ยัยเลขาป่วนหัวใจท่านประทานฮ้ะ
เขียนโดย 
KFkoenfaye
วันที่ 18 มีนาคม พ.ศ. 2559 เวลา 19.47 น.
แก้ไขเมื่อ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2559 20.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
33) เรื่อง....ตอนที่22
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความในอดีต
ก่อนที่พรุ่งนี้ผมจะไปหา'แพรว'เป็นแฟนของผมในตอนนั้นที่จะไปหาเพราะอยากเซอร์ไพรในวันเกิด ผมได้โทรศัพท์ไปหาเธอเมื่อตอนกลางคืน
"ฮัลโหลค่ะ ที่รัก"เสียงแพรวที่พูดมาอย่างหวาน
"ทำไรอยู่ครับ"ผมถามแพรวด้วยเสียงอ้อนๆนิดๆ
"ดูโทรทัศน์ แล้วก็คิดถึงใครดีน่า"แพรวตอบ
"คงไม่ใช่เราล่ะมั้ง"ผมแกล้งงอน
"ไม่รู้สิ คิดถึงใครดีนะ"
"อ้าว ตกลงคิดถึงเราไม่น่า คงจะไม่คิดล่ะสิ"ผมพูดอย่างงอน
"แค่นี้งอน คิดถึงที่รักนะ"แพรวพูดอย่างอายๆผมฟังจากน้ำเสียง
"คิดถึงเหมือนกัน ที่รัก"ผมพูดพลางเขินไปด้วยนานๆทีจะพูดว่าคิดถึงผมด้วย
"พรุ่งนี้ว่างไหม"แพรวถามถึงพรุ่งนี้
"ไม่ว่างครับ"ผมพูดออกไป แต่ความจริงผมว่าจะไปหาแพรวหน่อย
"ไม่ว่างก็ไม่ว่างค่ะ"แพรวพูดเหมือนงอนเลย
"โกรธป่ะเนี้ย"ผมถามแพรว
"เปล่า ถ้าพรุ่งนี้แพรวไปกับเพื่อนอย่ามาว่าแพรวนะ"
"ไม่โกรธแต่บอกจะไปกับเพื่อน"ผมย้อนแพรวกลับ
"ไม่โกรธคือไม่มีอะไรเข้าใจไหม เที่ยวกับเพื่อนมันก็เรื่องปกตินิ"คิดเหรอว่าผมจะคิดเหมือนที่แพรวพูดขึ้นเสียงมา
"ก็เอาที่สบายใจแล้วกัน"ผมพูดด้วยความเคืองเล็กน้อย
"อย่าโกรธสิ ก็พรุ่งนี้วันเกิดแพรวนะก็มีเที่ยวกันเพื่อนมั้งสินะ"มีเสียงอ้อนด้วยครับ
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิครับ"ถึงผมจะพูดแบบนั้นแต่ความจริงแล้วผมก็มีกลัวว่าเธอจะไปจริง
"ไม่ว่าอะไรก็ดีค่ะ รักนะ"
"รักเค้าเหรอ"ผมพูดแซวเธอ
"แค่นี้แหละไม่คุยด้วยแล้ว แพรวกำลังยุ่ง"แพรวพูดจบวางสายไปผมรู้ล่ะว่าเธอก็งอนผมเหมือนกัน แต่คิดเหรอว่าผมจะโทรง้อค่อยง้อทีเดียวพรุ่งนี้ ผมซื้อของขวัญไว้ให้เธอแล้วด้วย เช้าวันรุ่งขึ้นประมาณเก้าโมงผมขับรถไปที่คอนโดแห่งหนึ่งขึ้นไปบนห้องของเธอ ด้วยความที่อยากจะเซอร์ไพรซ์เลยเปิดประตูห้องเข้าไปโดยใช้กุญแจสำรองไขประตูเดินเข้าไปเลื่อยๆเห็นเธอ
.
.
.
.
