเลยตะหากละน่อ
โรซารี่ : แล้วยูริเป็นไงบ้าง?
เหมยฮัว : ไม่ยอมออกจากห้องเลยน่อ
โรซารี่ : นั้นหรอ
เหมยฮัว : อัวมีเรื่องถามพวกลือหน่อย
เหมยฮัว : ถ้าอัวตายไปพวกลือจะเสียใจไหม?
โรซารี่ : อย่าถามแบบนั้นสิ เหมือนเป็นลางไม่ดีเลย!!!
นาซิสซ่า : นั้นสิยะ!!!
เหมยฮัว : อัวขอโทษน่อ นั้นอัวไปละ อยากไปดูผ้านะ
แล้วเธอก็รีบเก็บจากแล้วไปที่พิพิธภัณฑ์ผ้า
.
.
.
.
ณ พิพิธภัณฑ์ผ้า
เหมยฮัวคิด:โอ๊ยปวดหัวจัง/พร้อมกับจับตรงหัว
ฮอรัส : เป็นอะไรหรือเปล่าขอรับ คุณเหมยฮัว?
เหมยฮัว : ไม่เป็นน่อ อาฮอรัส
เหมยฮัว : ไปเดินดูผ้ากับอัวไหม?
ฮอรัส : ขอรับ
แล้วพวกเขาก็เดินชมผ้าไปจนเกือบชั่วโมงหนึ่งแล้วตอนนี้เหมยฮัวเริ่มปวดหัวหนักกว่าเดิมเหมือนจะระเบิด เริ่มขยับร่างกายไม่สะดวกและไม่มีแรงแล้วด้วย
เหมยฮัว : อัวว่าไปหาที่พักก่อนน่อ
ฮอรัส : ขอรับ
เหมยฮัว : นี้ อาฮอรัส
เหมยฮัว : ถ้าอัวตายไปลือจะเสียใจไหม?
ฮอรัส : ทำถามแบบนั้นนะขอรับ ก็ต้องเสียใจอยู่แล้วสิขอรับ
เหมยฮัว : อัวแค่อยากรู้เฉยๆ
เหมยฮัว : นั้นอัวไปละ อัวอยากนอนแล้วละ นั้นเจอกันนะน่อ
เหมยฮัวคิด:แต่คงไม่ได้เจอแล้วละ ลาก่อนนะ
ฮอรัส : ราตรีสวัสนะขอรับ
เหมยฮัว : ราตรีสวัสน่อ
แล้วเหมยฮัวก็เดินจากไป ในระหว่างทางเข้าห้องตนนั้น เธอเกิดอาการไม่มีแรง เริ่มเลือดจะไหลแถมไม่หยุดทั้งทีไม่มีแผล หายใจไม่ค่อยสะดวก ไม่มีเสียง ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดหรืออย่างอื่นเลยแล้วเธอก็เข้าไปในห้อง
เวลา 17.59 น.
ณ ห้องเหมยฮัว
เหมยฮัวคิด:เหลือเวลา 1 นาที สินะ
เหมยฮัวดิด:โอ๊ย!!!!!
ตอนนี้เธอปวดหัวหนักกว่าเดิมเหมือนจะระเบิด เลือดจะไหลไม่หยุดทั้งทีไม่มีแผล หายใจไม่สะดวก ไม่มีเสียง ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดหรืออย่างอืนเชลล์คงจะไม่ทำงานจนไม่สามารถไปไหนได้
และหัวใจกับชืพจรก็จะหยุดเต้นแล้วด้วยและเธอก็หลับตาลงไป
เวลา 18.00 น.
หยาง เหมยฮัวก็ได้ตายไปในที่สุด
.
.
.
.
วันต่อมา
สวัสดีเจ้าค่ะรีดเดอร์ทุกคน ฟูจิวาระ ยูริ เองเจ้าค่ะ ยูริจะมาเล่าหลังจากเกิดเหตุการณ์นัั้นให้ฟังเจ้าค่ะ เหตุการณ์ที่ทำให้ คุณทิวา พุดพิชญา เพื่อนที่เป็นเสาหรอของทุกคนนั้นตายไป ซึ่งมันทำให้ยูริรู้สึกผิดมากเลยเจ้าค่ะ เพราะถ้าไม่ใช่เพราะยูริคุณทิวาก็ไม่ต้องมาตกหน้าผาตายไปพร้อมกับคุณไลล่าแบบนี้
เพราะยูริอ่อนแอแบบนี้ทุกคนที่คอยเป็นห่วงเป็นอย่างนี้ เพราะยูรินั้นไม่แข็งแกร่งเองทุกคนจึงต้องลำบากแบบปันจุบันนี้ ฮึก ฮือๆๆๆๆๆ ยูริร้องไห้อีกแล้วสินะเจ้าค่ะ ยูรินี้ไม่ไหวจริงๆเลยเจ้าค่ะ
.
.
.
.
โรซารี่ : เหมยฮัว เลือดออกแบบนี้ ไม่มันต้องไม่เป็นแบบนี้!!!
