Love

       มหาลัยกรุงโซล

เป็นมหาลัยที่มีชื่อลำดับต้นๆของประเทศ ค่าเทอมน่าจะแพงยูถามอาน้อยเรื่องนี้อาน้อยก็เปลี่ยนเรื่องตลอด ทำเป็นไม่ได้ยินบ้าง 'อะไรนะอาไม่ได้ยิน' แบบนี้ตลอด ก้าวแรกที่เข้ามาในรั้วยูเห็นแต่ตึกทันสมัย นักศึกษาแต่ละคนแนวๆ ไอโซ บางคนเนียใส่ชุดแบรดเนมมาจากหนังสือกันเลยที่เดียว

"ยู ทำไรอ่ะ ทำไม่ยังไม่ไปเรียน" ยูตกใจเลย อังนี้เอง

"คือ..อังยูไม่รู้ว่าตึกเรียนอยู่ที่ไหนงงอ่ะ"

"อ้อออ ตึกที่ชื่อไร ห้องไหนบอกมาเดียวพี่บอกให้น้อง" อังเดินมาโอบไหล่ยู

"ตึกG ห้อง257" ยูเปิดตารางที่ปริ้นมาจากเว็บมหาลัยของตัวเองต้องเรียน

"อ่าาาาห์ คณะบริหารนี้เอง เลยคณะอังไปนะไปๆพร้อมกันเลย"

"ขอบคุณนะ"

"เดียวก็ชิน แรกๆอังก็เป็น วันแรกเข้าเรียนไม่ทันเลย"

"แย่จังนี้นะที่ยูมีอังเป็นเพื่อนนนนนน"เราสองคนเดินคุยเล่นกันไปไม่ได้สังเกตว่ามีใครมองเรา

    คณะดนตรี

"อังโก๊ะ ...."

"อ้าวววรุ่นพี่ จอง จุนยอง สวัสดีค่ะ" อังโคร้งตัวให้รุ่นพี่คนนั้นที่เรียกอัง

"เพื่อนหรอก ชื่อไร" พี่แกพูดจาเถื่อนๆ หน้าไร้อารมณ์ ตาเหมือนง่วงนอนตลอดเวลา แต่งตัวร็อดเกอร์ มีเป้กีตาร์

"อ้อนี้ยู เรียนอยูบริหารนะ"

"แล้วจะไปไหน ไม่ขึ้นหรือไง"

"ไปส่งยูที่คณะค่ะเดียวไปเรียน"

"ไม่มีขาเดินไปเองไม่ได้หรือไง"

"อัง ยูไปดองก็ได้นะอังไปเรียนเถอะ"

"เอางั้นหรอก อืมๆเดินตรงไปตึกที่เป็นกระจกชั้น5ห้อง7เคป่ะ" ยูยิ้มและพยักหน้ารับรู้

"เคมีไรโทรมานะ ไปกินรังแตกมาหรอก" อังบอกยูเสร็จแล้วหันไปมองหน้าใส่รุ่นพี่คนนั้นแล้วเดินกระแทกพี่เขาเดินเข้าไปในตึก ยูยืนมองอังจนลืมไปว่ามีรุ่นพี่หน้าดุยืนอยู่

"จะยืนตรงนี้อีกนานไหม จะเรียนหรือปาว"

"ปะ .. ไปค่ะ" ยูสะดุดและรีบเดินจนไม่ได้มองทางเดิ

"ว๊ายยย...." ยูหลับตาปี๊ คิดว่าตัวเองต้องล้มไปนอนเล่นกับพื้นและเจ็บตัวแน่ๆ

"เป็นไง มีทางก็มองชิ ก้มหน้าไม่มองทางหึ"  ผมจอง จุนยอง รุ่นพี่ปีสุดท้าย ไม่ชอบยุ่งกับใครชักเท่าไร แต่กลับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามีแรงดึงดูด จุนยองเลยอยากทำความรู้จัก ที่ดูดุๆเมื่อกี้ทำไปแบบนั้นเอง ไม่คิดว่าเธอจะกลัว เกือบทำเธอเจ็บตัวชะแล้ว

"ขอโทษค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ช่วย" 

"อืม ไปเรียนไปเดียวไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ ยูไปเองได้"

"แล้วถ้าเดินไปสะดุดหรือชนคนอีกเข้าจะไปเรียนทันไหม" ผมพูดเธอก้มหน้าหนักกว่าเก่าอีก เฮ้ยทำไงได้พูดหวานไม่เป็นชะด้วย

"ค่ะ ขอบคุณที่ไปส่งนะค่ะ"

"อืม" ผมเดินไปเงียบๆโดนมีผู้หญิงน่ารักๆเดินตาม แล้วหยุดโดยไม่ได้บอกเธอ เธอเลยชนเขาที่หลังผมเต็มๆ

"อ่ะ ขอโทษค่ะ" 

"เห็นไมว่าเดินก้มหน้ามันเป็นยังไง"

"ค่ะ ขอโทษค่ะ" 

"ถึงห้องแล้วไปเรียนป่ะ" 

"ค่ะ" รุ่นพี่คนนั้นมาส่งยูแล้วก็ไป พอยู่ดึกได้ว่าว่าจะต้องขอบคุณอีกครั้งก็ไม่ทันแล้ว เดินไวมากค่ะหายไปแล้ว