วินาทีนั้นที่แพรวกำลังมีอะไรกับเขาคนนั้น มันทำให้ผมรู้สึกว่าความรักที่มีมันหายไปหมดแล้วทำให้เสียใจที่สุด ถึงขั้นจุกในอกร้องไม่ออก
"ทำไม"ผมพูดพลางขวางของขวัญใส่ทั้งสองคนอย่างจัง
"ช่วยแพรวด้วยค่ะเขาขืนใจแพรว"แพรวพูดพลางร้องไห้
"เหรอ สมยอมเองไม่ใช่เหรอง่ะ"ผมพูดกระแทกแพรวเพราะผมไม่เชื่อใจเธออีกแล้ว
"ไม่จริงนะคะ"แพรวยังคงปฏิเสธ
"นี่มึงกล้าบอกว่าขืนใจเลยเหรอ กูผัวมึงนะ"เขาพูดอย่างเอาเรื่องสงสัยจะได้กับผู้ชายหลายคนแล้วมั้ง
"นั้นไง ไม่ต้องมายุ่งกับผม ผมเกลียดคุณ"ผมพูดอย่างโมโหมาก
"ป๊อปค่ะ ป๊อป"แพรวจะเดินตามมาหลังจากที่ผมเดินจะออกจากห้องแล้วมาเกาะแขนผม
"อย่ามายุ่ง ผู้หญิงอะไรว่ะโครตทุเรศเลยว่ะ"ผมพูดอย่างสะใจในความเจ็บปวดหัวใจแล้วสะบัดแขนแพรวอย่างแรง
"ขอโทษ"
"ไม่ต้องมาขอโทษ ไปคุยกับผัวของเธอเถอะ"ผมยังคงพูดกระแทก
"ขอโทษจริงๆนะ"แพรวยังเอ่ยขอโทษผมต่อ แต่ผมไม่ได้พูดอะไรเงียบแล้วก็กลับบ้านไป
"เป็นอะไรหรือเปล่าลูก"แม่ถามผมเมื่อมาถึงบ้าน
"เปล่าครับ"ผมตอบไม่อยากให้แม่รู้ว่าโดนสวมเขา
"จริงเปล่า เห็นหน้าเศร้าจัง"แม่ถามพลางลูปหน้าผมเบาๆ
"ไม่มีอะไรครับ ผมขอตัวก่อนนะ"ผมพูดแล้วเดินขึ้นห้องไปหลังจากนั้นผมก็เอาแต่อยู่ในห้องใครมาเรียกก็บอกว่านอนแล้ว แต่ความจริงผมนอนร้องไห้อยู่ผมไม่คิดว่าคนที่ผมรักมากจะทำกันได้ลงถึงขั้นมีอะไรกับคนอื่นหรือผมอาจจะมาทีหลังก็ได้ คืนวันนั้นผมไม่ได้นอนทั้งคืนมันทำใจไม่ได้
"ป๊อปลูก"แม่ผมมาเรียกตอนเช้าของวันใหม่
"ครับแม่"ผมตอบแม่พลางเปิดประตูให้ก่อนเปิดก็เช็ดน้ำตาทำทุกอย่างให้เป็นปกติ
"มีคนมาหา รออยู่ด้านล่าง"ใครจะมาแต่เช้าเนี้ย
"ใครครับ"
"ไปดูเถอะ แม่ไม่บอก"มีไม่บอกด้วยว่าใครมาแม่ผม
"ก็ได้ครับ"ผมพูดแล้วเดินลงไปด้านล่างพบเจอกับใครน่า
.
.
.
.
