Love

             วันนี้เป็นอีกวันที่งานยุ่งมากของพวกเรา EXO นั้นคืองานแฟนมีต พวกเราซ้อมโชว์เตรีอมตัวกันอยู่ในห้องรับรอง

"ชานยอลฮยองดูนี้ดิ สวยอ่ะ" 

"อืมสวยดีว่ะ เมเนฮยองผมขอออกไปข้างนอกแปบนะครับ"

"ไปไหนหรอบอกฮยองก็ได้ เดียวไปเอามาให้"

"ผมออกไปเดินเล่นแปบด้วยครับ เดียวมา"

"อืม งั้นใส่หมวกและผ้าปิดปาก จมูกด้วยละเดียวแฟนคลับจำได้"

"หิ คร๊าบบบบบบบ" ชานยอลแต่งตัวตามที่เมเนฮยองบอกแล้วเดินออกมา

"ชานยอลฮยองรอด้วยยยยย" ไม่ต้องหันไปดูผมรู้ว่าใครที่ชอบตามมา วิ่งมาถึงตัวมันก็ล็อดคอผมเลย

"ตามมาเพื่อ"

"ผมหิวอยากกินชาไข่มุก อิอิ" ต้องบอกไมว่าใคร

"อืม"  ผมเดินมาดูบรรยากาศรอบๆงานว่ามีอะไรน่าสนใจและหิวด้วย

 เซฮุนเดินเข้าไปในร้านคอฟฟี่ละเลือกที่นั่งแบบส่วนตัวมองอะไรได้

หลายมุม และมันก้อเป็นมุมที่ผมเห็นใครคนนึงเข้า 

เธอคนนั้นที่ผมคิดถึงมาตลอดสามสัปดาห์ เธอเดินยิ้มมากับผู้หญิงอีก

คนนึง แต่กลับไม่ใช้คนที่ผมเห็นที่สนามบิน เซฮุนที่ไปสั่งชาไข่มุกกับ

กาแฟให้ผมก็เดินกลับมา

"ฮยองมองไรอ่ะ"

"ผู้หญิงคนนั้น" ผมชี้บอกพิกัด

"เฮ้ยเธอมาดูพวกเราดิฮยอง โฮ้คงจะชอบใครในวงเราล่ะมั่ง"

"-_-" ผมไม่ตอบแต่ดูกริยาของผู้หญิงคนนั้นไปเงียบๆมองเธอ

หัวเราะกับเพื่อนเธอแบบไร้เดียงสา มันน่ามองชะหมัด แบบนี่ที่ผม

อย่างพากลับไปเก็บไว้ที่บ้าน

"ฮยอง ฮยอง  ปาร์ค ชานยอล"

เพี๊ยน///" อะไรเรียกเสียงดังเดียวแฟนคลับก็มาลุ่มหรอ" 

"โอ้ยเจ็บนะ ก็เรียกหลายรอบแล้วดิ มัวแต่มองสาว"

"เอ่อมีไร"

"จะบอกให้ฮยองไปคุยกับเธอชิ จะได้รู้ชื่อขอเบอร์ ไลน์ มาคุยมองแบบเนียเมื่อไรจะได้คุย"

"เสือก"

"อ่าวไรว่ะ ฮยองเดียวดิ รอด้วย" 

ผมกับเซฮุนเดินออกมาจากร้าน มองนาฟิกาที่ข้อมือ พอมีเวลาที่จะเดินตามผู้หญิงคนนั้นแบบเงียบๆเนียบๆ เธอคุยกับเพื่อนเป็นภาษาไทย ผมเลยไม่เข้าใจไรเลย บ้างครั้งถึงจะมีภาษาเกาหลีออกมาแต่ก็เป็นเสียงเพื่อนเธอมากกว่าที่พูดภาษาเกาหลี ส่วนเธอฟังแล้วก้อยิ้มน่ารักๆ

"ฮยองจะเดินตามแบบนี้หรอก"

             ตอนนี้ยูกับอังมางานแฟนมีตในงานมีของสะสมเยอะ มีสินค้าที่เป็นแบนด์ของเหล่า EXO มันเป็นงานที่ยูรู้สึกว่าต้องมีเงินพกมามากๆของหลายอย่างราคาสูงยูกับอังก้อแค่จับดูให้เป็นอาหารตา แต่ถ้าจะซื้อคงไม่ไว้ ยูกับอังเดินผ่านร้านคอฟฟี่ ยูก้อรู้สึกว่ามีคนมองและสักพักก็เหมือนมีคนเดินตาม

"อัง ยูรู้สึกว่าเหมือนมีคนเดินตามเรามานะ" ยูกระซิบให้อังฟัง

"อือ อังก้อรู้สึกนะ เอางี้เราเดินช้าๆนะ นับ1-3แล้วหันไปดูพร้อมกัน"

"จะดีหรอ ยูกลัวอ่ะ โรคจิตหรือปาว"

"ไม่หรอคนเยอะแบบเนียไม่กล้าหรอ แต่ยูต้องพูดภาษาเกาหลีนะ"

"ไมอ่ะ" 

"ถ้ายูพูดภาษาไทย ไอ้พวกนั้นมันก้อไม่เข้าใจอ่ะชิ"

ยูพยักหน้าให้อังแล้วจับแขนอังไว้ เตรีอมพร้อมกับการหันหลังไปดูไอ้โรคจิต ที่เดินตามเราสองคนา

"..1..2..3...ไอ้โรคจิตเดินตามมาทำไม" 

"คือ...คือผม...คือ" 

"คือไร พูดชิ" ยูเห็นผู้ชายสองคนมองหน้ากันเลิกลั่ก เพราะอังพูดเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง

"คุณเดินตามพวกเรามาทำไมค่ะ" ยูถามออกในเสียงเรียบ

"คือผมขอโทษครับ ผมจำคุณได้ที่ชนกันในสนามบินสามอาทิตย์ก่อนเลยเดินมาดูว่าใช่แน่นอนหือปาวครับ ขอโทษจิงๆครับเราไม่ได้เป็นโรคจิต" 

"อ่อ ฉันจำได้แล้วค่ะเราเคยเจอเขาที่สนามบินอังเขาไม่ใช้โรคจิต"

"ที่หลังก็อย่ามาเดินตามแบบนี้ชิ แล้วใส่ผ้าปิดหน้าปิดตาใครๆเขาก็คิดว่าโรคจิตนะชิ"

"ครับขอโทษครับ เอ่อจะว่าไรไหมครับถ้าผมอย่างรู้ชื่อคุณ" 

"อังโก๊ะ...ยู มีไรอีกไม่" 

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" สองคนนั้นพูดและโคร้งตัวให้เราสองคน

ยูที่โคร้งตัวตามแต่กับโดนอังดึงมือให้เดินตามไปแบบไม่สนใจ

"ยินดีที่ได้รู้จัก" อังตะโกนกับไปพร้อมยู่หน้าใส่