[Fic Vampire Knight] รัตติกาลสีเงิน

   ผ่านไปเกือบหนึ่งวันกว่าเซโร่จะได้สติ และทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่โผล่เข้ามาในความทรงจำคือเรื่องหน้านี้ที่นอกจากจะชัดเจนแล้วเขาก็จำได้แม่นแม้กระทั่งสัมผัสที่ได้รับจากเจ้านาย

   คล้อยตามอย่าง่ายดายด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ

   เรื่องนี้เท่านั้นที่เซโร่เจ็บใจ การถูกทำเป็นของเล่นไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขา แต่การที่เสียงของคุรัน คานาเมะ มีอิทธิพลกับเขาต่างหากที่ทำให้เขาแค้นใจ ร่างกายตอบสนองต่อคำพูดของเขาทุกคำจนจิตใจไม่อาจควบคุมได้ มันน่าแค้นใจที่สุด!

   ในขณะที่กำลังบ่นในใจอย่างเคียดแค้น เซโร่ก็สัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวข้างตัว ก่อนร่างโปร่งจะได้หยิบ Bloody Rose คู่ใจ เขาก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่กระทบกับข้างแก้มของเขา

   ไม่อยากจะหันไปมองเลยจริงๆ

   ร่างโปร่งคิดอย่างอนาถใจก่อนจะจำใจหันไปมองคนข้างตัว คุรัน คานาเมะ ยามหลับไม่ต่างอะไรจากเด็กตัวน้อยๆ ผมสีน้ำตาลยุ่งเยิงไม่เป็นทรงหากแต่นุ่มราวกับแพรไหมชั้นดี แน่ล่ะ เขาจับมันเกือบตลอดคืนเลยนี่นา

   เพียงแค่คิดใบหน้าซีดขาวก็ก็แดงฉ่า

   อยากให้เป็นแค่ฝันร้ายแต่ว่าร่างกายที่ปวดร้าวในตอนนี้บอกว่าทุกอย่างคือเรื่องจริง

   คิริว เซโร่ เป็นของ คุรัน คานาเมะ อย่างสมบูรณ์

   ทั้งอาการกระหายเลือดที่ลดลงจนแทบไม่แสดงอาการกับร่างกายที่เหมือนได้พักผ่อนเต็มที่ ในระหว่างที่เขาไม่รู้สึกตัว เขาอาจจะดื่มเลือดของคุรัน คานาเมะ ไปแล้วก็ได้

   ร่างโปร่งจ้องมองคนข้างตัวที่หลับอยู่ มือเรียวเผลอยกขึ้นมาลูบไล้แก้มใสของคนที่กำลังหลับอยู่แผ่วเบา เรื่อยมาจนถึงริมฝีปากที่เขาจำได้ว่ามันหวานแค่ไหน ผมสีน้ำตาลที่นุ่มมือกับดวงตาสีแดงเข้มภายใต้ภายใต้เปลือกตาที่ประดับด้วยขนตาหนา คนตรงหน้าคือคุรัน คานาเมะ เจ้านายที่เขาชิงชังหากแต่ไม่อาจปฏิเสธได้ น่าเจ็บใจ

   คนที่นอนนิ่งอยู่ตตื่นนอนได้สักพักแต่แกล้งหลับ เขารับรู้ถึงมือเรียวของเซโร่ที่กำลังไล้อยู่บนแก้ม ริมฝีปาก ดวงตา ถึงแม้ว่าเซโร่จะหยิกแก้มเขาเพราะความหมั่นไส้ก็ตาม แต่ร่างสูงก็ชอบใจถึงได้นอนอยู่นิ่งๆ

   "ฉันฆ่าน้องสาวแกแท้ๆ แกฆ่าฉันตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ไม่เห็นต้องช่วยฉันเลย"

   ร่างโปร่งพึมพำโดยหารู้มั้ยว่าทุกคำพูดคนที่นอนอยู่ได้ยินหมด เซโร่พยุงร่างกายลงจากเตียง แต่เพียงไม่นานก็หล่นตุบลงไปนั่งกับพื้นเรียบร้อยโรงเรียนแวมไพร์

   เสียงของเซโร่ที่หล่นจากเตียงดังพอที่จะทำให้คนที่แกล้งหลับอยู่ต้องตื่นขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้

   "เอวฉัน......"

