สายใยแห่งรัก

      อาหารอย่างดีที่สุดถูกจัดวางไว้บนโต๊ะ มีทั้งหมูย่างและไก่ย่าง ดีที่สุดที่จะหาได้กลางป่าแบบนี้ ศรีเมืองและทหารที่ติดตามมาด้วยพากันอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีองค์หญิงราณีและนารีจ้องมองอยู่

       "นี่กินสิเจ้าหญิง เจ้าด้วยมองอยู่นั่นแหละ" ศรีเมืองผลักถาดอาหารไปให้ทั้งสอง

       "นารีบอกเราว่า เจ้ากับนทีเป็นพี่น้องกันแต่ทำไมหน้าตาไม่เหมือนกันล่ะ" เจ้าหญิงตรัสถามศรีเมืองด้วยความสงสัย หญิงตรงหน้ารูปร่างสูง ผิวขาวผิดกับนทีโดยสิ้นเชิง

       "พี่น้องคนล่ะแม่ พอดีพ่อข้าเป็นคนเจ้าชู้เลยมีเมียเยอะ"

ศรีเมืองตอบหน้าตาเฉย เจ้าหญิงพยักหน้า

       "แล้วทำไมถึงต้องมาเป็นโจรด้วย" เจ้าหญิงตรัสถามต่อ

ศรีเมืองชักสีหน้าใส่ ตามวิสัยคนใจร้อน

      "ก็ข้าเลือกเกิดไม่ได้ ข้าถามเจ้าหญิงบ้าง เมื่อไหร่จะแต่งงานกับนายข้า พวกข้าจะได้กลับ เอ่อบ้านใหญ่ซะที"

ศรีเมืองถามเจ้าหญิง ทำให้พระองค์พระพักตร์แดงกล่ำ

       "แล้วทำไมเราต้องแต่งล่ะ"

เจ้าหญิงตรัส ก่อนจะเสด็จเข้าไปในห้องประทับพร้อมกับนารี

       "เห็นทีว่าถ้าเจ้าฟ้าชายเสด็จมาข้าต้องทำอะไรซักอย่าง"

ศรีเมืองกล่าว พร้อมกับมองไปทางเจ้าหญิงที่เพิ่งเดินออกไป

       "มาได้วันเดียวก็กลับเสียแล้ว ทิ้งพี่ไว้คนเดียว" เจ้าหญิงจันทราวดี ตรัสกับพระอนุชาที่ขณะนี้ทรงแต่งพระองค์คนสามัญเตรียมเสด็จออกนอกวัง

      "โธ่พี่หญิงทางนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว" เจ้าฟ้าชายตรัส

     "เอาเถอะพี่เข้าใจทางนั้นน่าห่วงก็เยอะ" เจ้าหญิงตรัส เจ้าฟ้าชายยิ้มน้อยๆ

     "เจ้าฟ้าชายยยยยย" เสียงตะโกนดังมาแต่ไกล พร้อมกับนทีที่วิ่งมาอย่างทุลักทุเล

     "มีเรื่องอะไรนที"  เจ้าฟ้าชายตรัสถาม

      "ทหารหน้าวังบอกว่ามีเรื่องด่วน แฮ่กๆๆๆๆ พะย่ะค่ะ" นทีหายใจแทบไม่ทัน

       "เรื่องด่วนอะไร บอกมาเร็วเข้า" เจ้าฟ้าชายทรงคาดคั้น

       "ทหารบอกว่า พวกดาหลามาถึงหน้าประตูเมืองแล้วพะย่ะค่ะ" นทีกราบทูล เจ้าหญิงได้ฟัง ก็แทบจะเป็นลม

      "นี่ยกทัพมาตีพวกเราแล้วรึ" เจ้าหญิงตรัสถาม

      "ไม่ใช่พะย่ะค่ะ ทหารบอกว่าเจ้าชายธนาเสด็จมาหาพระองค์

และได้แจ้งไว้หลายวันแล้ว พวกทหารชายแดนเลยไม่ได้ส่งข่าวเข้าเมือง" นทีกราบทูลเจ้าฟ้าชาย

      "เจ้าชายธนาเจ้าเล่ห์นัก มาไม่ให้เราตั้งตัว รีบพาม้าเข้าคอกเอาของไปเก็บเร็วเข้า" เจ้าฟ้าชายรับสั่งพวกทหรารีบเก็บของเป็นพัลวัน

      "นทีเชิญพวกนั้นไป ตำหนักรับรองทางนู้น พี่หญิงออกไปรับหน้าพวกนั้นให้หม่อมฉันที" เจ้าฟ้าชายตรัสกับพระพี่นาง

     "พี่นี่นะ ไม่ไหวมั้ง" เจ้าหญิงดูเป็นกังวล 

     "ช่วยหน่อยเถิดพี่หญิง หม่อมฉันเสร็จธุระแล้วจะตามไป"

เจ้าฟ้าชายออกไปสั่งการทหาร เจ้าหญิงจึงออกไปในครัวเตรียมอาหารให้แขกเมือง

       "นายพวกเจ้าหายไปไหน ข้าเสด็จมาไกลถึงเมืองดาหลายังไม่รีบออกมาพบอีก" เจ้าชายธนาตรัสกับทหารอติราชนครที่นั่งอยู่ตรงหน้า พร้อมกับขยับเสื้อคลุมที่ทอด้วยทองคำอย่างโอ้อวด

      "บ้านเมืองข้านะร่ำรวยมหาศาล ปราสาทราชวังทำด้วยทองคำ ขนาดแท่นบรรทมของข้ายังคงทำได้ด้วยทองคำเลย

