Love your smile วางกับดักรักยัยยิ้มหวาน

อืม ม นี้คงเป็นการนอนหลับที่แสนจะไม่สบายเลยก็ว่าได้ ฉันลุกจากที่นอนที่แสนนุ่นแต่กลับทำให้นอนไม่หลับเลย ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย

 

ก๊อก ๆ

 

"ตื่นหรือยังค่ะคุณพิมฐา"

 

"ตื่นแล้วค่ะ"

 

"คุณเมฆให้ตามลงไปทานข้าวเช้าค่ะ"

 

"เดียวตามลงไปนะค่ะ"

 

แสดงว่าฉันไม่ได้ตื่นสายไปเพราะอาเมฆยังรอทานข้าวเช้าด้วย โห่ ๆ  ไม่นานนักฉันก็อาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ

 

"อารุณสวัสดิ์ค่ะอาเมฆ" ฉันเดินไปนั่งข้าง ๆ อาเมฆ

 

"กี่โมง"

 

"ไม่ทราบค่ะ" พี่สมหญิงเดินมาตักข้าวให้ก่อนจะยิ้มทักทาย

 

"พ่อเธอไม่ได้สอนเรื่องเวลาหรือไง"

 

"คุณอา!" ฉันไม่ชอบที่ให้ใครมาว่าคุณป๋าเรื่องสั่ง ๆ สอน ๆ ฉันรู้ว่าฉันเองก็ดื้อพอสมควรแต่ก็ไม่ควรมาว่าขนาดนี้ ถ้าว่าฉันคนเดียวฉันจะไม่โกรษขนาดนี้เลย

 

"ต้องให้บอกไหมว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว"

 

"ไม่ต้องค่ะ เพราะพิมฐาจะไม่ทานข้าวเช้ากับคุณอา พี่สมหญิงเอาอาหารเช้าเราขึ้นไปให้ที่บนห้องด้วย" ฉันเตรียมตัวจะลุกแต่ก็ชะงักเพราะคำพูดที่ร้ายแรงจากปากอาเมฆ

 

"ไม่ต้องเอาขึ้นไปสมหญิง ถ้าเขามีปัญญาเดินขึ้นไปเองได้เขาก็ต้องมีปัญญาเอาไปเองได้ อีกอย่างที่นี้เขาไม่ได้สอนให้เอาอาหารไปทานบนห้องนอน"

 

"คุณเมฆค่ะ" พี่สมหญิงทำหน้าตาอ้อนวอน

 

"ทำตามที่ฉันสั่ง"

 

"ไม่เป็นไรค่ะพี่สมหญิง" 

 

ฉันเดินสะบัดก้นมาห้องนอนสีขาว เชอะ! ไม่กินก็ได้แค่อาหารเช้าปกติฉันก็ไม่ทานอยู่แล้ว

 

ก๊อก ๆ 

 

"คุณพิมฐาค่ะ ขอให้พี่สมหญิงเข้าไปหน่อยค่ะ"

 

"ฉันไม่อยากเจอหน้าใครตอนนี้" ฉันเกลียดตอนที่ฉันไม่พอใจจริง ๆ เพราะนั้นมันทำให้ฉันมีกำแพงกั้นทุกคน ให้ตายสิอยากกลับบ้านเป็นบ้านเลย

 

ไม่รู้ว่าฉันนอนไปตอนไหนแล้วก็ไม่รู้ว่าฉันร้องไห้นานแค่ไหนเหมือนกัน ฉันลืมตาขึ้นมามองรอบ ๆ ห้องเพื่อที่จะคิดว่าที่ฉันเจอมามันคือความฝันแท้จริงแล้วฉันยังนอนอยู่ที่บ้านตัวเอง แต่นั้นก็ไม่ได้เป็นจริงอย่างที่คิด นี้มันคือความจริง ฉันอยู่กับอาที่โหดและปากร้ายที่สุด

 

"ตื่นสักทีนะ"

 

"อาเมฆ" อาเมฆลุกจากเก้าอีปลายเตียงเดินตรงมายังฉันที่ยังนอนลืมตาอยู่

 

"อ่อนแอ"

 

"นั้นมันก็เรื่องของฉัน"

 

"นี้เธอพูดกับอาเธอแบบนี้หรือ"

 

"ฉันก็เรียกแบบที่เคยเรียกคุณ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่ามันไม่สมควรเรียกและอีกอย่างคุณกับฉันดุแล้วอายุก็น่าจะเท่า ๆ กัน"

 

"เธอนี้เอาแต่ใจจริง ๆ "

 

"ออกจากห้องฉันไปซะ"

 

"เธอลืมไปหรือเปล่าว่าที่นี้มันบ้านของฉัน บ้านของอาเมฆขาไง" อาเมฆเอาหน้าเข้ามาใกล้ ๆ จนสำผัสลมหายใจของกันและกันได้

 

จุ๊บ ! อะไรกันนี้เขา เขาจูบหน้าผากฉันงั้นเหรอ

 

"ทำหน้าตกใจอยู่นั้นแหละ ทานนี้ซะ" เขายื่นอาหารที่อยู่บนหัวเตียงให้

 

"ฉันไม่กิน"

 

"เรื่องมากจริง ฉันไม่อยากให้ใครมาตายที่บ้านก็ฉันเพราะหิวข้าวหรอกนะ"

 

"นาย !"