   ร่างสูงบ่นอุบ ความปวดร้าวแล่นไปทั่วร่างกายจนขยับไม่ได้ที่สำคัญทั้งสะโพกทั้งเอวก็โคตรจะเจ็บระบม

   "ลุกขึ้นมาได้ก็นับว่าร่างกายของเธอยังโอเค"

   เสียงนุ่มทุ้มดังมาจากบนเตียง เซโร่ตวัดายตามองอย่างหงุดหงิดที่เขาต้องเป็นแบบนี้เพราะมันนั่นแหละ!

   "ให้ผมช่วยมั้ย?"

   "ไม่ต้อง!"

   ร่างโปร่งปฏิเสธแทบจะทันที พยุงตัวเองลุกขึ้นก่อนจะสาวเท้ายาวๆเข้าห้องน้ำไป ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆก่อนที่จะคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบตัวแล้วเดินไปที่ตู่เสื้อผ้า เลือกชุดนักเรียนออกมาเตรียมไว้ระหว่างรออีกคนอาบน้ำเขาก็เรียกอิจิโจมาพบ

   อิจิโจ ทาคุมะ เงียบไปนิดเมื่อถูกเรียก เมื่อวานเขาต้องรับมือกับแวมไพร์ตนอื่นเรื่องที่คานาเมะขาดเรียน โดยปกติคานาเมะไม่เคยขาดเรียนเลยสักครั้ง แม้จะมีประชุมกับสภาสูงสุดเขาก็ยังมาโรงเรียนก่อนจะเข้าประชุม

   แต่ครั้งนี้เป็นการขาดเรียนโดยไม่มีเหตุผล

   เหล่าแวมไพร์แตกตื่นกันยกใหญ่กว่าพวกอิจิโจจะควบคุมได้ก็เล่นเอาเกือบตาย มีแวมไพร์ระดับขุนนางแค่เจ็ดคน แต่ต้องมาควบคุมแวมไพร์ธรรมดาเกือบห้าร้อย เกือบโดนมรสุมแวมไพร์ขยี้ตาย

   ก็อกๆๆ!

   "เชิญ"

  อิจิโจเปิดประตูเข้าไปก่อนที่จะส่งยิ้มทักทายปกติ

   "หนุ่มน้อยฮันเตอร์ของคานาเมะหายไปไหนซะแล้ว"

   คานาเมะเพียงแค่ปรายตามองห้องน้ำเป็นอันรู้กันว่าคนที่เขาถามหาอยู่กำลังอาบน้ำ

   "ผมอยากวานให้อิจิโจช่วยทำงานนี้หน่อย"

   คานาเมะยื่นซองสีขาวที่มีตราประทับของสมาคมฮันเตอร์อยู่บนซอง เซโร่ได้รับงานเมื่อวันก่อน แต่อย่างที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเซโร่ถึงยังไม่ได้ทำงาน

   "เขตเดียวกันกับที่คิริวคนน้องกำลังทำงานอยู่"

   อิจิโจเปิดอ่านก่อนที่จะเก็บใส่ซองเหมือนเดิม ดูเหมือนคิริวคนพี่จะรู้เรื่องนี้ถึงได้รีบร้อนขนาดนั้น

   "วันนี้ผมจะให้เซโร่หยุดเรียน แล้วก็ตั้งใจจะขังเอาไว้ในห้อง ช่วยทำงานให้เรียบร้อยด้วยนะครับ"

   อิจอิโจที่กำลังจะลุกขึ้นชะงักกับสรรพนามที่นายเหนือคุรันเรียกฮันเตอร์หนุ่ม ปกติคานาเมะไม่เคยเรียกชื่อใครเลยนอกจาก ครอส ยูกิ และเรียกคิริวคนพี่ว่าคิริวเหมือนที่คนอื่นเรียก แต่วันนี้เรียกเซโร่เฉยๆ

