ยัยเลขาป่วนหัวใจท่านประทานฮ้ะ
เขียนโดย 
KFkoenfaye
วันที่ 18 มีนาคม พ.ศ. 2559 เวลา 19.47 น.
แก้ไขเมื่อ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2559 20.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
29) สาย....ตอนที่26
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าวันใหม่วันนี้ฉันตื่นเจ็ดโมงถือว่าสายกว่าจะอาบน้ำและขับรถไปบริษัทก็แปดครึ่งแล้ว
"อ้าว คุณเลขาวันนี้มาสายนะ"พนักงานคนที่ฉันสนิทด้วยทักทาย
"นิดหน่อยเอง"ฉันตอบกลับอย่างเป็น
มิตร
"ท่านประธานถามหาให้ทั่วเลยนะค่ะ"นี่เขาจะถามหาฉันทำไมลืมไปเลยโทรศัพท์ฉันแบตหมดนิ สงสัยโทรหาไม่ติด
"อ๋อจ้ะ นี่ฟางซื้อมาฝากค่ะ"ฉันพูดพลางยกขนมหวานให้สองถุงเหลืออีกถุงให้เขา
"ขอบคุณคะ คุณเลขา"
"ฟางไปก่อนนะ"ฉันพูดแล้วเดินไปห้องทำงานของฉันเพื่อเอาของไปวาง สักพักนึ่งฉันถือถุงขนมเข้าไปในห้องของเขา
"ฟางทำไมเพิ่งมาเนี้ย"ผมถามเธอที่เปิดประตูเข้ามาพลางลุกขึ้นเข้าไปหาเธอ
"ตื่นสายนิดหน่อยอ่ะ ทำไมคิดถึงอ่ะดิ"ฉันพูดเข้าข้างตนเองนิดหนึ่ง
"ก็โทรไปไม่รับ กลัวจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างขับรถ"ผมโทรหาเธอตั้งหลานสายแต่ก็ไม่ติด
"โทรศัพท์แบตนี่ไง"ฉันพูดพลางชูโทรศัพท์ให้เขาดู
"ทีหลังก็หัดชาร์จให้เต็ม"ผมพูดแล้วดึงโทรศัพท์จากเธอมา
"เอาคืนมาเดี๋ยวนี้"ฉันพูดให้เขาคืนโทรศัพท์ดูแล้วก็น่าจะไม่คืนฉันเลยยกมือจะเอาโทรศัพท์ที่เขาชูไว้เหนือศีรษะ แต่แขนฉันเอาไม่ถึง
"ไม่"ผมพูดที่จริงแล้วกะจะเอาไปชาร์จให้นะ
"คืนมา"ฉันคิดออกแล้วตัดสินใจยืนขึ้นบนโซฟาพร้อมกระโดดเข้าหาเขาที่หันหน้ามาพอดีแล้วใช้มือแย่งโทรศัพท์ แต่ดูแล้วเหมือนจะล้มลงมาหลังจากนั้นก็ล้มลงมาทับกันพอดีปากฉันกับปากเขาใกล้กันเขาฉวยโอกาสดูดปากฉันเล่นเอาเคลิ้มเลยทีเดียวก่อนที่ฉันจะผลักเขาออก
"คืนได้ยังเนี้ย"ฉันถามเขาเพื่อเปลี่ยนอารมณ์ของเรา
"ยัง เดี๋ยวชาร์จให้ค่อยเข้ามาเอาตอนเที่ยงแล้วกัน"ผมพูดพลางลุกขึ้นเอาโทรศัพท์เธอไปชาร์จให้ข้างโต๊ะทำงานผม
"ขอบคุณย่ะ"ฉันว่าจะยืนขึ้นแต่กลับลุกขึ้นไม่รอดเสียงั้น
"มาช่วยๆ สงสารนะเนี้ย"ผมเห็นเธอทำท่าจะล้มลงไปอีกเลยยืนมือช่วยเธอให้ยืนขึ้นตามแรงของผม
"ไปทำงานก่อนนะ"ฉันพูดแล้วเดินออกไป
.
.
.
.