ยูริคิด:เสียงใครกันเจ้าคะ ดังมาจากห้องของคุณเหมยฮัว/พร้อมกับลืมตาตื่นขึ้นมา
นาซิสซ่า : ยัยเหมยฮัวอย่ามาล้อกันเล่นแบบนี้นะ!!! ตื่นขึ้นมาสิ!!
ยูริคิด:เสียงนี้มันเสียงของคุณนาซิสซ่าออกไปดูหน่อยก็ดีนะเจ้าค่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณเหมยฮัวหรือปล่อย
พอออกไปก็เจอกับคุณโรซารี่ เกรย์คุณนาซิสซ่า เลเฟบเวร์ และคุณฮอรัส ปโตเลมี อยู่ในห้องของคุณเหมยฮัว
ยูริ : คุณโรซารี่ คุณนาซิสซ่า คุณฮอรัส
นาซิสซ่า : ออกมาได้สักทีนะยูริ
ยูริ : ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงเจ้าค่ะ
โรซารี่ : ไม่เป็นไร
ยูริ : ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นหรอเจ้าค่ะ?
ฮอรัส : ผมมาหาคุณเหมยฮัวกะว่าจะมาชวนดูการทอผ้าของไทยนะขอรับเพราะได้ข่าว่ามันงามไม่มีทิติ
ฮอรัส : แต่ว่ากระผมเคาะประตูเท่าไรก็ไม่มีเสียงตอบรับออกมาคุณโรซารี่และคุณนาซิสซ่าก็ผ่านมาบอกให้ผมเข้าไปในห้องได้เลยเพราะคุณเหมยฮัวชอบลืมล็อกประตูบ่อยๆผมเลยเข้าไปในห้อง
ฮอรัส : ก็เจอคุณเหมยฮัวที่อาบไปด้วยเลือดท่วมตัวแต่กลับไร้บาดแผลหรือการขัดคืนจากการต่อ
ฮอรัส : พอไปจับชีพจรก็พบว่ามันไม่เต้นอีกแล้วและที่สำคัญเธอไม่หายใจแล้วขอรับ
ยูริ : ม...ไม่จริงนะเจ้าค่ะ
พร้อมกับเขาทรุกลงและน้ำตาไหลอีกครั้งหนึ่ง
เหมยหยง : เจ้เหมยฮัว!!!
โรซารี่ : เหมยหยง เหมยฮัวเขา
เหมยหยง : เจ้เหมยฮัวเป็นอะไรไป แฮกฯ
โรซารี่ : ก็อย่างที่เห็น
เหมยหยง : นี้เจ้ยูริ เจ้โรซารี่ เจ้นาซิสซ่า ของถามอะไรหน่อยสิ
ทั้งสามคน:อะไรฟชหรอ/ยะ/เจ้าค่ะ
เหมยหยง : เจ้เหมยฮัวเห็นเจ้ทิวาตายต่อหน้าต่อตาหรือเปล่าน่อ
ทั้งสามคน:เห็นสิ/ยะ/เจ้าค่ะ
เหมยหยง : นั้นก็คงเป็นเพราะคำสาปประจำตระกลูพวกเรานะน่อ
ยูริ : คำสาปของตระกลูคุณเหมยฮัวหรอเจ้าคะ?
ฮอรัส : มันเป็นอย่างไรหรอขอรับ?
เหมยหยง : ตระกูลพวกเรานะถ้าเห็นใครตายต่อหน้าต่อตาไม่ว่าเป็นตอนไหนในอายุต่ำกว่า 18 หรืออายุ 18 ปีก็ตามหลังเรียนจบมัธยมปลายต้องตาย
เหมยหยง : แล้วเจ้เหมยฮัวก็รับคำสาปไปเต็มๆด้วย
ฮอรัส : วันเรียนจบคินเมื่อวาลนี้ นั้นก็หมายความว่า
ยูริ : ม...ไม่จริง! มันไม่จริงใช่ไหมเจ้าคะ?!!
โรซารี่ : ยูริ
ยูริ : แบบนี้ก็เท่ากับว่ายูริเป็นคนฆ่าคุณเหมยฮัวไม่ใช่หรอเจ้าค่ะ!!!
ฮอรัส : ไม่ใช่นะขอรับ คุณยูริ
โรซารี่ : นั้นสิ มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอนะ
ยูริ : ไม่เจ้าค่ะ
ยูริ : มันเป็นเพราะยูริเองเจ้าค่ะ
ยูริ : ถ้ายูริไม่โดนคุณไลลาจับไป คุณทิวาก็ไม่ต้องตกหน้าผาไป คุณเหมยฮัวก็คงไม่ตายเพระเห็นคุณทิวาตายหรอเจ้าค่ะ
นาซิสซ่า : อย่าคิดมากสิยะยูริ มันไม่ใช่ความผิดเธอเลยสักนิ!!!
ยูริ : เพราะยูริอ่อนแอเอง ทุกคนจึงต้องตายเพราะยูริ
ยูริ : ถ้ายูริแข็งแกร่งกว่านี้ทุกคนก็คง...