   ว่ากันว่าคนเราเมื่ออยู่ใกล้กัน อะไรๆในตัวก็จะเปลี่ยนไป สงสัยจะจริง

   "ไม่ต้องห่วง ผม่าผมรีบไปก่อนที่เขาจะมาอาละวาดใส่ผมดีกว่า"

   อิจิโจยิ้มก่อนที่จะหายไปจากห้อง นายเหนือแวมไพร์ขมวดคิ้วเมื่อเซโร่เข้าไปในห้องน้ำนานพอสมควร ทำไมถึงยังไม่ออกมาอีก?

   เพราะสงสัยคานาเมะจึงเปิดประตูเข้าห้องน้ำไปโดยไม่คิดที่จะขออนุญาต เขาคิดว่าจะได้รับสายตาอาฆาตเมื่อเปิดประตูเข้ามาแบบนี้ แต่ปรากฎว่าทุกอย่างเงียบกริบเพราะเซโร่เผลอหลับในห้องน้ำซะอย่างนั้น

   ร่างโปร่งนอนแช่น้ำอุ่นอยู่ในอ่างกำลังหลับสนิท ถึงว่าทำไมออกไปช้านัก ที่แท้ก็หลับนี่เอง

   คานาเมะอมยิ้มบางๆให้กับนิสัยขี้เซาของเซโร่ ในชั้นเรียนเขาก็เห็นเซโร่หลับประจำ เวลาโดดเรียนก็นอน แต่ว่าในตอนนี้อาจจะเพราะร่างกายยังไม่เข้าที่เข้าทางก็ได้ถึงได้เพลียแล้วผล็อยหลับไป

   ร่างสูงอุ้มร่างคนขี้เซาขึ้นจากอ่างก่อนที่จะเอาผ้าขนหนูมาพันรอบตัวเอาไว้แล้วพากลับมาที่เตียง เซโร่แทบไม่รู้สึกตัวแม้แต่ขณะที่คานาเมะเช็ดผมให้ ร่างโปร่งแค่ครางน้อยๆเท่านั้น แม้ว่าจะพยายามปัดมือของคนที่กำลังเช็ดผมให้ คานาเมะก็ไม่ถือสา

   เวลาหลับก็ยังน่ารักเหมือนเดิม

   ร่างสูงคิดก่อนจะแต่งตัวให้คนขี้เซาแล้วไปทำธุระส่วนตัว หลังจากนั้นก็ไปเรียน ขังคนขี้เซาเอาไว้ในห้องอย่างที่ปากว่าเพราะหลังจากที่เซโร่ตื่นขึ้นมา ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็เปิดประตูที่คานาเมะผนึกเวทมนตร์เอาไว้ไม่ออกสักที

   ตึง! ปัง!

   ร่างโปร่งผมเงินกำลังระบายอารมณ์ผ่านปืนที่กำลังทำหน้าที่อยู่ไม่ขาดตกบกพร่อง เซโร่ที่หนีออกมาได้รีบมุ่งหน้ามาที่เขตเมืองที่ได้รับภารกิจก่อนหน้านี้ ซึ่งก็เจอแวมไพร์ผมทองกำลังตวัดดาบอย่างชำนาญ จัดการเก็บ Leval E

   เป็นอิจิโจสินะที่รับภารกิจแทนเขาน่ะ!

