[Fic Vampire Knight] รัตติกาลสีเงิน

   การจองจำนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่? นานแค่ไหนที่เขาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ กรงขังที่มีชื่อว่าไนท์คลาส ชั้นเรียนของเหล่าแวมไพร์ สิ่งมีชีวิตแห่งรัตติกาล

   คิริว เซโร่ สมาชิกใหม่แห่งชั้นเรียนไนท์คลาส แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องที่ว่าเขาเป็นแวมไพร์ฮันเตอร์นั้นก็ยังไม่เปลี่ยน เมื่อก่อนเขาเป็นนักเรียนของเดย์คลาส ชั้นเรียนธรรมดาที่มีมนุษย์รายล้อม แต่เมื่อคู่หูการ์เดี้ยนอย่าง ครอส ยูกิ ตายไป เขาจึงถูกหัวหน้าคุรัน คานาเมะ ดึงตัวเข้ามาอยู่ในไนท์คลาสทันที

   เบื้องหลังของการเข้ามาอยู่คือ คุรัน คานาเมะ จะจับตาดูว่าเขาจะตกสูง Leval E เมื่อไหร่ ไม่ต่างอะไรจากนักโทษที่รอวันประหาร

   ร่างโปร่งของเซโร่เดินทอดน่องมาที่ลานน้ำพุกลางสวนดอกไม้ที่เพื่อนสาวของเขา ครอส ยูกิ มักมาเป็นประจำ พวกเขาทำงานเป็นการ์เดี้ยนคอยปิดความลับของไนท์คลาสมาด้วยกัน จนกระทั่งเมื่อหนึ่งปีก่อน เธอถูกฆ่าโดยแวมไพร์ฮันเตอร์ ใช่ เพื่อนสาวของเขาเป็นน้องสาวของคุรัน คานาเมะ สายเลือดแวมไพร์ของเธอถูกกระตุ้นให้ตื่นขึ้น เธอพยายามฆ่าหัวหน้าคุรัน และเป็นเขาเองที่ฆ่าเธอ

   เรื่องที่ว่าคิริว เซโร่ สังหารสายเลือดบริสุทธิ์ ครอส ยูกิ แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว สภาสูงสุดของแวมไพร์ได้ส่งคนมาสังหารเขาไม่เว้นแต่ละวัน แม้ว่าเขาจะอยู่ภายใต้การดูแลของคุรัน คานาเมะก็ตาม

   "เซโร่......"

   ร่างโปร่งหันรีหันขว้างเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เสียงที่หวานละมุนดุจกลีบกุหลาบยามราตรี แว่วมาตามสายลมยารัตติกาล เซโร่มักโดดเรียนมาที่นี่ประจำ เพราะมันทำให้เขาได้ยินเสียงคนที่เขารัก แม้ว่านั่นอาจจะเป็นการคิดไปเองก็ตาม

   4 ปีมาแล้ว สำหรับการเป็นสิ่งมีชิวีตแห่งรัตติกาล เขาอาศัยเลือดของน้องชายฝาแผดมาโดยตลอด Tabbel ที่เป็นยาใช้ดื่มทนเลือดในหมูแวมไพร์ เขาก็ไม่สามารถดื่มได้ ร่างกายของเขาต่อต้านยานี้อย่างรุนแรง เพียงแค่ได้กลิ่นก็อาเจียนจนหมดแรงแล้ว

   "นี่! เซโร่ล่ะก็!!"

   ร่างโปร่งสะดุ้ง คราวนี้ไม่ใช่เสียงหวานเหมือเช่นเคย แต่กลับเป็นเสียงของน้องชายฝาแฝดของเขาเอง

   เรือนผมสีเงินยามเมื่อสะท้อนกับแสงจันทร์ช่างส่องประกาย ดวงตาสีม่วงอ่อนชวนหลงใหลส่อแววขบขันเมื่อเห็นพี่ชายทำหน้าแปลก

   "อิจิรุ"

   เซโร่เรียกชื่อน้องชายเบาๆพลางยื่นมือเรียวไปขยี้ผมสีเงินอย่างเอ็นดู

   "โดดเรียนอีกแล้วหรอ? ชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ"

   อิจิรุนั่งข้างพี่ชายก่อนจะถาม เซโร่แค่ยักไหล่น้อยๆ ตอนที่อยู่เดย์คลาส ถ้จะให้นับเวลาเข้าเรียนของเขาล่ะก็ คงราวๆ 10-12 ครั้งต่อภาคเรียนล่ะนะ แต่ถึงอย่างนั้นผลการเรียนก็ท็อปจนน่าอิจฉา (คนหล่อมักฉลาด)

   "เรียนมาน่าเบื่อ ว่าแต่อิจิรุเถอะ นักเรียนเดย์คลาสเขาไม่ให้ออกเพ่นพ่านตอนกลางคืนนะ"

   "คุณพ่อไม่ดุผมหรอกน่า ป่านนี้ร้องไห้งอแงอยู่ที่ห้องทำงานนู้น"

   อิจิรุมุ่ยปากไปทางอาคารเรียนของเดย์คลาส พ่อที่ว่าก็คือ ครอส ไคเอ็น พ่อบุญธรรมของทั้งสอง

