ป่วนรัก สลับร่าง

        ป๊อปปี้เดินถือสมุดสีชมพูหวานแหววของเขามา  นั่งเขียนที่สวนสาธารณะแถวคอนโดแก้วกับฟางเขา  พยายามนึกถึงความทรงความดีๆพร้อมกับอมยิ้มเขียน  ไปด้วยโดยไม่รู้เลยว่ามีดวงตามหาโหดกำลังจ้องเขม้น  มอง บุคคลลึกลับกำลังก้าวฉับๆตรงมายังข้างหลัง  ฝีเท้าเบาดุจนินจาเขามาหยุดลงข้างหลังป๊อปปี้พร้อม  กระชากสมุดไป

  “เห้ย เอาคืนมานะโว๊ย” ป๊อปปี้วิ่งตามหัวขโมยจอมแสบที่  วิ่งไวปานลมกรด หายไปแล้วหัวขโมยจอมแสบ ป๊อปปี้ทรุด  ลงนั่งกลางถนนพลางทุบถนนนอนร้องไห้คร่ำครวญ

  “โถ่ ชมพูน้องพี่ ซวยแล้วสิดันถูกขโมยไปซะได้” คนทั่ว  ทั้งสาธรณะมองป๊อปปี้เป็นตาเดียวกันแบบงงๆ -_-   (สีหน้าคนทั่วไป) T_T (สีหน้าป๊อปปี้)

  “อิๆไหนขอดูหน่อยสิ” ขโมยปริศนาเปิดสมุดของป๊อปปี้    ออกอ่าน

 ตุ๊บ สมุดร่วงลงพื้น

  “ไม่นะ ไม่จริง ม่ายยยยยยย” ขโมยวิ่งเตลิดเปิดเปิงโดยทิ้งสมุดเอาไว้

  ป๊อปปี้เดินไปหาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่ซอกตึกซึ่งเขาเห็นสิ่งที่สะดุดตา

  “ชมพูในที่สุดเราได้พบกันอีกครั้ง” ป๊อปปี้รีบคว้าสมุดหวานแหววขึ้นมาจากพื้นหันสายหันขวาแล้วเก็บมันยัดใส่กระเป๋าเสื้อ

...............................................................................................................................

  “เห้ยพูดจริงป่าวเนี่ย” โทโมะพูดกับแก้วที่ตอนนี้ทำหน้าแตกตื่นเหมือนเจอผียังไงยังงั้น

  “พูดจริงสิ” แก้วชะเง้อดูว่าฟางอาบน้ำเสร็จหรือยัง

  “พี่รู้จักป๊อปมานานพี่ว่าไม่ใช่หรอก” โทโมะทำหน้าเหยเกด้วยความสยองเมื่อนึกถึงสิ่งที่แก้วเล่าเป็นเรื่องจริง

  “พี่ป๊อปเป็นเกย์” ‘เพล้ง’ โทโมะกับแก้วหันไปทางต้นเสียงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ฟางทำแก้วน้ำตกพื้นเมื่อได้ยินสิ่งที่แก้วในร่างโทโมะเป็นคนพูดโดยไม่ได้แปลกใจในการใช้สรรพนามเรีบกป๊อปปี้เลย

  “จริงหรอค่ะพี่โทโมะ”

  “จริง” แก้วในร่างโทโมะพยักหน้าดังหงึก

  “ขอเม้าท์ด้วยคนสิ เล่าตั้งแต่ต้นยันจบให้ฟังหน่อยนะค่ะ” ฟางถลาเข้าไปนั่งกอดแขนแก้วพร้อมกับออดอ้อนโดยมีสายตาอิจฉาของโทะโมะส่งมาให้แก้ว

ทั้งสองฟังในสิ่งที่แก้วพูดอีกรอบ โทโมะทำหน้าคล้ายจะเป็นลมพร้อมกับมียาดมยัดจมูก ส่วนฟางตาโตปากค้างสตั้นไปหลายวิ

ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง เสียงกริ่งดัง

  “เดี๋ยวฟางไปดูเอง” สติกลับคืนมาฟางจึงลุกเดินไปยังประตูมองดูว่ามีใครมาที่ช่องตาแมว ฟางหน้าซีดรีบวิ่งกลับไปบอกโทโมะกับแก้ว

  “ใครมา ทำไมทำหน้ายังงั้น” แก้วถามในมือก็ถือพัดพัดให้โทโมะ

  “จะใครอีกล่ะค่ะ พี่ปีอปมา”

  “ห้ะไอ้ป๊อปมา/พี่ปีอปมา” แก้วกับโทโมะหันมามองหน้าพร้อมกันอัตโนมัติแล้วลุกพรวดไปที่ประตูพร้อมกับฟาง

แกร๊ก ฟางเปิดประตูมองปีอปปี้ที่ทำหน้าแปลกใจที่เห็นพวกตนมายืนต้อนรับที่หน้าประตู

  “แก้วพี่ขอไปทำใจในห้องน้ำแปปนะ” โทโมะกระซิบบอกแก้วแล้วหอบสังขารของแก้วเข้าห้องน้ำ

  “แก้วเป็นไร” ป๊อปปี้ชะเง้อมองโทโมะที่เข้าห้องน้ำไป

  “ไม่เป็นไรค่ะ พี่ป๊อปมีไรหรอค่ะถึงมาหาเราได้” ฟางยิ้มแหยๆ

  “บังเอิญมาแถวนี้เลยซื้อน้ำเต้าหู้มาฝาก” ป๊อปปี้ชูถุงน้ำเต้าหู้ให้ดู

   “แกมีไรปิดบังพวกเราเปล่าว่ะ” แก้วสวมวิญญาณเป็นโทโมะ มองพี่ชายที่ทำหน้าเอ๋อเหรอไม่รู้เรื่อง