วันนี้ผมมีงานตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ก็เที่ยงมีแล้วทั้งประชุมกับหุ้นส่วนไหนจะเรื่องพนักงานที่ขาดไปหนึ่งตำแหน่งต้องสัมภาษณ์เองอีกด้วย
"ท่านประธานค่ะ"ฉันที่เปิดประตูเข้ามาในห้องเขา
"ว่าไงครับคุณเลขา"ผมตอบรับที่เดินตรงมาหาผมแล้วนั่งลงที่เก้าอี้
"ไปทานข้าวกัน"ฉันชวนเขาไปทานข้าว
"ที่ไหนครับ"ผมถามเธอที่วันนี้มาแปลกชวนทานข้าวเฉยเลย
"โรงอาหารนี้แหละ จะไปที่อื่นทำไม"ฉันว่าโรงอาหารดีแล้วนะไปไกลเดี๋ยวกลับมาไม่ทันงานตอนบ่าย
"เปล่า ไปกันเถอะ"ผมพูดพลางลุกขึ้นยืนแล้วแกล้งเดินนำหน้าไป
"รอด้วย"ฉันพูดแล้ววิ่งตามไป
"ทานอะไรดีครับ"ผมถามเธอหลังจากที่เดินมาถึงโรงอาหารซึ่งมีอยู่สามร้าน
"ส้มตำดีกว่า"ฉันอยากทานมาหลายวันแล้วนะเนี้ย
"เอาส้มตำไทยใส่ปู ลาบหมู ท่านประธานล่ะ"ฉันถามเขาว่าจะสั่งอะไรเพิ่มอีก
"ข้าวเหนียว ไก่ย่าง ยำวุ้นเส้นด้วยครับ"ผมสั่งต่อ
"เดี๋ยวป้าเอาไปเสิร์ฟให้ค่ะ"เจ้าของร้านพูด
"ขอบคุณค่ะ"ฉันพูดแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะพร้อมเขา
"ทานเลยคุณ"ผมพูดหลังจากที่อาหารมาเสิร์ฟครบแล้ว
"อร่อยดินะ"ฉันชิมเข้าไปคำเดียวอร่อยสุดยอด
"แน่นอนร้านโปรดเลยนะ"ผมพูดก็ร้านส้มตำผมทานบ่อยที่สุดแล้ว
"ถึงว่าทำไมป้าเขาถึงบอกว่ามาเสิร์ฟ"เห็นปกติต้องถือมาเองเราก็นึกว่าใช้สิทธิ์ประธานบริษัท
"คนมันหน้าตาดีก็แบบนี้แหละ"ผมไม่ค่อยหลงตัวเองเท่าไหร่
"จะอ้วก ทานต่อเถอะ"ฉันว่าในความหลงตัวเองของเขาที่น่าจะอ้วก สักพักนึ่งก็ขึ้นไปทำงานต่อวันนี้มีคนมาสมัครงานเยอะเหมือนกันนะเนี้ย
"สวัสดีค่ะ ฉันมาสมัครงานค่ะ"ใครอีกแหละ
"ได้โทรมาล่วงหน้าหรือเปล่า"ฉันถามยังไม่ได้หันมาดู
"ไม่ได้โทรค่ะ"
"ชื่ออะไรค่ะ คุณแพรว"ฉันหันหน้ามาเจอนี่มันคุณแพรว
"แพรวไพลิน วรรณกุล"คุณแพรวตอบชื่อมา
"งั้นรอสักครู่นะ ฉันขอเรียนท่านประธาน"ฉันล่ะเบื่อยังจะ บังเอิญมาเจอหรือว่าคุณจะตั้งใจกันแน่
"ค่ะ"คุณแพรวพูดแล้วไปนั่งรอ
"ท่านประธานค่ะ มีคนมาสมัครงานค่ะ"ฉันกดเรียกติดต่อเขา
"ให้เข้ามาได้ แล้วก็คุณเลขาด้วยนะ"ผมตอบรับเธอกะจะให้เธอมาเอาโทรศัพท์ด้วย
"รับทราบค่ะ ท่านประธาน"ฉันพูดรับทราบคำสั่งแล้ววางสายลง
.