แล้ววิ่งเข้าห้องไปพร้อมน้ำตา
ทุกคน:ยูริ/คุณยูริ/เจ้ยูริ/ยัยยูริ!!!
ปัง!
ฮอรัส : เข้าไปในห้องซะแล้วขอรับ
โรซารี่ : หวังวว่ายูริคงไม่คิดสั้นนะ
นาซิสซ่า : อย่าพูดเป็นรางสิยะ!! ยัยโรซารี่!!
เหมยหยง : แบบนี้ถือว่าอัวผิดไหมน่อ?
ฮอรัส : ไม่หรอขอรับ
โรซารี่คิด:หวังว่าเธอจะไม่ทำอะไรโง่ๆนะ ยูริ
.
.
.
.
.
ณ ห้องของยูริ
ยูริ : ทำไมละเจ้าคะ? ทำไมยูริต้องอ่อนแอแบบนี้
ยูริ : ทำไมยูริต้องเป็นคนที่มีชีวิตอยู่ด้วยเจ้าค่ะ
ยูริ : คนที่สมควรตายคือยูริแท้
ยูริ : ทำไมคุณทิวาต้องปกป้องยูริจากคุณไลลาด้วย
ยูริ : ไม่นั้นคุณเหมยฮัวก็คนมีชีวิตอยู่ต่อแล้วแท้ๆ
ยูริ : มันเป็นยูริแท้ๆ
ยูริ : คุณเหมยฮัวถึงต้องตาย
ยูริ : ใช่แล้ว
ยูริ : มันเป็นเพราะยูริเองเจ้าคะ
ยูริ : เพราะยูริอ่อนแอทุกคนถึงต้องตาย
ยูริ : เป็นยูริเองเจ้าคะที่สมควรตาย
ยูริ : ไม่ใช่คุณทิวาหรือคุณเหมยฮัวที่ต้องตาย
ยูริ : ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ยูริกำลังไปหาทั้งสองคนแล้วนะเจ้าคะ
พร้อมกับผูดเชือกเป็นวงกลมและเชือมไปที่เสาและพร้อมที่จะแขวนคอ ทว่า... //
ไลน์
ยูริ : ไลน์จากใครนะเจ้าค่ะ
พร้อมเปิดโทรศัพท์ตนเอง
คริสโตเอร์ ริชชาร์ด
คริสโตเฟอร์ : ยูริเจ้าเป็นไงบ้าง ไอเป็นห่วงยูนะ
ยูริ : คุณคริสยุริไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปแล้วละเจ้าค่ะ
คริสโตเฟอร์ : ทำไมละยูริจัง?
คริสโตเฟอร์ : การมีชีวิตมันไม่ได้แย่ขนานนั้นสักหน่อยนะ
ยูริ : แต่การมีตัวตนของยูริมันทำให้ทั้งคุณทิวาและคุณเหมยฮัวตาายนะเจ้าค่ะ
คริสโตเฟอร์ : อย่าโทษตัวเองสิยูริจัง ที่เลดี้ทิวาตายไม่ใช่ความผิดยูสักหน่อย
ยูริ : ไม่ค่ะ
ยูริ : มันเป็นความผิดของยูริเจ้าค่ะเพราะนั้นยูริสมควรรับโทษเจ้าค่ะ
คริสโตเฟอร์ : ยูริจังยูคิดทำอะไร?
ยูริ : คุณคริตเจ้าค่ะ การที่ยูริได้พบกับคุณนั้นทำให้ยูริมีความสุขมากเลยเจ้าค่ะ
คริสโตเฟอร์ : ยูริจัง
ยูริ : ไม่ว่าจะเป็นตอนที่พวกเราเจอกันครั้งแรกในงานเต้นรำ หรือตอนแข่งฮันนี่แรลลี่ ยูริมีความสุขมากเจ้าค่ะ
ยูริ : การที่ยูริได้อยู่และใช้ชีวิตร่วมกับคุณ คือความสุขที่ยูริหาสิ่งใดมาแทนไม่ได้อีกแล้วเจ้าคะ
ยูริ : เพราะนั้นลาก่อนนะเจ้าค่ะ คุณคริตโตเฟอร์
ยูริ : ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ยูริจังได้เจอคุณอีกนะเจ้าคะ
คริสโตเฟอร์ : อย่านะยูริจัง!!!
ตึก! เคร้ง!
มือถือลงสู่พื้นพร้อมกับร่างไร้วิญญาณของสาวญี่ปุ่นที่ห้อยโตงเตงกระทบกับเก้าอี้ตามแรงโน้มถ่วง
ที่จะมีคนมาห้ามตอนนี้ก็สายไปแล้ว
ฟูจิวาระ ยูริ ได้จากโลกนี้ไปแล้ว
เพื่อชดใช้ใตนสิ่งที่ทำไว้
ด้วยความตายของเธอเอง
โดยทิ้งผู้เป็นดวงใจที่รักอยู่แบบตายทั้งเป็น
ยูริ : "ยูริจะรักและมอดหัวใจให้คุณคริตโตเฟอร์คนเดียวเท่านั้นนะเจ้าค่ะ"
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