   "แต่ถึงอย่างนั้นที่นี่ก็อันตรายเกินไป พวกแวมไพร์ไว้ใจไม่ได้"

   "น่าๆ ผมเป็นแวมไพร์ฮันเตอร์นะ ไม่ต้องห่วง"

   เด็กหนุ่มยิ้มแฉ่ง เซโร่ส่ายหน้าเอื้อมที่น้องชายไม่ยอมฟัง จะให้เข้าใกล้ได้ยังไงล่ะ สิ่งมีชีวิตอย่างแวมไพร์น่ะ อันตรายกว่าที่ใครจะคาดเดาได้ แม้แต่ตัวเขาเองก็อันตรายต่อมนุษย์อย่างอิจิรุ

   "เฮ้อ! เกือบอาทิตย์เลยนะที่เราไม่ได้เจอกัน ไอ้หมอนั่นดันสั่งบ้าบออะไรก็ไม่รู้"

   อิจิรุบ่นอุบ คนตัวเล็กถูกส่งไปกำจัดแวมไพร์ที่ตกสู่ Leval E ที่เขตอื่น เพราะคำสั่งของสมาคมฮันเตอร์ แต่คนที่อยู่เบื้องหลังคือ คุรัน คานาเมะ ซึ่งทั้งสองก็รู้ดี

   "ไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า? ได้ยินว่าที่นั่นพวกที่ตกสู่ Leval E เยอะพอสมควร"

   เพราะสมาคมฮันเตอร์ส่งรายงานการทำงานของอิจิรุมาให้เซโร่ด้วย ไม่แปลกที่เขาจะรู้ความเคลื่อนไหวของน้องชาย

   "หมูๆ ก็จริงที่มีเยอะแต่ฝีมือน่ะไม่เท่าไหร่"

   อิจิรุคุยโว ร่างสูงขยี้ผมน้องชายอย่างรักใคร่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของเซโร่อยู่ในสายตาของใครบางคนเสมอ 

   ร่างสูงยืนอยู่ริมหน้าต่างในอาคารเรียนชั้นสาม ดวงตาสีแดงเข้มมองไปทางลานน้ำพุที่มีร่างของฝาแฝดผมเงินนั่งอยู่ตรงนั้น ผมสีน้ำตาลยักศกพลิ้วไหวเล็กน้อยตามกระแสลมยามรัตติกาล

   "คานาเมะ ทำอะไรอยู่หรอ?"

   ร่างสูงของแวมไพร์ผมทองและยังเป็นแวมไพร์เพียงตนเดียวที่กล้าต่อล้อต่อเถียงกับนายเหนือคานาเมะ

   "ผมแค่รับลมนิดหน่อย อิจิโจมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า?"

   เจ้าของใบหน้าหล่อจัดนิ่งสนิทหันมามองผู้มาเยือน อิจิโจ ทาคุมะ เพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะมองไปทางลานนำ้พุ

   "คิริว อิจิรุคุงน่ะสิ แอบหนีออกจากหอพักชายเดย์คลาสอีกแล้ว เลยคิดว่าจะอยู่กับคิริวคนพี่หรือเปล่า"

   "แล้วจะทำยังไงต่อ?"

   นายเหนือถามก่อนจะมองฝาแฝดผมเงินที่กำลังโบกมือลากัน รอยยิ้มละมุนของคิริวคนพี่ที่ส่งให้น้องชายแทบจะไม่มีใครเคยได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้นจากร่างโปร่งเลย แค่แสดงอารมณ์ยังไม่มีให้เห็น

   "อืม เหมือนผู้อำนวยการจะกลุ้มใจพอสมควรเลย ผมเลยจะถามคานาเมะว่าพอมีวิธีที่จะแยกสองคนนั้นออกจากกันได้หรือเปล่าน่ะ"

   "ทำไมต้องทำแบบนั้น?"

   สายตานิ่งเฉยหากสังเกตดีๆจะเป็นแววสงสัย อิจิโจมองร่างโปร่งของเซโร่ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างหนักหน่วง

   "ก็เพราะว่าคิริวคนพี่ มีโอกาสสูงที่จะตกสู่ Leval E ภายในเดือนนี้น่ะสิ อาการคลุ้มคลั่งของเขาจะรุนแรงแค่ไหนก็ไม่รู้ เป็นไปได้เกือบ 100% เลยล่ะที่คิริวคนพี่จะตามล่าคนน้องและฆ่าโดยไม่รู้ตัว"

   คำพูดที่น่ากลัวถูกเปล่งจากปากของบุรุษที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม อาการคลุ้มคลั่งของแวมไพร์ที่กำลังจะตกสู่ Leval E น่ากลัวมากแค่ไหนพวกเขาย่อมรู้ดี

   "ถ้านายทำให้เขายอมดื่มเลือดไม่ได้ก่อนถึงเวลานั้น เราคงต้องกำจัดเขาทิ้งก่อนที่จะเป็นปัญหา"

เฮ้อ!! แขนยังไม่หายแท้ๆเปิดอีกเรื่องจนได้ แต่ว่าชอบคู่นี้มากไม่ว่ายังไงก็จะแต่งให้ได้ เรื่อง nc พิจารณาก่อนว่าสมควรเอาลงมั้ย เผื่อพลาด -_-**