Love

            โรงพยาบาลฮันวา  ผ่านไปหลายชั่วโมงยูก็ยังไม่ฟื้น 

"ชานยอลกลับไปพักก่อนไมเดียวอาเฝ้าเอง ตอนค่ำๆค่อยมาใหม่"

"ไม่เป็นไรครับผมอยากเฝ้ายู" คุณอาสาวยิ้มออกมาให้ หลานเขยที่นั่งจับมือหลานสาวไม่ห่าง

"งั้นพวกเรากลับไปเอาของใช้ให้หลานดีกว่า" อาผู้ชายเห็นว่าหลานสาวมีคนเฝ้าเลยสะกิดอาสาวให้เขาอยู่ด้วยกันจะดีกว่า

"ก็ดีค่ะ เย็นๆอาจะทำอาหารเย็นมาให้นะชานยอล" อาสาวเดินเข้าไปไกล้เตียงคนไข้ เอามือลูบผมชานยอลเลยไปลูบผมหลานสาวที่ตอนนี้หลับอยากกลับเด็กๆแล้วหอมแก้มใสๆหนึ่งที่

"อังกลับพร้อมอาเลยแล้วกัน เดี๋ยวอาไปส่ง" "ค่ะ"

"ครับขับรถดีๆนะครับ" ผมยื่นขึ้นละโคร้งให้อาทั่งสอง พอคุณอาทั่งสองออกไปในห้องเหลือแค่คนป่วยที่นอนขี้เซาไม่ยอมตื่นและคนเฝ้าไข้ที่นั่งข้างเตียงจับมือเล็กบีบเบาๆใฟ้ความอบอุ่น

"เมื่อไรจะตื่นครับ นอนนานไปแล้วนะเด็กขี้เซา" ผมพูดไปพร้อมยกมือเขี่ยผมที่หน้าผากยู แล้วจรดริมฝีปากหนาที่หน้าผากมน

"ตื่นมาง้อพี่เลยนะ พี่ยังไม่หายงอนเลย"  เอามือบีบสันจมูกเล่นอีกที่

         ยูเริ่มรู้สึกตัวเหมือนมีอะไรมากวนที่หน้าก็ค่อยๆลืมตามาเจอดวงตาโตๆของชานยอล

"พะ..พี่ชานยอล...อึก" พอเห็นหน้าพี่ชานยอลยูก็ลุกแล้วสวมกอดน้ำตาไหล ผมรู้ทันที่ว่ายูกลัวขนาดไหน

"ไม่มีอะไรแล้วนะค่ะ ไม่ต้องกลัวนะ" ผมกอดพร้อมปลอมลูบหลังยู ยูที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดยิ่งร้องกอดผมแน่นกว่าเก่า 

"พะ..พี่ชานยอล..ยูสกปรกขะ" ผมไม่รอยูพูดอะไรออกมาก็จูบที่ริมฝีปากบางดูดเม้มริมฝีปากบางลิ้นอุ่นเข้าไปกวานหาน้ำหวานในโพรงน้ำผึ้งที่เขาชอบชิม แล้วถอดจูบออกน้ำหวานที่ติดมุมปากก็เข้าไปดูดซ้ำๆแล้วถอดออก

"ตรงไหนค่ะ มีตรงไหนอีกที่สกปรกไม่เห็นมีเลย" ผมลูบแก้มขาวซีดที่มีน้ำใสไหลไม่หยุดของยู

"อย่าว่าตัวเองอีกนะค่ะ ยูของพี่ไม่มีอะไรเปะเปียกเลย" ผมกอดจูบหน้าผากยูให้รู้ว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม ความรักของเราาที่มีให้ก็ยังเป็นยูคนเดียว

"ยูขอโทษ..อึก"ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับการได้อยู่กับพี่ชานยอล 

         ผ่านไปเกือบชั่วโมงผมนอนกอดยูอยู่บนเตียงคนไข้ เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องนั้น 

"พี่ชานยอลที่เขาพูดหมายความว่าไงค่ะ" ยูถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัย

"ถ้าพี่จำไม่ผิดเราน่าจะเคยเจอกันตอนเป็นเด็กฝึกนะแต่พี่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงออกจากเด็กฝึก" ผมเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวที่ผ่านมา

"แล้วที่เขาบอกว่าผู้หญิงรอบล้อม ระหว่างแฟนกับชื่อเสียงพี่ชานยอลจะเลือกอะไร" ผมเจอคำถามนี้ไปถึงกับเงียบกริม คิดก่อนนะยู

"คะ..คือไม่มีอะไรนี่ค่ะเรื่องมันผ่านไปแล้วอย่าพูดถึงเลยนะ ถ้าให้เลือกพี่ก็ต้องเลือกยูชิครับ"

"อ่ำอิ้งขนาดนี้มีอะไรปิดบังยูใช่ไมค่ะ" ยูพูดเสร็จก็หันหลังหนีงานเข้าแล้ว

"โอเคๆยอมแล้วครับเล่าแล้วครับ" พูดแค่นี้ยูก็หันหน้ามาฟังอย่างตั้งใจ

"สัญญาว่าเล่าแล้วจะไม่โกธร" พยักหน้าโอเค

"เมื่อสามปีก่อนตอนเป็นเด็กฝึก พี่ก็เหมือนผู้ชายทั่วไปมีชอบไม่ชอบแต่พี่ไม่ได้สนใจใครนะแค่เล่นๆก็เปลี่ยนไปเลื่อยๆคุยไปไม่ได้จริงจังใครยอมก็.."

"พอค่ะไม่ฟังแล้วไม่ต้องเล่าแล้วลงไปจากเตียงด้วย ยูจะนอน" นันไงไหนบอกไม่งอน หันหลังให้ด้วย

"ยูค่ะแต่พี่กะ"

"เงียบยูจะนอน ถ้าไม่เงียบก็ออกไปข้างนอกค่ะ"