แล้วทำไมนายของพวกเจ้าถึงไม่ให้เกียรติความร่ำรวยของข้า"

เจ้าชายยังคงโอ้อวดต่อไป สร้างความรำคาญใจให้แก่แม่ทัพทั้งสองเมือง ซึ่งทำได้แต่ยืนก้มหน้านิ่ง

      "หม่อมฉันขออภัยที่ออกมาต้อนรับช้า" เจ้าหญิงจันทราวดีเสด็จมาพร้อมกับนางกำนัลที่เตรียมอาหารคาวหวาน และน้ำจัณฑ์มาตั้งไว้บนโต๊ะ 

เจ้าชายธนาเห็นเจ้าหญิงทรงงดงามก็มีท่าทีเปลี่ยนไป

     "เอ่อ พระองค์คือ......"เจ้าชายตรัสถาม

      "หม่อมฉันจันทราวดี เป็นพระพี่นางของเจ้าฟ้าชาย ต้องขออภัยที่ทรงให้รอ"เจ้าหญิงก้มหน้าคำนับ

     "ไม่เป็นไร หม่อมฉันเป็นคนใจเย็นไม่ถือสา" เจ้าชายธนาตรัส

แม่ทัพทั้งสองทำความเคารพเจ้าหญิงแห่งอติราชนคร พระองค์ก็ทรงก้มพระพักตร์ตอบ แม่ทัพอาทรลอบมองก่อนจะยิ้มน้อยๆ

      "งั้นหม่อมฉันก็สบายใจขึ้น นี่เป็นน้ำจัณฑ์ชั้นดี" เจ้าหญิงกล่าวก่อนจะส่งน้ำจัณฑ์ให้ เจ้าชายธนาก็ถือโอกาสจับพระหัตถ์

     "ขอบพระทัย แต่ปกติหม่อมฉันไม่ค่อยชอบดื่มเท่าไหร่นัก"

เจ้าชายธนาจิบน้ำจัณฑ์ พร้อมกับมองเจ้าหญิงไม่วางตา

เจ้าหญิงไม่ชอบการกระทำแบบนี้แต่ก็พยายามไม่ถือสา

     "งั้นหม่อมฉันคงได้ยินข่าวลือแบบผิดๆมา ว่าพระองค์ชอบดื่มสุราอยู่เป็นนิจ" เจ้าหญิงกล่าว เหล่าแม่ทัพและทหารต่างพากันหัวเราะ

      "ใครมันช่างชั่วใส่ร้ายป้ายสีเรา" เจ้าชายปรายตาไปทางพวกแม่ทัพและทหารที่หัวเราะให้อยู่ในความสงบ

      "พระราชาพระมเหสีทรงพระสำราญดีหรือไม่"เจ้าหญิงตรัสถาม

      "สบายดีสบายมากเลยแหละ เจ้าชายธนาตรัสพร้อมกับอวดแก้วแหวนเงินทองที่ใส่ติดตัวมา

      "แล้วพระองค ์เล่าสบายดีรึไม่ แล้วพระราชาพระมเหสี เจ้าฟ้าชายไปไหนเสียล่ะ" เจ้าชายมองซ้ายขวา

     "พระบิดาพระมารดาเสด็จไปไหว้พระนอกวัง เจ้าฟ้าชายมัวยุ่งๆฝึกทหาร หม่อมฉันให้คนไปตามแล้วปะเดี๋ยวคงมา"

     "ทหารเมืองดาหลาไม่ต้องฝึกก็เก่ง เพราะมีเจ้าเมืองมีเจ้าชายดี" เจ้าชายธนาตรัส

     "งั้นรึ หม่อมฉันอยากจะดูฝีมือของเจ้าชายธนาให้เป็นบุญตาสักครั้ง" เจ้าฟ้าชายจิรายุ ทรงฉลองพระองค์เต็มยศเสด็จมากับทหารองครักษ์อย่างสง่างาม แม่ทัพและทหารต่างโค้งคำนับ

เจ้าชายธนาออกอาการไม่พอใจที่ทหารตนไปชื่นชมเจ้าชายเมืองอื่น

      "ทรงสง่างามมากเจ้าชาย ได้ยินว่าพระองค์เก่งเรื่องการใช้ดาบและยิ่งธนูมาก" แม่ทัพอาทรกล่าวทักทาย

      "มิเท่าไหร่หรอกท่านเอ่อ"

      "หม่อมฉันอาทร แม่ทัพแห่งกสิรานคร" แม่ทัพอาทรแนะนำตัว

       "ฝีมือของพวกท่านก็ไม่เบานี่ ถ้าว่างๆเราค่อยมาดวลกัน"

เจ้าฟ้าชายกล่าวชมด้วยความจริงใจ ทำเอาแม่ทัพและทหารยิ้มแก้มแทบปริ

      "อะแฮ่ม" 

      "อ๋อ เจ้าชายหม่อมฉันลืมถาม ทรงเสด็จมาเยี่ยมเยียนช่างเป็นเกียรติยศแก่แผ่นดินอติราชนครอย่างยิ่ง"

      "อย่ามากความเลยเจ้าฟ้าชาย ที่หม่อมฉันมาก็เพราะ เจ้าหญิงราณี พระคู่หมั้นของหม่อมฉันหายตัวไประหว่างทางที่เสด็จผ่านนอติราชนคร ไปยังเมืองดาหลา" เจ้าชายธนากล่าว

     "จริงรึ หม่อมฉันเสียใจด้วยจริงๆ" เจ้าฟ้าชายทำท่าตกพระทัยได้อย่างแนบเนียน