 

"จุ๊ ๆ คุณอาเมฆขา" นายนี้มันหน้าตายจริง ๆ ฉันรีบหยิบจานข้าวมานั่งทานที่ระเบียงห้อง ทำไมมันรู้สึกร้อน ๆ หน้าแปลก ๆ จัง

 

     ด้านเมฆ

 

ให้ตายเถอะ ! ผมสยบอารมณืตัวเองก่อนจะหยุดเดินหน้าประตูบานสีขาวที่มีผู้หญิงที่เอาแต่ใจอยู่ในนั้น ปากก็บอกห้ามคนอื่นเอาอาหารมาให้ยัยนี้ สุดท้ายกลายเป็นฉันเองที่ทำ เฮ่อ! ถ้าเธอยอมอ่อนข้อให้ฉันสักนิด ฉันค่อยไม่พูดจาแรง ๆ ใสเธอหรอกพิมฐา

 

ก๊อก ๆ 

 

"นี่เธอ" ผมส่งเสียงเข้าไปแต่พอรู้ว่าไม่มีความเคลื่อนไหวของคนในห้อง ผมเลยไปหากุญแจมาไขห้องซะเลย

 

ผมเดินเข้ามาในห้องสีขาวที่ตกแต่งอย่างเจ้าหญิงตามที่คุณลูงต้องการให้ลูกสาว สายตาผมก็ไปเห็นหญิงสาวร่างเล็กนอนอยู่บนเตียงสีขาวที่ยังมีคราบน้ำตาติดอยู่บนใบหน้า

 

"ขี้แง่เป็นบ้า" ปากก็บ่นแต่มือก็เอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่แก้วเบา ๆ แก้วนุ่นจัง ^ ^ 

 

"อืม ม" สงสัยจะมองยัยนี้นานเกินจนทำให้เจ้าตัวรู้สึกตัวขึ้นมาได้ เอาไงดียัยนี้จะตื่นแล้ว ผมวางจานข้าวไว้ตรงหัวเตียงก่อนจะออกมายืนห่าง ๆ จากเตียง

 

     ด้านพิมฐา

 

ความร้อนที่แพร่ไปทั่วใบหน้าจนจะกลายเป็นสีแดง ๆ ตรงแก้ม ฉันลูบหน้าเบา ๆ บ้าจริง! อยู่ ๆ ก็มาจุ๊บหน้าผากแบบไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้อีก 

 

"เขินจนหน้าแดงเลยเหรอ" อ๊าก ออกมาตอนไหนเนี่ย ฉันรีบเอามือลงก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารที่อยู่ตรงหน้าเหมือนไม่ได้ทานมา 10 ปี

 

"555 ไม่ต้องรีบทานขนาดนั้นหรอก เดียวก็ติดคอหายใจไม่ออกเป็นภาระที่ฉันต้องผายปอดให้เธออีก" ทำหน้าตาละลื่นอีก

 

"O_o !" ผายปอดงั้นเหรอ

 

"จุ๊บ ๆ" ไม่พูดเปล่า อาเมฆทำท่าเหมือนจะเข้ามาผายปอด ฉันเองก็แทบไม่ทันได้ตั้งตัวจะหนีก็หนีไม่ได้ ทำไงดี ใครก็ได้ช่วยข่อยแน่!!

 

ติ่ง ติ่ง เสียงโทรศัพท์ช่วยชีวิต อาเมฆลวงกระเป๋ากางเกงหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนจะทำหน้าคิ้วขมวด

 

"ทานให้หมดด้วยล่ะ ฉันไปแหละ" อาเมฆเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว อ๊าก ! อกจะแตก คนบ้าอะไรจะมาผายปอดข้าวติดคอพูดแล้ว ว . . . เออ หน้าแดง! อาบ้าทำไมต้องมาทำให้ฉันเขินด้วย ย ย !

 

หนึ่งวันกำลังจะผ่านไปพร้อมกับความเขินอายของฉันและความกังวลของอาเมฆ มีแต่เรื่องบ้า ๆ บ้อ ๆ ที่ฉันเองก็เดาใจอาเมฆไม่ถูกว่าวันนี้จะมาบทไหน แต่ยังไงฉันต้องต่อกรกับอาให้ได้ !