เพียงแค่เห็นหน้าผมอยากกลับไปบนห้องเหลือเกิน
"ป๊อปค่ะ"เสียงของแพรวที่นั่งอยู่บนโซฟาทักผม แต่ผมไม่ตอบ
"แม่ตามมาให้แล้วนะ"แม่ผมที่เพิ่งเดินลงมาพูด
"ขอบคุณค่ะ"
"แม่ครับ"ผมคิดจะขอความช่วยเหลือจากแม่
"ค่ะลูก"แม่ตอบแล้วผมก็กระซิบเรื่องราวทั้งหมดให้แม่ผมฟังแล้วขอร้องให้ไล่แพรวไปจากชีวิตของผมสักที
"ป๊อปค่ะ เมื่อวานแพรวโทรมาตั้งหลายสายทำไมไม่รับล่ะค่ะ"แพรวพูดอย่างสุภาพต่อหน้าแม่ของผม คงไม่คิดว่าผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง
"สมควรแล้วย่ะ ที่ลูกฉันไม่รับโทรศัพท์หล่อนเล่นทำเอาลูกฉันเจ็บขนาดนี้ยังมีหน้ามาขอโทษอีกเหรอ"แม่ผมพูดแทน
"คือ หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ หนูขอโทษ"แพรวพูดอย่างอ้อน
"ไม่ต้องขอโทษและมารยา ออกจากชีวิตของลูกชายฉันส่ะ"แม่สั่งให้แพรวออกไป
"ไม่ มีไรไหม ฉันก็เห็นว่าโง่กันนิทำเป็นบอกจะให้ฉันเป็นลูกสะใภ้ โกหกนิหว่า"ตัวจริงของแพรวออกมาแล้ว มีแววตาที่ร้ายกาจ
"ใครจะอยากได้ผู้หญิงหลอกลวงอย่างเธอ"อันนี้ผมพูด
"ใช่ เอาไปแล้วก็ออกไปจากลูกชายฉัน"แม่พูดพลางเอาเงินหนึ่งหมื่นฟาดหัวแพรวเต็มๆ
"นี่เงินค่าตัว"แม่ผมเริ่มโมโหจนบอดี้การ์ดของแม่ลากตัวแพรวออกไป
"ขอบคุณครับแม่"ผมกล่าวขอบคุณแม่พร้อมกอด
"ไปทำงานที่บริษัทเราไหมลูก"ทำงานเหรอน่าสนใจดีนะ เพื่อจะช่วยให้หายเฮิร์ท
"ได้ครับ วันไหน"ผมตอบตกลงทันที
"พรุ่งนี้ไหวไหม"แม่ถามผมมีหรอ ที่ผมจะไม่ไหวถึงจะเจ็บก็ช่างมันไป
"ไหวครับ"ผมพูดอย่างเข้มแข็งแต่ข้างในอ่อนแอเหลือเกิน
"ทีหลังมีอะไรก็บอกได้ แม่ช่วยลูกได้เสมอ"แม่พูดจนชึ่งเลย
"ครับคนสวย"ผมพูดยิ้มนิดๆ
"ไปพักไป"
"ครับ"ผมพูดพลางเดินกลับขึ้นไปนอน จนมาถึงวันที่ต้องไปทำงานวันแรก ผมแวะข้างทางเพื่อซื้อของ แต่มีคนเดินมาสะกิดที่หลังของผม
"คุณจำผมได้ไหม"ใครอีกเนี้ย
"จำได้ คุณที่.."ผมยังพูดไม่จบ เขาคือคนนั้นที่คอนโด
"ผมเกมส์ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ"ชื่อเกมส์นี่เอง
"เรื่องอะไรครับ"ผมถามเขา
"คือผมกับแพรวเราคบกันมาสิบปีแล้วครับ เธอชอบมีนิสัยแบบนั้นแหละ"สิบปีเลยเหรอนี้เรามาทีหลังเขา
"ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง"ผมพูดเป็นตามความจริงผมไม่เคยรู้ว่าเธอมีอยู่แล้ว
"ไม่เป็นไรครับ ผมมีเรื่องแค่นี้แหละผมลาก่อน"
"ครับ"ผมพูดแล้วเขาก็เดินไป ทั้งหมดนี้คือเรื่องที่มันทำให้ผมเสียใจเป็นปี และทำให้ผมเป็นคนนิ่งเงียบ เย็นชากับทุกคนยอกเว้นพ่อแม่และเพื่อนๆ
.
.
.
.
.
.
จบแล้วจ้าตอนที่ยี่สิบสอง กรุณาติดตามกันต่อไปนะจ้ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