“ไม่มี๊....ไม่มีนิ่”

“แหนะ มีเสียงสูงพี่เป็นอะไรพวกเราก็รับได้นะค่ะ”ฟางทำหน้าเห็นอกเห็นใจ

“ดะเดี๋ยวนะพูดเรื่องอะไรกัน”ป๊อปปี้มองหน้าฟางกับหน้าแก้วสลับกันไปมา

“แกเองเรอะไอ้โมะไอ้หัวขโมย” ป๊อปปี้ชี้หน้าแก้วอย่างเคืองๆ

“ตกลงใช่ป่าวตอบมาๆข้องใจ” โทโมะพูดหลังจากทำใจในห้องน้ำครึ่งชั่วโมง

“อย่าบอกนะว่าแก้วกับฟางก็เชื่อ” โทโมะกับฟางพยักหน้าพร้อมกัน

“โอ๊ยยย ไปกันใหญ่แล้ว มานี่จะเล่าความจริงให้ฟัง” ป๊อปปี้นั่งกอดอกเก๊กท่า

“สองวันก่อนมีน้องคนหนึ่งแต่ไม่บอกชื่อหรอกอิๆมาให้ฉันเขียนสมุดเล่มนี้” ป๊อปปี้ชูสมุดสีชมพูหวานแหววที่เอาออกมาจากเสื้อแจ็กเก็ต แล้วมองหน้าแก้วที่อยู่ในร่างโทโมะ

“คือน้องเขาแอบปลื้มเขาจะไปอเมริกาหลายปีเลยให้พี่เขียนความทรงจำดีๆที่มีให้เขาหน่อย แล้วที่เห็นรูปผู้ชายถอดเสื้อกล้ามใหญ่ๆนะเต็มสมุดเลยนะอย่างที่ว่าน้องเขาชอบ ”

“ไม่เห็นต้องทำลับๆล่อๆเลย”

“ถ้าไม่ทำพวกแกก็หาว่าฉันเป็นเกย์สิ ตอนนี้เข้าใจตรงกันนะ”

แก้ว ฟาง โทโมะถอนหายใจแบบโล่งอกแรงๆหนึ่งครั้งพร้อมกัน

  “ไปกินน้ำเต้าหู้กันเย็นหมดแล้ว” ป๊อปปี้เดินหายไปในครัวกับฟาง

  “โล่งอกถ้าไอ้ป๊อปเป็นนะพี่คงเสียวตรูดแน่ๆ ที่หลังจะพูดจะดูอะไรก็ให้มันดีๆหน่อย”

  “ใครมันจะไปรู้เล่า แหมพอเราเล่านะทำเป็นตื่นเต้นอะโด่วววไม่ต่างกันล่ะว้า”

  “เถียงอ่อมาโดนมะเหงกสักทีมา” โทโมะเขย่งปลายเท้าจะโขกมะเหงกใส่แก้วบ่นอุบในใจว่าร่างน้องสาวสุดแสบเตี้ย

  “พึ่งรู้นะเนี่ยว่าตัวเองเตี้ย ไหนๆพี่ก็เขกไม่ถึงและงั้นแก้วขอเขกให้ล่ะกันอิๆ” แก้วโน้มตัวลงมาจนหน้าเสมอกัน ‘ปัก’ เสียกเขกดังสนั่น

  “เห้ย เขกแค่นี่พี่ถึงกับหน้าแดงเลยอ่อ” แก้วมองหน้าตัวเองที่แดงแจ๋ โทโมะเบือนหน้าหนี

  “หน้าดงหน้าแดงไรแสงไฟต่างหาก” โทโมะชี้หลอดไฟ

  “อ้าวแก้วเป็นไร” โทโมะมองร่างตัวเองชักกระตุกอย่างรุนแรง

   “เปล่าๆสบายดี” แก้วคลำหาอะไรบางอย่างจนมาเจอต้นตอที่ทำให้ร่างชักกระตุกแล้วจกมันออกมา

  “นางฟ้าโทรมา” แก้วหันไปมองโทโมะ

  “รับเลยๆ” แก้วกดรับพร้อมกับเปิดลำโพงเบาๆมือหนึ่งถือโทรศัพท์แล้วทั้งคู่ก็เอาหูแนบฟังโดยหันหน้าไปคนละทาง

  “ดีจังอยู่พร้อมทั้งสองคนเลยพรุ่งนี้ว่างมั้ยอยากจะนัดเจอ” เฟย์พูดน้ำเสียงเครียดๆ

  “เป็นไรเปล่านางฟ้าน้ำเสียงฟังดูไม่ดีเลย” โทโมะถามอย่างเป็นห่วง

  “ไว้พรุ่งนี้จะเล่าให้ฟังนะ สิบโมงเช้า ที่ร้าน.................. โอเคนะ”

  “โอเคๆ” เฟย์วางสายไปแล้วทิ้งให้โทโมะกับแก้วมองหน้ากันเหมือนทั้งคู่จะรู้โดยอัตโนมัติว่าต้องไม่ใช่เรื่องดี

………………………………………………………………………………………………

ฝากวิจารณ์ติชมได้เลยจ้า ขออภัยในตัวหนังสือพอดีลองแต่งที่อื่นแล้วก็อปลงมันแก้ไม่ได้ค่ะไว้ตอนหน้าจะแต่งสดเหมือนเดิมเนาะ