   ร่างโปร่งคอยสนับสนุนคนผมทองที่ส่งยิ้มทักทาย ไหนคานาเมะบอกจะขังฮันเตอร์หนุ่มเอาไว้ในห้องไง สงสัยหนีออกมาได้

   "เซโร่~~~~~~"

   แรงกอดจากด้านหลังพร้อมเสียงหวานของน้องชาย คิริว อิจิรุ ที่พุ่งเข้ามาหากอดพี่ชายด้วยความคิดถึง

   "อิจิรุ"

   ร่างโปร่งผมเงินยิ้มน้อยๆพร้อมขยี้ผมน้องชายจากด้านหลัง อิจิรุกอดพี่ชายไม่ยอมปล่อย

   "เธอสองคนดูกี่ทีผมก็ทึ่ง สมเป็นฝาแฝดจริงๆ"

   อิจิโจยิ้มให้ฝาแฝดผมเงินที่ดูยังไงก็เหมือนอย่างกับแกะ เว้นก็แต่น้องชายดวงตาโตกว่า จึงทำให้ดูน่ารัก 

   "อิจิโจซังก็มาทำงานหรอฮะ?"

   อิจิรุโผล่หน้ามาเกยคางบนบ่าพี่ชายก่อนจะถาม อิจิโจ ทาคุมะ เป็นแวมไพร์เพียงคนเดียวที่ฮันเตอร์ผมเงินทั้งสองยอมรับว่าเป็นมิตร 

   "อืม บังเอิญจังเลยนะที่ได้มาเจอพวกเธอแบบนี้"

   คำโกหกคำโตพร้อมรอยยิ้มเอ็นดูฝาแฝดทำให้อิจิโจดูเป็นมิตร เซโร่รู้อยู่แล้วว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญ คุรัน คานาเมะ ส่งอิจิโจมาทำงานแทนเขาหรือก็คือส่งมาขวางด้วยเหมือนกัน

   เซโร่รู้ว่าอิจิโจพยายามช่วยพวกเขาโดยการแยกพวกเขาออกจากกัน ถ้าเซโร่ตกสู่ Leval E 100% เขาจะตามล่าและฆ่าอิจิรุเป็นคนแรก อิจิโจพยายามไม่ให้เป็นแบบนั้น

   "อิจิโจมาทำงานโดยที่ไม่มี ชิกิ เซนริ มาด้วย แปลกเหมือนกันนะ"

   เซโร่เอ่ยเบาๆ เพราะสงสัยที่วันนี้อิจิโจมาคนเดียวโดยไม่มีคู่หูมาด้วย

   "รายนั้นน่ะเขาขี้เซา ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น"

   อันนี้เซโร่เห็นด้วยว่าเซนริขี้เซามาก เซโร่ที่ว่าหนักแล้วเซนริหนักว่าหลายขุม เรียกว่าถ้าไม่มีเรื่องจริงๆเขาจะไม่ตื่นเลย เวลาเกือบ 70% หมดไปกับการนอน

    "ว่าแต่คิริวคุง เธอออกมาแบบนี้คานาเมะรู้หรือเปล่า?"

   อิจิโจแสร้งถาม ถ้าคานาเมะรู้เซโร่นอนหมดสภาพอยู่ที่ห้องแล้ว

   "ช่างแวมไพร์เอาแต่ใจแบบนั้นเถอะ ถ้างานเสร็จแล้วผมขอตัวล่ะ"

   เซโร่จูงมืออิจิรุออกจากตึกร้างที่ทั้งสามเข้ามากำจัด Leval E คำนิยามถึงคานาเมะว่าเอาแต่ใจเป็นอะไรที่เข้ากับเจ้าตัวพอสมควร เพราะคานาเมะเห็นแบบนั้นเมื่อเขาอยากได้อะไรเขาก็ต้องได้

   เมื่อสองแฝดเดินลับตาไปแล้ว แวมไพร์ผมทองก็หันไปคุยกับคนด้านหลัง

   "เป็นคนที่เล่นด้วยยากจังเลยนะ คิริวคนพี่น่ะ"

   อีกฝ่ายไม่ตอบเพียงแค่ทอดสายตามองไปยังเส้นทางที่แฝดผมเงินเพิ่งเดินผ่านไป ดวงตาสีแดงเข้มฉายแววไม่พอใจเล็กน้อย

   "ดูเหมือนแค่ขังเอาไว้ คงไม่ทำให้เธอเชื่อฟังผมสินะ เซโร่"