.
.
.
ถ้าเขารู้ว่าเป็นใครจะทำยังไงดีเนี้ย เกิดรับขึ้นมาแฟนอย่างฉันได้ตามเฝ้าเขาไปทุกที่แน่
"เชิญคุณแพรวตามเข้ามาเลยค่ะ"ฉันพูดอย่างไม่เต็มใจ
"มาแล้วค่ะท่านประธาน"ฉันพูดให้เขาที่หันหลังให้หันมา
"อืม เดี๋ยวฟางอยู่นี้แหละ โทรศัพท์เต็มแล้วครับ"ผมเห็นว่าเป็นแพรวเท่านั้นแหละตะลึงเล็กน้อย
"ขอบคุณค่ะ"ฉันพูดแล้วเดินอ้อมหลังเขาไปข้างหลังโต๊ะทำงานเขามีที่นอนเล็กๆแบบผ้าบางๆใกล้กับโทรศัพท์ฉันที่ชาร์จอยู่ ฉันเลยตัดสินใจนั่งลงตรงนั่งพอดี
"เริ่มเลยดีกว่าครับ"ผมพูดอย่างสุภาพเพราะถือเป็นแค่คนสมัครงาน
"ค่ะ"พูดแค่นั้นถึงกับต้องนั่งไขว่ห้างคืออะไรเดี๋ยว ก่อนจะบอกว่าฉันเห็นนะย่ะหล่อน
"ทำไมคุณถึงอยากเข้าทำงานที่นี้ หรือไม่มีอะไรทำเลยต้องมาหาถึงนี้"ผมพูดให้มีนัย อาจจะดูเหมือนธรรมดาแต่อีกแบบนึ่งคือไม่มีอะไรทำต้องมาหาผู้ชายที่นี้ ที่ผมไม่พูดเพราะห่วงชื่อเสียงของบริษัท
"ที่นี้น่าสนใจ"น่าสนใจตรงที่แฟนเก่าเป็นประธานเหรอย่ะ
"สนใจย้งไง"ผมถามแพรวดูสิจะต้องยังไง
"ก็เงินดี ชื่อเสียงก็ดัง เป็นงานที่น่าสนใจแล้วก็หาได้ยากในกรุงเทพ ส่วนตัวคิดว่าฉันสามารถเป็นพนักงานที่ดีในบริษัทคุณได้"ซ้อมบทมาอย่างดีแหละสิท่า
"ครับ ถ้าได้เดี๋ยวผมให้เลขาติดต่อไปครับ เชิญ"ผมพูดอย่างตัดบทไล่แพรวไป
"ขอบคุณค่ะ"แพรวพูดแล้วก็เดินออก ฉันล่ะสบายใจ
"สบายเปล่านั่งนั้น"ผมถามเธอที่นั่งอยู่บนที่พักชั่วคราวของผม
"สบายมานั่งด้วยกันสิ"ฉันชวนเขามานั่งพักผ่อนด้วยกัน
"เดี๋ยวแปปนึ่ง"ผมพูดพลางลากเก้าอี้เข้าใต้โต๊ะแล้วเดินไปล็อกประตูกลับมานั่งข้างเธอ
"นอนหน่อยนะ"ผมขออนุญาตเธอนอนพักหน่อยเพื่อที่เธอจะได้ขยับไปนิดนึ่งโชคดีที่ตอนบ่ายไม่ค่อยมีงาน
"ได้สิ เอาเลย ขอด้วยคน"ฉันพูดพลางล้มตัวนอนก่อนเขาแล้วเขาก็ตามลงมา แต่ที่มันแคบไปหน่อยมั้งคือเขาจะมากอดฉัน ทำไมเนี้ยไม่เข้าใจฉันว่าที่มันก็กว้างอยู่นะ
"ปล่อยเลย"
"กอดหน่อยน่าจะได้มีแรงทำงานต่อ"ผมขอให้เวลานี้ตอนนี้มีกำลังใจอยู่ข้างๆไม่ทิ้งกันก็พอ เธอก็ดูจะยอมให้กอดผมเลยกระซับให้แน่นขึ้นอีกนิดนึ่ง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
